Little paws on the floor ~

_{[M I N N O W P A W]
Zijn gedachten waren ergens anders, zijn poten trippelden dwaas over de grond. Zijn ogen waren gericht op de hemel. Felblauw met hier en daar wat kleine wolkjes die langzaam uit het zicht dreven. Genietend bleef Molepaw doorlopen, niet eens oplettend waar zijn poten hem leidden. Even stopte hem, draaide zijn kop negentig graden en zag meerdere stammen. Molepaw, zo nieuwsgierig als hij was, trippelde vrolijk op de bomen af en keek omhoog. De takken staken uit meerdere richtingen uit de stam, sommige raakten die van andere takken, maar anderen bleven alleen in de lucht hangen. Kon hij maar klimmen, dan zou hij net zoals een eekhoorn over de takken kunnen zweven. Snorrend schudde hij zijn kopje om weer helder na te kunnen denken. Een kat die over de takken zou gaan lopen was gek. Je kon er elk moment vanaf vallen en dan kon zelfs de beste Medicine cat je niet redden. Weer vervolgde de kater zijn pad, weer afgeleid door de prachtige dingen uit de natuur. In Leafbare waren er niet zoveel planten om van te genieten, maar zelfs een klein grassprietje vrolijkte hem al op. Molepaw nam een grote hap lucht en liet de verse zuurstof door zijn longen glijden. Vrijheid. Erg verschillend dan de hele dag opgesloten te zitten in het kamp. Zijn kittentijd lag ver achter hem. Geen Queens die hem vertelden wat hij moest doen of telkens een bezorgde kop als hij te laat binnenkwam. Gelukkig was hij niet de enige in zijn nestje. Zijn zusje Winterpaw was er altijd voor hem. Nu zouden ze elk moment een Mentor kunne krijgen. De lol hield maar niet op. Een brede glimlach verscheen op Molepaw’s gezicht. Hij nestelde zichzelf in een paar gevallen bladeren, het zachte krakende geluid vertrouwd. Langzaam liet hij zichzelf door zijn poten zakken en legde zijn kop op zijn poten. Zo kon hij genieten van zijn prachtige uitzicht. Zo wilde hij voor altijd blijven leven.

Lekker flut, sorry}

Nieuwsgierig als altijd trippelde de kleine poes door het territorium van Thunderclan. Ze had momenteel geen trainingen van haar mentor Fireheart, waardoor ze wat tijd voor zichzelf had. Deze moest ze maar eens goed benutten, daarom was ze een wandeling door het ThunderClan territorium begonnen. Ze was hier al vaker geweest, natuurlijk, maar er waren altijd nieuwe dingen te ontdekken. Dingen die ze bij vorige bezoeken over het hoofdd had gezien. Je kon ook gewoon zeggen dat Minnowpaw ontzettend nieuwsgierig was.
Haar amberkleurige ogen richtte zich op een kleine muis die voor haar zichzelf zat te wassen. De poes grijnsde eventjes, ze kon natuurlijk wel met een prooi of twee terugkomen. Dan zou Fireheart waarschijnlijk ook weer trots op haar zijn. Ze snorde zachtjes bij het idee, jammer genoeg was het iets te hard. De muis had haar door en ging er van tussen. "Damn," vloekte ze zachtjes en sprong over een struikje heen. Die muis was ze kwijt, geweldig. Heel slim gedaan. Ze vervloekte zichzelf en liep verder. Dan maar op zoek naar een nieuwe prooi, want ze wilde niet zonder iets terug in het kamp komen.
Minnowpaw keek rond, haar amberkleurige oogjes namen alles goed in zich op. Ze hielt haar omgeving goed in de gate. Ze wilde niet nog een keer haar prooi voortijdig wegjagen. Dat zou pas echt een blunder zijn. Ze dook in elkaar toen ze de tweede muis van vandaag rook en sloop erop af. De jonge apprentice spande haar pootjes aan en sprong over het struikje heen, boven op een andere apprentice!
De poes rolde verder en kwam tegen een struik tot stilstand, ze krabbbelde overeind en liep hastig terug. Ze herkende Molepaw, die in een stapel bladeren lag. "Sorry," miauwd Minnowpaw schuldig. "Heb ik je pijn gedaan, Molepaw?" vroeg ze, terwijl haar amberkleurige ogen over de witte kater heen gleden.

Zijn blauwe ogen bewogen even niet, ze waren bevestigd op een klein groen struikje waarvan de besjes nog moesten groeien. Kom op kleintje, Moedigde hij stilletjes aan en hield zijn blik op het groen. Hij lette even totaal niet meer op zijn omgeving, zo gefocust was hij op zijn ‘doel’. De bladeren waar hij zijn ‘nest’ op had gebouwd voelden heerlijk warm aan, hij veranderde even de stand van zijn poten. Andere katten zouden hem vast maar raar vinden. Maar hij vond het zo leuk. Hij wilde niet de hele dag lopen jagen en of vechten. Je moest soms de natuur zijn gang laten gaan. Gewoon, geduldig zijn.. Een zacht briesje liet zijn korte vacht zowaar golven en bracht een bekende geur met zich mee. Pas na een tijdje herkende hij deze, ThunderClan? Maar het was al te laat, twee paar poten kwamen op zijn rug terecht. Hij voelde het gewicht op hem drukken en een paar bladeren werden in zijn bek geduwd door de kracht. Een zachte grom, die alleen hij kon horen, ontsnapte uit zijn keel. Hij keek even pijnvol op en zag twee groene ogen hem schuldig aanstaren. "Sorry," Miauwde haar stemmetje schuldig. Molepaw schudde zijn kop om alles helder te maken. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Zij wist ook niet dat hij daar lag. "Heb ik je pijn gedaan, Molepaw?" Molepaw opende zijn bek om te zeggen dat het wel ging, maar zodra hij zijn poten had neergezet voelde hij een pijnscheut door hem heen glijden. Hij beet op zijn eigen tanden en kneep zijn oogjes dicht. Bevend kwam hij overeind en voelde nog een paar kleine naschokken door hem heen gaan. “Ik denk dat mijn rug wel wat rust nodig heeft,” Miauwde hij zo vriendelijk mogelijk. Er was even geen sprake van trainen of zelfs lopen. Wie weet was zijn rug zelfs permanent beschadigd? Nogmaals schudde de kleine kater zijn kop. Nee, het was waarschijnlijk een spier die verrekt was. ”Het geeft niet Minnowpaw. Het kon iedereen overkomen.” Hij wilde gewoon niet dat ze zich zo schuldig voelde, hij werd wel beter. Misschien kon hij over een paar minuten weer rennen door het heerlijke bos.

Onderwerp: Re: Little paws on the floor ~