wandering around this new place.

Haar pluizige vachtje had plaats gemaakt voor een prachtige glimmende zwart6e vacht. Ook haar witte vlekjes waren plots verdwenen. Ze had er geen moeite mee. Eerst was ze bang, bang dat haar gehele vacht zou veranderen. Maar al snel was ze er een soort van ‘trots’ op. Haar vacht glom altijd, ze hield het goed schoon en zorgde ervoor dat er geen vuiltje op te zien was. Nee, ze was er echt trots op. Met haar kop hoog in de lucht keek ze iets wat fiers in de rondte. Ze was al zo’n 10 maanden oud. Over twee maanden zou ze dan eindelijk een warrior worden. Zou ze eindelijk eens iets leuk mogen doen. Nu kwam het enkel neer op het leren van vecht technieken en het jagen en nog een heleboel andere dingen die haar eigenlijk weinig konden interesseren. Als ze een warrior was kon ze het echte werk gaan doen. Kon ze echt waardevol zijn. Nu was ze waarschijnlijk niet meer dan een waardeloze poes die in de weg liep en onvoorzichtig was. Net zoals ze nu waarschijnlijk onvoorzichtig was. Ze was zo’n beetje aangekomen bij een grenslijn. In ieder geval, hun mark geur begon te vervagen, terwijl die van een ander steeds sterker werd. Met een paar vlugge sprongen naar achteren keek ze verbaast om zich heen. Nog zo onzeker en bang, verman jezelf Dawn. Ze schudde haar kop heen en weer en duwde haar borst weer naar voren. Ze moest maar een terug gaan. Ze had zich de laatste dagen, weken misschien zelfs wel maanden school gehouden voor de groep en haar mentor. Misschien moest ze zichzelf weer eens een keertje laten zien. Misschien moest ze haar vader en moeder maar eens gaan bezoeken. Maar dat was zo minder leuk dan hier een beetje lopen rondsnuffelen bij de grens. Ze grinnikte zachtjes en ging rustig zitten. Als ze zo naar voren keek leek het zo makkelijk om hun territorium uit te lopen en een geheel nieuwe wereld in te lopen. Eentje waas rogue’s wonen en andere maffe katten die niets af moeten weten van een clan. Wat ze zich erg goed kan voorstellen want het leven in een clan is ook niet altijd een pretje geweest. Nouja, haar moeder ging met een nieuwe vent. Toevallig nog wel de voormalige clanleader. Nu er een andere clanleader was wist ze niet zo goed hoe ze er op neer moest kijken. Ze stond weer op van haar luie gat en strekte zich eventjes uit. Ze wou graag haar vader gaan bezoeken, en weer bijkletsen. Maar iets of iemand of wat het dan ook was hield haar hier. Geritsel vanuit de bosjes? Ze draaide zich om. Zette wat onhandig een paar stappen naar achteren om ervoor te zorgen dat ze weer in haar eigen territorium stond. Het leek wel alsof haar pootjes spaghetti waren. Vreemd, ze ziet er altijd zo stoer uit. Maar stiekem is ze gewoon een heel bang zielig meisje. Ze kon zichzelf soms wel eens echt vervloeken.

>Iedereen (:
>Normaal formaat post graag

Haar staart zat eerst tussen haar poten, maar ze vermande zich, ging rechtop staan, en lette goed op. Ze nam alles in haar op. Gebruikte alles wat haat mentor haar ooit geleerd heeft. Neem de natuur in je op. ACH laat ook maar zitten. Die dingen slaan helemaal nergens op, het helpt toch niet. Weer ging ze zitten, maar schok al snel weer op wanneer ze een bruinkleurige poes aan zag lopen. Ze zag er opgewekt uit. Jong vrolijk niet wetend wat er allemaal speelt. Dawn hielt haar hoofd iets wat schuin, misschien was ze van de andere clan, waar het zo zo rook. Ja ze kon het moeilijk interpreteren. Wist niet goed hoe ze het moest uitleggen. Want het was toch weer anders dan dat ze gewend was. De poes kwam dichter bij, waarbij Dawn weer een paar stappen naar achteren zette.
‘Eh nee, niet echt. Ik zonder mezelf gewoon graag af.’ Waar had zij het nou weer over. Ze had nooit genoeg van de drukte, maar ze wou soms ook wel eens lekker alleen zijn, niet telkens het gezeur aan moeten horen dat ze zo moeilijk was met alles om haar heen, en met iedereen. Zo was ze nou eenmaal, ze kon niet goed omgaan met andere, was liever op zichzelf aangewezen dan op een ander. ‘Ehh ja dat klopt, ik bén een riverclan kat. En jij? Ben jij van de Windclan?’ altijd van die lichtpotige beesten, die beweren zo snel als de wind te kunnen. Nou haar niet gezien. Als het op rennen aan komt staat zij achteraan. Ze is niet snel, vaak is ze zelfs een klein beetje lui. Maar goed dat hoort nou eenmaal bij haar. Ze is tegenstrijdig, doe dingen die andere niet zouden doen, en wilt dingen niet doen die andere wél zouden willen doen. Thownpaw hé, oke weet ze dat ook weer. Ze zou haar naam niet hoeven te geven. Misschien ook wel. Dat zou netjes zijn. Maar zij had toch ook niet naar haar naam gevraagd. Dus waarom zou ze haar naam dan geven? Oké dan, omdat ze het zo lief vroeg. ‘Mijn naam is Dawnpaw, dochter van Dreamheart. Als je daar ooit van heb gehoord.’ Haar moeder had wat met de toenmalige clanleader, dus het zal haast wel zo zijn. Maar misschien weet ze het ook niet. Misschien krijgen ze in de windclan niet zo veel te horen van buitenaf. ‘Vertel me eens, wat kom je hier doen, vast niet alleen maar ontsnappen van de drukte.’ Ze herhaalde de zin in haar hoofd opnieuw. Het klonk zo niet logisch. Maar goed, ze moest het gesprek lopend houden. Anders was het zo awkward.