Dreams about the future

+ Fallenpaw (nu nog Fallenkit)
Voorzichtig opende hij zijn ogen. De wereld was wakker geworden, het zonnetje scheen vrolijk het kamp binnen. Hij keek rond. De meeste apprentices lagen nog te slapen, maar dat zou niet heel lang meer duren.. Het was dag geworden, de nacht was voorbij. De maan had zijn dienst gedaan, het was nu de zon haar beurt. Zijn zwarte, wollige vacht begon warm te worden, het was Nieuwblad en het zonnetje scheen heerlijk. Hij stond heel voorzichtig op, en rekte zich uit. Zijn lange haren stonden recht overeind en zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. Hij had gehoord dat er binnenkort weer een ceremonie aan zat te komen, eindelijk zou hij zijn mentor krijgen en weten wat hij wel en niet kan doen. Hij wilde beslist niet worden verbannen uit de clan, dat zou hij niet overleven. Als rogue zou het leven vast een stuk zwaarder zijn dan het clanleven. Maar hij had genoeg aan zijn hoofd, dus steeds zelf moeten jagen was ook niks voor hem. Hij zou dan de Bloodclan gaan joinen. De Shadowclan was de slechtste clan, maar de Bloodclan was een elite. Daar leefden de aller- allerslechtsten. Hij bibberde bij het idee. Ook daar zou hij het niet lang uithouden, dacht hij realistisch. Hij was best bang voor de Bloodclan, ze vermoordden random katten, en daar wilde hij er absoluut niet eentje van worden. Hij wilde leven, en zijn ouders trots maken, al waren die allang geleden overleden. Hij kende nu tenminste een paar katten in de Shadowclan; Spiderstripe, Emberpaw en Fallenkit. Fallen was de poes die hij wel beter wilde leren kennen. Haar felblauwe ogen achtervolgden hem nog dagelijks. Hij hoopte haar weer te zien, ookal was ze een stuk jonger dan hijzelf was. Zijn hart begon te bonken als hij haar zag. Al een tijdje hadden ze elkaar niet meer gezien. Maar in de volgende ceremonie zou ze ook een apprentice worden, dan zouden ze samen het territorium kunnen verkennen. En dan was er nog Ember, de rode tabby met de felgroene ogen. Ze was aardig voor hem geweest, en ze was de medicine cat apprentice. Ook haar zou hij nog wel eens willen spreken. Het zou leuk zijn, een paar vrienden. Hij kende nu alleen twee poezen, en Spiderstripe, die hem een paar wijze woorden had gegeven. Maar hij had geen katers van zijn leeftijd ontmoet, wat hij eigenlijk best jammer vond. Hij voelde zich zo eenzaam. Hij had niet door dat hij het kamp al een tijdje uit was. Hij was middenin het territorium. Ineens rook hij een bekende geur, een geur die hij al een tijdje niet geroken had. Hij herkende het maar vaag, hij kon de geur niet direct thuisbrengen. "Geronimo!" riep hij toen uit.

De vaag bekende geur kwam steeds dichterbij. Het werd steeds bekender, maar toch ook wel raar. Er waren een paar dingen in hem opgekomen, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat dat niet kon. Ineens schoot er een naam door zijn kop: Fallenkit! Ze moest het zijn, want hij had haar al een tijdje niet meer geroken of gezien. Al helemaal niet gesproken. Hij keek om, en terwijl hij dat deed zag hij de felblauwe ogen al heel dichtbij hem. Hij werd omgeduwd. Toen wist hij het zeker, het was Fallenkit. Ze zou vast apprentice zijn geworden, of ze was stiekem op pad gegaan, stiekem het kamp uitgegaan. Terwijl hij zo op de grond lag, hoorde hij een grinnik ontsnappen uit haar mond. Ze was inmiddels recht boven hem gaan staan. "Lang niet gezien, Autumn," zei ze met een grijns. De stem liet hem denken. Dit was de stem die hij telkens had gehoord in zijn hoofd, zou hij dan toch.. Nee dat kon niet. Ze liep van hem vandaan en ging een halve meter van hem af zitten. Hij ging rechtop zitten. Hij zag dat ze hem bekeek. Tijd voor hem om haar ook eens even te bekijken. Er was niet heel veel veranderd. Ze was nog steeds gitzwart met haar mooie felblauwe ogen. Ze was wel een stukje groter geworden, en iets sterker gebouwd, net als hijzelf trouwens. "Het is inderdaad een tijd geleden, te lang.." zei hij. Hij had een iets zwaardere stem gekregen, Fallen had dat niet, of nog niet. Hij had haar gemist, maar liet dat niet merken. Ze zouden nu samen het territorium kunnen gaan verkennen. "En vertel me eens, ben je gevlucht uit het kamp of ben je ook een apprentice geworden?" zei hij met pretlichtjes in zijn ogen. Het was zo leuk om haar te foppen, al was zij er een stuk beter in dan hijzelf. Er begonnen allemaal vreemde gedachten op te spelen in zijn hoofd, van die gedachten dat ze verliefd waren. Zelfs eentje met dat ze kittens kregen.. Hij schudde zijn kop en liep naar haar toe, totdat hij recht voor haar stond. "Je bent gegroeid zeg, maar je hebt je mooie blauwe ogen gehouden," zei hij toen. Zijn stem was iets lager dan anders, maar dit deed hij niet expres. Hij keek haar aan in haar blauwe ogen, totdat ze iets zou zeggen.

Fallenpaw liep richting de geur van Autumn. Toen ze zijn gifgroene ogen zag grijnsde ze meteen. Nu merkte ze pas aan zichzelf hoe erg ze hem eigenlijk gemist had. Ze bekeek hem even, hij was gegroeid en was sterker geworden, oftewel hij zag er goed uit. Ze sprong tegen hem aan en ging speels boven hem staan. Ze keek hem liefjes maar kil aan. Na een klein tijdje stapte ze met een paar sierlijke passen boven hem gedaan en ging een halve meter verder zitten.Een halve meter mocht dan misschien niet lang zijn voor mensen maar voor katten scheelde het iets meer. Ze bekeek hem nog eens, hij zag er echt goed uit. Helaas dwongen zijn woorden haar weer in zijn ogen te kijken. 'Inderdaad' zei zei. Het was echt veel te lang geleden, maar daar zou nu verandering in komen. Ze was een apprentice, dus aangezien ze het dorp uit mocht zou ze hem zeker vaker zien. Ze grinnikte even om zijn stem, hij was lager geworden. Tuurlijk hoorde dat erbij maar het was grappig om zomaar even te horen. Ze zag dat hij haar bekeek, wat zou hij van haar vinden, sinds wanneer boeide haar dat eigenlijk. Ze schudde haar kop even. Meteen keek ze hem trots aan, allemaal door een zin. 'ik ben een echte Fallenpaw' zei ze grijnzend. Ze keek hem nogsteeds aan. Ze was gaan houden van zijn gifgroene ogen. Ze schrok van zichzelf, ze hield van niemand, alleen Inner had toegang tot haar hart. Of niet? Ze slikte even, hier kon ze wel eindeloos over doorpiekeren. Ze moest haar gedachtes weer op hun gesprek richten anders zou het niet goed komen. Helaas versterkte zijn woorden haar gedachtes alleen maar. Hij maakte een complimentje over haar ogen. Damn, was hij... nee dat kon niet. Ze waren twee Shadowclan katten, op deze leeftijd hoorde ze nog geen liefde te voelen. Misschien wel helemaal niet. Ze keek hem met glinsterende ogen aan. 'dankje, en ik ben heel blij dat je knappe kopje niet veranderd is' zei ze. Wacht... zei ze dat nou echt. Oke dit ging verkeerd. Ze moest iets verzinnen, of moest ze gewoon kijken hoe hij zou reageren. Ze zou dat tweede maar doen. Ze keek hem beschaamd aan, wachtend op zijn reactie. Het eerste zou toch niet kunnen aangezien ze geen geluid uit haar keel zou kunnen komen.