.:Why you?:.

''G-g-gaat het w-wel?'' Het was de stem van Leafkit, het jongere zusje van haar vader. Ze knikte trillerig maar de woorden van haar vader bonsde nog door haar hoofd. 'Wat! Heeft zíj Dreamheart vermoord én een leven van je afgenomen!' Het was beangstigend om haar vader zo boos te horen, dat was ook de reden waarom ze naar haar opa was gerent hij had rustig gereageerd. Als een ware vader en leader had haar opa zijn kalmte bewaard. Geen enkel woord verstond ze maar wetend dat Leafkit nog wachte op haar woorden. Ze knikte nog een keer langzaam. "He.. Het gaat." Fluisterde ze huilerig. Maar kwam daarna omhoog. Opnieuw liep ze langzaam naar haar vader en verschool zich weer in zijn vacht. "Papa doe alsjeblieft niets.. gevaarlijks." Fluisterde ze zacht en drukte haar vacht nogmaals tegen de zijne. 'Ze is niet meer levend, Honeykit. Begrijp dat nou....' De woorden van Stormkit brachten haar weer bij de werkelijkheid en ze keek naar de gevlekte kitten tegenover haar. 'Ze is hier.' Hij wees met zijn poot tegen haar borst aan. 'In je hart, daar zal ze altijd blijven. En ik zal je beschermen, al kost dat mijn leven....ik beloof het. ik wil je niet meer in zulke pijn zien....' Hij duwde zichzelf nog meer tegen haar aan en probeerde haar aan het slapen te krijgen met zachte likjes over haar hoofd. Langzaam kwam ze overeind en liep zo zacht als ze kon naar Stormkit. Ze duwde haar neusje tegen zijn nek en ook even tegen Honeykit aan. "Stormkit het komt wel goed." Fluisterde ze zacht naar het jonge katertje en duwde haar zachte neusje tegen hem aan. Verslagen keek ze weer naar haar vader en een angstig gevoel bekroop haar. Wat was hij precies van plan..

Haar blauwe ogen draaide zich weg van de poes. Dit kon niet waar zijn. ''Dit kan niet waar zijn pappa echt niet!'' snikte ze. Ze drukte haar neus weer in de vacht van haar vader. ''Rustig maar jongens, we kunnen dit aan'' zei haar vader tegen haar terwijl ze voelde hoe zijn tong gerustellend over haar kopje aaide. Hij legde beschermend zijn staart over haar en Dragonkit, haar lieve broertje. 'Wat!' schreeuwde opeens een stem en Leafkit keek op. Het was haar grote broer Smoketear. Haar ogen stonden angstig. 'Heeft zíj Dreamheart vermoord én een leven van je afgenomen!' Brulde hij vol woede en haat. Zo had ze haar broer nog nooit gehoord. Ze drukte zich dichter tegen haar vader aan. Ze rilde als een rietje, allemaal omdat Smoketear zo kwaad was. ''P-pappa..'' begon ze. ''Ik ben bang...'' zei ze. Ze drukte zich dicht tegen haar vader aan en dacht aan die lieve Dreamheart. Ze maakte zich los van haar vader en liep naar de poes toe. ''Dreamheart, Starclan will light your path. Riverclan will never forget you. We will remember you as a brave Warrior and Queen. We love you Dreamheart..... We love you...'' mauwde ze en een traan belande naast de kop van de Queen. Toen keek ze naar Smoketear. ''Rustig Smoketear! Ik heb haar een lesje geleerd. Ik heb haar verhaagd, ze is al weg.'' Mauwde haar vader. Leafkit liep naar haar grote broer toe. ''Smoketear, Je kunt er niks maar aan doen.... Ik wil jou niet kwijtraken.'' mauwde ze met tranen in haar ogen. ''De clan heeft je nodig....'' zei ze. Een traan gleed via haar wang op de grond. Het was gewoon te emotioneel. ”N-nee .. dat is niet .. waar! ZE IS NIET IN STARCLAN!” Piepte de kleine Honeykit. Leafkit keek naar de kleine poes. Ze liep naar haar toe maar haar broertje was haar voor. 'Ga aan de kant!' snauwde de kleine kitten. ´Mother...I will...I'll avenge your death. I promise I´ll protect my sisters and brothers....You are a great mother, you´ll always be....Goodbye.´ zei de kitten en Leafkit liep naar hem toe. ''Het spijt me voor je moeder Stormkit...'' murmelde ze. ''Help je zusje goed, dat zou je moeder hebben gewild.'' mauwde ze met een trillerige stem. Daarna liep ze richting Breakingkit. Ze was een tante eigenlijk terwijl Breakingkit veel ouder was dan haar. "He.. Het gaat." fluisterde ze huilerig. Leafkit knikte even. Toen liep ze weer naar Dreamheart. Ze zag zich voor hoe ze hier stond. recht voor haar. ''Dreamheart...'' zei ze nog een keer. ''I didn't knew you very good, but you were everytime if i saw you. Riverclan will miss you. Goodbye and we'll see together in Starclan.'' murmelde ze en liep weer naar haar vader. ''Heb ik het g-g-goed gezegd?'' vroeg ze met tranerige ogen aan haar vader. Het was ook allemaal teveel voor de kleine kitten. Ze oest gewoon haar gevoelens eruit gooien. Ze zag steeds voor zich hoe de poes hier stond. Met Crookedstar, haar liefde. Ze was tenminste weer gelukkig...

--Wajow ik wist niet dat ik zoveel inspi had met deze kleine kitten XD --

Blueeyes keek naar Stormstar en Dreamheart. Ze voelde een prikkel in haar maag, maar verroerde zich niet, bang wat verkeerts te zeggen of te doen. Ze voelde de pijn die de andere voelde al door naar hun te kijken. "Rest in peace, Dreamheart. The Riverclan will never forget you..." fluisterde de zwarte poes. Ze stond op, kijkend naar de katten op het plein, en ze voelde een gespannen zweer. Ze keek opngemakkelijk naar de katten, die treurde om de dood van Dreamheart. Ze liep de warriorsden uit. De grond voelde hard en koud en de wolken waren grijs, alsof het bos mee rouwde. Ze keek met een schuine blik naar boven, de plek waar de Starclan jaagt, en vanacht zal Dreanheart mee jagen. Ze hoorde erg veel fluister en hoorde wat woorden. Icy heeft Dreamheart gedood dus... bedacht de zwarte poes. Ze zal revange krijgen... Maar dit keer wint de Riverclan.

-Ben echt inspiratieloos door deze dag.-

Hobbelend met een konijn tussen zijn kaken liep Spotlight rustig terug naar het kamp. Hij had geen haast, al waren de wolken grijs vandaag het was fijner buiten in het bos dan in het kamp met teveel anderen. Het was een goeie jacht geweest, hij zal straks nog terug moeten om nog een eekhoorn en een muis naar het kamp te brengen. De clan zou weer wat voedsel hebben en er waren genoeg monden om te voeden. Ja, Riverclan was groot maar wat maakte het uit? Des te handiger in gevechten. Hij dacht aan zijn eigen kittens... Ze werden snel groot, hoelang nog tot zij apprentices werden, en straks... Warriors! Hij kon niet wachten op de ceremonie, om hun trots te zien. Hij weet nog als de dag van gisteren hoe hij warrior werd. Hij was zo trots geweest samen met zijn zussen. Hij had dan geen ouders die trots op hem waren, maar zijn pleegmoeder Dreamheart was even trots op hem geweest als op haar eigen kittens. Dreamheart was eigenlijk altijd goed voor hem en zijn zussen geweest. Hij wist dat hij haar weer eens moest opzoeken, als ik tijd heb dacht hij bij zichzelf. Hij liep maar weer door, hij rook het kamp al en liep er op af. Opeens besefte hij dat er iets mis was: Een geur van verdriet en verbaasdheid rook hij. Meteen liepen zijn poten sneller en doelgerichter. En terwijl de geur sterker werd ging hij steeds sneller. Het laatste stuk rende hij harder dan ooit. Hij stoof het kamp in en gooide het konijn ergens bij de prooistapel. Hij merkte niet eens dat het er naast viel. Overal waar hij keek zag hij treurende katten, Wat was er gebeurd?! Toen pas zag hij Stormstar, vol krassen en bloed. Hij keek even naar hem en ontdekte toen wat er aan de hand was: Voor Stormstar's poten lag een slap lichaam. Zijn ogen werden groot toen hij het zag, hij herkende de kittens eromheen als Dreamhearts kits. Hij rende erheen, iedereen om hem heen negerend. Hij zakte bij het lichaam neer en zijn ogen werden waterig. " Dreamheart...." zei hij zacht. Nee! Nee, dit kon niet! Ze was veel te jong! Hij had haar nog voor zoveel moeten bedanken.... Voor alles wat ze voor hem gedaan had! " Nee.... Mam..." Hij had niet eens door dat hij Mam zei. Iets wat hij amper gezegd had... Het was altijd Dreamheart geweest... Nooit mamma, moeder of mam... " Mam... Dit kan niet...." Hij kwam niet uit zijn woorden. Hij legde zijn kopje even tegen het koude lichaam. Hij besefte dat er niets meer te doen was, ze was in Starclan nou. " Mam, Bedankt... Voor alles wat je voor mij en mijn zussen hebt gedaan... Zonder jou... Zonder jou leefden wij misschien ook niet meer... Je hebt zoveel voor ons gedaan.." Iets in hem zei dat ze nu misschien wel gelukkiger was.. Ze was nu immers bij haar liefde, bij alles wat haar in haar korte leven verlaten had. Ze kwam nu bij hen, Misschien was dat wel beter zo. " Ik wens je het beste, Dreamheart... Dat je veilig in Starclan mag zijn met Crookedstar en mijn moeder Sunshine..." Meer wist hij niet te zeggen. Dus zweeg hij maar en bleef bij haar liggen. Hij zonk diep in gedachten.

Wow... Nooit zo lang geweest volgens mij :3

Ik weet wel dat het beter is, om niet samen meer te zijn.
Maar ik voel een grote leegtenis, zonder jou aan mijn zij.
Zoveel dagen vol met tranen, nee dit heeft geen zin.
Toch kan ik je niet verlaten, tegen beter weten in.

Met een luide geeuw rekte de grote kater zijn spieren uit. Zijn gevoel zei dat er ergens iets niet helemaal goed zat. Het gevoel negerende slenterde hij naar de prooistapel. Hij pakte er een grote haas vanaf. Zijn blik gleed het kamp rond, en bleef hangen op zijn beste vriend, Stormstar. Eens een dappere deputy, nu een geliefde leider. Hij zag er iet wat treurig uit, maar dat kon ook gewoon aan Lionclaw liggen. Sinds de dag dat hij Dream moest verlaten, wegens Crookedstar, was hij niet meer hetzelfde. Hij was boos en verdrietig tegelijk. Hij slenterde naar een donker hoekje in het kamp, waar hij grote stukken vlees van zijn haas af begon te scheuren, en die vermaalde tussen zijn machtige kaken. In het midden van het kamp verzamelde zich een menigte katten. Vast niks, dacht hij. ''Riverclan. '' Klonk de herkenbare stem van zijn leider; ''Het is niet te beschrijven, en ik weet niet waarom.''Lion raakte nieuwschierig, en slofte met een opgetrokken wenkbrauw naar de menigte, waar hij tot zijn schrik een bekende, gevlekte vacht roerloos op de grond zag liggen. ''Een valse kwelgeest heeft haar van ons af genomen. Dreamheart,..'' Lion geloofde zijn oren niet. Tranen sprongen in zijn ogen, en Stormstar vervolgde; ''Ze is vermoord. Vermoord door de nieuwe Bloodclan leader, Icy. ''Lionclaw voelde de woede opbranden. ''Icy..'' Fluisterde hij. ''We hebben hard gevochten. Maar ze was erg sterk. Het ook Dream haar tijd. Starclan begon alles van haar af te nemen. Ik heb alles gedaan wat ik kon, mijn lieve katten. Maar Icy was zo sterk, ze heeft ook een leven van mij af genomen.'' Lionclaw protesteerde. ''Ze gaat eraan! Dat lelijke beest moet met haar vieze, vuile klauwen van mijn vrienden afblijven!'' De menigte draaide hun kop om naar hem, waarna hij zich weer terugtrok in de schaduwen ''Ik heb afscheid van haar genomen, ik heb haar gezien. Ze is gelukkiger dan ze ooit in haar laatste levensjaren is geweest. Ze is bij katten waar ze van houd, en die ze zo lang heeft moeten missen.'' Daar zit ik vast niet bij, ze heeft mijn leven verknalt.. Dacht hij. ''Wij zullen haar ook vresenlijk missen, ze was speciaal voor onze clan. Ik weet niet wat ik zonder haar zou moeten, ze was een prachtig Warrior, en Queen. Ze is bij Crookedstar, die ik ook heb gezien. Het gaat ook goed met hem.'' Dat was gelukkig wel goed nieuws. Het zou zeker veel voor de Clan betekenen iets van hun vroegere leider te horen. ''Ik, wil daarom ook nog een boodschap van haar door geven. Haar boodschap luid: Alsjeblieft, vertel mijn kittens, vertel Snowcrystal, vertel Flowerstorm, Nightstream, Lostvoice en Mousefur dat ik ze zo zal missen. Dat ik over ze zal waken.. '' Lion ontmoette de blik van mijn leider, zijn beste vriend. ''En vertel Lionclaw.. Dat het me spijt, dat hij er moet zijn voor onze kittens.. Hen kracht moet bijstaan.. Laat hem weer lachen.'' De tranen rolde over zijn wangen, waarna hij naar het levenloze lichaam stormde. ''Dream..'' Fluisterde hij, terwijl hij zijn neus in haar vacht begroef. ''Dream!'' Hij schreeuwde het over het kamp. ''Blijf hier.. Het spijt me.. Ik wil niet dat je zo moet sterven, zonder mijn exuses. Alsjeblieft..'' Hij zakte door zijn poten, en liet zijn kop rusten op de flank van Dreamheart. ''Ik zal deze nacht bij haar waken. Ze word morgen begraven. Ik wil jullie ook zeggen. Dat jullie moeten genietend van de dingen om jullie heen, en niet moeten denken, aan wat jullie hebben verloren. Maar het leven leuk, zodat het leuk is. Maak je eigen leven, en ga niet zitten wachten tot dat vanzelf gaat. Mijn katten, ik heb het soms mee gemaakt, Maar alsjeblieft, zelfmoord of zoiets. Het is nóóít, de goede oplossing. Weg lopen voor je problemen, is niet de oplossing. Je moet vertrouwen in jezelf hebben, want ik heb het in jullie allemaal, stuk voor stuk. We moeten al genoeg personen missen, we hebben al genoeg katten verloren. Maar daar niet nog meer van.'' Lion bleef liggen bij Dream, en wachtte tot Stormstar naar hem toe kwam. ''Storm,'' Hij snikte even. ''Is het goed als ik deze nacht ook bij haar blijf?'' Weer barste hij in tranen uit. Dit is de eerste keer dat hij zo was. Nog nooit had hij zoveel emotie getoont..

Door deze post moest ik bijna zelf huilen D:

Tailstorm opende haar ogen, de dag er voor waren haar kittens erg druk geweest en kon ze moeilijk slapen. Een vreemd gevoel borrelde op in haar buik, het waren niet nog meer kittens, maar buiten hoorde ze verschillende katten woedend schreeuwen en gehuil. Wat was er aan de hand? Voorzichtig stond de gevlekte poes op, ze liep doodstil de Nursery uit. In de katten massa waren verschillende gaatjes waar je doorheen kon kijken, zwijgend keek Tailstorm door een van de gaatjes, ze zag een lapjeskat, maar het hoofd kon ze niet goed zien. Was het Spotlight? Even werd de brok in haar keel groter, maar toen hoorde ze de stem van haar partner. " Nee.... Mam..." Ving ze op. De jonge gevlekte poes hoorde in zijn stem dat hij verdrietig was, meteen begon ze zich door de menigte te duwen. Sommige katten begonnen tegen haar te vloeken, maar dan siste ze hen gewoon toe. De meeste waren verdrietig om de kat die er lag, blijkbaar was hij/zij overleden, uit een paar woorden ving ze op dat het een moord was. Snel begon Tailstorm na te denken, meer lapjeskatten in de Clan, haar kittens, maar dat kon niet omdat die in de Nursery lagen, Stormpaw, maar die had ze in de menigte gezien, Dreamheart... Dreamheart?! Tailstorm begon nog sneller door de katten heen te lopen tot ze Spotlight bereikte. Opnieuw werd de brok in haar keel groter en welde er tranen op in haar ogen, ook al kende ze Dreamheart niet zo goed, toen ze met Spotlight partners werd was het wel een soort stiefmoeder geworden. Snel liep ze naar Spotlight en ging ze naast hem zitten, ze drukte haar vacht tegen hem aan en keek met tranen in haar ogen naar het lichaam van Dreamheart. Het was haar nog niet eens opgevallen dat Stormstar helemaal onder de krassen zat. Even kon de poes niet meer praten door de brok in haar keel, haar mond stond zwakjes open en troostend gaf ze Spotlight een lik over zijn wang, meer kon ze op dit moment niet doen. Bij haar was het ook hard aangekomen, ineens was er weer een Clan kat minder, maar deze poes was geliefd bij bijna alle katten uit RiverClan. En het was haar stiefmoeder. "Vaarwel... Dreamheart..." Had ze er nog uit gekregen, maar meer ook niet. Ze keek met tranen in haar ogen naar de dode lapjespoes, deze poes was de pleegmoeder van Spotlight, dus ook een soort moeder. En toen ze partners werden werd Dreamheart automatisch haar stiefmoeder.

-Volgens mij heet dat een stiefmoeder, right?

He? Waar waren alle apprentices? Skypaw keek een beetje teleurgesteld toen geen enkele kat hem kwam begroeten. En hij had zelfs nog zo'n dikke vis gevangen. Hij legde de vis op de prooistapel. Plotseling zag hij dat alle katten in een groep stonden. Wat zou er gebeurd zijn. Nieuwschierig trippelde hij erop af. Plotseling zag hij dat er een poes op de grond lag. Was ze ziek? Was dat het maar. Toen Skypaw dichterbij kwam zag hij dat de mooie kat dood was. Met een schok herkende hij het lichaam.'Dreamheart' Zijn stem kwam verwrongen uit zijn keel. Dreamheart was een geliefde kat in het kamp. En wat was er gebeurd met hun leader? Hij zag er niet zo goed uit. Had hij een leven verloren? Skypaw keek verdrietig naar de overleden kat. 'Ik zal je missen, Dreamhheart. 'Iedereen zal je missen' verbeterde hij zichzelf.Verdrietig staarde hij voor zich uit.

-op verzoek van mims nog gepost en Snowpaw komt ook nog xd

Stilletjes was de spierwitte poes het kamp uit geslopen, haar helderblauwe ogen glansden in het licht van de dag. Ogen die vroeger nog vrolijk waren en vol blijdschap, nu waren ze diepe poelen van verdriet geworden. Haar keuzes hadden haar afgetakeld, en het ergste was nog dat haar zus haar ook half had laten stikken. Maar ze kon geen risico's meer nemen, ze kon haar geliefde niet meer zien. Dat deed haar nog het meeste pijn van alles, oh wat wilde ze graag bij Moonstripe zijn. Hoewel ze richting de grenslijnen was gegaan was ze niet van plan iets te doen wat niet mocht, dat risico wilde ze niet nemen. Ze zuchtte even, maar iets in de lucht deed haar schrikken. Het was de geur van bloed, maar een hele bekende geur. Zonder er eigenlijk bij na te denken versnelde ze haar pas en kwam aan bij een plek die overduidelijk een slagveld was geweest. Maar de geur kende ze, de geur van Dreamheart! De jonge witte poes wiebelde even met haar ogen en volgde het spoor dat terug leed naar het kamp. Daar zag ze het lichaam van haar oudere zus liggen. Gemengde gevoelens kwamen in haar op toen ze langzaam naar het levenloze lichaam liep. Verdriet was vermengd met woede, Liefde met een sprankje van haat. Zwijgend keek de spierwitte poes neer op het lichaam van haar zus, en moeder van vele kittens. Langzaam ging ze zitten en krulde haar staart om haar poten. Haar neus zakte even tegen de schouder van haar zus. ''Zelfs dood zal je niet ontdoen van de pijn die je mij hebt gedaan.'' Fluisterde de witte poes tegen haar oudere zus. ''Maar weet wel dat ik je nooit zal vergeten,'' Fluisterde ze nog en sloot haar blauwe ogen.

Een krachtige zwartwitte aprentice kwam het kamp binnen en schudde zijn halflange pels even uit. ''Wat is er nu weer aan de hand hier,'' Mompelde hij geirriteerd bij het zien van alle katten in de buurt. Hij had door dat de meeste katten voor hem weken, en hij grijnsde even. Ze wisten wel wie de beste was hier, maar bij het zien van de gevlekte pels van zijn moeder fronste hij even. Hij zag dat vele uitdrukkingen om zich heen, uitdrukkingen van verdriet en pijn waren. Ook zijn vader lag huilend bij het lichaam, en terwijl de jonge kater dichterbij kwam begreep hij wat er aan de hand was. De jonge kater zwiepte met zijn staart en ging juist even naast zijn tante zitten. Toen keek hij even naar zijn vader en snoof kort. Het was en zou altijd een miezerlijke kater blijven in de ogen van de apprentice. Zwijgend bleef hij zitten, maar bleef zijn kop hoog in de lucht houden. Hij zou niet treuren om zoiets, hij zou feest moeten vieren. Zijn twee kalme ogen bleven steken op zijn vader. ''Je moet je niet zo aanstellen, ze moest je niet meer en liet jouw zitten. Maar je vergeet een ding.'' De stem van de jonge kater was zacht maar duidelijk te horen. Langzaam stond hij op en keek even rond. Hij vermeed alle andere blikken niet, nee hij daagde iedereen half uit. ''Je weet toch ook wel dat dit deels jouw schuld is?'' Siste de jonge kater in het voorbijgaan tegen zijn vader terwijl de jonge kater zich langs alle katten werkte en de apprentice den in verdween.