A first lesson for us both~

_{I've got two strong arms
Blessings of babylon
With time to carry on
And try
For sins and false alarms
[S P A R K P A W]

Hij opende zijn groene kijkers en voelde de warmte op zijn vacht neerdalen. De ademhalingen van de andere Warriors klonk geruststellend in zijn oren. Hij voelde zich weer eens thuis. Het kon hem niets schelen dat hij soms wat anders was, misschien zelfs vreemd. Hij had Silverpool en dat was alles wat hem eigenlijk kon schelen. De poes had zijn leven verlicht en was zijn leven. Hij wilde bij haar zijn, zijn hele leven lang. Zelfs de twijfels die hij ooit over hun relatie had waren verdwenen. Mede dankzij Inkmask. Owlfrost had zijn hart uitgestort bij de Deputy, die hem ook had geholpen. Een kleine glimlach werd verspreid over zijn gelaat en Owlfrost stond op. Hij plukte een maar stukjes stro en mos uit zijn vacht en zorgde ervoor dat deze er wat gladder uitzag. Het was tijd. Tijd om zijn Apprentice te trainen. Nog steeds voelde hij die enthousiaste rillingen over zijn rug komen. Het moment waarop Hollystar zijn naam had uitgesproken en hem had verbonden met Sparkpaw. Owlfrost slikte wat zenuwachtig en deed zijn eerste stapjes in het licht. Wat als Sparkpaw hem helemaal niet mocht en hij hem moest trainen tegen zijn zin? Dat kon toch niet? Iedere kitten wilde toch getraind worden? Owlfrost schudde lichtje zijn kop om het te vergeten en trippelde wat vrolijker richting de Apprentice Den. Hij stak zijn tabby kop door de opening en zocht met zijn ogen de donkere Den af. "Sparkpaw," Fluisterde hij en hoopte vanbinnen dat de jonge Apprentice hem zou horen. "Ik ga je je eerste training gaven. Kom naar de Grote Steen als je er klaar voor bent." Hij trok zijn kop terug en verliet het kamp.

So to america the brave
Wise men say
Near a tree by a river
There's a hole in the ground
Where an old man of aran

Een zacht briesje speelde met het gras langs de open plek. Owlfrost had zich geplaatst op de Grote Steen en keek uit over de open plek. De zon scheen zacht op zijn tabby vacht en verwarmde de rots onder hem. Wanneer zou hij komen? Was hij wel van plan om op te komen dagen? Was hij niet te soft geweest? 'Als je er klaar voor bent..' Het klonk nu opeens zo makkelijk. Geen regels dat hij op tijd moest komen. Weer slikte de kater en hoopte dat hij geen ongehoorzame Apprentice had gekregen. Dan zou hij alsnog ongeluk hebben. Misschien bevatte zijn leven alleen maar ongeluk. Wellicht zou Silverpool hem ook verlaten als ze in zag dat hij niets te bieden had. Nee. Nu had hij er genoeg van. Waarom dacht hij alleen maar zo? Zo ongelukkig. Zijn klauwen werden in de rots geslagen en hij probeerde die gedachten te verbannen. Hij moest gewoon gerust wachten. Sparkpaw zou wel komen. vast wel..

In the veil of the night
For a strange kind of fashion
There's a wrong and a right
But he'll never, never fight over you
Goes around and around
And his mind is a beacon}

Soezelend en doezelend lag Sparkpaw in zijn nest, met zijn rug in het mos en zijn pootjes naar boven. Af en toe trappelde hij wat met zijn achterpoot als hij weer een muis ving in het grote veld van zijn dromen. Hij was diep weg, zoals hij gewend was toen hij kitten was. Zacht gesnurk kwam uit zijn mond geslopen en af en toe murmulde hij zelfs nog iets in z'n slaap. Eventjes draaide hij zich om, naar zijn zij. Ook wel een prettige houding, al zei hij het zelf. Maar, dit was hem allemaal niet gegund. "Sparkpaw," Een stem drong door in z'n droomwereld en verdwaasd en chagrijnig keek Sparkpaw op, knipperend met z'n ogen. "Huhwha..?" Mompelde hij terwijl hij de slaap uit zijn ogen probeerde te knipperen. "Ik ga je je eerste training gaven. Kom naar de Grote Steen als je er klaar voor bent." Miauwde Owlfrost en hij trok zijn kop weer terug? Als je er klaar voor bent? Fatale fout. Meteen liet Sparkpaw zijn kop weer terugvallen in z'n nest en doezelde hij weer weg, hij was er nog niet klaar voor. Met een grijns op z'n gelaat sliep hij weer in.

De zon stond al een stukje hoger aan de hemel toen er iemand op Sparkpaw's staart trapte en hem weer wakker schudde. Geërgerd gromde hij wat naar diegene, nog steeds chagrijnig met zijn mentor, en stapte hij uiteindelijk maar zijn nest uit. Waar moest hij ook alweer heen? Grote rots, dat was het. Kon hij het zonder hulp vinden? Vast wel. En als hij dat niet kon zou hij het nooit van z'n leven toegeven. Met rustige passen, totaal geen haast, verliet de apprentice het kamp, voor de derde keer van zijn leven het territorium in. Als kit zijnde was hij namelijk ook niet zo braaf. Eén keer ontvoert door de bloodclan, een traumatishe ervaring die nog steeds littekens op zijn karakter achtergelaten had, en één keer met veel stennis het kamp uitgerend omdat er een bloodclan kat het kamp binnen gehaald was. Nog steeds haatte hij Hollystar en Angelvoice voor hun besluit. Uiteindelijk kwam de grote steen in zicht en nog steeds, met rustige pasjes kwam hij aanlopen. Met een nonchalante blik ging hij een vossenlengte achter Owlfrost zitten. "Ik ben er," Miauwde hij simpel, met totaal geen genegenheid in zijn stem. Hij keek Owlfrost niet eens aan, hij keek naar een vliegje die rond vloog ergens boven de steen.

Wat bezorgd krulde Owlfrost zijn staart om zijn poten en keek hij af en toe naar het kamp. De tijd tikte langzaam voorbij en nog steeds geen teken van Sparkpaw. Zijn zelfvertrouwen begon langzaam weg te ebben en hij begroef zijn voorpoten in de zanderige ondergrond. De zon, die aangaf dat de dag niet écht was begonnen, begon aan zijn langzame toch naar boven. Gapend sloot Owlfrost zijn ogen en bijna wilde hij het opgeven en terug naar het kamp lopen. Maar dan zou hij zichzelf teleur stellen, hij had nog een klein beetje vertrouwen over dat de Apprentice wél een training wilde. Maar hij wist nog die teleurgestelde blik bij de ceremonie vlak voordat ze elkaars neuzen hadden aangeraakt. Nee, Sparkpaw wilde vast wel een training, maar niet van hém. En dan ook nog net op het moment dat zijn vertrouwen weer terug begon te komen, Silverpool die nog van hem hield. Daarom had hij ook niet verwacht om een Apprentice te krijgen. Hij was nog zo jong en toch had Hollystar hem dit aangedaan. Begreep ze het dan niet dat hij niet in zichzelf geloofde? Dat hij misschien nog niet eens klaar was voor zoveel verantwoordelijkheid? Het blije gevoel was nu alweer verdwenen. De tabby draaide zich om en trippelde naar de steen. Vlak voor het donkere oppervlak en in de schaduw stopte hij en ging zitten. Hij liet zijn kop wat hangen en keek naar de grond. Hij was een waardeloze Warrior, hij had er nooit eentje mogen worden. Hij kon niets goed doen, niets. De zon kroop weer een stukje omhoog en de wind blies zijn kant op. Een vage geur trad zijn neus binnen en hij herkende deze als die van Sparkpaw. Maar wat had het voor zin om nog actief een training te maken als zijn Apprentice hem niet waardeerde. Toch kon hij de jonge kater niet in de steek laten, zijn hart liet dat gewoon niet toe. Een kleine zucht verliet zijn bek en wat tegen zijn zin trippelde hij wat naar voren, ging zitten en krulde zijn staart weer op zijn poten. Precies dezelfde houding als voorheen, maar nu zonder enige hoop. "Ik ben er," Zei een stem en natuurlijk was deze afkomstig van Sparkpaw. Het was waarschijnlijk niet nodig om te zeggen dat hij te laat was, veels te laat zelfs. Misschien had hij het er ook zelf naar gemaakt, misschien had de Warrior wat preciezer moeten zijn. Hij schudde weer eens licht zijn kop, waarom kon hij nou niet eens een Apprentice normaal trainen? Al zijn Mentors waren zo goed in het behouden van de stilte of om de aandacht erbij te houden. En hij, hij kon niets. Niet eens zorgen dat zijn eigen Apprentice op tijd was. Woedend op zichzelf kneedde hij de grond samen met zijn poten en kneep zijn ogen dicht. Hij kon het gewoon niet. Hij kon maar beter weg lopen en Sparkpaw achter laten, maar dan zou hij vast op zijn kop krijgen. “Goed,” Miauwde Owlfrost en zag dat de blik van Sparkpaw gewoon langs hem gleed. Genegeerd. “Het lijkt me beter, nu jij ook aanwezig bent, dat we de training beginnen. Zoals je weet moet elke goede Warrior weten hoe hij of zij moet jagen. WindClan vertrouwt het meest op konijnen, maar om die te kunnen vangen moet een Warrior snel zijn. Dus laten we beginnen met je conditie.” Hij stopte even met praten en beklom met een paar grote passen de steen en nestelde zich op de top. “Zeg, vertel mij eens wat je zelf denkt over jouw conditie.” Hij wilde het zo simpel mogelijk houden, zoveel mogelijk te weten komen over Sparkpaw om een betere band op te bouwen. Maar zelfs hij had zijn twijfels erover. Dit zou vast geen goede vriendschap worden..

Onderwerp: Re: A first lesson for us both~