The time has come (vreemde titel, only Darkvoice en Yoykit en Silverleaf van uit Fire's dromen.)

Kalm opende een kater zijn ogen. Het was tijd om op te staan. Het zonnetje scheen. Gevoelens kwamen weer op. Hij besloot ze te verjagen door te gaan jagen. Hij plaatste zijn poten onder zich en stond op. Kalm rekte hij zich uit. Toen hij naar buiten stapte zag hij dat de zon volop scheen. Even kniperdde hij met zijn ogen, tegen de felle zon. Hij keek naar de prooistapel. Die was aardig leeg. Dus stapte hij het kamp ut om te gaan jagen. De verfrissende wind voelde heerlijk. Zijn vacht bewoog mee met elk briesje. Gelukzallig sloot hij zijn ogen. Hij besloot een eindje te rennen. Langzaam rende hij steeds harder. Takken sloegen in zijn gezicht, maar het maakte hem niks uit. Plotseling zag hij uit zijn ooghoek beweging. Muis! ging het door hem heen. Snel ging hij over in de jachthouding. Langzaam sloop hij dichterbij. Steeds dichter kwam hij in de buurt. Het beestje leek niks in de gaten te hebben. Toen hij vlak achter de muis zat sprong hij. Met een boogje lande hij weer. Boven op de muis. Hij sloeg zijn klauwen in het lijfje. Nog voor het een geluidje kon maken beet hij het dood. Rustig nam hij het in zijn bek. Hij liep weer door. Helaas kon hij niks meer vinden. Hij besloot om terug te gaan. Soms een boom ontwijkend liep hij terug. In het kamp aangekomen keek hij even om zich heen. Hij liet zijn muis vallen, toen hij iets zag. Darkvoice stond met een kit te praten. Waar kwam die nou vandaan? Zachtjes gromde hij. Zeker van een of andere vreemde kater. Als hij die te pakken kreeg was deze nog lang niet jarig. Kalm liep hij er naar toe. Hij ging vlak bij hun zitten. "Waar hebben jullie het over?" Vroeg hij gespeeld nieuwsgierig.

(Begin post flutje)

Darkvoice bleef naar het pluizebolletje kijken, kijken, kijken, alles om haar heen leek verdwenen te zijn, ze zweeg, ze keek vreemd en haar ogen waren gericht op het kleintje, zonder enig doelwit. De wind streelde langs haar donkere haren, maar ze merkte het niet op. Het was gewoon raar, zo'n klein beestje, van iemand anders. Een poes en een andere kater dan gewoonlijk. Bij al die duizelingen en gedachtes dacht ze toch dat Firelion meer van Silverleaf hield, toen zij bij het dode lichaam van Silver lag, was Firelion's geur al vaag. Ze voelde tranen opkomen. Water hoopte zich op in haar ogen, haar zicht werd wazig terwijl er een traan over haar wang rolde, nog steeds waren haar ogen gericht naar het kleintje, maar zonder enig doelwit. Meerdere tranen rolde over haar wangen. De kater die langs haar was komen zitten dacht vast iets heel anders. Dat ze een kitten had gekregen van een andere kater en dat ze daar nu zogenaamd 'spijt' van had, nog een probleem, meer tranen begonnen te rollen. "Waar hebben jullie het over?" Vroeg de rode kater. Darkvoice keek naar hem op, haar gezicht was nat en warm, haar ogen waren betraand en haar ogen stonden dof van spijt en verdriet. "Deze kitten is van iemand anders." Stamelde ze. Dat was echt het domste wat ze had kunnen zeggen! Nu dacht Firelion zeker dat ze bedoelde dat deze kitten van een andere kater was! Maar ze had geen zin om het nu uit te leggen, haar gezicht was nat, haar vacht was smerig en nat en haar ogen waren betraand. Deze kitten leek op haar, niet alleen qua karakter, maar ook qua uiterlijk. Deze kitten had donkere streepjes, niet een tabby, maar gewoon strepen.

Betraand stond Darkvoice bij het kit. Har ogen stonden dof. Zijn eigen ogen waren ook niet echt bepaald levendig. "Deze kitten is van iemand anders." Stammelde ze. Wat! dat kon gewoon niet. Dacht hij. Darkvoice ging met iemand anders! Het was echt onvoorstelbaar. Maar het was toch gebeurd. 'Hoe durf je!' Siste hij woedend. Zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes. Als blikken konden doden... Hij wende zijn gezicht weer af. Dit was gewoon ongelofelijk. Als hij Darks partner te pakken kreeg... Dan zou hij vreselijke dingen doen, ongeacht de gevolgen. En ook dat kit zou boeten. 'M..maar..' Stamelde hij. Dit had hij gewoon volkomen niet verwacht. Verslagen ging hij zitten. Hij sloeg zijn ogen neer. Zijn ogen stonden nog dover dan eerst. Even sloot hij ze. Dat had hij beter niet kunnen doen. Ommidelijk zag hij beelden. Beelden van Dark x een ander. En even later het kleine kitten. Dat bij hun zat. Met een ruk opende hij zijn ogen weer. Verbijsterd keek hij naar het kit, en de poes. De gelijkenis was groot. Het kiten was bijna een kopie van zijn 'moeder.' En hij had het beestje wel eens zien spelen. Ook het karakter van het kit leek veel op haar moeders karakter. Hij wilde het gewoon niet geloven. Maar het was nou eenmaal niks anders dan de waarheid. Bijna begon de tranen te stromen. Nog net kon hij ze inhouden. Wat was hij nou voor kat? Iemand had een kitten en hij ging huilen. Dus niet! Verwoed staarde hij naar het kit. 'Hoed heet ie?' Vroeg hij. Daarmee dorbrak hij de stilte die was ontstaan. Het was maar beter zo min mogelijk ruzie te maken, dacht hij.

(Alwer kort& Flut!)

Firelion leek geschokt, zoals ze al had verwacht, maar ze had dus geen zin om het uit te leggen. Ze ging maar eens lekker liegen. "Eigen schuld." Dacht ze. 'Hoe durf je!' Siste Fire. Darkvoice ging zitten en keek Firelion aan, ze begon zichzelf te wassen en keek toen weer even op. 'M..maar..' Firelion zag er moedeloos uit. 'Hoe heet ie?' Vroeg hij daarna. "Joykit, is ie niet prachtig?" Miauwde ze tevreden. Ze zou Firelion maar mooi wijs gaan maken dat ze met een andere kater had, maar dan wel uit een andere clan. Maar welke zou ze bedenken? Shadowclan? Ineens kreeg ze een goed idee, Windclan. "Zijn vader komt uit de Windclan, dus hij wordt vast lekker snel en sterk," Begon ze. "Net als zijn vader." Als het goed ging brak ze zijn hart, dat was nou net de bedoeling, hij had haar hart gebroken en haar vriendschap tussen Silverleaf verpest, maar die was nu weer goed. Maar hij gaf niet zo veel aandacht aan haar, en hij had al meerdere keren haar hart gebroken. Ze stond op en nam de kitten mee het kamp in, ze zette het in de nursery en verwachtte wel dat het daar bleef, ze draaide zich weer om en liep weer het kamp uit naar Firelion. Ze liep langs hem heen en gaf hem een lik over zijn kop. Ze keek om. "Ben je niet blij dat ik dit geluk kan delen met een kater die van me houd?" Haar stem klonk vragend, zou Fire nu stikjaloers zijn? Ze verwachtte maar van niet, Firelion was niet een jaloers type. Tenminste, dat dacht ze, het kon net zo goed niet waar zijn, maar hoe zou Firelion reageren?

Is dat een virus ofzo??

Hij kreeg een tevreden antwoord. Hij begon nog bozer te kijken. De poes ging verder. Geschokt luisterde hij. "Zijn vader komt uit de Windclan, dus hij wordt vast lekker snel en sterk," begon ze. 'Wat!' Riep hij woedend. Ze ging door. Hij werd steds bozer naarmate ze verder ging. Maar ook steeds verdrietiger. Een beetje triest staarde hij voor zich uit. Dat kon ze niet maken. Verslagen hingen zijn oren naar beneden. Zijn hele lichaam vertelde zijn verdriet. De tijd verstreek langzaam. Dark racht het kitten naar de Nursery. Jaloers keek hij hun na. Dat was zijn vervelendtse eigenschap jaloesie. Nooit kon hij het beheersen. En ook nu speelde het weer op. "Ben je niet blij dat ik dit geluk kan delen met een kater die van me houd?" Hoorde hij Dark zeggen. Pas na een tijdje drongen de woorden tot hem door. Hij werd nog jaleorser. Normaal wist hij het altijd goed te verbergen maar nu even niet. Zijn emotielose gezicht veranderde langzaam. Steeds bozer werd hij. Tot hij zich niet meer kon inhouden. 'Suffe rotkat!' Screeude hij. Zodat het hele kamp het kon horen. Ommidelijk ging hij in de aanval. Hij sprong op de poes af. Als hij het goed had uitgerekend zou hij op haar rug belanden. Hij sloeg zijn nagels alvast uit. Zijn vlijmscherpr klauwen lichtte op. Het hele kamp zou hem kunnen zien, nou en. Als hij verbannen zou worden zou hij terug komen. Zwerend op wraak. Woede had hem te pakken. Hij kon nu niet meer terug. Een dikke mistlaag van woede schremde hem of.

Jep, een heel erg virus!!! Super besmettelijk.

Firelion zag er enorm geschokt uit, blijkbaar had ze hem diep geraakt. Hij had nog tegen haar geschreeuwd, maar het boeide haar niks. Het werd even zwart voor haar ogen van medelijden, maar meteen stopte ze dat weer weg. 'Suffe rotkat!' Schreeuwde Firelion ineens. Hij sprong op van de bosgrond en sloeg zijn nagels uit. Darkvoice keek naar hem op, haar ogen stonden angstig, haar oren begonnen te hangen, wachtend op de dood. Firelion belandde op haar rug zodat ze ineen zakte, zijn nagels boorde in haar schouder en in haar rug. "Waarom, Firelion...?" Jammerde ze. Een grote hoeveelheid bloed stroomde over haar pels en drupte op de grond, Darkvoice keek met natte ogen nog even in de ogen van Firelion en keek toen naar het druppende bloed. Ze zakte nog verder in een. Haar ogen rolde weg. Ze was niet dood, ze stond in een bos, een donker zwart wit bos. Alles was zwart wit, behalve dan een rode kater op een zwart wit figuur. Het waren Firelion en zijzelf. Firelion zag er woedend uit, hij was blijkbaar erg jaloers. Waarom liet hij het zo ver gaan? Nog even en ze zou dood zijn, als hij nu niet ophield zou ze in een dramatisch moment door een gestoorde kat zijn vermoord, ze waren toch vrienden, of niet dan? Ze had alleen maar een beetje gelogen, meer niet, en ze was nog niet eens ver gegaan met liegen. Ze probeerde naar de twee toe te lopen, maar ze kon zichzelf niet bewegen, ze wilde weg, weg uit deze nachtmerrie, weg uit dit alles, ze wilde gewoon weg, naar de zogenaamde Windclankater, die had ze zelf gemaakt in haar gedachten, die zou alles hebben wat zij wilde, ja, daar wilde ze heen.

Ze is niet dood...

Zijn sprong was geslaagd. Langzaam boorde zijn klauwen zich in Darkvoice. Zorgvuldig keek hij uit dat hij niet te diep ging. Het mocht wel flink pijn doen, maar ze hoefde niet dood. Bovenop de poes stak hij medogenloos toe. Genade kende hij niet meer. "Waarom, Firelion...?" Jammerde ze. ' Omdat...' Zijn onafgemaakte zin stierf weg. Eigenlijk had hij niet echt een rede. Hij was gewoon boos. Bloed welde op uit de wonden. Hij lachtte, maar het was een vreugdelose lach. Toen hij in de natte ogen van Dark keek wou hij bijna op houden. Maar hij vermande zichzelf were en ging door. Onder zich zakte de poes nog verder in elkaar. Hij grijnsde gemeen. 'Dat had ze verdiend.' Hij zag hoe Darkvoice met haar ogen rolde. Hij dacht even na. Mischien was hij iets te ver gegaan. Boven zich was het stil. Het leek alsof alles zijn adem inhield. Je hoorde zelfs geen vogeltje fluiten. De wind was ook gestopt. Niet eens een briesje kon er van af. Hij stapte van de zwarte poes af. Een beetje geschokt keek hij naar het resultaat. Bewingloos lag Dark op de grond. Stilletjes staarde hij er na. Dat was niet zijn bedoeling geweest. Hij had zich weer eens laten grijpen door zijn woede. Hij zuchtte even. Waarom was juist hij zo gevormd? Ach, het deed er ook niet toe. Belangrijker was de zorg voor Dark. Hij had het haar alweer vergeten. Hij had bedacht dat het bluf was. Dark was tenslotte niet in de nursery geweest. 'Zand erover.' Fluisterde hij zachtjes. Langzaam begon hij Darks bebloede vacht te likken. Zijn ruwe tong schraapte over haar vacht. Zachtjes nuriede hij voor zich uit. Ondertussen bleef hij maar doorgaan met likken. Op gelucht merkte hij dat ze nog leefde. Haar borstkas ging zachtjes omhoog en omlaag. Steeds maar weer. In een regelmatig ritme.

Joepie ik ben weer beter!

Darkvoice keek met tranen van geluk naar Firelion die haar uiteindelijk met rust liet. Ze keek toe hoe Firelion haar lichaam vriendschappelijk begon te wassen, hij murmelde iets. Maar het maakte haar niks uit. Het beeld vervaagde waarna ze weer in haar lichaam terugkeerde. Ze opende haar ogen en voelde de prikkende pijn. Ze kreunde even en probeerde op te staan, maar alles deed te veel pijn. "Firelion..." Begon ze met een zachte stem. "Waarom viel je me aan?" Haar stem klonk zacht en schor, alles deed pijn. Ze verschoof zichzelf even waarbij ze weer kreunde van de pijn. Ze reek met haar kop naar de kop van Firelion en gaf hem een lik.

Bij mij niet, het is erger geworden

Stil ging hij door. De stilte om hem heen was oorverdovend. Langzaam zakte hij in slaap. Zijn ogen gleden dicht. Na in tijdje was hij in diepe slaap. Vaag hoorde hij iets. Wat leek op Darks stem. Het was gekreun. Ommidelijk besefte hij wat hij gedaan had. Hij wou zijn excuses aanbieden, maar er kwam niet meer ui dan een vaag gekreun. Waarna hij echt helemaal in slaap viel. Iets nats streek over zijn hoofd. Het was de tong van Darkvoice. Mar hij merkte het niet, hij lag in dromenland.Vreemde dromen kwamen op hem afgestort. Plotseling zag hij een poes, maar het was niet zomaar een poes. Het was: Silverleaf!!!

(Maak het morgen af, moet nu weg bey!)

Firelion dommelde in, met een zachte blik keek ze hoe Firelion in een diepe slaap viel. "Sleep well." Ze gaf hem nog een lik over zijn kop en stond toen op. Ze liep verder het bos in, verder weg van het kamp. Ze liep door tot ze een stuk of twintig vossenlengtes van Firelion af was. Ze keek nog even om naar de vredig slapende kater. Toen ze haar kop weer draaide en een paar stappen verder liep hoorde ze gehijg. Het was niet afkomstig van een kat. Ze spitste haar oren. Een rood figuur flitste door de struiken, een gevoel van angst bekroop haar. Ze schudde haar kop om helder te worden en maakte zich klaar om te vechten, ze was geen watje! Het rode figuur stapte het struikgewas uit en rende naar de zwarte poes toe. Darkvoice keek moedig en sprong met uitgeslagen nagels tegen de vos, ze begon de snuit van de vos te bewerken, de vos gooide zijn snuit heen en weer en gooide haar van zich af. Ze ving zichzelf op met haar poten en kwam glijdend tot stilstand. Haar nagel spoor was in de grond te zien. De vos had zich al weer snel klaargemaakt voor een nieuwe aanval nog voor Darkvoice zich kon verplaatsen, de vos botste met zijn snuit tegen Darkvoice en duwde haar weg. De zwarte poes sprong op de rug van de vos, maar hij beet in haar poot. Ze klom met uitgeslagen nagels op de rug van het beest en zette haar klauwen in de rug van de vos. De vos rolde zich om zodat ze onder hem belandde, alle lucht werd uit haar longen geperst. De vos ging al snel van haar af en beet haar in haar schouder en poot. Ze schreeuwde en raakte toen weg van de wereld, ze was buiten westen. Het kwam door de wonden die ze al had van Firelion.

Steeds dieper zakte hij weg. Langzaam kwam Silverleaf in beeld. Hij kwam terecht op een grasveld. Heerlijk ruekende bloemen stonden er. ''Firelion'' Fluisterde de poes. Haar stem klonk zo bijzonder, precies zoals de levende Silverleaf. Hij kon het gewoon niet geloven. Verbijsterde staarde hij haar aan. Haar vacht glinsterde, hij glimlachte een beetje beduusd. Ze was gewoon zo mooi, hij wist niet hoe hij het had. Dit was gewoon een wonder. Ongelovig keek hij naar de poes, die steeds dichterbij kwam. Geen woord kon hij uitbrengen. Even raakte ze elkaars neus aan, het voelde zo bijzonder. 'S...S...Silverleaf.' Bracht hij stoterend uit. Sprakeloos was hij, het leek of hij zijn tong had verloren. De prachtige poes likte zacht zijn oor. Waarna ze begon te spreken. De woorden die ze mauwde klonken zo wijs. ''Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik hier ben? Firelion...Iedereen is niet wie je denkt dat ze zijn.''Fluisterde de poes, waarbij geen spoortje lelijkheid te bekkenen was. Hij overdacht deze raadselachtige zin. Wat on het betekenen. Wat bedoelde Silver toch? ''Let goed op onze kittens.Het is niet hun schuld.''Ging ze moeizaam verder. Hij knikte, 'Ik zal ze beschermen met mijn leven, voor jou.' Fluisterde hij nog steeds licht verwonderd. Zou de poes zijn problemen met Rockkit hebben gezien? Hij vorge het zich af. Langzaam verdween de poes weer. 'Pas goed op jezelf.'' Hoorde hij haar nog net zeggen. Te verbijsterd om nog iets te zeggen knikte hij. Haar woorden had hij begrepen. Toen verdween de poes helemaal. 'Nee!' Schreeuwde hij tegen het niets. Met een schok werd hij wakker, pas toen drong de waarheid tot hem door. Silver was er niet, en zou ook nooit meer komen... 'Why?' Fluisterde hij nog zacht. Toen zakte hij echt in elkaar. De droom was hem echt teveel geweest. Wacht eens! Was hij niet iets vergeten? Nauurlijk, Dark was er niet. Verwoed stond hij op. Speurend keek hij om zich heen. Een lichte geur drong zijn nues in, de geur van Darkvoice. Hi besloot het te volgen. Bezorgd werd hij toen hij ook vos rook. En al snel zag hij een vos staan bij het bewusteloze lichaam van Dark. Dat was zijn schuld natuurlijk! ging het door hem heen. Schuldig keek hij erna. Niet wetend wat hij moest doen. Uiteindleijk sprong hij uit de bosjes tevoorschijn, ommidleijk keek de vos op. Snel rende Fire weg, steeds sneller, en sneller. e vos achtervolgde hem, precies wat zijn bedoeling was.

Darkvoice keek toe hoe ze in een wit bos verscheen. "Hola." Hoorde ze iemand zeggen. Ze spitste haar oren, die taal kende ze. Dat was de taal van haar vader. Ze snorde en stapte even vooruit in het witte bos. De donker bruine tabby kater stond voor een klein zwart poesje. Een apprentice. Het was Darkpaw, Darkvoice glimlachte, dit had ze zelf meegemaakt. Maar waarom haalde haar gedachte dit terug? Darkvoice keek naar Darkpaw en Lightwind, zichzelf als apprentice en haar vader. "Hola, papá." Zei Darkpaw. Lightwind stapte op de apprentice af en keek haar aan. "Escucha, y obtener otros gatitos gato, tu madre no sabe nada." Lightwind keek om zich heen en boog zich over de apprentice en keek haar aan. Darkvoice keek toe hoe de kleine zwarte poes in tranen uitbarstte, dit herkende ze nog wel uit haar verleden. Spaans was de taal die haar vader sprak, deze taal kon zij ook, dat had ze van haar vader. "Me voy del clan, que me perdone si usted es mayor y se encuentran otra vez." Darkpaw knikte met ogen vol tranen. Haar vader gaf haar nog een lik en rende toen weg. Darkvoice keek met natte ogen toe, het gevoel van toen borrelde weer in haar op. De wereld verdween, ze lag weer op de grond op het kleine open plekje. Waarom haalde haar gedachten die herinnering terug? Waarom? Waarom dacht ze daar ineens aan? Met starende ogen ging de zwarte poes zitten. Nu was ze volwassen, ze was warrior geworden, vele manen geleden. "Papá, por favor vuelve..." Zei ze schor, haar stem was zacht en ze staarde voor zich uit.