And all the people hurried fast, real fast, and no one ever smiled

_{He stumbled into faith and thought,
God, this is all there is?
The pictures in his mind arose
And began to breathe
And all the gods and all the worlds
Began colliding on a backdrop of blue

He took a step but then felt tired
He said, "I'll rest a little while"
But when he tried to walk again
He wasn't a child
And all the people hurried fast, real fast
And no one ever smiled}

Sterrenlicht werd gefilterd door de dichte bladeren boven de apprentice den, twee hazelaar kleurige ogen staarden naar de kleine vlekjes van licht. Op zijn rug liggende in het zachte mosnest, staarde een jonge bruingestreepte apprentice met witte vlekken naar het plafond van de apprentice den. Zijn pootjes stevig om zijn pluizige buikje geklampt, en in doodse stilte staarde hij. Hij kon niet slapen, hij bleef maar denken. Zijn hoofdje kon niet rustig blijven op dat opzicht. Hij had gewoon nog geen slaap... En het was allemaal zo veel, die stap van kitten naar apprentice. Het leek soms wel alsof alle lol weg was, hij wou weer dromen, weer zichzelf doen. Was het erg kinderachtig dat hij verlangde terug naar de kitten tijd...

Een zachte zucht ontsnapte uit zijn kleine mondje en hij sloot zijn ogen eventjes. Alles om hem heen prikkelde zijn nieuwsgierigheid, het was zo erg vermoeiend... Maar er was zoveel om te leren. Zijn kop zat vol tegenstrijdigheden leek het wel. Hij kon er niet aan ontkomen. Zowel willen leren, als zorgeloos zijn. Niksen maar zoveel mogelijk willen doen. Nieuwsgierig zijn, maar ook naïef willen blijven... Het was zo ingewikkeld. Bijna geruisloos, alleen het geluid van ritselend mos illustreerde zijn beweging, draaide hij op zijn zij. Hij staarde naar de wand van de den.

_{Blue lips, blue veins
Blue, the color of our planet
From far, far away}

Tigerpaw holde met flinke snelheid het bos in. Haar poten leken onder haar lichaam voort te vliegen. Gedreven door een ongekende haast rende ze voort. Het was alsof de dood haar achterna zat, alleen was er niets anders te bekennen. De hemel was helder blauw en er leek helemaal niets mis te zijn. Er waren geen andere warriors in het bos, enkel zij. Nog steeds raasde de apprentice door. Liet alles in een rotvaart achter zich. Ze wist niet waar ze heen ging, enkel dat ze snel ter plekke moest zijn. Haar rode vacht straalde in het zonlicht, maar werd opgeslokt door de schaduwen toen ze weer tussen de bomen dook. Daar voor haar, ergens in de verte, daar lag iemand. Snel sprong ze erop af, haar groene ogen weid van schrik en verdriet. Honeyfeather lag daar, bloed besmeurde haar mooie honing met witte vacht. 'Mam!' riep ze, maar de poes gaf geen antwoord en bleef roerloos liggen. Op dat moment viel een grote schaduw over haar heen. Een enorme zwarte kat kwam op haar af lopen. Ze kon zijn kille blik zien, terwijl hij op haar af sprong, klauwen uitgeslagen naar haar.

Met een schok werd ze wakker. Haar lichaam ging wild op en neer door haar gehaaste ademhaling. Haar groene ogen groot van schrik. Zwarte kat, Honeyfeather, dood.. Onrustig draaide ze zich om in haar nest, hopend dat niemand wakker werd van het geluid dat ze maakte. Haar broertjes en zusjes waren behoorlijk afwezig, sinds de dood van hun moeder had ze hen nauwelijks gesproken, alsof zij niet bestonden. Weggevaagd met de poes die hen ter wereld had gebracht. En een vader die was vertrokken na haar dood. Hun vader die eens deputy van ThunderClan was geweest. Pas na enkele minuten kreeg ze door dat er nog iemand wakker was. Eigenlijk wilde ze dat niemand haar zo zag, maar het was al te laat , ze kon onmogelijk doen alsof ze sliep. Dus wierp ze hem een waterig glimlachje toe. Dat viel nog te oefenen, glimlachen terwijl je je eigenlijk niet zo lekker voelde.

Met een zacht plofje landde hij lang uitgestrekt op zijn pluizige zij neer. Zijn chocoladebruine, gestreepte vacht werd gesierd door melkwitte aftekeningen op zijn snuit, poten, borstkas en buikje. Zijn staart, lekker pluizig en wollig lag nu deels om hem heen gekruld en hielp hem zijn warmte vast te houden. Langzaam opende hij zijn hazelaarkleurige ogen weer om nieuwsgierig om zich heen te kijken. Zijn ogen zouden ook vergeleken kunnen worden met de kleur van verkleurende eikeltjes, wat zijn naam weer eer aan deed.

Een plotseling geluid in de apprentice den liet hem echter zijn ogen spitsen. Zoveel apprentices in de den kende hij nog niet, maar hij deed hard zijn best om alle namen braaf uit zijn jonge hoofdje te leren. De meeste kende hij, van een afstand dan wel, uit zijn kitten tijd. Maar ja, namen waren en bleven lastig. In een nest vlakbij was beweging merkbaar, het liet hem verbaasd opkijken toen een kat wakker schrok. Toch bewoog hij niet, hij bleef gewoon nieuwsgierig kijken met open gehouden ogen. De hazelaar kleurige dieptes glommen in het zwakke sterrenlicht dat de den nog binnen viel. Pas na een tijdje leek de andere apprentice hem te bewerken. Met een lome maar ietwat onschuldige glimlach zwiepte hij met zijn staart om haar te begroeten, zijn kop niet opheffende uit zijn nest. Hierdoor zag hij er eigenlijk wel een beetje komisch uit zoals hij daar lag. Eventjes bleef hij stil, om vervolgens haar voorzichtig een vraag te stellen. "Nachtmerrie?" Fluisterde hij, hopende dat hij niet te vrijpostig was geweest met zijn vaag. Uiteindelijk kwam hij toch maar half overeind uit zijn nest om haar op wat meer gelijke hoogte aan te kijken. Hij wou niet gigantisch lui overkomen.

Het sterrenlicht brak op sommige plaatsen door de bladeren van de apprentices den, wat een zilverachtige gloed veroorzaakte. De wereld zag er in haar ogen, op dit zekere moment, erg eng en onheilspellend uit. Een ander had het misschien als magisch ervaren, maar net na een nachtmerrie kon niemand zo denken. Toch probeerde ze zich zo snel mogelijk te herstellen, zodat ze niet nog meer aandacht trok. Acornpaw had haar al gezien en zwiepte even met zijn staart ter begroeting. Okay, rustig aan, adem halen en glimlachen, sprak ze zichzelf in haar gedachten toe. De jonge kater had al geraden wat er aan de hand was en vroeg haar of ze een nachtmerrie had gehad. Voor deze keer besloot ze maar eerlijk te zijn. Haar lichtgroene ogen keken hem aan terwijl ze haar mond open deed om antwoord te geven. 'Ja' zei ze. Een simpel woordje, maar meer hoefde hij ook niet te weten. Ze wilde hem niet meeslepen in haar droom over de donkere kat die haar had willen aanvallen. Zou die donkere kat ook haar moeder hebben vermoord? Een golf van verdriet gleed over haar heen, maar ditmaal was ze vastbesloten niet te laten zien hoe ze zich voelde. Haar gezichtsuitdrukking was ietwat neutraal, met een kleine glimlach. Waarschijnlijk geloofde hij het toch niet, maar het was altijd het proberen waard.

De houding van de poes veranderde opzienbarend voor de andere wakkere apprentice in de den. Vol verbazing keek Acornpaw toe hoe ze van bijna bang naar zelfverzekerd leek te gaan in een simpele wenk van het oog. Hoe was dat dan weer mogelijk? Het leek net een goocheltruc... Hij vertrouwde het niet helemaal compleet, maar besloot er uiteindelijk toch maar niks op uit te doen. Wat had het voor zin? Hij was niet de slimste, was zelfs wel eens dom genoemd door zijn moeder. Tja... Dank je wel moeder. Niet dat hij nog veel contact had met Brindleleaf. Ze was in bladkaal aan groenhoest gestorven... Op het laatst... Ze had hem niet meer herkend. De gedachte eraan liet bitter gal opborrelen in zijn keel. Dat was ook het moment dat ze al die nare beledigingen naar hem toe gespuwd had. Niet echt prettig.

Een simpel "ja," was het antwoord. Maar zo snel liet Acornpaw zichzelf niet de mond snoeren noch afschudden. Nu kwam hij overeind in een ietwat zittende, onhandige positie. Het mos van zijn nest kraakte en ritselde terwijl hij zich bewoog. "Waarover dan?" Fluisterde hij, met een nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen. De ietwat muffe lucht van de apprentice den liet hem eventjes zachtjes niezen. Onhandig wreef hij met z'n pootje over zijn rozige neusje. "Ik ben Acornpaw trouwens," Miauwde hij er zachtjes achteraan, terwijl hij nerveus om zich heen keek of hij niemand wakker had gemaakt. Dan zou hij pas echt een probleem hebben... Wie weet zouden ze dan wel kwaad op hem worden. Oh lieve help, alsjeblieft niet zeg.

Tigerpaw keek hem aan. De glimlach die ze net op had gebracht sierde nog steeds haar lippen. Dit lachen vereist oefening, dacht ze bij zichzelf. Stilletjes besloot ze er morgen of overmorgen zelf op uit te gaan om in het bos te oefenen. Eventjes alleen zijn, dat leek haar wel wat. Acornpaw bleek niet tevreden te stellen met een simpele 'ja', dus vroeg hij haar naar de nachtmerrie zelf. Niet zeker of ze het daar wel over wilde hebben, deed ze vertwijfeld haar mond wat open om hem een antwoord te geven. 'Uhm, over Honeyfeather' sprak ze rustig, verwoed proberend om die glimlach rond haar lippen te houden. Als ze nu zou breken, zou hij haar alleen maar meer gaan vragen. Misschien maakten anderen zich zorgen over haar, of voelden ze zich rot vanwege haar, dat was wel het laatste wat ze wilde en dus hield ze haar vriendelijke aanblik. De apprentice vertelde zijn naam en ze bedacht zich dat ook zij de hare nog niet had verteld. Met zo veel apprentices vergat je wel eens wie er allemaal om je heen sliepen. 'Mijn naam is Tigerpaw' sprak ze vlug met een knikje. Nu wist hij van haar wie ze was en kon hij waarschijnlijk wel bedenken hoe dat haar aan Honeyfeather koppelde. Ze kwam overeind en ging in haar nest zitten. Slapen zou haar toch niet meer lukken na de nachtmerrie en het gesprek met Acornpaw maakte haar ook nog eens minder moe.

Verbaasd knipperde Acornpaw met z'n ogen toen Tigerpaw een sprankelende glimlach op haar gelaat toverde. Wie zat er nou te lachen als ze net een schijnbaar vreselijke nachtmerrie hadden gehad? Hij bleef dus eventjes verbaasd kijken totdat hij zichzelf weer bijeen raapte zoals hoorde. Honeyfeather? Wie was dat ook alweer... Zijn gezicht drukte zich in een frons terwijl hij diep, diep nadacht over de woorden van Tigerpaw. Nee, hij kon nergens op komen. Zou het erg beledigend zijn als hij dat niet wist? Hij hield zijn mond dus maar, ze hoefde niet te weten dat hij Honeyfeather niet kende. "Uhm, oké," Miauwde hij aarzelend. Een erg goede acteur was hij niet, zou Tigerpaw erachter komen dat hij niet wist wie de mysterieuze Honeyfeather was die blijkbaar zo belangrijk was voor Tigerpaw? Zou ze boos worden als hij het niet wist? Soms voelde hij zich zo dom... "Mijn naam is Tigerpaw," Miauwde Tigerpaw vlugjes. "Oh! Tigerpaw van die Honeyfeather," Bracht hij uit. Om vervolgens beteuterd te kijken. Oeps... Daar had hij zich versproken. "Sorry..." Miauwde hij zachtjes. "Ik ga anders maar even naar buiten, dan kan jij weer gaan slapen en stoor ik je niet langer," Hij voelde zich rottig nu. Hij hees zich overeind uit zijn nest en liep voorzichtig naar de uitgang van de den.

De manier waarop hij haar aankeek liet blijken dat hij niet wist wie Honeyfeather was. Snel onderdrukte ze haar emoties weer, die omhoog dreigde te komen. Was haar moeder dan zo snel vergeten. Vaagde de overledenen katten zo snel weg van de bewoonde wereld? Gelukkig leek hij, toen ze haar naam bekend maakte, wel te weten wie zij was en ook Honeyfeather. Hoe konden de katten haar moeder nu vergeten, ze was zelfs de partner van de deputy geweest. Een deputy die na zijn opzegging verdwenen was. En nu was er een kat die haar moeder had vermoord en nog steeds vrolijk rondliep, omdat niemand wist wie het was geweest. Acornpaw leek zich rot te voelen over zijn onwetendheid en vertelde haar dat hij maar naar buiten zou gaan, zodat zij weer kon slapen. Slapen was echter wel het laatste wat ze nu wilde, dus de donkerrode poes kwam overeind en keek hem aan met haar groene ogen. 'Wacht, ik kan toch niet meer slapen. Vind je het erg als ik mee ga?' vroeg ze hem. De apprentice stond al bijna naast de kater. Misschien wilde hij wel niet dat ze mee ging, dan zocht ze haar eigen plaatsje wel op in het kamp. Maar iemand om mee te praten hielp wel, ergens voelde hij fijn om haar gedachten even op nul te zetten. Natuurlijk was dit erg moeilijk en lukte het haar vrijwel nooit. Het zilveren licht van de sterren scheen tussen de bladeren van de den door, waardoor ze kon zien dat de rest nog sliep.

Schaamte... Een emotie die hij de laatste tijdste veel te vaak had moeten voelen. Bij z'n gedachten, bij zijn woorden, bij alles wat hij deed voelde hij regelmatig schaamte opborrelen. Dat begon dan in z'n maag.. trok naar zijn wangen en daarna door z'n hele lichaam van neus tot staartpuntje. Oké genoeg. Hij. Moest. Hier. Weg. Meteen maakte hij zich dus een baan naar de uitgang van de den. Hij kon de frisse buitenlucht al ruiken en verlange ook ernaar om de benauwde den uit te gaan. Zou hij Tigerpaw ooit nog aan kunnen kijken? Hij voelde zich rottig, zeer rottig. Zijn oren gingen dan ook plat in z'n nek terwijl hij van haar wegliep, voorzichtig oppassende voor de poten, staarten en wat voor lichaamsdelen er ook buiten de nesten konden liggen. Het laatste wat hij wou is dat er nou katten wakker zouden worden! Alsjeblieft niet zeg. De stem van Tigerpaw liet hem echter opschrikken. 'Wacht, ik kan toch niet meer slapen. Vind je het erg als ik mee ga?' Vroeg ze. Mee? Met een ongelovig opgetrokken wenkbrauw keek Acornpaw naar Tigerpaw op. "Je wilt mee met mij? Degene die je net beledigd heeft?" Vroeg hij, nog altijd ongelovig. Maar daarna haalde hij z'n schouders op om te laten zien dat hij het wel prima vond. Vervolgens stapte hij de den uit, de frisse buitenlucht in. Pfoe... Dat was een stuk beter, heel stuk beter zelfs. Hij ademde diep in en liet de frisse, koele luch tz'n longen vullen en sloot zijn hazelaar kleurige ogen eventjes uit opluchting. Nu moest hij nog wachten op Tigerpaw.

Het duurde even voor ze antwoord kreeg, maar de reden daarvoor werd al snel duidelijk toen hij zijn mond open deed. De kat die haar net beledigd had? Zo erg had ze het niet gevonden, hij kon er niets aan doen. Honeyfeather was gewoon al een tijdje weg, dus de jonge katten kende haar niet echt meer. 'Het maakt niets uit, ik ben niet beledigd hoor. Het kan iedereen gebeuren' zei ze rustig tegen hem, terwijl ze wachtte op zijn goedkeuring. Die kreeg ze, gezien hij met lichaamstaal duidelijk maakte dat ze mee kon komen. Met een dit maal gemeend glimlachje stapte ze achter hem aan de apprentices den uit. De koele nachtlucht leek de nachtmerrie uit haar lichaam te trekken. Het voelde goed om even buiten te staan, adem te kunnen halen in de frisse lucht. Boven hen glinsterde de sterren. Tigerpaw liet haar groene ogen even omhoog glijden, zoekend in de donkere massa. StarClan.. Een van die sterren moest haar moeder zijn. Een van de sterren keek op haar neer en waakte over haar. Je blijft altijd bij me, zei ze zacht in zichzelf. Daarna rukte ze haar blik los van de lucht en keek Acornpaw weer aan.

And all the people hurried fast, real fast, and no one ever smiled Acornpawheader

Ongemakkelijk keek Acornpaw nog eventjes over zijn pluizige schouders heen naar de roodoranje poes met de groene ogen achter hem, de dochter van Honeyfeather en Ravenwing. Tigerpaw. Ravenwing kende hij nog wel vaagjes, maar Honeyfeather was uit zijn geheugen verdwenen. Het was gewoon zo dat er toen hij een kitten was zoveel langs hem heen was gegaan, hij kon er echt niks aan doen, behalve zich schuldig voelen dan. Een sidderende zucht ontsnapte uit zijn rozige mondje en zijn ogen waren ietwat droevig gestemd door zijn eigen onwetendheid. Hij voelde zich dom, hij voelde zich rottig. Maar hoe ging hij dat duidelijk maken? Wou hij dat uberhaupt duidelijk maken? Nee, eigenlijk niet eens. Hij ging dingen die waarschijnlijk niet eens te begrijpen waren niet proberen duidelijk te maken. Het was gewoon onnodig en het zo alleen maar ongemak veroorzaken. "Het maakt niets uit, ik ben niet beledigd hoor. Het kan iedereen gebeuren." Miauwde Tigerpaw naar hem toe. Een beetje ongelovig keek Acornpaw haar aan. "Het gebeurt mij wel verdacht vaak," Miauwde hij droogjes als antwoord. "Maar goed, kom je?" En hierna stapte hij het maanlicht van het kamp weer in. De koele nachtbries streek langs zijn snorharen heen en hij sloot zijn hazelaar kleurige ogen eventjes, terwijl zijn eikenbruine vacht doorwoelt werd door de luchtstromen. Zo had het het liefst, alle rust van de wereld en ook alle tijd. Toen pas merkte hij op dat Tigerpaw hem weer aankeek. Koortsachtig zocht hij naar een onderwerp. "Nou... Uhm... Wat voel jij ervoor om het kamp uit te glippen?" Sprak hij gedempt, terwijl zijn ogen ietwat glitterden door de gedachte van avontuur. Ondanks dat hij snel bang was, was hij ook heel erg nieuwsgierig. Een slechte combinatie zouden sommigen zeggen.