screaming my name, like a fool at the top of my lungs.

_{I'm out on the edge and I'm screaming my name
Like a fool at the top of my lungs
Sometimes when I close my eyes I pretend I'm alright
But it's never enough

Cause my echo, echo
Is the only voice coming back
My shadow, shadow
Is the only friend that I have
Haar pootjes trippelden licht over de vochtige grond. Het was Newleaf en dat betekende dat er regen was. In ieder geval meer dan in Leafbare, want toen was er sneeuw geweest. Maple was er achter gekomen dat ze niet heel erg van sneeuw hield, omdat het tussen haar tenen bleef plakken en het zo koud was dat het pijn deed. Over een beetje modder aan haar pootkussentjes klaagde ze dus niet, ze had erger gekend. Verder en verder liep ze van de Nursery. Het was vroeg, dat wist ze zeker, want de zon was nog amper op en haar ogen waren pas half gewend aan het donker. Maar ze ging er altijd vroeg op uit, omdat er dan helemaal niemand was.

Ze had er een goede reden voor om er ’s morgens vroeg op uit te gaan, op het moment dat alleen de wacht en de patrouilles op waren. Er was namelijk helemaal níemand in het kamp, waardoor niemand haar kon vertellen dat ze iets niet mocht doen of iets niet hoorde te doen. Normaal zou dat waarschijnlijk ook niet gebeuren, maar dan durfde ze niet. In het donker van de vroege ochtend echter, als er niemand was die over haar zou oordelen en niemand was die haar niet zou opmerken, was ze haar eigen held. Dan kon ze heerlijk sluipen, random dingen bespringen, haar eigen staart achterna gaan zonder dat iemand er iets van zei.

Na een tijdje – ze kon het niet goed inschatten, door het gebrek aan licht – wist ze dat ze ver genoeg was gekomen. Ze bevond zich halverwege de weg van de Nursery naar de Apprentices den en die van de Warriors, ver genoeg dus. Veel apprentices waren te moe om wakker te worden van het – minimale – geluid wat ze maakte, dus het was perfect. Haar ogen, die inmiddels aan het donker gewend waren, scanden de omgeving. Toen ze niets vond, spitste ze haar oren. Niets. Ook haar reukzin pikte geen vreemde geuren op, slechts die van natte grond en de geur die er was na een onweersbui.

[L A T E R]

Ze had gehold, gespeeld, geslopen, gejaagd en geslapen. Ze was gewoon in slaap gevallen, voor de eerste keer sinds ze hiermee was begonnen. Normaal wist ze zichzelf wel terug te krijgen naar de Nursery, hoe moe ze ook was. Dit keer was het mislukt, kennelijk. Het was nog niet licht genoeg om het hele kamp te laten opstarten, maar er zouden zometeen wel katten komen. Ze moest opstaan. Maar Maple wilde niet. Het was prima, nog vijf minuutjes.

[I C E S P I R I T]}