Vertrek naar moedermuil

Bluestar liep over het donkere gras, het was zeer vroeg in de ochtend. En de maan stond nog aan de hemel, ze keek met haar blauwe ogen naar de drie leerlingen achter haar. ''Voordat we vertrekken, zal ik jullie zeggen dat jullie na deze reis krijger zullen worden.'' Ze hield zich even in om te ademen, en zuchtte. ''Jullie hebben hard en goed getraind, enkel moeten jullie nog slagen voor deze test. Ze wenkte de leerlingen om haar te volgen, en ze trippelde naar beneden naar de vierboom. Haar ogen tuurde naar de windclan territorium. Een briesje speelde met haar blauwe vacht, die een zilvere gloed over zich heen ging. Snel en sierlijk liep ze over het gras naar de vierboom, en strekte zich uit tegen de vierboom. Ze hoorde hoe de blaadjes ritselde in de vroege morgen, het dauw voelde over haar poten. ''Kom mee, leerlingen.'' Bluestar trippelde naar het windclan territorium, en strekte zich uit om te kijken naar de hogestenen die zich achter het windclanterritorium uitstrekte.
Ze drukte haar neus in het gras, en snoof de verkoelende geur op. Ze rook geen patrouilles van de windclan, ookal had iedereen recht om een tocht naar moedermuil zonder problemen te krijger. Maar je wist het nooit, binnekort was het volle maan. En kwam er een clan vergadering. Er waren geen echte problemen te zien, in het Donderclan territorium dus het zal meer samen tongen worden. Nu keek Bluestar achterom, of de leerlingen haar waren gevolgd. En dat was zo, ze zouden wel blij zijn om krijgers te worden. Dan hadden we wat, loyale krijgers er bij. En dat konden we altijd gebruiken. Bluestar zwiepte met het puntje van haar staart. En trippelde rustig verder.

Bluestar keek om naar hun en zei ''Voordat we vertrekken, zal ik jullie zeggen dat jullie na deze reis krijger zullen worden.'' Steelpaw liep achter Bluestar aan. Hij was nerveus geweest om warrior te worden. Het was een beetje onverwacht. Die ochtend had hij Sunpaw wakker gemaakt en snel gezegd dat hij die dag weg zou zijn met Bluestar en wat andere clanleden maar niet gezegd dat hij warrior zou worden. Bluestar hield zich even in om te ademen, en zuchtte. ''Jullie hebben hard en goed getraind, enkel moeten jullie nog slagen voor deze test." Ze wenkte de leerlingen om haar te volgen, en ze trippelde naar beneden naar de vierboom. Steelpaw keek om zich heen. Hij zou weer het Windclan territorium ingaan. Hij was een beetje nerveus straks kwam hij een kat tegen die hij met zijn tripje met Winterpaw had gezien. Steelpaw keek wel blij vanaf zijn geboorte had hij hiernaartoe uitgekeken. Hiervoor hadden zijn ouders zich voor hem opgeofferd voor hun kitten die een apprentice werdt en binnenkort een Warrior. Steelpaw keek omhoog naar de lucht, het was nog vroeg en de overblijfselen van zilverpels waren te zien. Zouden zijn ouders nu naar hem kijken. Hij hoopte dat ze trots op hem zouden zijn. De afgelopen manen had Steelpaw veel meegemaakt. Alles wat hij heeft meegemaakt toonde nu zijn beloning. Als ze de laatste beproeving haalde zouden ze Thunderclan Warriors worden. Steelpaw bleef naar de resten van zilverpels kijken. Toen keek hij naar de rest van het reisgezelschap naar de Moedermuil. Ze waren al een stukje verder gelopen. Niemand had gezien dat Steelpaw lag te staren naar Zilverpels. Snel liep Steelpaw richting Bluestar en zijn vrienden. Hij liep in hetzelfde tempo verder. Hij voelde zich meer gerust nadat hij naar Zilverpels had zitten kijken. Er waren geen patrouiles te ruiken of te zien. Was dat nou een goed of slecht teken.

Honeypaw's staart zwiepte nerveus heen en weer terwijl ze door het nog nachtkoele gras heen stapte. Elke haar van haar vacht was aan het tintelen van opwinding, haar poten prikten. Ze mocht mee naar de moedermuil, ze vond het een hele eer en ook heel heel spannend, ze zouden door Windclan territorium gaan, ze was daar nog nooit geweest. Oke ze hoefde er ook nooit te zijn maar alsnog, ze was nieuwsgierig hoe het eruit zag, ze had gehoord dat het er heel anders uitzag dan het bos, eigenlijk kon ze zich dat niet heel erg goed voorstellen. Ze keek even naar Bluestar, die voorop liep. Alsof Bluestar haar blik had gevoeld keek ze achterom. 'Voordat we vertrekken, zal ik jullie zeggen dat jullie na deze reis krijger zullen worden.' Ze hield zich even in om te ademen, en zuchtte. 'Jullie hebben hard en goed getraind, enkel moeten jullie nog slagen voor deze test.' Bluestar wenkte ze daarna om mee te komen. Honeypaw rechte haar rug een beetje door deze woorden en bijna automatisch begonnen haar poten te lopen achter Bluestar aan, ze was trots, heel erg trots zelfs. Ze mompelde een bedankje naar Starclan, als dank dat ze altijd over haar waakten en als dank dat ze haar deze kans gaven. Ze keek even naar Ravenpaw en Steelpaw, zouden zij zich hetzelfde voelen? Ze keek even omhoog naar de langzaam verdwijnende sterren. De lucht in de verte begon al een beetje te verkleuren. Ze waren er al erg vroeg op uit gegaan, maar moe was ze niet, daar was ze veel te opgewonden voor. Ze proefde nog vaag de vieze nasmaak van de kruiden die ze had gekregen om honger te verdrijven. Haar staart bewoog opgewonden heen en weer en wiegde zo nu en dan mee met de wind, die steeds meer aanzwol terwijl ze dichterbij het Windclan territorium terecht kwamen. Op het gegeven moment werd ze bijna overspoeld door de geurmarkeringen van de Windclan, het rook anders dan die van haar clan, het was makkelijk te onderscheiden. Ze was blij dat ze geen patrouilles zag, die zouden hen alleen maar ophouden en om eerlijk te zijn wou ze zo snel mogelijk bij de moedermond zijn, ze was zo nieuwsgierig was er ging gebeuren. Ze keek over het Windclan territorium heen, ze zag hoog gras en hier en daar een boom. Zo nu en dan trok een sterke windvlaag hard aan haar vacht, ze snapte niet dat Windclan hier kon leven en jagen, ze voelde zich akelig zichtbaar met haar honingkleurige vacht, ze viel op tussen het grauwe gras, maar ze was vastbesloten om het niet te laten merken. Ze rechte haar rug opnieuw en ze keek nieuwsgierig om zich heen. In de verte zag ze een konijn en ze vocht tegen het instinct om erachteraan te gaan. Ze mocht geen prooi doden hier, het was van de Windclan. Als ze nu prooi zou doden dan zou dat tegen de warrior code zijn en dan zouden ze grote problemen hebben. En als ze nu de fout in zou gaan dan zou Bluestar haar niet tot een warrior maken, dit was niet voor niks een test. Ze kneep haar ogen even een beetje dicht tegen de stevige wind die hier woei.

'Voordat we vertrekken, zal ik jullie zeggen dat jullie na deze reis krijger zullen worden.' Bluestar hield zich even in om te ademen, en zuchtte. 'Jullie hebben hard en goed getraind, enkel moeten jullie nog slagen voor deze test.' Ravenpaw luisterde zwijgend naar haar woorden. Hij zou krijger worden, hij was er blij en erg trots om maar tegelijkertijd erg nerveus. Dat was hij sowieso al over de reis naar de Moedermuil. Wat als er iets fout zou gaan. ''Kom mee, leerlingen.'' miauwde Bluestar. Ravenpaw schrok op uit zijn gedachten en liep in een drafje achter de andere aan, zijn vacht dik opgezet tegen de aardig koude nacht wind en zijn staart hing half omlaag. Toen ze het windclan territorium betraden vloog erg bijna gelijk een koude wind tegen hem aan. Hij was maar wat blij dat hij geen windclan kat was. Zijn witte staart puntje zwierde zenuwachtig heen en weer. De zilverpels en de zilvere maan maakte hem echter wat rustiger. Ravenpaw trok zijn neus op toen hij de smaak in zijn mond weer terug naar zijn gedachten bracht. Een tijdje lang had Ravenpaw met zijn tong uit zijn bek gelopen nadat hij de kruiden had gegeten. Hij hoopte zo de vieze smaak weg te krijgen maar dat was natuurlijk een verloren zaak geweest. De smaak was nog steeds vreselijk, eigenlijk was het niet eens minder geworden. De smaak toch maar weer negerend, stapte Ravenpaw met zijn natte, eigenlijk gewoon doorweekte poten door het hoge gras dat nat was van de dauw.

''Niet afdwalen, en laat je niet verleiden door de geur van de prooi. Ondanks de kruiden, van onze (goede, niet bestaande) medicijnkat, zullen jullie niet de hele reis zonder honger door gaan.'' Bluestar wachtte geen reacties af, ze hadden geen tijd te verliezen. Bluestar moest bij maanhoog in de grot zijn, niet dat het haar niet ging lukken. Maar ze wilde weer bij haar clan zijn, de tijd van deze lange vrede werkte de poes nogal op haar zenuwen, meestal was er allang een onenigheid geweest. Ravenpaw, Steelpaw en Honeypaw leken blij over haar conclusie; namelijk het krijgersschap. Maar ze hadden het verdient. De laatste sterren van zilverpels waren zichtbaar, de vier van de grote clanleiders. De éérste clanleiders van de vallei, de lichte morgen zon scheen op haar koude poten. Die nat waren van de dauw. De stralen gaven haar een gloed over haar gijs/blauwe vacht. Ze keek over het uitgestrekte Windclan-territorium. Ze was zich er nooit echt van bewust, dat dit terriotrium onder de 'kaalheid'. Best wel rijk kon zijn aan voedsel, konijnen jagen had ze altijd al willen doen. Haar ijsblauwe ogen keerde zich even over haar schouders, ''bijblijven.'' Zei ze nogmaals even knikkend naar de leerlingen achter haar, en toen trippelde ze verder over de kaalste vlakte.

[Korte post, weet écht niks]

Honeypaw keek in het rond, de wind sloeg haar in haar gezicht maar ze wou zich absoluut niet laten kennen. Dit was een test en ze wou warrior worden. Als deze test goed ging zou ze ook een warrior worden. Haar poten tintelden van nervositeit maar ook opwinding. 'Niet afdwalen, en laat je niet verleiden door de geur van de prooi. Ondanks de kruiden, van onze medicijnkat, zullen jullie niet de hele reis zonder honger door gaan.' Miuawde Bluestar op een lichtjes strenge toon. Honeypaw boog haar kop om te laten zien dat ze het begrepen had, ze nerveus maar ook opgewonden om te spreken. Maar toen ze haar hoofd weer optilde was Bluestar alweer doorgelopen. Snel liep Honeypaw erachteraan, ze voelde zich vreemd ongemakkelijk op het vreemde territorium. Ze wist dat ze het nu in vrede mochten doorkruisen maar toch wou ze de windclan katten niet tegen komen, het was hun territorium en zij waren in het voordeel. Ook wist ze dat het al lange tijd vrede was, maar hoe lang bleef dat gelden? Haar poten droegen haar zo snel als ze konden om bij te blijven, het tempo zat er goed in. De vieze nasmaak van de kruiden zat nog in haar bek, maar ze moest er maar aan wennen, besloot ze. Het zou heus niet de laatste keer zijn dat ze kruiden moest eten en zo erg was het nou ook weer niet, hield ze zichzelf voor, okal wist ze prima dat het alles behalve niet zo erg was. Toen ze de kruiden voor het eerste at, leek het even alsof haar mond in de brand stond. Dat was al snel afgezwakt, ze had even snel wat gedronken. Ze verzonk in gedachten. 'bijblijven.' Miauwde Bluestar, Honeypaw's gedachten onderbrekend. Ze keek op en besefte dat ze wat achter was komen te liggen, ze sprintte en bleef nu bij, ze moest haar kop er ook bij houden, besefte ze zich bitter. Ze zag het gras buigen voor de wind, maar zij weigerde dat te doen. Ze weigerde te buigen, ze wou niet toegeven aan de wind die hard op haar inhamerde. Nogmaals vroeg ze zich af hoe de windclan katten dit vol hielden. Ze werd er nu al gek van, maar ja misschien was het ook wel een kwestie van wennen.

Steelpaw zei met een blij gezicht "Ik snap jullie niet, die kruiden zijn niet zo heel smerig. Ik zou ze lekker vinden als er misschien wat vogel om heen zou zitten." Steelpaw´s smaakpapillen hadden hun weer eens verrast. Hij had het gevoel dat hij aangekeken werd nadat hij dat had gezegd. Hij liep door en werdt geiritteerd door de dauw op het gras. Steelpaw had geen probleem met zwemmen maar wel als hij alleen op zijn voeten nat wordt. Steelpaw liep verder achter de rest aan en wachtte tot weer iemand zou gaan praten. De nieuwsgierigheid won het van zijn beleefdheid en hij zei "Hoe is het eigenlijk om de sterrenclan te zien." Hij liep gewoon door. Het voelde vreemd voor de 2de keer op ander terrein te lopen. Steelpaw wist wel een beetje over de wind daar. Het kon onverwacht harder worden en het kon ook stilliggen en ineens zwaar worden. Hij liep verder en de wind waaide de wind met kracht in hun gezichten. Steelpaw had het met zijn tripje met Winterpaw alleens meegemaakt allen nu was het zwaarder en hamerde op hun in. Steelpaw had de vorige trip met zijn hoofdlaag tegen de grond om de wind te trotseren. Maar nu wou hij kracht tonen en hield zijn hoofd omhoog. Hij wou zich niet twee keer om laag laten dwingen. Hij bleef volhouden en voelde de wind in zijn gezicht striemen na een tijd begon hij kloppende hoofdpijn te krijgen van de wind. Met moeite hield hij zijn hoofd recht. Hij zou niet opeven en zeker niet tegen de wind. Hij was sterker dan een windvlaag, hij had al vaak pijn gehad en dus zou hij zich deze dag focussen en sterk blijven. Als hij dat niet zou doen dan vind hij zichzelf het niet waardig warrior te worden. Hij bleef de wind het hoofd bieden en langzaam bleef hij achter hangen. Hij probeerde tegen de wind te springen en hij faalde jammer genoeg. Hij rende tegen de wind in en kwam bij zijn reis genoten. Hij bleef doorlopen met zijn hoofd vol in de wind. Zijn ogen tot spleetjes geknepen zei hij "Wat een wind he."

Steelpaw zei met een blij gezicht "Ik snap jullie niet, die kruiden zijn niet zo heel smerig. Ik zou ze lekker vinden als er misschien wat vogel om heen zou zitten." Ravenpaw keek hem droogjes aan. 'Ja maar er zit wel een klein steekje bij je los niet?' miauwde hij grappend tegen de kater. Hierna liep hij weer stil verder. Hij hoorde Steelpaw iets vragen maar wat hij zei wist hij niet precies. Een ijzige wind sloeg pijnlijk tegen hem aan en drong zich door zijn zwarte vacht tot op zijn huid. Zijn ogen had hij dicht geknepen tot spleetjes, het was moeilijk om te kijken met de ijskoude wind. Hij snapte niet hoe de Windclan dit uit hield. Ze zouden er wel aan gewend zijn, maar Ravenpaw was blij dat hij niet in die clan was geboren. Ravenpaw zag Steelpaw in zijn ooghoek verschijnen. Zijn ogen tot spleetjes geknepen zei Steelpaw "Wat een wind he." Ravenpaw knikte instemmend. 'Dat kan je wel zeggen ja.' miauwde hij.

Ravenpaw keek hem droogjes aan. 'Ja maar er zit wel een klein steekje bij je los niet?' miauwde hij grappend tegen Steelpaw. Hij antwoordde droogjes terug "Tja sorry, dat krijg je als je je ouders voor je ogen vermoord ziet worden." Steelpaw was er helemaal overheen kon je zien. Hij liep gewoon verder alsof het een heel simpel en normaal antwoord was. Hij liep verder en zei "Als het aan mij lag was de moedermuil vlakbij de vierboom dan zou het voor elke clan makkelijker te bereiken zijn maar de sterrenclan heeft het zo gewild dus is het zo" Hij liep verder met zijn hoofd omhoog tegen de wind in. Met ongenoegen ving hij de wind in zijn gezicht op. Het was zwaar en zwaar irritant dus heel erg lastig. Met een frons bleef hij doorlopen. Hij zouwel warrior worden uiteindelijk maar zou dat betekenen dat hij vaker door dit soort weer zou moeten lopen. Hij liet de gedachte vallen en liep verder met de rest.

De katten liepen door het Windterritorium, op weg naar de Moedermuil. Rainbelly zat in de struiken naar de Clanleider en de leerlingen te kijken. Ze was nog niet zo lang geleden zelf nog een leerling geweest en ze herrinerde zich de tocht naar de Moedermuil nog goed.
Ze had de Maansteen met haar eigen ogen gezien. Bij de fijne herrinering lette ze even niet goed op haar voorzichtigheid en stapte op een takje. Bluestar en de leerlingen stopten en keken verschrikt om zich heen. Oh, waarom ben ik nou zo onhandig! straks denken ze nog dat ik ze aan het besluipen was, dacht Rainbelly. Ze moest iets doen want ze zagen er zo verschrikt uit. Ze kwam langzaam de struike uit. Bluestar liet haar haren zakken en ging rechtop zitten. "Probeerde jij ons te besluipen?" Vroeg ze met haar grote blauwe doordringende ogen. "N-n-nee hoor, ik was gewoon op jacht en toen zag ik jullie lopen, en trouwens ik weet best dat jullie op weg zijn naar de Moedermuil," stotterde Rainbelly. De leerlingen ontspanden zich ook. "Sorry Bluestar," zei ze. "Ga maar verder." En ze boog haar kop eerbiedig. Ineens keek ze op met wijdopengesperde ogen. Er ritselde iets in de struiken! Bluestar en de leerlingen hadden het ook gehoord. Ze spanden allemaal hun spieren. De wind blies de andere kant op dus ze konden niet ruiken wat het was. Wat is dit voor groot beest, dacht Rainbelly. De katten zaten gespannen af te wachten tot het ieder moment toe zou slaan...