She walks with our ancestors now..

Littlepaw.

Met trillende poten van vermoeidheid en uitzichtloze emoties, naderde Littlepaw het kamp dat er somber bij lag in de sluimerende regen. Haar ogen stonden dof van verdriet en ze leek haar blik maar niet van het slappe lichaam van Winterstorm af te kunnen scheuren. Sunpelt droeg haar voornamelijk in haar nekvel, maar Brightpaw en Littlepaw liepen aan haar flanken en probeerden te voorkomen dat haar mooie witte vacht zo min mogelijk bevuild werd door de natgeregende bodem van het woud. Iedereen in het kamp zal wel aan het schuilen zijn voor de regen, dacht ze somber, niemand is zich nog bewust van Winterstorm's dood. Ze wilde niet denken aan de reacties zodra het drietal met Winterstorm het kamp in zou lopen. Kort bracht ze haar blik naar Brightpaw en probeerde ze deze te steunen met een korte aanraking van haar staart. De woorden van de apprentice maalde nog altijd door haar gedachtenstroom. Winterstorm was vermoord.. Ze had een vermoeden.. Maar ze wist het niet... Om haar wat rust te gunnen had Littlepaw niet verder gevraagd, maar ze kon het zeker nog niet uit haar hoofd zetten. Er liep hier een kat met bloed aan zijn klauwen, en háár mentor was hier het slachtoffer was geweest. Bedroefd keek Littlepaw naar Winterstorm.

Stilte viel als de nacht over het kamp toen het drietal in zicht verscheen, met uitzondering van de tikkende regen en wind die zacht door het struikgewas gierde. Voorzichtig legde Littlepaw Winterstorm's lichaam neer. Met haar gesloten ogen en de regen die het bloed van haar lichaam had afgespoeld, leek het net of ze sliep. Maar, de stemming die over de clan viel, en de verscheurde blik van Brightpaw die haar moeder had verloren, maakte duidelijk dat er heel wat meer aan de hand was. Littlepaw kon niets anders doen dan zwijgen, ook al keken de geschokte uitdrukkingen van de clanleden haar vragend aan. Ze voelde een stevig verlangen naar haar moeder en toen ze Bluestar in de clearing zag verschijnen liep ze gehaast naar haar toe. "Mam," miauwde ze verdrietig. "Winterstorm is.. We vonden haar z-" De normaal zo spraakzame apprentice viel stil en drukte zich toen tegen de vacht van de clanleidster.

- *** -
Vervolg op: Will this be my end?

Met z'n drieën liepen de poezen richting het kamp, Sunpelt die Winterstorm's lichaam droeg, en Brightpaw die naast Littlepaw liet met hun vachten tegen elkaar aan gedrukt. Regen droop van hun vacht af, dat maar telkens door ging door dat het aan het regenen was. Brightpaw's groen/gele ogen waren leeg van verdriet, en stonden naar voren gericht. Ze wou de geur van haar moeders dode lichaam niet reuken. Ze wou de lucht van haar lévende moeder reuken. Haar moeder was nog niet oud genoeg om te sterven. Brightpaw was nog niet oud genoeg om haar moeders dood mee te maken. Dat moest pas over starclan mag weten hoe veel manen. Niet nú.
Het kamp kwam in beeld terwijl Brightpaw door sjokte. Deze reis terug naar het kamp leek zwaarder dan ooit. Wat begon als een leuk dagje jagen, dat eindigde met rouwen naar de dood van haar moeder, en Littlepaw's mentor. Ze had het écht te doen met haar den genoot. Zij had wél een goede mentor gehad. Zij had haar moeder als mentor gehad. Brightpaw had de duivel uit darkforest als mentor. En ze kon er niet mee omgaan. Nu was haar moeder dood, en nu was Darkfire de hoofd verdachte. Brightpaw wist het haast wel zeker. Onderweg had ze hem langs zien rennen, had ze zijn geur geroken. Hij had haar moeder gedood. Ze wist het zeker.
Toen ze uiteindelijk in het kamp waren werd Winterstorm's lichaam in het midden van het kamp gelegd. Brightpaw bleef verstijfd staan vlak voor haar dode moeder. Ze kon geen woord uit brengen. Ze keek op toen ze Littlepaw's dravende poten hoorde. Ze rende naar Bluestar. Háár moeder. Brightpaw slikte en barste toen in tranen uit. Ze zakte naast haar moeders lichaam door haar poten heen en liet een kei harde kreet van pijn en verdriet horen. Ze kromp in elkaar. 'I-ik kan niet meer...' kreunde ze van verdriet terwijl ze haar ogen opende en naar haar moeder mee. 'Mam... Ik wil bij jou zijn...' fluisterde ze terwijl ze tegen haar moeders dode lichaam aan rolde. Haar moeders lichaam was al redelijk koud en stijfjes aan het worden. Maar het warmte dat er nog in zat probeerde ze er uit te halen. Probeerde ze te voelen. Ze wou bij haar moeder zijn.