Goodnight~

Zijn mond sperde open, en een luidruchtige geeuw verliet zijn keel. Nog één keertje wende hij zijn hoofd omhoog, en bestudeerde Softcream de maan die boven aan de hemel twinkelde. 'Softcream kom je nog!?' Klonk een stem. Hij was met de avond patrouille mee gegaan, ook al leek het meer op een nacht patrouille. Zijn passen waren iets slomer, maar hij bouwde algauw zijn snelheid weer op. Na een tijdje liep hij weer vooraan aan de patrol, en toen de kamp ingang zichtbaar was, moest Softcream zichzelf even inhouden. Toen ze eindelijk binnen waren, trippelde de créme-witte kater naar de warrior den. Geen tijd meer om te eten, zijn poten beveelde hem te gaan slapen. Net toen hij zich wou neerleggen, vingen zijn ogen de bekende zwart-witte vacht op. Zijn hart maakte even een oversprong, en zijn poten liepen blindelings naar haar toe. 'Vind je het erg dat ik hier ga liggen?'Fluisterde Softcream in Maple's oor. De kater liet zichzelf neerzakken naast de kattin, en begon zijn voorpotten te wassen.

-Mapleleaf-

Haar zachte stem keurde het goed, ook al had hij zich al neergelegd. Zijn ogen stonden vermoeid, maar tegelijkertijd vol warmte. Hij vond het leuk om bij deze kattin te zijn. Veel liever dan bij zijn eigen vrienden zelfs. Na een lange tijd er over te liggen piekeren had Softcream zichzelf toegegeven dat hij verliefd was. Dit was geen normale vriendschap, Softcream voelde hier te veel voor haar. Zelfs de Starclan zou hem niet kunnen tegenhouden, als er iets mis was. Hij stopte met het wassen van zijn poten, en keek d'r zacht aan. 'Tja, gewoon een beetje vermoeid.' Reageerde hij rustig. Ook al stonden zijn ogen heel moe, zijn kracht werd bij getankt door het zien van Mapleleaf. Alsof ze hem een kick gaf. Hij voelde dat 'ie helemaal warm werd van binnen. Vroeger dacht Softcream altijd dat liefde niet voor 'm was weg bestemd. Maar nu, nu leken al zijn verwachtingen toch uit te komen. Hij wou deze poes, meer dan ooit te voren. Hij glimlachte kort toen ze haar omdraaide. Nu kon hij d'r ten minste te goed bezien. Softcream liet zijn hoofd rusten op zijn voetjes, en opende zijn mond. 'Hoe was jou dag Mapleleaf?' Als er nu een stilte heersde, zou Softcream zichzelf wel willen killen. Hij sloot een paar seconden zijn ogen, om ze daarna weer te openen. Hij draaide zijn hoofd richting Mapleleaf, en probeerde niet te staren. 'De mijne was, vermoeiend.' Zijn stem klonk zacht zodat hij geen slapende katten zou wekken. Dat risico nam hij liever niet. Je weet nooit of er een humeurige bij zat. En dan kon je het wel vergeten even rustig te kletsen. Zijn oren wende een beetje naar voor, zo kon hij de stem van haar beter opvangen. En daar verlangde hij ook naar. Naar Mapleleaf. Maar het leek of hij een block had. Hij durfde niets te zeggen. Toch niet te bekennen dat hij van haar hield. Het kon misschien hun vriendschap verbreken, als zij niets voor hem voelde. Dan was dit allemaal gewoon een illusie geweest. En nee, dat wou hij niet. Maar als je niets doet, dan blijf je voor eeuwig vrienden, dan wist hij van een paar vrienden die dit ook mee gemaakt hebben. Naja, die hadden hun zin gekregen, door het haar te vertellen. Misschien was Softcream hier te bang voor? Misschien was het dit niet waard. En was het beter dat ze elkaar nooit hadden ontmoet! Nee, zoals hij al eerder beloofde, niemand zou hem van haar kunnen weghalen. Daar hield hij teveel van haar voor. Hij sloot weer even zijn ogen voor een paar tellen. Een second droomde hij weer van die nacht dat ze samen jaagde. Samen stonden ze in het maanlicht. Dat wou hij wel vaker doen, alleen was Mapleleaf niet echt op haar gemak. Dat voelde hij gewoon. Een onhoorbare zucht gleed uit zijn mond toen hij zijn ogen weer opende, en naar Mapleleaf keek. Zou hij het niet gewoon zeggen? Toegeven wat hij voelde, en zien wat er van kwam? Of zou hij het beter moeten laten rusten, en zo zien wat er van kwam? Hij wist het echt niet meer. Wat was het beste? Normaal kon Softcream zijn gevoelens altijd uiten, maar iets hield hem nog even tegen. Alsof de tijd nog niet rijp genoeg was. Of .. Misschien toch wel? Wat moest hij toch doen? Weer staarde hij even kortaf naar de vacht van Mapleleaf. Het lag er altijd goed bij. Om de een of de andere reden zag ij geen minpunten aan d'r. Tja, liefde maakt blind, niet?

“Saai” Grinnikte Maple. Het verbrak het staren van Softcream, en bracht hem weer op aarde. Zijn ogen twinkelde nog steeds zacht. Van liefde, en van vermoeidheid. “Ik heb vrijwel niets gedaan, alleen beetje gejaagd in mijn eentje” Softcream trok zijn wenkbrauw omhoog, en liet een plagende grijns zien. Haar manier van denken mocht hij wel. “Ik had een-” Ze maakte haar zin niet af. Hij begon een beetje vreemd te denken, end dacht dat ze .. Iets verkeerd had gedaan? “Een grote vogel gevangen vandaag” Hij glimlachte zacht, en begon te spinnen. 'Goed om te horen Maple.' Beloonde hij d'r. “En ik heb hem gedeeld met mijn moeder” Het leek of ze iets verzweeg. Dat ze loog of zo.. Nee, dat zou Maple niet doen, of wel? Het bleef een beetje stil, maar na een tijd deed Mapleleaf iets wat Softcream totaal niet had zien aankomen. Plots voelde hij de vacht van haar, Mapleleaf had haar poot op de zijne gelegd. Hij begon luider te spinnen, en wierp haar een zachte blik toe. Een tinteling racete door zijn lichaam. Het leek even in slow-motion te gaan. Softcream besefte ook dat hij de laatste stap moest nemen. Hij kroop dichter naar haar, en gaf d'r een liefdevol kopje. Met zijn tong gleed hij zacht tussen haar oren en fluisterde iets in haar oor. 'Je bent.. Zo mooi, Maple ..' Eindelijk! Hij had tenminste dat durven zeggen! Nu was er geen weg meer terug voor Softcream. Nu lag het aan Mapleleaf, of zij hem afwees, of juist niet. Dit voelde een beetje verkeerd. Maar goed tegelijk. Nu was hij bij haar, en wou hij nooit meer weg. Al vanaf de eerste dag voelde hij iets speciaal voor d'r. Iets dat hij voor niemand eerder had gevoeld. Natuurlijk is het lastig voor 'm. Hij had hier totaal geen ervaring mee. Hij was echter amper warrior! Maar één maan. Maar toch, hij wou zijn leven delen met haar. Met deze kattin. Ze leek voor hem gemaakt te zijn. Alles was aan d'r perfect, gewoon alles.. Hij sloot zijn ogen, en begroef zijn neus in haar warme vacht. Dit voelde te goed aan. Maar, wie was er om hem te straffen? De Starclan? Wat konden die doen? Het hen af nemen? Nee, iedereen wist dat de Starclan niet zo was. Weer gleed er een tinteling door Softcream's vacht. Hier wachtte hij al eeuwen op, en nu lag het allemaal in Mapleleaf's poten. Accepteerde zij het, of niet?

Elke beweging die Mapleleaf maakte voelde aan als een bekende manouvre. Dit alles voelde té perfect aan. Zijn ogen sloten en hij voelde nog de regelmatige ademhaling van de kattin waar 'ie bij lag. “Oh, Softcream” De stem van Mapleleaf verstoorde zijn slaapdronkenheid, maar dat gaf niets. Hij tilde zijn hoofd weer op en verdronk in haar blauwe ogen. Hij wilde zijn mond openen, maar durfde dit moment niet te verpesten. Hij zocht naar de juiste woorden. Woorden die van pas zouden komen in dit soort omstandigheden. Hij schudde zijn hoofd van binnen. Wat maakt het uit? Hij was verliefd op haar, en dat zou nooit veranderen. “Ik hou van je” Even stond zijn hart stil. Alsof vuurwerk in de lucht werd geknald. Bloed stroomde als wilde gekken door zijn aderen. En 'ie was er totaal zeker van dat hij helemaal rood werd, en warm. Hij kneedde met zijn poot in het mos en ontmoette haar blik weer. Hij schonk haar een warme, liefdevolle blik. 'Ik ook van jou, Mapleleaf ..' Suste hij in d'r oor.

Nog steeds voelde hij hoe de warmte hen omringde. Het leek wel of dit alles verboden was. Of het een verboden liefde was. Maar dat was het niet.. Na een tijdje sloot hij zijn ogen en begroef zijn neusje in haar warme vacht. Hij wist dat Mapleleaf een voorzichtig iemand was. Ze nam niet gauw risico's. Dat herinnerde Softcream nog van hun eerste ontmoeting. Toen was Mapleleaf ook niet de snelste in vertrouwen winnen. Hij vroeg af hoe hij het voor elkaar heeft gespeeld haar vertrouwen te winnen. De stilte leek eeuwig te duren, maar blijkbaar had geen van beide hier last van. Softcream genoot van het bijzijn van Mapleleaf. Hij beloofde zichzelf dat 'ie altijd aan haar zijde zou staan. Door het vuur gaan. Al kostte het zijn leven, Mapleleaf ging voor. “Wil je morgen met je op patrouille?” De twee kristalblauwe ogen van de créme/witte kater sluimerde rustig open en een blauw vuur leek erin te branden. Zacht knikte hij en begon te spinnen. `Natuurlijk. Op jacht patrouille..´ Zijn stem was bijzonder rustig en straalde kalmte uit. Dit voelde allemaal zo vertrouwd aan. Alles. Alsof hij de zwart/witte kattin al eeuwen kenden. Misschien was dat zo, maar vroeger toonde hij nooit intresse voor kattinnen. Maar daar kwam precies verandering in toen hij en Mapleleaf elkaar voor de eerste keer ontmoette. Softcream dacht even terug aan dat moment. Als hij het goed had waren ze toen bij de rivier. Ja, dat moment zal Softcream nu nooit meer vergeten. Misschien zouden ze morgen als de zon ondergaat naar de rivier kunnen gaan? Daar jagen en terwijl van de zonsondergang genieten. Was dat geen goed idee? Hij sloot zijn ogen weer en legde zijn neusje weer in d'r vacht. Dit was gewoon té mooi om waar te zijn. Mapleleaf was alles waar Softcream ooit gedroomd van zou kunnen hebben. Misschien was dit alles gewoon een droom? Of een illusie. Softcream opende zijn ogen weer. Nee, dit was geen illusie of droom. Geen verbeelding, dit was echt! De realiteit. Hij ving een glimp van 't maanlicht op dat door de ingang scheen. Hij wou niets liever dan Mapleleaf waarschuwen en dit moment met haar delen. Dus tikte hij zachtjes met zijn staart tegen haar oor, en wees dan naar de plek waar het licht schemerde. Hopend dat dit moment voor eeuwig zou duren..