ყσυ'ɾҽ ʅσʂιɳɠ ყσυɾ ɱҽɱσɾყ ɳσɯ

_{Listen this

You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory... now

De rivier bulderde voor me uit. Ik had geen idee waarom ik hier precies stond, mijn poten hadden me hier gewoon naar toe gebracht. De maan stond hoog aan de hemel en Silverpelt was duidelijk zichtbaar. De sterren reflecteerde in mijn helderblauwe ogen en ik zuchtte zachtjes, ik wist dat als ik dit deed dat ik meer dan alleen mezelf kapot zou maken. Een huivering ging over m'n rug heen en deed mijn witte vacht uitzetten om de overige warmte van mijn vacht binnen te houden. Ik had het koud, de plotselinge regenbui, die me had overvallen, had mijn vacht doorweekt en mijn gewrichten pijn laten doen. Toch hielt ik stand en ging aan de rand van de rivier zitten, hoog genoeg zodat het water me niet zou kunnen pakken. Ik moest hier over nadenken, diep over nadenken. ”Call all your friends and tell them you're never coming back,” miauwde ik zachtjes, terwijl ik weer opkeek richting Silverpelt en er een traan in m'n ooghoek opwelde.

Call all your friends
And tell them you're never coming back
'Cause this is the end
Pretend that you want it, don't react
The damage is done
The police are coming too slow now
And I would have died
I would have loved you all my life

Ik had mijn ogen gesloten en mijn kop ruste op m'n poten. Het gebulder van de rivier kalmeerde me ergens en liet me indommelen. Zoals wel eens vaker de laatste tijd, herleefde ik mijn jeugd, de jeugd die ik weg had gestopt en niet van plan was om zo snel weer naar boven te brengen. Toch kon ik er niets tegen doen, ik was verdoemd tot het herbeleven van alle pijnlijke momenten in m'n leventje. Ik huiverde toen mijn onderbewustzijn me weer terugbracht naar de ergste dag van m'n leven. De dag dat ik alles verloor dat ik nog had.

Die avond woede er een storm over het territorium van RiverClan en de rivier trad nog net niet buiten haar oevers. Mijn ouders waren beide gaan kijken hoe het met de rivier gesteld waren, maar kwamen niet meer terug met de rest van de katten. Ik kreeg te horen dat mijn moeder was uitgegleden op de oever en in de rivier terecht was gekomen. Mijn vader, dapper als dat 'ie was, was haar achterna gegaan, maar kon geen grip meer vinden. Ik was mijn beide ouders verloren in één nacht. Een nacht die mijn hele leven op m'n kop had gezet.

Trillend liepen de tranen over mijn wangen heen. Mijn vader was een tiran geweest, hij had me geslagen, zelfs gedreigd om te vermoorden, maar hij was dapper geweest en had geprobeerd om mijn moeder te redden. Na dit alles werd mijn leven niet beter. Ik verwijten de dood van mijn ouders aan mezelf en wilde er niet over spreken. Ik sprak helemaal nergens meer over. Ik werd stil en teruggetrokken, waardoor vele katten grapjes over me gingen maken. Af en toe hoorde ik hun lachen nog steeds, als ik 's avonds alleen wakker lig in de Nursery, met Mintkit en Applekit bij me.

Where have you gone
The beach is so cold in winter here
And where have I gone
I wake in Montauk with you near
Remember the day
'Cause this is what dreams should always be
I just want to stay
I just want to keep this dream in me

Mintkit en Applekit, mijn twee lieve kittens. Een van de redenen dat ik het leven niet eerder had uitgeblazen. Zij tweeën en Cinderfall waren mijn houvast in deze harde wereld. Cinderfall had me meermaals gered, zonder dat hij het zelf in de gate had gehad. Mijn kittens waren het mooiste geschenk dat ik had gehad. Eigenlijk hoorde er nog een derde kitten bij te zijn. Ik kreeg tranen in mijn ogen en eentje stroomde omlaag naar mijn kin, waar 'ie bleef hangen. Icekit had de val die ik van te voren had gemaakt niet overleefd. StarClan had haar kleine geestje geclaimd voordat ik het had mogen meemaken. Ik was nooit kwaad geweest op StarClan dat ze me dit hadden aangedaan. Het was voor mij meer een soort van .. opluchting geweest. Alsof mijn schuld, de schuld dat mijn ouders waren overleden, was opgeheven door dit voorval. Ik zuchtte zachtjes en legde mijn kop weer op mijn poten, terwijl de wind mijn vacht zachtjes streelde.

Wake up, it's time; little girl, wake up
All the best of what we've done is yet to come
Wake up, it's time; little girl, wake up
Just remember who I am in the morning

Een druppel deed me opkijken. Ik keek naar de rivier en merkte dat deze hoger stond dan normaal. Ik was niet nieuwsgierig, ik wist wat me te doen stond. In de paar uren dat ik nu hier voor de rivier had geleden, nadenkend over mijn leven, wist ik dat er geen weg terug was. Het zou andere meer pijn doen dan mijzelf, daar was ik zeker van. Maar ik kon dit niet meer verdragen. M'n verleden haalde me in, ik begon waanbeelden te zien van mijn tijd als kitten en apprentice. Ik kon hier gewoon niet meer tegen. Mijn sterke poten zetten mezelf overeind en ik liep in de richting van de rivier. Mijn blauwe ogen waren gevuld met tranen en ik begon troebel te zien. Een zilte traan viel in de rivier. ”You're losing your memory now, goodbye,” miauwde ik zachtjes, voordat ik mezelf voorover liet vallen.

You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory now
You're losing your memory...

Song (c) RyanStar}

[Het liefst eerste Cinderfall. En nee, ze gaat niet dood :3]

_{Goodbye Earth, hello Moon
Fancy meeting you so soon
I'm taking leave, taking flight
Leave the universe in light

Haast levenloos, en heel koud lag de zwart/witte Calico kater in zijn mosnest. Om hem heen hoorde hij de geluiden van zijn slapende Clangenoten, de zijne ontbrak. Zijn gele ogen waren wijd open, en ze staarde gewoon maar voor zich uit. Hij was doodmoe, maar kon niet slapen. Hij was afgevallen en zag er ongezond uit. Ondanks dat hij nu weer bij Lostvoice en de kittens was, hij kon er niets aan doen. Hij had nu van alles wat hij kon verliezen Jayshade verloren. Wat was er als volgende? Lostvoice? Hij kreunde zacht en knarste met zijn tanden terwijl hij zijn ogen stijf dicht kneep. Verdomme, waar had hij dit aan verdient? Sinds hij Lostvoice als partner had genomen, sinds die twee elkaar vonden had hij alles verkeerd gedaan en blijkbaar liet StarClan hem daar nu voor boeten. Als er een StarClan was, waar was die dan in tijden als dit? Zijn gele ogen opende zich en hij kwam overeind. StarClan was echt.. dat had hij geleerd toen hij kit was. Iedereen om hem heen was vergezeld door StarClan, toch? Er ging een soort rilling door hem heen.. had StarClan hem verlaten? ’Nee’ Dacht hij. Cinderfall duwde zich helemaal overeind en sloop langs zijn slapende Clangenoten langs. Hij moest Lostvoice even zien, hij dreigde weer gek te worden. Hij stak zijn kop om de Nursery en zag tot zijn verbazing dat Mintkit en Applekit in een diepe slaap, zonder moeder, tegen elkaar lagen. Hij keek om zich heen en ging alle den’s langs, maar vond haar niet. Ze was vast buiten, even een luchtje scheppen. Hij draaide zich om en liep naar de uitgang en verstijfde toen hij de regen eens goed zag. Ongerustheid kwam omhoog terwijl hij de regen in schoot.

Goodbye Sun, hello Void
Strap me to this asteroid
Shoot me far, throw me deep
Let me find the golden sleep

Hij liep in een traag, tergend tempo in een willekeurige richting. De regen had al haar sporen weggevaagd en nu stond hij daar, naast een omgevallen boomstam in de stromende regen. Zijn gele ogen sloten zich en hij voelde tranen branden. Als hij haar nu kwijt was,.. dan vergaf hij het zichzelf niet. Cinderfall dacht misttroostig aan zijn ouders en wenste dat die bij hem waren, samen met Jayshade. Het was zo vreemd .. waar was StarClan? Waarom deden ze hem dit aan? Woede kolkte onder zijn vacht maar hij drukte die weg en snoof woedend. Nee. Niet zo. Hij draaide om en sprintte naar de rivier, naar de plek waar zijn ouders waren gestorven. Zijn ogen stonden vol haat, woede, angst, en pijn. Als een kat die gevoelens in één hielt moest je eens uit elkaar spatten, en dat zou vast wel gebeuren. Zodra hij Lostvoice vond zou hij haar eens zeggen hoe roekeloos ze was, hier zo in de regen. Maar toen hij haar zag staan, leek het wel alsof zijn poten waren vastgespijkerd. Alsof duizenden klauwen hem vasthielden. Alsof zijn hart stopte. Zijn ogen miste niet wat ze deed..

Lost my hair, shed my skin
Look just like a skeleton
Numb to pain, no appetite
Nothing ever felt so right

’Haha, Cinderpaw durft niet in het water’ Krijste Marvelpaw treiterend. Cinderpaw siste nijdig en keek hem boos aan. Stomme rot kat, hij wilde het water niet in. Hij ging het water niet in. Pff,.. als zijn vader hier was .. Een scheut van pijn schoot door zijn hart heen en hij zuchtte geluidloos. Zijn vader .. zijn tranen schoten al weer bijna vol van verdriet maar hij wilde niet Marvelpaw dat ook nog gunnen. Boos stormde hij langs hem heen en rende doelloos in de richting van het kleine plekje omringd door bomen. Toen hij een stil plekje gevonden had jammerde hij nu voluit en liet zich voorover in het zand vallen. Struiken en bomen beschutte hem, terwijl de volgens om hem heen zongen. Het leek wel alsof ze hem wilde kalmeren. ‘Gaat het, Cinderpaw?’ Klonk er achter hem. Vliegensvlug draaide hij zich om en zag een kleine, witte poes staan. Haar groene ogen keken bezorgd naar Cinderpaw. Hikkend keek hij haar met waterige oogjes aan. Hij aarzelde even, maar toen hij haar bezorgde blik zag en haar gesnor hoorde brak hij. ‘Ik .. ik mis mijn ouders gewoon zo .. en Marvelpaw pestte me omdat ik het water niet in durf’ Jammerde hij terwijl hij zich tegen haar aanwierp. Sumerrain sloeg haar witte voorpoot om hem heen en snorde geruststellend. ‘Het komt wel goed, Cinderpaw. Maak je geen zorgen’

One million black holes in my head
Swiss cheese brain, those cells are dead
No carbon matter goes to waste
I'll dissipate in endless space

“LOSTVOICE!” Knalde er over het wateroppervlak. Zijn witte schoonheid was zo juist onder het wateroppervlak verdwenen. Doorweekt dacht hij aan zijn ouders, aan die dag dat hij als kit in de rivier donderde, aan de dag dat hij met Riversong in de rivier kantelde .. en nu moest hij er in.. Met een vastberaden blik dook hij de rivier in. De kou die hem toen raakte leek al zijn spieren tot een halt te roepen. Omringt door duisternis klauwde hij zich naar boven. Boven water snakte hij naar adem en kreunde gepijnigd. De wind trok aan zijn kop terwijl de golfjes over hem heen donderde. “LOST-” Golf. Hij kreeg een flinke slok water naar binnen en hoestte uit alle macht. Toen meende zijn gele ogen een wit plukje te zien dat onder water werd getrokken. Sneller dan dat hij voor mogelijk had kunnen houden, en met een soort gemak die enkel een RiverClan kat kon hebben peddelde hij naar haar toe en zijn tanden beten zich vast in haar nek. Hij had beet! Maar nu kwam het volgende. Hij werd continu onderwater getrokken terwijl hij Lostvoice en zichzelf boven probeerde te houden. Bijna niets werkte. Hij werd steeds zwaarder en zijn moed en geluk begon op te raken. Als er een StarClan zou zijn, zou hij zich zo bij hen voegen. Met een krachtsinspanning trok hij haar verder en had bijna de oever bereikt. Water zat nu overal en hij begon moe te worden. Peddelend met zijn achterpoten en zijn blik voor zich gericht, zette hij zich schrap voor nog een golf. Toen die toesloeg gingen ze beide kopje onder. Hoewel ze zonken, hield hij nog steeds grip op Lostvoice.

Verstikkend, geluidloos, donker, ijskoud. Bewegend met zijn gele oogjes stijf dichtgeknepen in een duisternis die hij maar niet kon doorbreken. Hij trappelde heen en weer en voelde zich enorm kwetsbaar. Oké, hij mocht dat stomme kamp niet uit maar hij was gewoon zijn vader achterna gegaan .. kon hij nou weten dat zijn vader naar buiten ging. Hij was pas één maan oud en hij had gewoon gedaan wat hij altijd deed. Hij voelde hoe zijn zuurstof op begon te raken maar ook hoe iets hem vastpakte en omhoog trok, hij zag licht .. een heel mooi wit licht die leek te golven. Toen verscheen er een gigantisch, zwart silhouet boven hem dat het licht totaal liet verdwijnen. Zijn oogjes sloten zich weer en hij voelde hoe hij naar boven werd getrokken.

Cinderfall kwam met Lostvoice boven en hoestte moeizaam. Zijn poten voelde vaste grond terwijl hij haar omhoog trok. Hijgend en uitgeput trok hij haar zo ver tot ze op het droge lach. Hij ademde zwaar en liet pas los na een minuut of wat. Zijn gele ogen gingen meteen naar haar kleine, witte, levenloze lichaam. Pijn en angst trok door hem heen. Hij dook op haar en begon als een bezettene tegen haar te duwen. Woorden schreeuwend die hij niet eens wist dat hij die had. Hij duwde met al zijn kracht tegen haar borst terwijl hij haar op haar rug draaide. “Lostvoice! Lostvoice! Adem alsjeblieft! Het spijt me.. ik.. het spijt me .. Lostvoice adem nou” Smeekte hij, half jammerend zoals hij had gedaan toen hij over zijn overleden ouders rouwde. Hij zag heel even in Lostvoice de even grote kattin die hem toentertijd getroost had en begon met veel meer vastberadenheid te duwen. Als ze nu dood ging,.. kon hij het zichzelf niet vergeven,..

Close my eyes, drift away
Past the walls, across the bay
I'll take some friends, hurl them ahead
This ward could use the empty beds}

_{~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Innocent, they swim
I tell them 'no'
They just dive right in
But do they know?
Het water was koud, maar het voelde op een of andere manier ook heel vredig aan. De kou drong door tot diep in haar botten en de witte poes huiverde eventjes. Ze deed er geen moeite om zichzelf boven water te krijgen. Het boeide haar niet veel meer. Alles om haar heen leek dood te gaan. Beginnend met haar leader, Crookedstar, die zijn resterende levens was kwijt geraakt door een vossenval. Daarna kwam haar lieve kleine Icekit. Haar kleine kopietje, die niet eens het zonlicht mocht hebben gezien. Haar dood had een zware impact gehad op het leven van Lostvoice. Ze wist dat StarClan eindelijk wraak had genomen omdat ze onbewust haar ouders de dood had toegewenst.
Lostvoice voelde hoe haar tranen zich vermengde met het water van de rivier en ze kreeg nog een slok water binnen toen ze haar bek open deed. Het boeide haar niet meer, niets meer. Zelfs haar beste en enige vriendin had verloren. Dreamheart was vermoord door de BloodClan leader, Icy. Dat zou voor Losty nog een van de weinig redenen kunnen zijn om haar leven niet direct op te laten houden. Wraak, wraak, wraak.

It's a long way down
When you're alone
And there's no air or sound
Down below the surface
Lostvoice daalde steeds dieper in het water en al snel voelde ze haar poten over de grond schrapen en krassen veroorzaakte op haar poten. Ze voelde een steen tegen haar buik aan komen en een kleinere tegen haar kop aan. Ze slaakte een gil, waardoor er meer water haar keel in stroomde. Haar longen branden, het water prikte in d'r ogen en door de bubbels had ze geen idee waar ze naar toe dreef. Ze voelde af en toe wel van alles tegen haar aankomen of ze schuurde tegen de oevers aan, maar verder niets.
Opeens voelde ze een scherpe steek in haar nekvel en werd er een poging gedaan om haar naar boven te trekken. Er dreven zwarte vlekken voor haar ogen en het duurde dan ook niet lang voordat ze haar bewustzijn verloor. Levenloos dreef ze, geholpen door Cinderfall om aan de oever te komen.

There's something in the water
I do not feel safe
It always feels like torture
To be this close
Uiteindelijk werd ze overspoelt door de kou van een frisse wind die langs haar doorweekte vacht blies. Ze werd door Cinderfall aan de kant getrokken totdat ze ver op het droge lag, maar ze kon zichzelf niet dwingen om weer terug bij bewustzijn te komen. Haar longen waren gevuld met water en haar kop bonkte als een bezeten.
Opeens voelde ze dat Cinderfall tegen haar aan begon te duwen, beetje bij beetje kreeg ze weer grip op de realiteit en een huivering ging over haar lichaam heen. In de verte hoorde ze Cinder's zachte, prachtige, stem die haar dwong om adem te halen. “Lostvoice! Lostvoice! Adem alsjeblieft! Het spijt me.. ik.. het spijt me .. Lostvoice adem nou” Lostvoice opende langzaam haar ogen en gaf Cinder een lik over zijn wang heen. Toen ze zichzelf probeerde overeind te helpen, werd ze overspoelt door een golf van duizeligheid, waardoor ze weer terug zakte. Haar lichaam kwam in opstand en ze draaide haar kop weg van Cinderfall, terwijl er een golf van water uit d'r bek stroomde. Ze hoestte iets wat pijnlijk na en voelde zich ziek, misschien was dit toch niet zo'n heel goed idee geweest. Vermoeid en verzwakt liet ze zich terug vallen in het gras, weg van Cinderfall. Nu wilde ze eventjes niemand spreken of zien, eventjes alleen zijn. Al deed het haar nog zo veel pijn.

I wish that I was stronger
I'd separate the waves
Not just let the water take me away

Song (C) Hurts}

[Stormstar mag nu komen :3 En eventueel mogen Apple-&Mintkit achter 'm aan zijn gekomen ^^']

_{Cinderfall bleef duwen maar er gebeurde niets. Vastberaden om ook niet haar te verliezen en met de gedachte aan Summerrain die hem gesteund had als kit ging hij door. Angst knaagde als een muis aan een stuk kaas aan zijn binnenste, de emotie die hij voelde toen Lostvoice hem een lik over zijn wang gaf was dus ook overweldigend. Hij keek geschrokken en opgelucht tegelijk in haar ogen en haalde diep adem. ’StarClan, bedankt’ Dacht hij oprecht. Toen ze zichzelf overeind probeerde te helpen wilde hij haar tegenhouden, maar haar lichaam dacht er net zo over als Cinderfall en ze zakte terug. Ongerust kroop hij tegen haar aan maar Lostvoice wendde zich van hem af. Verbouwereerd kwam hij een stuk overeind en keek hij naar haar witte, doorweekte vacht. Had hij wat verkeerd gedaan? Cinderfall slikte en kwam langzaam helemaal overeind. “Lostvoice?” Fluisterde hij. Ongerust keek hij om zich heen, en toen terug naar de rivier. Had ze geprobeerd zichzelf te verdrinken? Een wee gevoel in zijn maag nam de overhand en hij kwam heel langzaam volledig overeind. Hij zette een paar stappen achteruit en voelde haar afwijzing tien keer harder aan dan een normaal wezen. Het voelde alsof hij in een gat vol met bijtende, en klauwende katten werd gegooid, of dat hij telkens achter elkaar de koude rivier in gegooid werd. Een koude poot sloot zich om zijn hart, waardoor hij ging zitten en met zijn kop treurig die treurig hing naar beneden keek. Had ze hem afgewezen? Had hij iets verkeerd gedaan? Och, hij had zo veel verkeerd gedaan. Sinds hij volluit in volle glorie tegen Applekit was uitgevlogen ging alles mis. Alles leek op dat punt te rusten. Doodongelukkig voelde hij weer de aandrang om te gaan rennen, maar hij wist dat hij toch ooit terug moest komen. Het leek alsof hij de dood van zijn ouders, Jayshade, de schaamte van zijn eigen woede, alle klote emoties weer moest herbeleven. Wilde Lostvoice hem niet meer..? Was het over? Hij kon het niet voor elkaar krijgen om het te vragen. Toen een keiharde donderslag de hemel spleet en de wolken uit begonnen te huilen, wist hij het zeker. Ze wilde hem echt niet meer. Ze was bang voor hem. De regen kletterde genadeloos op de twee katten neer. Zijn gele ogen stonden vol verdriet. Was hij voor niets terug gekomen? Lostvoice zei dat ze de hele nacht als het moest op hem zou wachtte, hun hereniging liet niets blijken van de plotselinge haat .. of wat Lostvoice ook voelde voor hem. Toen hij zuchtte en de regen zijn gang liet gaan, zou hij het liefste werden wegspoelt door de regen en in de rivier terecht komen. Cinderfall zijn gele ogen lieten tranen los, die door de regen werden gecamoufleerd. Niemand zou zien dat hij zou huilen. Hij was een waardeloze krijger, een waardeloze vader en een waardeloze partner. Hoe kon dit ooit nog goed komen? Hij wilde het liefst weg, want het bleek maar weer dat niemand hem nodig had. Zijn Clan? Die had betere, en mentaal gezondere krijgers dan hij nu. Lostvoice zou met Mintkit en Applekit opgroeien met een nieuwe vader voor haar kittens, eentje die niet StarClan in schold of strafte door een stomme angst. Vol verdriet stond hij op en begon te lopen, richting het kamp .. of misschien wel gewoon richting een uitweg. Toen hij Lostvoice voorbij kwam miauwde hij zacht, vol pijn “Je kon me op zijn minst aankijken toen je mijn hart brak” Nu nam de verdriet en de emotie even alles over. Hij meende niet volledig wat hij zei, hij schatte de situatie gewoon verkeerd in. Cinderfall legde zijn oren plat en liep langzaam het territorium verder in. Op geruime afstand van Lostvoice, ging hij onder een boom zitten die de meeste regen tegenhield. Zijn gele ogen stonden vol vragen, en zijn klauwen waren ontbloot. Waarom? Waarom moest alles hem overkomen? Hij richtte zijn kop ter hemel en op het moment dat er een donderslag door de hemel kliefde en haar uit elkaar trok schreeuwde hij luid “WAAROM!?”

[Het komt wel goed]}

Stormstar was die ochtend vroeg wakker geworden, hij trippelde door het territorium, opzoek naar prooi en een lekkere wandeling. Zijn hoofd legen, en even rustig op adem komen van zijn drukke clan leven. Hij zwiepte tevreden met zijn staart, hij rook de geuren uit het woud. Maar hij rook ook dat het binnenkort zou gaan regenen. Dat was jammer, toch liep hij wel door. Hij was nu al weg, dan ging hij niet meer terug. Terwijl zijn poten hem verder brachten, rook hij opeens de geur van Lostvoice en Cinderfall. Een tevrede gevoel kwam bij hem op, ze waren zulke lieve katten. Echte vrienden van hem. Hij voelde zich verantwoordenlijk voor de clan, maar hield ook van zijn clanleden. Hij had alleen wel medeleiden met Cinderfall, zijn broer Jayshade was laatst overleden. Hij had er veel verdriet van. Hij was in de war, en iemand moest het op een reitje zetten. Hij volgde dus hun geur, en volgde dat pad. Hij voelde de stemming al op zich overstromen, toen hij ze begon te berijken. Ondertussen was de verwachtte regen al aan het neer dalen. Je hoorde gedonder. Uietindelijk, zag hij Lostvoice en Cinderfall. Hij sprong op een rots, maar nog net achter struiken, hij was nog niet zichtbaar. Hij zag Cinderfall onder een boom zitten, vol van zelf medeleiden. Hij zag Lostvoice wat verder op. Op dat moment, hoorde hij een felle donderslag door de lucht, en de hemel werd verlicht. Cinderfall richtte zijn kop naar de hemel, en schreeuwde, ''WAAROM?!'' Stormstar zuchtte. In dezelfde seconde, kwam hij achter de struiken vandaan, en zat hij op de rots. In het na gerommel, sprak hij stem luider dan normaal. '' Word wakker Cinderfall. Word wakker, en zie dat je helemaal niet waardeloos bent'' De volwassen Clanleader, keek zijn krijger recht en streng aan. Hij sprong van de rots, en liep soepel naar Cinderfall toe. De lucht was donker. Zijn staart sloeg, en zijn gelaat was nat van de regen, toch was hij groter dan Cinderfall. Grotendeels omdat Cinderfall weg kwijnde. ''Ga rechtop zitten mijn vriend.'' Stormstars kop was boven dat van Cinderfall geheven. Stormstars ogen stonden vastberaden, en vol vertrouwen. '' Laat het gaan, en kwijn niet weg. Iedereen heeft een verhaal. Je kunt dan bij de pakken neer gaan zitten, en denken dat je waardeloos bent. Nergens voor dient, of je zet je schouders er onder. Gaat door, en laat je verlies gaan. Ik weet dat je dat kunt Cinderfall, dat kan jij, jij bent verre van waardeloos. Je bent een van mijn beste krijgers. Je hebt een prachtige famillie, en een super lieve partner. Kijk naar de dingen die hebt, niet naar wat je kwijt bent''

_{~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een huivering ging over haar witte vacht heen toen ze een kille wind langs haar doorweekte lichaam voelde gaan. Morgen zou ze vast en zeker een koutje hebben gevat, maar het deerde haar nu eventjes niet. Het was stil om haar heen en dat was precies wat ze nodig had. Stilte en rust. Ze voelde zich misselijk en de gedachten aan dat ze straks haar mede clanleden en haar leader weer onder ogen moest komen deed haar nog meer pijn. Het was zoveel anders dan dit. Dit was iets wat ze altijd al had gewild en nu ze het kreeg ... voelde het toch weer verkeerd.
“Je kon me op zijn minst aankijken toen je mijn hart brak” Ze drukte haar kopje dieper in haar doorweekte vacht toen ze de scherpe woorden van Cinderfall hoorde. Het deed haar meer pijn dan hem, maar hij moest begrijpen dat ze ook eventjes een moment voor zichzelf wilde hebben. Ze huiverde en er rolde tranen uit haar ooghoeken. Ze wilde dit niet, maar haar lichaam werkte niet mee. Het deed niet wat ze wilde en ze was te verkrampt om overeind te komen. Langzaam begonnen de tranen sneller te lopen en toen een donderslag de hemel aan het huilen maakte, vermengde haar zoute tranen met het zoete water. "In the end, they break your heart," dacht ze. Maar ze wist dat het niet waar was. Cinderfall zou haar nooit verlaten, dat wist ze zeker. Als ze later zou uitleggen wat er was gebeurd, dan zou hij haar toch wel vergeven. Toch?

Lostvoice keek op toen ze de bekende geur van haar leader rook. Het was lastig om geuren te onderscheiden nu het was gaan regenen en haar lichaam was tot op het bot verkrampt en ze had het ijskoud. Ze huiverde en haar kop begon te bonken. Dit was niet goed, helemaal niet goed. Ze draaide haar kop zo dat ze kon zien dat Stormstar in de richting van Cinderfall liep. Lostvoice raapte al haar kracht bij elkaar op en ze kwam, trillend en wel, overeind. Eventjes wankelde ze op haar poten, maar ze stond!
Moeizaam en langzaam liep ze naar de twee katers toe. Haar kop en staart waren laag, als teken dat ze zich diep schaamde. Ze keek naar de grond en haar oren stonden tegen d'r kop aan. Ze durfde beide katers niet aan te kijken, maar ging wel bij hen zitten. ''Laat het gaan, en kwijn niet weg. Iedereen heeft een verhaal. Je kunt dan bij de pakken neer gaan zitten, en denken dat je waardeloos bent. Nergens voor dient, of je zet je schouders er onder. Gaat door, en laat je verlies gaan. Ik weet dat je dat kunt Cinderfall, dat kan jij, jij bent verre van waardeloos. Je bent een van mijn beste krijgers. Je hebt een prachtige famillie, en een super lieve partner. Kijk naar de dingen die hebt, niet naar wat je kwijt bent'' Zwijgend luisterde ze naar de woorden die Stormstar tegen Cinderfall zei. Ze keek weg, had er geen moed voor om het onder ogen te komen. Ze zuchtte zachtjes en miauwde, bijna onhoorbaar, "Het is mijn fout, Stormstar." Ze keek het veld over, weg van haar leader, weg van haar partner. "Ik heb mezelf in de rivier gegooid, Cinderfall probeerde me te helpen. Daarna keerde ik me van hem weg. Cinder vatte het op als een teken dat ik 'm niet meer wilde. Dat is niet waar. Ik ... Ik heb tijd nodig," besloot ze zachtjes. "Meer vraag ik niet, alleen wat tijd. Om alles op een rijtje te zetten." Ze wist dat Stormstar net zo veel, misschien niet meer, dierbare was verloren als zijzelf. Hij zou haar moeten begrijpen, snappen wat ze zei. Wat ze wilde, voor één keer.}

_{Cinderfall schudde zijn kop onbegrijpend. Hij had haar boodschap volledig verkeerd opgevangen, maar dat deed er nu niet toe. Want hij dacht echt dat ze hem verliet. Na alles wat hij voor haar zou doen, na alles. Hij wilde haar niet kwijt. Ze was alles voor hem. Zijn donkere, zwarte staart tikte op de koude grond van irritatie. Toen een bekende stem zijn oren bereikte weerhield hij zichzelf er van om er weer vandoor te gaan. Hij draaide zijn kop om en keek recht in de ogen van Stormstar. Bij zijn strenge toon keek hij hem verbaasd aan, zijn blik had nu een ondoorgrondelijke uitdrukking. ‘Ga rechtop zitten mijn vriend’ Miauwde Stormstar. Meteen gehoorzaamde hij. Tussen zijn tranen door keek hij zijn Clanleider haast .. vernietigend aan. Wat wist hij nou? Hij had het perfecte leven. Hij was Clanleider geworden, had een prachtige partner, prachtige kits. Even voelde hij wrok waarvan hij zelf terug schrok. Hij duwde snel zijn blik weg en maakte plaats voor respect. Bij de woorden die volgde ging er een hele stroom van emotie over zijn gezicht. Woede, verbazing, verdriet, pijn, ongeloof en .. begrip. Soms had je harde woorden nodig om weer terug de realiteit in gezogen te worden. De regen leek opeens veel zachter. Cinderfall keek Stormstar, zijn vriend, recht aan met een blik vol pijn. Hij liet zijn kop hangen en zuchtte. ‘Het is mijn fout, Stormstar’ Miauwde Lostvoice rechts van hem. Meteen alert en doodsbang om weer zo idioot te reageren richtte hij zijn blik naar haar toe maar zij niet naar hem. Natuurlijk. "Ik heb mezelf in de rivier gegooid, Cinderfall probeerde me te helpen. Daarna keerde ik me van hem weg. Cinder vatte het op als een teken dat ik 'm niet meer wilde. Dat is niet waar. Ik ... Ik heb tijd nodig," Cinderfall voelde een vreemde opwelling in zijn borst en schaamde zich heel diep voor zijn extreme reactie. Hij zag dat Lostvoice vrijwel hem als Stormstar niet aan probeerde te kijken. Niet te durven kijken. Hij net zo min op dit moment. Hij gaf de Clan veel problemen, en geen goede problemen. "Meer vraag ik niet, alleen wat tijd. Om alles op een rijtje te zetten." Cinderfall sloot zijn ogen en wende zich toen naar Stormstar. Hij knikte naar hem, dankbaar en respectvol. Met zijn negen levens nog intact, en een sterk lijf en een gezond verstand kon hij de Clan nog ver leiden. “Sorry, Lostvoice. Ik ben mezelf niet de laatste tijd” Verklaarde hij. Het logische rolde zo over zijn lippen. Hij wendde zich toen tot zijn leider en miauwde zacht “Sorry, Stormstar… en, bedankt” Hij glimlachte oprecht en voelde zich een heel stuk beter. Hij zou Lostvoice, helaas, met rust laten en morgen wel alleen op jacht gaan. Ze kon dan rustig nadenken met haar kits aan haar zijde.}