Can you see the daylight Firelion?

Het beloofde een prachtige dag te worden. Al vroeg waren de zonnestralen tevoorschijn gekomen. Ze hadden Firelion uit zijn dromen gehaald. En nou was hij boos, boos op de zon die hem wakker had gemaakt. En hij zins die tijd al ochtendhumeur. Hij deed zijn beste niet meer aan toen te denken, maar elke keer kwam de gedachte aan toen weer terug. Samen met zijn slechte humeur. En ook nu was hij weer te pakken genomen. Woede had hem weer eens overmeestert. Woede op de hele wereld, zo ook de zon. De zon was blijven schijnen, maar het maakte hem niks uit.Die zon schijnt ook altijd. Dacht hij boos. Kon er niete ens een regen bui komen, of onweer. Dat paste meer bij zijn stemming, maar nee, de zon had weer eens moeten schijnen. Boos keek hij op, boven hem scheen de zon. Hij kniperde even met zijn ogen. Het felle licht van de zon deed pijn. Dat was nog iets stoms van de zon. Zijn vacht werd door de zon beschenen, steeds meer aandrang kreeg hij om de zon te vermoorden. Dat suffe ding was helemaal niet luek. Vroeger had hij er nog van genoten, maar dat was vroeger. Nu haatte hij dat ding met heel zijn leven. Onwillekeurig ging hij in de schaduw lopen. Dat was beter! Nu had hij het tenminste niet meer zo heet. Nog een keer keek hij boos naar de gele bol. Toen wende hij zich volledig af. De zon kn hem niks meer schelen, voor zijn part mocht dat ding stikken in zijn eigen stralen. Nog steeds stil in zichzelf moperend liep hij verder. Hij begon aan andere dingen te denken, vooral aan Silver, en de kits. Hij mocht ze niet alleen laten, maar hij kon ze gewoon niet opvoeden. Hij was dat niet gewend. Maar hij had het nou eenmaal aan Silver beloofd, en hij was een kat van eer. Hij zou zich dan ook aan de belofte houden. Maar, kits waren gewoon zo vervelend, en hij kon het niet over zijn hart verkrijgen ze weg te doen. Duszat hij nu in een tweestrijd met zichzelf. Wat moest hij met de kits doen? En dan had je nog Rockkit, daar had hij nog de grootste problemen mee. Plotseling schrok hij op uit zijn gedachte, iets was veranderd. Mischien had zijn zesde zintuig hem wel gewaarschuwd? Wie weet, maar in iedergeval voelde hij iets vreemds. Net als die dag toen Silver dood was gegaan, daar moest hij niet aan denken nu. Dat zou hem kunnen afleiden. Iets waarschuwde hem, daar ergens zta een kat. Goed of slecht? Dat wist hij niet. Maar waarschijnlijk was hij al opgemerkt, dus het had ook geen zin meer om geheimzinnig te doen. Kalm liep hij verder alsof er niks aan de hand was, maar binnen in hem spookte duizend vragen rond. Uiteindelijk stapte hij uit de bosjes, hij zag een grijze gestreepte kater zitten. Even snoof hij, de kater droeg een duidelijke Thunderclangeur. Even was hij verbaasd, hij kende deze kat niet eens. Hij besloot zich kalm voor te stellen. 'Ik ben Firelion, en jij?

Hoop dat je er iets mee kan, ik heb echt geen inspi.

De aarde onder hem werd fijn gekneed. Ongeduldig wachte hij op antwoord. Wachten was iets waar hij niet tegen kon. Toen de grijze kater eindelijk begon te spreken hield hij ommidelijk op. ‘Ze noemen me Earthwalker’ vertelde hij. Begrijpend knikte hij, Earthwalker was dus de naam van deze kater. Goed, altijd handig om te weten. Wist hij weer een nieuwe naam van een clangenoot. Tot nu toe had hij er niet veel geweten, ja Bluestar natuurlijk maar dat was hun leider. Nee, het lag anders warriors daarvan kende hij de meeste niet. Hij sloeg dit stukje informatie op in zijn hoofd, wie weet waar neer het weer van pas zal komen? Hij keek weer naar de kater die zich net had voorgesteld. Zijn eerste echte ontmoeting met een warrior was wel anders gegaan. Toen was hij tja, ietwat ruwer geweest. Als hij er zo aan terugdacht was het best wel grappig geweest. Eerst waren ze allebei heel boos geworden, om daarna lachend vrienschap te sluiten. Maar nu zou hij het anders doen, beleefd en netjes blijven zou hij. Want, hij wist niet eens zeker of hij deze kater wel als vriend wou. Hij had wel verhalen gehoord, over de vreemdheid van deze kat die voor hem stond. En hij wist niet of hij daarin moest geloven, of niet. Twijfelachtig bedacht hij wat hij verder moest zeggen. Het mocht niet te onbeleefd zijn. Maar hij hoefde ook weer niet te doen alsof het niet Earthwalker was maar Earthstar. Deze grijs gestreepte kat voor hem was tenslotte niet zijn leider. Maar wat kon hij dan wel het beste zeggen. Uiteindelijk hield hij het maar op een simpel: 'Hallo prettig om kennis te maken met je.' Dat klonk beleefd, maar niet te. Een korte zin die zijn beleefdheid vertelde. Perfect toch? Hij was ook wel eens minder goed geweest, zoals op de dag dat Silverleaf dood ging. Ja, toen was hij minder beleefd geweest teggen Midget. Met spijt dacht hij er aan terug. Daar moest hij niet aan denken, hij riep zichzelf weer tot orde, en keek weer naar de kater. 'Waarom hoe je eigenlijk zo van de aarde? Zei hij, zonder dat hij het wist was het uit zijn mond geflapt. Voor dat hij het had gemerkt had hij het gezecht. Maar ja, het kwaad was al geschieden. Hij kon nu niet meer terug. Hij rechtte zijn rug, en keek de kater dapper aan. Als het op vechten uit zou komen was hij er klaar voor, zo niet jammer dan. Hij had zichzelf geleerd: je altijd op alles voor te bereiden. En dat had hij dan ook gedaan.

Ja, beleefd was hij geweest, wat erg goed van hem was geweest. Hij kreeg dan ook een vriendelijk, en beleefd antwoord terug. ‘insgelijks ’ zei de kater tegen hem. Beleefd knikte de oranje kleurige kater. Okee, nu waren ze allebei lekker netjes en beleefd. De kater besefte dat hij dit eigenlijk wel saai vond. Vroeger was hij altijd grappig geweest, en soms niet zo beleefd. Maar ja, dat was vroeger en niet nu. ‘eerlijk gezegd zit dat nogal moeilijk in elkaar.’ Hoorde hij de kater antwoorden op zijn ietwat onbeleefde vraag. ‘ik weet niet of je zin hebt om het verhaal te horen’ vervolgde Earthwalker. Firelion wist het zelf eigenlijk ook niet. Had hij er wel zin in? Even dacht hij na. Dan zou hij vast weer van die doodsaaie verhalen horen. Waar hij vroeger nog wel van had genoten, maar nu niet meer. Nog even dacht hij na. Hij keek goed naar de Grijze kat. Van buiten zag hij er relatief suf uit, maar Fire was zo'n kat die altijd verder keek dan de buitenkant. Dat had hem soms wel eens gered. Pas toen drong het tot hem door dat Earthwalker rustig was gebleven. Hij was niet boos geworden, en er was geen gevecht gekomen. Hij ontspande weer, maar bleef nog steeds alert. Mischien was het wel een val, je wist maar nooit. Toen keek hij recht in de groene ogen van de kater. En ze straalde iets uit, iets wat je totaal niet zou denken. Verdriet stond er in, en leed. Ja, dat kon hij zien. De doordringende blik van Earht liet hem zijn hoofd afwenden. Dat had hij eigenlijk niet verwacht. Nog steeds twijfelde hij, moest hij het verhaal horen of niet. Iets in hem vertelde hem dat het helemaal geen kwaad kon om het verhaal te horen. Mischien was het juist wel goed. Maar toch, zeker weten deed hij niet. Zijn ogen staarde naar de grijze kater. Hij wa sin iedergeval beleefd, en dat was niet elke kat. Uiteindelijk kwam hij tot zijn beslising. 'Vertel het maar.' Zei hij nog steeds een beetje onzeker. Wou hij het wel echt horen. Maar ja, nu had hij het al gezegd, en hij was maar een eenvoudige kat, de tijd kon hij niet terugdraaien. Hij ging zitten wachtend op Earths reactie, die hopelijk snel zou komen.

(Ik weet het flutje, en verkeerde acc.)

De kater leek verast toen hij had gezegd dat hij het verhaal had willen horen. Toen begon hij. . ‘Toen ik klein was, leefde ik niet hier maar vele mijlen verder op. We werden geboren op de langste nacht van het jaar. Mijn broer en zussen waren allemaal effen, maar ik was de enige die gestreept was. We groeiden samen op, maar op een nacht trof het noodlot ons.’ zei hij. Hij zag weer de beelden voor zich en haalde diep adem en vertelde verder: ‘de aarde begon te beven en alles om ons heen viel om. Mijn ouders probeerden ons uit het nest te halen en dat lukte, alleen mijn jongste zusje was niet snel genoeg. De grond spleet onder haar poten open en ze viel naar beneden toe. We renden weg, ookal wou ik haar niet achter laten, maar ik had geen keus. Bomen vielen neer, en overal om ons heen kwamen scheuren in de grond. Mijn vader liep voorop, zijn witte staart hoog in de lucht, tot de boom hem raakte. Het was direct over met hem. Mijn moeder schreeuwde het uit, maar ze moest hem daar achter laten. Mijn broertje weigerde nog verder te gaan en bleef bij het lichaam van mijn vader. Toen wij een paar meter verderop waren hoorde ik dondergeraas, de bliksem sloeg in, en mijn broertje werd levend geroosterd. Mijn moeder kon bijna niet meer verder gaan, maar ze wist dat ze mij in veiligheid moest brengen. Ik was 4 manen oud. Met haar laatste krachten zette ze mij op een rots neer bij een open plek, ze keek om zich heen, en wou terug gaan voor mijn vader. Maar ze had geen geluk, terwijl ze rende scheurde de aarde onder haar poten open, en ook zij verdween in de aarde. Ik zal het allemaal gebeuren en ik kon er niets aan doen. Binnen een half uur verloor ik mijn complete familie. Ik wist niet meer wat ik moest doen, toen de grond ophield met trillen begon ik te lopen, en ik ben er nooit mee opgehouden. Ik bleef lopen uit angst voor een nieuwe uitbarsting, maar ook omdat ik bang was voor andere katten, omdat ze me dan mee zouden nemen en me zouden opvoeden, maar dat wou ik niet. Dan zou ik vergeten wie mijn eigen ouders waren. Soms reisden poezen en katers met me mee, ze wilden me meenemen, naar hun clan toe, maar altijd zei ik nee. Ik wist niet waar mijn ouders thuis hoorden, maar ik wist wel dat ik niet met die andere katten mee wou. Ik heb nooit de liefde van ouders gekend daarna. Ik moest zelf overleven. Leerde mezelf jagen en hoe ik voor mezelf moest zorgen. Ik heb alle gebieden gezien, en zelfs achter die grenzen nog meer gebieden. ‘ Vol spaning luisterde hij naar het verhaal. Voor zich zeg hij al de beelden van het avontuur. Eindelijk begreep hij Earths gedachtegang. Nu snapte hij waarom de kater zich zo gedroeg. Even laste de grijze kater aan adempauze in. Geduldig wachte Fire. Nog nooit had hij zo'n boeiend verhaal gehoord. Alles leek zijn adem in te houden toen de kater door ging. Sprakeloos luisterde hij. ‘ik hoop dat je nu begrijpt dat niet alles is zoals het lijkt’ Bijeindeigde de kater zijn verhaal. Nog helemaal in het verhaal schrok hij op. 'Eh, ja zeker.' Antwoorde hij nog steeds geschokt. Even dacht hij na, zelf had hij ook een verleden, wat nauwelijks verleden was. Zou hij het vertellen of niet. Ach, het kon nooit kwaad. 'Weet je, nu je jou verhaal hebt vertelt heb je ook recht de mijne te horen.' Begon de oranje kater. Even ademde hij diep in, toen begon hij te vertellen. ' Het was vroeg in de ochtend toen alles begon, het begin van alles kwam samen met mij. Het was een koude dag en een gure wind waaide door het kamp, iedereen hield zich schuil in hun dens. Iedereen behalve mijn moeder. Zij was nog een keer naar buiten gegaan. Zij wou nog een keer mij vader zien. Voordat ze kittens kreeg, ze had geweten dat dat haar einde zou worden. En ze had inderdaad gelijk. Mijn vader zat ook in zijn slaapplek, terwijl mijn moeder verbleef in de nursery. Langzaam ging ze verder tegen de harde wind in. Maar toen sloeg het noodlot toe. Midden op de open plek beviel ze, en het was de zwaarste bevaling zins kattenhuegenis. Het begon met mijn oudste broertje. Hij was wit geweest een langharige wit katertje. En hij zou vast en zeker tt een machtige warrior zijn uitgegroeid. Mar helaas, hij was nauwelijks een minuutje oud, of hij verdween voor eeuwig. De schuldige was een tak die op hem viel. Hard kwam de tak neer, bovenop mijn broertje in een klap was hij dood. Toen was ik aan de beurt. Mijn moeder deed haar best, maar ik ging er maar niet uit. Het woei te hard, en de hulp kon nhaar niet goed bereiken. Uiteindelijk kwam ik neer op de aardbodem, en precies op dat moment verliet mijn moeder het leven. Nog een wanhopige laaste keer had ze geschreeuwd. En toen, toen kwam mijn vader naar buiten. Hij zag ons en kwam ommidelijk aangestormd. Mij pakte hij op, en nam me mee naar zijn hol. Daar beschermde hij mij. Ik wou terug naar buiten, naar mijn moeder mara het mocht niet. Uiteindleijk gign de storm liggen. Ik mocht naar buiten, en daar lag het lijk van mijn moeder. Even haalde hij adem triest dacht hij terug aan die dag. En een paar jaar geleden is mijn vader gestorven.'Sloot hij zijn verhaal.

‘dat vind ik erg voor je Firelion’ was de reactie die hij kreeg. Kort knikte hij, woorden waren nu niet nodig. Dankbaar keek hij de kater aan. Het had goed gevoeld om hem te verhaal te vertellen. Een enorme last was van zijn schouders afgetild. Nou ja, een deel daar van tenminste. Tuurlijk niet alles maar wel veel. Nu hadden ze elkaars verhaal leren kennen, en begrepen elkaar. Eindelijk hadden ze iemand kunnen vinden die luisterde. Zijn blik hief hij naar de hemel. Boven zich bevond zich iet meer de zon, maar de nacht. Ze waren helemaal opgegaan in hun gesprek. They hunt with the starclan now’ hoorde hij naast zich de grijs gestreepte kater zeggen. En het leek wel of een paar sterren extra fel schenen. Maar zeker weten deed hij niet. Even zuchtte hij, zo was het leven nou eenmaal. Alles kon je kwijtraken. Zoals hij en Earthwalker allebei hadden meegemaakt. Maar hij was meer kwijtgeraakt dan alleen zijn familie. Ook zijn liefde was hij kwijtgeraakt. Ook die was daar ergens boven hem. Silverleaf was nu ook aan het jagen in het domein van de Starclan. 'Weet je het voelde fijn om mijn verhaal te vertellen.'Waren de woorden die hij sprak. Even dacht hij na, het was niet alles geweest wat hij had vertelt. Hij had het gehad over de dood van zijn moeder, vader, en zijn familie. Maar het was niet het gehele verhaal geweest. Het verhaal had niet geklopt. Even dacht hij aan het echte verhaal. Het eerste stuk had wel geklopt, maar toch weer niet helemaal. Zijn moeder was wel naar zijn vader gegaan, maar dat niet alleen. Ze had niet 2 maar 3 kittens gekregen. Alleen was hij de oudste geweest, en de midelste had het ook overleefd. 7 minuten verschil zat er tussen hem. Maar hij had een probleem gehad, zijn broer had zich heel erg geergerd aan die minuten. Hij wou zins hun geboorte al de oudtste zijn. Daarom werd hij boos, en loog zichzelf voor dat Firelion op een of andere manier had voorgedrongen. Wat natuurlijk helemaal niet kon. Maar ja, dat kon zijn broer toen niks schelen. Het begon onschuldig. Samen gingen ze jagen als apprentice. Toen hij in een boom zat viel hij er plotseling uit. Hij had nog net gevoeld hoe iemand hem een duw had gegeven. Gelukig had er sneeuw gelegen, anders was hij er nu niet meer. Toen hij omhoog keek had hij nog net zijn broers gezicht gezien. En dat was nog het allerergste. Je zou verwachten, dat als je ziet dat je broer net aan de dood ontsnapt iemand blij en opgelucht zal kijken, maar nee zijn broer keek woedend. Toen ze ongeveer 2 manen apprentice waren geweest had zijn broer een tweede poging gedaan. Ze hadden bij de zonerotsen gezeten. Hij probeerde naar het water te kijken, daarbij leunde hij voorover. Toen hij plotseling een duw in zijn rug had gekregen, door niemand minder dan zijn broer. En natuurlijk was hij in het water gevallen. Zijn broer had nog gedaan alsof hij hem wou redden. Maar in plaats daarvan sloeg hij met uitgeklepte klauwen op Fires kop. En dat was de druppel geweest, hij was weggegaan, en verderop een land geklommen. Toen was hij naar het kamp gestrompeld, en had het nooit meer tegen iemand verteld.

Jeps, weet het ongeveer Halt's verhaal ;p Maar ik had 0% inspi.

Het verhaal leek nog gisteren gebeurt, maar hij durfde het gewoon niet te vertellen. Bang dat iedereen hem dan voor gek zou verklaren. Hij vreesde voor wat er dan komen ging. Nu was hij al eenzaam genoeg, nog erger en hij zou het niet overleven. ‘ Dat kan ik begrijpen’ hoorde hij de kater zeggen. Diep zuchtte hij, eindleijk iemand die hem bergreep. Maar dan alsnog loog hij tegen de kat. Iets in hem voelde zich schuldig. Maar wat precies wist hij niet. Hij dacht weer terug aan die tijd. Zijn ogen hadden toen vol angst gestaan, toen hij daar bij zijn vader binnen had gezeten. En sinsdien had hij altijd al iets van angst gevoeld. Angst die niet overging. Ook voelde hij zich eenzaam. Ak sins die tijd. Mschien was het door Silverleaf even voorbijgegaan, maar nou was het weer terug. Niemand meer kon hem weer troosten. Voor de rest van zijn leven zal hij alleen blijven. Dat was nog het sufste van allemaal. Dat kwam allemaal door de natuur, die het leven zo gevormd had. En natuurlijk de zon. Opnieuw werd hij boos op het ding. Dat hem toen op die dag niet bij had gestaan. Het had niet geschenen om zijn verdriet te verlichten. Nee, de zon was er niet geweest. En ook nu was hij er weer niet. De kater werd nu woedend. Nu verlangde hij echt naar onweer. Naar keiharde stromende regen, waarbij hij het leven verliet. Waardoor hij niet meer zo eenzaam was. ‘Sometimes it’s better to forget the past, and live now’ Hoorde hij de kater naast zich zeggen. De grijze kat had nog gelijk ook. 'That is true, forget everything except now.'Waaren de woorden die hij sprak.

Mega flut, sorry.

De grijze kater had al een antwoord klaarliggen. ‘Every story, has another story’ Hoorde hij de kater. En hij wist de kat had gelijk. Zijn verhaal, ja dat waren mere verhalen. De groene ogen van Earth keken hem aan. Het voelde alsof hij erdoor werd opgeslokt. Onwillekeurig zette hij een stap naar achter. Hij boog zijn kop neer. Zijn ogen staarde onafgebroken naar de grond. Plotseling kwam een muisje langsgelopen. Het beestje had niet eens door dat hij er was. Mooi zo, stil sloop hij hem achterna. Vlak bij de rand, waar het echte bos begon bleef de muis stil staan. Snel schatte Fire de afstand in. Boven zich begonen wolken samen te komen. Hij negeerde het gewoon. Regendruppels vielen neer. Even piepte het muisje. Precies op dat moment sprong hij. Een sprong, die precies samenviel met een harde knal, het begon te onweren. Boven hem was de lucht grijs. Een stromende regen viel met bakken op hem neer. Maar ok het muisje had de knal gehoord, en vluchtte weg. Razendsnel zette hij de achtervolging in. Regen kleterde neer, de lucht lichtte op. Maar hij bleef de muis volgen. Steeds verder gingen ze. Tot het muisje moe werd, daar had hij op gewacht. Steeds langzamer ging het diertje lopen. Met gemak werd hij ingehaald. Met zijn klauw haakte hij in het beestje zijn vacht. Het werd stevig vatgepakt. Hij boog zijn kop naar beneden, en beet in de muis. Onder zijn tanden voelde hij botten verbrijzelen. In een klap was de muis van de aardbodem verdwenen. Ondertussen bleef de regen stromen. Een bliksemflist sloeg keihard in. Precies toen Fire zijn kop verhief. Met muis en al liep hij terug. Zwijgend ging hij were tegenover Earth zitten. Onder zich werd de grond samen geperst, door zijn masiefe klauwen. De muis liet hij voor zich vallen. Vragend keek hij de grijs gestreepte kater aan. Dei waarschijnlijk antwoord, of zo verwachtte. Maar dat had hij niet. Dsu hield hij het op een simpel zwijgen.