Fucked up.

"Rot op jij vieze stink kat!" Grauwde de mens naar Cailin. Cailin zette een grote rug op en maakte haar staart dik. Ze was er nu wel klaar mee om elke keer weer kapot gemaakt te worden wanneer de mens iets fout deed. Ze was er echt klaar mee. Ze sprong op de tafel en sprong toen recht naar de gezicht van de mens. Ze klauwde flink op haar gezicht en sprong toen weg. Ze rende naar de deur en ging door het katten luikje. Ze haatte die verrotte hals band die om haar nek heen gekneld zat. Ze hoorde de mens aan komen en Cailin sprong over het hek heen. Ze verstopte zich in de bosjes en keek naar hoe de mens nog een oude schoen de bosjes in gooide. Haar gezicht zat onder het bloed. Ze schreeuwde nog even kwaad en ging toen weer naar binnen. Cailin schudde haar vacht uit en haalde even adem. 'Verdomde mensen,' siste ze pist. Waarom moest dit haar in godsnaam over komen. Cailin staarde naar het woud voor haar. Ze kon nu echt niet meer terug naar haar huis. Ze was nu wild, ze was nu zo'n straat kat waar ze zelf altijd nog zo van gewacht had. Ze gromde even en trapte kwaad op een takje. Toen hoorde ze nog een takje kraken, maar die was niet van haar. Cailin rechte haar rug en wachtte af.

--Open--

De Maine Coon draaide haar kop om naar een naderende kater. Een wilde kat, merkte ze op. O god, moest Cailin nu ook zo eindigen? Cailin gromde geërgerd. Maar ja. Ze kon er mee leven. Al zou ze haar warme mand zeker wel missen. Even als die grote klim paal. Al hoe wel, in bomen kon je ook prima klimmen. En trouwens, aan de ééne kant was ze ook wel blij om niet meer bij de verafschuwde bazin te wonen. Rot mens dat het ook is. De zwarte kat naderde haar en Cailin draaide zich volledig om. Ze keek de kater aan. De kater zag er sterk en gespierd uit. Cailin ook, maar je kon zien dat ze minder ervaring had, maar zeker niet zwak was. ”Jij ziet er niet al te blij uit hé, huiskatje,” zei de kater. Cailin versmalde haar ogen tot spleetje. 'Hmhm, dat zie je goed, maar over dat "huiskatje," dat ben ik niet meer,' sprak ze luchtig. Ze vermande zich. Dit was een wilde kat, en zeker geen lieverdje. Ze zou wel zien wat hij zou doen. Misschien zou het wel een gevecht worden. Cailin was niet zwak, maar dat er bij? Nee daar had ze geen zin in. 'Niks beters te doen, dan hij bij de mensen rond te hangen?' Vroeg ze luchtig terwijl ze nog een keer goed te kater bekeek. Ze zag littekens, en de halsband die hij om had zag er ook niet al te schoon uit. Het was wel een huiskat zoals zij geweest. Alleen, was hij zeker ook verstoten of zelf weggelopen.

De kater lachte en zuchtte daarna. Cailin keek de kater enkel aan met een niet veel zeggende blik. Cailin had altijd wel voor haar huis mensen gejaagd, maar die tijd was nu al vijf manen. De laatste vijf manen had ze enkel een klote tijd met die die mensen. ”Och, troost je, ik woon al sinds ik zeventien maanden was niet meer bij die onwaardige, lompe wezens,” zei de kater. 'Right, onwaardig zijn ze zeker. Het lijkt wel als of wanneer de kitten tijd over is je niks meer waard bent,' gromde ze waarna ze een walgende blik op het huis toe richtte. Yeap, ze was er nu wel klaar mee. Ze ging een nieuw leven in als... Rogue, ja zo heette dat, Rogue. Alleen deze kat had meerdere geuren op zijn vacht kleven. Ze rook snoof de lucht op. Was dit zo'n clan kat? Nee, clan katten hadden geen halsbanden om. 'Ben jij soms een clan kat?' Vroeg ze. Ze wist dat Clan katten in het woud leefden. Ze wist dat er verschillende clans waren, enkel wist ze de namen niet van die clans. Ze wist ook iets dat ze een bepaald geloof droegen. Voor de rest ook niet veel. Een poesiepoes maat van haar had die dingen verteld, ze wist niet zeker of ze die dingen geloven moest, maar ag, ze kwam er wel achter. ”Hm, ik zie dat jij ook een tweebeen schoen naar je hoofd gehad hebt. Klote tijd gehad bij de tweebenen?” Vroeg de kater. Cailin grinnikte humorloos. 'Een rot tijd, zeker. Die "twee benen," zoals jij ze noemt, zijn echt verwaand ofzo. Zo ben je nog een speelse kitten die met touwtjes speelt, zo word je ouder, en krijg je een trap tegen je flank en word je het huis uit geslingerd met een schoen tegen je kop,' miauwde ze luchtig. 'Hoe steekt het leven trouwens in elkaar als een wilde kat? Jagen, en overleven, dat weet ik wel, en jagen en vechten kan ik ook wel, niet als de beste, maar wathever,' miauwde ze.

Toen ze naar die felle blik in de ogen van de zwarte kater keek, had ze spijt van wat ze had gezegd, en ging ze er van uit dat ze fout zat. ”Nee, geen Clankat,” siste de kater nijdig. Cailin haalde haar schouders op als teken dat ze ook niet beter wist dan dat er enkele clans waren. Maar ze hield haar mond. ”Er leven hier vier Clans in het bos, de vijfde iets verder. Je hebt in het bos waar de tweebeen nesten langs liggen het ThunderClan gebied. Een groep mietjes, die proberen om heldhaftig zichzelf te vertonen,” Ceylen knikte en luisterde verder naar wat de kater te zeggen had. Hij vertelde over de Windclan, de Riverclan, en de wat betere Shadowclan. Daarna vertelde de kater over de Skyclan, en dat die niet veel beter was dan de Thunderclan. ”De naam is BloodClan. In tegenstelling tot die bijgelovige idiote in dit bos geloven wij enkel in bloed. Wij staan momenteel onder de leiding van ene Icy, en ene Saxon. Wij zijn om het heel lomp te zeggen, een groep eenlingen die zo veel mogelijk de Clans dwars willen zitten. Heb je een halsband, ben je meer dan welkom. Je verdiend honden tanden die je dan aan je halsband krijgt. Onze vorige leider Scourge is pas geleden vermoord door zo’n zielig ThunderClan uitwerpsel. Zo zie je maar weer hoe snel leiderschap echt kan eindigen,” zei de kater. Cailin knikte dat ze het begrepen had. 'Hmm, dat klinkt allemaal heel erg uitdagend.' Een grijns verscheen op haar lippen. Daarna vertelde de kater over het wezen van een Eenling. Het gene wat Cailin nu was, Eenling/Rogue, allebei het zelfde, je bent solitair, en leeft om te overleven. Oké, niet alle Rogues zijn solitair. Maar wathever. Hij vertelde over vrienden maken, etc, etc, en vertelde haar hoe het leven zo was. 'Nou, ik hoef zeker geen tweebenen meer om bij te leven, het échte leven lijkt me veel leuker,' grijnsde ze. ”Nog vragen?” Vroeg de kater. Cailin grijnsde. 'Zeker... Wat is jouw naam?' Vroeg Cailin. Ze mocht deze kater wel, even als de Bloodclan, ze zou wel zien hoe het leven is als eenling. Bevalt het haar niet, zoekt ze wel contact op met die Bloodclan.

Cailin wist dat ze nog veel over het wild moest leren. Over welke dieren gevaarlijk waren en niet, over hoe je het best vechten kon, en ook wel jagen. Maar dat kon ze zelf allemaal wel. Ze wist wel dat je je zelf laag moest houden en geen geluid moest maken wanneer je op jacht was. Ze wist ook wel hoe je moest vechten, ze had in haar kittypet tijd zelf een mede kittypet vermoord. Bij die gedachte kwam er een lachje op haar gezicht terecht. Mooie tijden, mooie tijden. En toen had Cailin gevraagd naar de naam van de kater. ”Bloodspill,” Stelde hij zich zelf voor. Best wel rare naam, vond ze zelf, maar ze knikte enkel. ”En jij?” Vroeg hij toen. 'Cailin,' sprak ze. Ze vond haar naam wel leuk. Haar buurpoes, ahumm, ex-buurpoes had Pluisje geheten, en dat was pas een vreselijke naam vond ze zelf. Welke kat wilde er nou Pluisje heten? M'ja, de naam paste ook wel bij d'r, ze was een ragdoll poes. En dan ook nog met een extreme lange vacht. ”Zeg, je komt dus van daar,” Vroeg Bloodspill terwijl hij naar de huis achter haar gebaarde. Cailin knikte. 'Klopt,' antwoordde ze kortaf. ”Wat plan je om te doen nu ik je dit allemaal verteld heb, ik wil je best wel eens mee nemen naar BloodClan,” Vroeg de kater. Cailin haalde haar schouders op. 'Een leven in m'n ééntje lijkt me niet echt wat, maar ik wacht liever eerst nog even af voor ik een keuze ga maken,' zei ze met een grijns. Cailin was nooit een lieverdje geweest. Dus als ze zich zelf van haar goede kant zou laten zien - en met goed bedoeld ze dus slecht, zou alles vast wel op z'n pootjes terecht komen. Althans, dat hoopte ze, maar ze had er wel vertrouwen in.