The race to the Shadowclan border!

Een schaapachtige grijns verscheen op Acornpaw's gezichtje terwijl hij op Winterpaw's reactie wachtte. Hij zag haar lichaamstaal veranderen van neutraal naar enthousiast. Bingo! Hij voelde enthousiasme ook in hemzelf opborrelen en hij sprong alvast overeind. Hij keek alvast om zich heen, zoekende naar de beste plek om van de rotsen af te springen om de race te starten. Maar eerst zou hij een reactie moeten hebben van Winterpaw, want anders zou het oneerlijk zijn. Wie weet wou ze toch niet racen? Het was nou niet echt het meest sociaal verantwoorde plan... "Het lijkt me een leuk idee!" Miauwde Winterpaw echter enthousiast toen ze opsprong. "Mooi!" Snorde Acornpaw vrolijk terwijl hij met een staartzwiep alvast wou beginnen. Hij bleef echter met een verwarde blik op zijn gezichtje staan, toen hij zich besefte dat hij nog helemaal geen doel had verzonnen om uberhaupt heen te rennen. Winterpaw had het echter al wel bedacht. Gelukkig maar. "Zullen we naar de Shadowclan border racen?" Vroeg Winterpaw terwijl Acornpaw zich omdraaide. "Prima!" Miauwde hij vrolijk met een zwiep van zijn staart. Hij zette zich schrap op de rotsen. "Klaar... AF!" Miauwde hij terwijl hij zichzelf de lucht in propelleerde. Met een zacht plofje kwam hij in het zand van de rotsen terecht en begon hij te rennen, het zand achter hem optrappende in zijn haast.

Het gegrom van de voorbij razende monsters kwam hem tegemoet en de stank sloeg hem in zijn gezicht. Hijgend kwam hij tot een halt bij het donderpad, zijn best doende om op adem te komen. Het was een heel eind lopen geweest, en hij voelde zijn longen om lucht schreeuwen en zijn poten brandden. Hij keek om zich heen, was Winterpaw eerder of later dan hij?

{Vervolg op: Walk of the Ants, Shadowclan en/of Thunderclan katten welkom}

Winterpaw begon steeds ongeduldiger te worden ze wilde dolgraag beginnen, alleen ze moest nou net weer genoeg geduld hebben om te blijven staan waar ze stond. "Prima!" Kwam het antwoord van Acornpaw en nu was het nog afwachten op het sein. "Klaar... AF!" Nadat ze die woorden had gehoord, zette ze zich af van de rotsen en begon ze zo hard mogelijk te rennen als ze kon, alles werd een waas om haar heen, maar ze focuste op de weg die voor haar lag, de weg die haar zou brengen naar de Shadowclan border. Ze haalde het meeste uit haar poten en zette nog harder af, om maar de race te winnen.
Langzaam maar zeker kwam het geluid van het donderpad dichterbij, maar de wind die langs haar oren heen ging verdoofde het geluid iets, tot het moment dat ze er vlak bij was en het geluid oorverdovend werd. Ze stopte en keek om haar heen of ze de race had gewonnen of niet. Ze zag Acornpaw al wel daar staan, maar het leek er niet op of hij er al lang stond, maar dat was logisch, de vraag was nu alleen of Acornpaw sneller was geweest of dat ze tegelijk waren geweest. Ze hoopte op gelijk, maar als de andere apprentice had gewonnen kon ze dat ook accepteren. Er raasde weer een monster voorbij en ze sprong iets achteruit, omdat ze het niet helemaal had verwacht en de monster haar dus had laten schrikken. Ze keek weer naar Acornpaw, wachtend op zijn conclusie, maar ondertussen hield ze ook nog een oog op het donderpad voor het geval er weer een monster langs zou komen.

De zurige stank van het donderpad sloeg hem al heel vlug in zijn gezicht en dwong zich zijn neusvleugels in. Het brandde en het stonk. Het deed zijn ogen ietwat wateren en hem misselijk voelen, vooral nu hij zoveel lucht nodig had om weer op adem te komen. Toch hield hij zich sterk, terwijl hij zich mentaal inprentte dat hij nóóit meer een race naar het donderpad ging doen. De gevolgen waren niet heel erg goed voor zijn ademhalingssysteem, duidelijk. Hij keek eventjes om, de witte pels van Winterpaw was onmiskenbaar. Hij draaide zich eventjes half om, wanneer was zij dan aangekomen? Zijn pootkussentjes voelden schraal door het vele lopen, en het leek wel alsof hij in miljoenen doornen was gestapt. Maar ja, dat zou vast wel meevallen. "Gelijk...Gelijk spel.. dan maar?" Hijgde hij, met een schaapachtige grijns op zijn gelaat geplakt.
De wind streelde door zijn pels heen en verkoelde hem iets, dat had hij ook wel nodig, want door dat vele rennen had de jonge apprentice het ook hartstikke warm! Wist hij veel dat de aankomende wind een aankomend monster betekende? Pas toen het geluid daadwerkelijk was aangezwollen had hij het door, en een geschrokken gil sprong hij ietwat vooruit, knalde tegen Winterpaw aan, en tuimelde over de grond. Eventjes bleef hij versuft liggen, maar daarna krabbelde hij overeind. Hij voelde de huid van zijn wangen warm worden van de schaamte. "Jij, hebt dat niet gezien," Miauwde hij vlugjes, met een dwingende maar ietwat lacherige ondertoon.

Winterpaw probeerde om zo goed mogelijk op adem te komen. Alleen de stank van de monsters hielp niet echt mee. Ze voelde hoe haar spieren pijn deden van het rennen, maar dat zou wel afzakken. Dat hoopte ze tenminste. Het ergste waren nog haar pootkussentjes, misschien was het toch niet zo slim geweest om alles uit haar lichaam te halen. "Gelijk...Gelijk spel.. dan maar?" Hoorde ze Acornpaw hijgen. Ze keek naar hem en kreeg het voor elkaar om ook een grijns op haar gezicht te krijgen. "Vind... Ik... Goed" Hijgde ze. Ze moest echt op adem proberen te komen. Ze ging zitten en begon haar zere pootkussentjes te likken. Ze zou nooit weer zo'n lange afstand rennen en al helemaal niet meer haar lichaam tot het uiterste drijven. Dat was iets wat ze nu wel had ondervonden dat niet een goed idee was.
Ze zag weer een nieuw monster aankomen, maar deze keer was ze erop voorbereid, ze zou zich niet weer laten schrikken door een monster. Ze hoorde plotseling een gil en voelde hoe Acornpaw tegen haar aan knalde. Ze verloor haar evenwicht en landde plat op de grond. Ze moest echt om meer gaan denken dan alleen maar één ding, want nu had ze Acornpaw niet zien aankomen. "Jij, hebt dat niet gezien." Hoorde ze de andere apprentice miauwen terwijl ze opstond. "Oke, ik zal net doen of ik niks gezien heb." Zei ze met een licht plagerige ondertoon. Ze kon de grijns op haar gezicht niet helpen. Maar als Acornpaw wilde dat ze het zou laten gaan, dan zou ze het ook doen. Haar spieren deden al een stuk minder pijn dan ze eerder deden, het was nu meer dat ze begon te merken dat ze moe waren. Ze zouden dus beter hier even kunnen blijven om te rusten voor ze weer ergens anders naartoe zouden gaan. De stank was bijna ondraaglijk, maar op de plek waar ze nu was kon ze het wel uithouden. "Misschien hadden we beter naar een andere plek kunnen gaan." Zei ze.

Ze had nog geen mentor, alleen haar broerje. Maar hij bleek momenteel te druk bezig te zijn met andere dingen. Daarom was ze alleen op pad gegaan, dat kon ook wel eens voor een keertje, zo had ze zichzelf bedacht. De vuurrode ShadowClan apperentice was al een heel eind gekomen in het terrtorium. Ze had bijna het hele terrein doorgespit, well, niet geheel. Er waren plekken waar ze gewoon niet de moed voor had om er te komen. Zo doende was ze nu ook bij het donderpad gekomen. Er waren genoeg verhalen bij de Elders te luisteren die over dit gevaarlijke pad gingen. De monsters, de tweebeners, de katten die hier naar StarClan waren gegaan. Solarpaw huiverde. Nee, dit was geen plek waar ze graag nog een keer zou willen komen. Maar momenteel wass haar nieuwsgierigheid gewoon te groot om deze verleiding te laten liggen. Daarom zat ze nu goed verborgen tussen de paar struikjes aan de rand van het donderpad. Het stonk hier verschrikkelijk en bij elke monster die langs kwam dook ze weer opnieuw in elkaar. Ze zou het never nooit niet durven om naar de overkant te gaan. Sowieso niet omdat daar ThunderClan lag, niet dat ze daar zo bang voor was, maar dan nog. Ze wilde nou liever geen problemen veroorzaken.
Solarpaw werd opgeschrikt door een tweetal stemmen die vanaf de overkant kwamen. Al snel merkte ze twee katten op, apprentices van ThunderClan. Wat moesten die nou weer hier? Ze keek rustig toe, merkte hoe een van de twee apprentices werd opgeschrikt door een monster. Ze giechelde eventjes en hoopte dat de twee katten haar niet hadden opgemerkt. Al was dat best lastig, aangezien haar vuurrode vacht en blauwe ogen nou eenmaal ontzettend opvielen hier.

Zo snel mogelijk op adem komen was nog zo makkelijk niet. Acornpaw probeerde zo snel mogelijk terug te komen naar een regelmatig adempatroon, maar erg veel succes had hij niet. Zijn hart klopte verschrikkelijk hard in z'n borstkas, aan zijn conditie moest hij duidelijk nog wat doen... Anders zou hij Sabrefang teleurstellen, of niet? Maar goed, met gelijk spel kon hij wel leven, volgende keer zou hij winnen van Winterpaw, gewoon goed blijven trainen. Toen hij Winterpaw aan haar poten zag likken, besefte hij dat zijn pootkussentjes ook pijn deden en waarschijnlijk zou wat Winterpaw deed wel helpen aan dit probleem, anders zou zij dat ook niet doen. Voorzichtig tilde hij zijn voorpoot op en begon hij aan zijn pootkussentjes te likken, ze voelden verhit en brandden. Misschien was dit racen toch niet helemaal een goed idee geweest? Schaamte brandde echter nog harder toen hij van het monster schrok, hoe kon hij zichzelf zo laten gaan? Hij voelde het schaamrood tot aan zijn oren trekken. "Oke, ik zal net doen of ik niks gezien heb." Miauwde Winterpaw plagerig, met een brede grijns op haar gezicht. Een ongemakkelijke schaapachtige grijns was het antwoord, terwijl hij zich ergens bang voelde dat Winterpaw de informatie wel zou misbruiken. "Misschien hadden we beter naar een andere plek kunnen gaan." Miauwde Winterpaw en Acornpaw schrok eventjes op uit z'n gedachten, maar voordat hij antwoord kon geven, leidde iets hem af... Twee heldere blauwe ogen aan de andere kant van het donderpad. Voorzichtig kwam hij overeind uit zijn zittende positie en fronste hij ietwat in concentratie. Daarna zoog hij lucht naar binnen en riep hij ietwat luid, "Hallo?" met een wantrouwige ondertoon in zijn stem.

Winterpaw wist niet goed hoe Acornpaw zou gaan reageren op haar plagerige toon, maar ze hoopte dat hij het goed zou opvatten. Ze zag dat zijn grijns ietwat ongemakkelijk was. Ze kreeg het gevoel dat ze het misschien niet op die manier had moeten zeggen. Alleen voor ze iets kon zeggen om Acornpaw gerust te stellen zag ze de kater opstaan. Als het niet voorzichtig was geweest, was ze bang geweest dat hij weg zou gaan zonder iets tegen haar te zeggen, om wat ze tegen hem had gezegd. Alleen zijn voorzichtigheid wees haar erop dat ze alert moest zijn. Ze draaide haar kop in de richting waar Acornpaw naartoe aan het kijken was en zag twee blauwe ogen tussen de struiken. Ze had meteen door dat het niet een kat van hun clan kon zijn, want dan zou je je niet verbergen voor twee apprentices van je eigen clan. Zelf kwam ze ook voorzichtig overeind en hield haar blik niet weg van de kat, ze wist niet wie die kat was of waarvandaan de kat kwam, maar ze kreeg ook niet het gevoel dat de kat een volledige bedreiging was. Het was meer het gevoel dat ze bekeken werden wat ze niet fijn vond. "Hallo?" Hoorde ze Acornpaw roepen met een wantrouwige ondertoon. Het was duidelijk dat hij zich ook niet op zijn gemak voelde. Ze wilde niet dichter bij het donderpad komen, dus deze afstand tussen de kat en hen zou ook blijven, zolang de kat op die plek zou blijven. Ze probeerde om de kat niet te laten merken dat ze zich niet op haar gemak voelde, maar ze was ook niet van plan om helemaal vriendelijk te blijven tegenover de kat.

Het beloofde een prachtige dag te worden. De vogels die plezant hun lied floten. De aroma's van bloemen die samensmolten en een wonderbaarlijke geur achterlieten. Maar naast alles dat had Wolftail eens een bad karakter. Hij wou eens pijn zien. Nog een keer boos worden en bloed laten stromen. Wild liet hij z'n ledematen het werk doen en liep hij met grote passen door het bos. Zijn grootte was normaal, z'n staart leek op die van een wolf, daaraan heeft hij z'n naam ook aan verdiend. 'wolftail.' Hij sprong lichtjes over plassen die gisteren gevormd waren door de lichte regenbui. Ongeveer halfverweg stopte hij en pikte de geur op van de ThunderClan. Een brede valse glimlach verscheen op z'n gezicht toen hij die geur volgde tot aan het thunderpath. Daar ontmoette hij een spierwitte poes en nog een andere kater. Beide apprentice's dus makkelijke prooi. Maar aan zij kant van het walgelijke pad stond ook nog eens een ShadowClan pprentice. Oh, die zou toch een keer in z'n leven bloed moeten zien en veel zou ze niet moeten doen. Neej vandaag ging hij toch maar geen apprentice pijn doen, dat zou zielig zijn. Nog zieliger dan kits doden omdat apprentice lerende katten zijn en dus opgeleid worden tot warrior, hetgene wat hij was. 'Gegroet katjes van de ThunderClan.'Bulderde zijn stem over het thunderpath.

Onderwerp: Re: The race to the Shadowclan border!