Meeting Nemuru. [ N E M U R U]

SwiftHeart opende langzaam haar ogen. Ze lag nog heerlijk te sussen in het ThunderClan gebied. Toen ze opstond en haar klauwen uitrekte, had ze in de gaten gekregen dat ze best wel dorst had. Ze sprong naar het gras. Het dichtte riet zat haar erg in de weg langs de waterkant. Ze maakte een klein stukje vrij, en ging zitten. Haar zelfbeeld spiegelde als een sneeuwkorrel op het water. Haar fel mintgroene ogen zetten erg af op haar witte vacht. Kleine twinkelingetjes van de zon waren prachtig om te zien bij het water. Het leek eigenlijk wel een sprookje, zo'n prachtig stukje water, een heerlijk zonnetje die flauwe stralen scheen door de dicht gebloeide, groene bomen. Tevreden zakte SwiftHeart omlaag en begon wat te drinken, tot haar keel niet meer droog aanvoelden. Met haar pootjes ging ze over haar gezicht. Ze begon zich wat te likken tot ze 'schoon' was. Ze besloot terug te gaan naar het kamp. Ze liep weg van de waterkant, tot ze weer bij het centrum van de Clan was. Ze keek op naar de menigte katten, die verscheinlijk allemaal druk bezet waren. Iedereen was bezig, behalve zij. Ze besloot zich nutig te maken, door maar even bij de grenslijnen te kijken, of alles wel goed ging. Ze liep met slome passen het kamp van de Thunderclan uit. De takjes kraakten onder haar voeten. Ondertussen genoot ze van de heerlijke zon, die door de bomen naar beneden straalden. Ze hoorde de vogeltjes hun liedje zingen, terwijl de wind ook zijn nummer liet spelen door het blazen van de wind tegen de boomblaadjes. Ze liep een eindje door, tot ze bij de grenslijnen aan kwam. Ze zag een zwarte poes. Ze nam de geur van haar op en merkte eraan dat ze van de Bloodclan kwam. Ze stond een half stukje op het Thunderclan gebied. ''Je kunt beter ergens anders gaan jagen.'' riep SwiftHeart naar de zwarte kat, een beetje dreigend. SwiftHeart sloop langzaam dichterbij, terwijl ze haar goed in de gaten hield.

_{Grenslijnen. Ge-wel-di-ge dingen, echt waar. Er was niets leukers dan een clankat tegenkomen en die dan opzetten tegen een ándere clankat. Het was dan ook niet vreemd dat als ze niet op het terrein van de Bloodclan te vinden was, ze wel bij een of andere grenslijn stond te treuzelen. Zo ook op dit moment. Een grijnsje lag om haar zwarte snoet, terwijl haar snorharen trilden. Ze had hier nu al een halve dag doorgebracht, met als resultaat een kleine ruzie tussen twee apprentices die stiekem naar de grenslijnen waren geslopen en drie muizen. Al met al een niet al te nutteloze dag, al zei ze het zelf. Nu was “niet nutteloos” niet een geheel goede term, maar het was goed genoeg voor Nemuru. Want alles was beter dan de prooi die je ving naar de prooistapel te moeten brengen en dan moeten wachten tot je kon eten. God, als je eten had gevangen had je er zelf recht op. Was niets onlogisch aan, niets egoïstisch. Als je het wílde delen, dan was het oké, maar dat wilde ze helemaal niet. Dus die prooistapel was een van haar grootste vijanden geworden, de afgelopen tijd.
De jonge, witte poes merkte ze pas op zodra ze naar haar riep. Haar grijns werd breder, ontblootte haar tanden, maar niet per se vijandig. ’Waarom niet, lieverd? Zouden jullie er echt zoveel last van hebben dat ik één stap op jullie territorium zet, één keer een vogel vang op “jullie” terrein? Wij hebben ook kittens te voeden, weet je.’ Meestal begon ze zo, met een aantal leugens en wat behendige, gemene opmerkingen.
Sawry, laat. Maar toetsweek, eh?}