The wind's raking through my fur

{Owlfrost}

Met een rustige pas liep Inkmask de Warriors den uit, de laatste slaap weg gapende. Zijn dikke pels werd ietwat door de war gegooid door de wind, maar hij sloeg er niet zo heel erg veel acht op. Er waren taken te volbrengen. Hij keek rond in het kamp en riep een aantal katten bij elkaar. "Oké, jullie gaan naar de Shadowclan border, markeer de grenslijn goed, Shadowclan is iets te rustig naar mijn smaak." Hierna keek hij naar een ander groepje katten, "Ik wil jullie vragen om te gaan jagen bij de grote rots, er zal daar wel wat prooi zitten, op zoek naar beschutting voor de stevige wind van vandaag." Miauwde hij resoluut, en hierna ging zijn blik naar het laatste groepje katten. "Ik wil jullie verzoeken om naar de Riverclan border te gaan, kijk uit bij het ravijn, het water zal wild zijn door het smeltwater," Miauwde Inkmask kalmpjes en daarna zwiepte hij met zijn staart om aan te geven dat hij klaar was. Er waren nog maar weinig katten over in de clearing, waaronder Owlfrost. Met een vriendelijke blik wenkte Inkmask Owlfrost. "Kom je mee jagen? Owlfrost?" Miauwde Inkmask luid en vriendelijk. Hierna glipte hij het kamp uit, de hoge vlaktes op.

[Flut =.=]

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

_{Het was veels te vroeg naar zijn smaak. De zon was bijna in zijn geheel opgekomen, maar Owlfrost's slaap was nog lang niet verdwenen. Hij wilde weer eens een keertje afspreken met Silverpool, maar zijn emoties en twijfels zaten hem telkens in de weg. Hij was wel een Warrior, maar op de een of andere manier voelde hun relatie verkeerd. Toen hij nog een Apprentice was, tja, toen was er nog een rede. Maar sinds hij een Warrior ceremonie had gekregen, begon hij haar te ontlopen. De tabby slikte en stond toen op voor de ingang van de Warrior’s Den. Niemand was zo gek om nu wakker te worden, maar wie weet, hij in ieder geval wel. Zijn poten leidden hem naar de prooistapel, maar zijn maag stribbelde tegen toen hij een klein muisje pakte. Hij moest wel, als hij niet zou eten kon hij al helemaal niets doen voor zijn Clan. Met tegen zin begon hij met zijn poten de vacht en eraf te trekken, het lijfje was koud en bijna stijf geworden door de nacht. Maar het was zonde om dit stukje prooi zomaar te laten rotten. Zou het leven zo voor hem blijven? Elke dag zich weer rottig voelen en zijn liefde ontlopen. Maar als hij dat nou niet wilde? Als hij nou eens kittens wilde met haar, met die lieve Silverpool die hem door al die moeilijke tijden had geholpen. Nogmaals zuchtte hij en duwde de muis weg. Hij zou toch geen hap door zijn keel kunnen krijgen. Langzamerhand gleden zijn oogleden dicht en een onrustige slaap overmande hem.

Waarschijnlijk had hij nog een paar uurtjes slaap kunnen inhalen, want opeens zag hij meerdere Warriors voor hem. Beschamend sprong hij op en haalde zijn tong een paar keer door zijn warrige vacht. Dit zou alleen slecht kunnen aflopen voor hem. In slaap vallen bij de prooistapel, alsof hij de hele nacht had zitten eten. Zijn lot was gewoon rampzalig en er zou vast nooit iets goed komen voor hem. In zijn ooghoeken zag hij Inkmask uit de Warrior’s Den komen. Hij was niet zo lang geleden een Deputy geworden, hoe zou dat voelen? Bij Gatherings kreeg je natuurlijk veel respect en als de Leader stierf, dan werd jij dat. Owlfrost schudde zijn kop. Dat zou hem niet lukken, hij zou bij al zijn beslissingen natuurlijk gaan twijfelen. Hij luisterde even vaag mee hoe Inkmask de katten op patrouilles stuurde en keek toen weer naar de muis, die verderop lag. Nog steeds gaf zijn maag geen teken dat deze honger had. Dan maar op een lege maag iets gaan doen. "Kom je mee jagen? Owlfrost?" Hij voelde zich wat blijer na dit verzoek en knikte. De muis zou voor een Elder of hongerige Apprentice zijn. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij volgde Inkmask naar buiten. ”Waar gaan we jagen, als ik het vragen mag?” Zei hij met een wat onzekere stem, wat als Inkmask hem gewoon het kamp uit wilde hebben?}

Terwijl Inkmask de uitgestrekte velden in liep, streek het gras langs zijn lange pels en sloeg de wind als een zweep in zijn gezicht. Waarschijnlijk zouden katten uit andere clans er last van hebben, maar voor hem was het eerder iets vertrouwds. Waarschijnlijk wel iets voor alle Windclan katten. Het was immers waar de clan naar vernoemd was. De wind, hun eeuwige gids. Thunderclan had hun woud, Shadowclan hun schaduwen, Riverclan hun rivier, Skyclan de lucht. Maar toch kon Inkmask zich niks mooier voorstelllen dan die onzichtbare macht van de wind. Hij sloot zijn ogen eventjes en genoot van de luchtstromingen die door zijn vacht woelden. Hierna keek hij over zijn schouder of hij al de bekende roodbruine vacht en lichte ogen van Owlfrost kon ontdekken. De kater had hem wel gehoord toch? Eigenlijk maakte Inkmask zich een beetje zorgen om de kater. Lag hij nou bij de prooistapel te slapen? Misschien was het voor het jagen wel eventjes tijd voor een goed gesprek... Maar eerst moest hij eventjes peilen hoe Owlfrost zich uberhaupt voelde. Misschien was er wel helemaal niks aan de hand en had Inkmask zich het gewoon ingebeeld. Hij zou het later wel zien. "Owlfrost," Begroette Inkmask kalmpjes, met een vriendelijke buiging van zijn kop. Hierna wenkte hij Owlfrost met zijn staart en verdween hij tussen het hoge gras, zijn pad vervolgende.

Stilletjes dacht Inkmask na terwijl hij doorliep, zich niet bedenkende dat hij een ongemakkelijke stilte in het gesprek achter liet. Maar hij had ook nadenk tijd nodig. Als deputy moest hij goed op de hoogte zijn van de problemen in de clan, en het leek wel alsof Owlfrost een probleem had. Hij zag er zo stil, zo verlegen uit. Terwijl Inkmask nadacht ontstond er eventjes een frons op z'n gezicht, maar zijn gedachtenstroom werd al redelijk snel onderbroken door Owlfrost's stem. ”Waar gaan we jagen, als ik het vragen mag?” Vroeg Owlfrost, hij klonk onzeker. "Hoge vlaktes," Miauwde Inkmask kalmpjes, "We hebben het gebied een tijd met rust gelaten, dus ik denk dat er redelijk veel prooi zit." Eventjes zweeg Inkmask, waarna hij recht in Owlfrost's ogen boorde met zijn eigen blik. "Maar Owlfrost, ik vroeg me af," Begon Inkmask op een hele kalme toon, "Zit je iets dwars?"

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

_{Net toen hij het kamp verlaten had, voelde hij meteen een harde wind door zijn vacht gaan. Hij kneep zijn ogen toe en genoot even van het heerlijke weer. Voor heel eventjes vergat hij zijn problemen met Silverpool en voelde hij zich weer vrij. Maar zodra hij zijn ogen weer opende zag hij de echte wereld weer voor zich. Hij kon er niet vanaf komen. "Owlfrost," Inkmask's stem deed hem eventjes opschrikken. Hij keek met zijn groen ogen de Deputy aan en kon nog net een zachte zucht inhouden. Hij mocht zich niet achterlijk gedragen, zijn hele reputatie zou dan naar de maan zijn. Inkmask maakte een kleine buiging met zijn kop naar hem, Owlfrost deed hetzelfde om zijn respect te tonen naar zijn mede-Clanlid. Vervolgens volgde Owlfrost de kater door het hogere gras, de wind verminderde er een beetje door. Mar nog steeds werd hij afgeleid door al die vervelende problemen. Zonder het te merken was er een ongemakkelijke stilte aangebroken, bij elke seconde voelde hij zich minder op zijn gemak. Té stil. Hij hoorde zelfs zijn poten die de grond telkens raakten, zijn ademhaling die onregelmatig ging. Owlfrost probeerde de geluiden te negeren, maar tekens weer werd zijn aandacht er naartoe getrokken. Zijn poten wilden weg. Weg hier vandaan en rennen totdat ze gewoon niet meer konden. Maar dan zou hij Inkmask in de steek laten, zijn Clan. Nee. Hij had al genoeg problemen veroorzaakt.

"Hoge vlaktes," Miauwde Inkmask kalmpjes, maar Owlfrost was precies het tegenovergestelde daarvan. Telkens weer liet hij zijn ogen van rechts naar links glijden. Hopend op een teken van verlichting, dat iemand hem had vergeven van iets. Maar natuurlijk, het kwam maar niet. Zou hij zijn hele leve zo moeten doorbrengen. Bang voor niets? "We hebben het gebied een tijd met rust gelaten, dus ik denk dat er redelijk veel prooi zit." Plotseling stopte Owlfrost, hij draaide zijn kop en zag twee blauwe ogen recht in die van hem kijken. Iets gaf hem een gerust gevoel, maar ook iets angstigs. "Maar Owlfrost, ik vroeg me af," Begon Inkmask op een hele kalme toon, Owlfrost slikte. Hier zou het komen, een straf of iets ergs.. "Zit je iets dwars?" Een kleine frons ontstond er op zijn voorhoofd. Niets? Geen strenge toon of op zijn minst een belediging op zijn houding. Wat onspannender liet hij zijn kop hangen? Het was de Deputy en hij moest wel de waarheid vertellen, maar alles? Hij richtte zijn blik weer op die van Inkmask. "Nou eigenlijk wel," Mompelde hij en probeerde zich niet al te dramatisch te gedragen. "I-ik durf niet met haar te praten. Met Silverpool bedoel ik. Ze is zo behulpzaam en aardig en ik denk dat ik van haar hou. Maar zodra ik haar zie, wil ik weg van haar. Ik ben bang dat ik haar op de een of andere manier laat zitten. Dat ze me uiteindelijk toch niet meer wil, omdat ze niet van mijn ware ik houdt.." Ook al was zijn hartje gelucht, hij voelde zich nog steeds ongelukkig. Niets hielp. Niets. Hij kon maar beter weg van haar blijven..}

Bijna bezorgd keek Inkmask Owlfrost aan, de jonge kater zag er onzeker en zelfs bang uit. Was hij bang voor hem? Omdat hij deputy was? Eventjes ging er een bitter gevoel door hem heen. Dit ging altijd door hem heen als hij dacht dat hij negatief behandeld werd omdat hij deputy was geworden. Maar dit gevoel verdrong hij al snel. Het was oneerlijk in de richting van Owlfrost. En waarschijnlijk deed hij hier dan ook niet goed aan. Als deputy moest hij zich open stellen naar zijn clan en al helemaal niet afsluiten. Maar toch, het moest uit Owlfrost zelf komen. Vissen was niet mogelijk, want dat zou het vertrouwen eerder breken dan opbouwen. Geduldig wachtte Inkmask dus op antwoord. Zijn ogen straalden wel bezorgdheid uit, geen woede, geen onaardigheid. Gewoon kalme bezorgdheid. Inkmask's oren gingen ietwat achteruit, Owlfrost liet zijn kop hangen, hij leek wat ontspannener. Pluspunt? "Nou eigenlijk wel," Miauwde Owlfrost, al mompelend. Inkmask kreeg een klein, victorieus lachje op zijn gezicht. Trots op zijn eigen overwinning. Hij had dus gelijk gehad. Zwijgend begon hij naar Owlfrost's verhaal te luisteren, kijken of hij advies kon geven of niet.

"I-ik durf niet met haar te praten. Met Silverpool bedoel ik. Ze is zo behulpzaam en aardig
en ik denk dat ik van haar hou. Maar zodra ik haar zie, wil ik weg van haar. Ik ben bang dat ik haar op de een of andere manier laat zitten. Dat ze me uiteindelijk toch niet meer wil, omdat ze niet van mijn ware ik houdt.." Miauwde Owlfrost. Inkmask hield zijn kop iets scheef. Liefdesproblemen... Lastig. Zelf had hij nauwelijks tot geen ervaring met de liefde. Alleen maar niet zo positieven. Nog geen enkele poes had zijn hart laten ontvlammen. Hij bleef dus even stil, nadenkend. Hierna haalde hij diep adem om te spreken. "Maar als je haar laat staan als ze met je wilt praten, laat je haar dan niet juist zitten?" Vroeg hij zich hardop af. "Waarom ben je zo bang Owlfrost? Waarom probeer je het niet... Want nu zul je haar pijn doen, ze houdt van je en je duwt haar weg... Het is net alsof je aan het jagen bent op een konijn, maar hem niet durft te vangen," Sprak Inkmask zachtjes, hopende dat zijn woorden doel zouden bereiken.

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

_{Step one you say we need to talk
He walks you say sit down it's just a talk
He smiles politely back at you
You stare politely right on through

Zijn poten leken wel te barsten van energie. Alsof ze weg wilde. Van zijn Clan. Van alle Clans. En vooral van Silverpool. Maar zijn hart wilde dat niet toestaan. Hij hield zielsveel van haar en zou ook van hem, maar hoe kon hij dat zeggen tegen haar? Telkens als hij probeerde te praten leken de woorden wel in zijn keel te blijven steken. Woedend op zichzelf begon hij de grond met zijn poten te kneden. Hij was een mislukkeling. Inkrast zou dat vast wel vinden. Hij kon niets. Niets voor zijn Clan en zelfs niets voor zichzelf. Liefdesproblemen met iemand die hij al van zijn Apprenticetijd kende. Echt slecht. Maar wat kon je ook van hem verwachten? Een zucht ontsnapte uit zijn keel en hij verloor alle hoop. "Maar als je haar laat staan als ze met je wilt praten, laat je haar dan niet juist zitten?" Het leek wel alsof de woorden niet op hem waren gericht. Owlfrost keek op en zag dat hun blikken elkaar kruisten. Was dat hoop wat er in zijn borst ontstond? "Waarom ben je zo bang Owlfrost? Waarom probeer je het niet... Want nu zul je haar pijn doen, ze houdt van je en je duwt haar weg... Het is net alsof je aan het jagen bent op een konijn, maar hem niet durft te vangen,"

Some sort of window to your right
As he goes left and you stay right
Between the lines of fear and blame
And you begin to wonder why you came

Die woorden leken wel dwars door zijn ziel te snijden. Hij duwde haar weg en kon haar niet meer terug krijgen. Een beeld flitste door zijn kop. Silverpool en een schaduw van een kater. Kleine kittens renden om hun poten heen. Twee glimlachen waren afgetekend op de gezichten van de gelukkige ouders. En hij stond ergens op de achtergrond. Hij had haar pijn gedaan en verlaten. Nee,maat wilde hij niet! Owlfrost schudde zijn kop om op te klaren, maar dat ene beeld bleef door zijn kop razen. "Ik weet het gewoon niet," Zei hij verdrietig en hij voelde al de eerste traantjes ontstaan in zijn ogen. "Ze heeft me geholpen toen ik nog maar een Apprentice was. Maar ik durf mijn gevoelens gewoon niet uit te leggen. Misschien lacht ze me uit of schrikt ze van mijn echte ik. Ik weet het gewoon niet meer." Misschien was het zelfs al te laat voor hem. Misschien had hij haar al te lang laten wachten..

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life}

Bezorgd keek Inkmask naar Owlfrost, de jonge kater leek maar steeds onrustiger en onrustiger te worden. Hij wou de kater kalmeren met een gebaar, maar hij was bang dat de kater alleen maar erger zou schrikken en dicht zou klappen. Dit moest Inkmask dus voorkomen. Zijn blauwe ogen hielden elke beweging van Owlfrost in de gaten, elk klein signaaltje. Als hij één klein hendeltje kon vinden voor houvast, voelde hij zich er al geruster op. Dit voelde hij zich dus echter niet. Owlfrost leek wel een tikkende tijdbom. Zijn woorden, ze raakten Owlfrost duidelijk. Owlfrost begon met z'n kop te schudden. Bezorgd zette Inkmask een stapje nader. "Owlfrost..?" Vroeg hij zachtjes, "Gaat het wel?" Zijn oren gingen iets naar achteren in zijn pluizige nek terwijl hij sprak. "Ik weet het gewoon niet!" Zei Owlfrost verdrietig. Inkmask raakte Owlfrost's schouder geruststellend aan met zijn staartpunt. "Rustig maar..." Mompelde Inkmask zachtjes, "Rustig maar..." De tranen waren duidelijk zichtbaar in de ogen van Owlfrost.

Zwijgend luisterde Inkmask naar de woorden van Owlfrost, ze analyserende in zijn eigen hoofd. Hij was op zoek naar woorden om Owlfrost op te beuren, maar ook om de situatie te begrijpen. Hij snapte er namelijk nog niet zo bijster veel van... "Ze heeft me geholpen toen ik nog maar een Apprentice was. Maar ik durf mijn gevoelens gewoon niet uit te leggen. Misschien lacht ze me uit of schrikt ze van mijn echte ik. Ik weet het gewoon niet meer." Miauwde Owlfrost. Lag het aan Inkmask, of klonk het zelfs wanhopig? Eventjes haalde Inkmask diep adem en bleef hij stil. Nadat hij diep nagedacht had, begon hij te spreken. Onwetendheid liet zijn vacht prikken, hij zat op een totaal onbekend gebied voor hem... "Maar... Maar Owlfrost," Miauwde Inkmask voorzichtig, "Weet je zelf niet stiekem het antwoord hier al op? Als je je er zoveel zorgen over maakt...? Ga met haar praten, alsjeblieft." Inkmask sloot zijn ogen eventjes, maar keek hierna Owlfrost weer aan. "Wat heb je te verliezen?" Vroeg hij hierna scherp. "Want je raakt haar op deze manier ook kwijt."

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

_{Step one you say we need to talk
He walks you say sit down it's just a talk
He smiles politely back at you
You stare politely right on through

Hij had dringend hulp nodig, desnoods van Silverpool zelf. Owlfrost slikte en probeerde zijn kop leeg te maken. Hij moest rustig nadenken en niet al te snel conclusies te trekken. Maar wat als dat beeld echt was? Wat als het uitkwam en hij voor altijd alleen bleef? Hij kon toch niets inbrengen tegen zijn lot? "Owlfrost..?" Vroeg de andere kat zacht. Owlfrost was bijna vergeten dat hij niet alleen hier was gekomen. Op zich was hij erg dankbaar dat Inkmask niet was weggegaan. "Gaat het wel?" De stem van Inkmask leidde hem af. Hij keek de Deputy aan en zag dat zijn oren wat naar achteren waren gelegd. Medelijden? Of walging? Owlfrost voelde een staartpunt die op zijn schouder werd gelegd. Het voelde wat geruststellender, maar nog steeds wilden zijn poten weg van hier. "Rustig maar..." Mompelde Inkmask zachtjes, Owlfrost kneep zijn ogen toe. "Rustig maar..." Als een kitten bij zijn moeder ging hij zitten en krulde hij zijn staart over zijn poten. Zou het zo wel goed komen? Of zou hij voor altijd met die problemen moeten blijven ronddwalen?

Some sort of window to your right
As he goes left and you stay right
Between the lines of fear and blame
And you begin to wonder why you came

"Maar... Maar Owlfrost," Miauwde Inkmask voorzichtig, Owlfrost opende zijn ogen en keek de kater hoopvol aan. Misschien zou dit toch wel een oplossing kunnen vormen. "Weet je zelf niet stiekem het antwoord hier al op? Als je je er zoveel zorgen over maakt...? Ga met haar praten, alsjeblieft." Owlfrost slikte. Het was waar. Als hij niet met haar zou gaan praten, zou hij haar voor altijd kwijt raken. En dan zou het toch uitkomen.. "Wat heb je te verliezen? Want je raakt haar op deze manier ook kwijt." Een schok ging door zijn lijf. Ze was zijn liefde. En hij die van haar ook. Maar als hij geen woord kon uitbrengen, dan zou het toch ook mislukken? ”Maar wat moet ik dan zeggen? En hoe?” Miauwde hij weer wat wanhopig. Hij kon niets bedenken waardoor ze voor altijd bij elkaar zouden blijven. ”Hoe kon ik haar laten zien dat ik écht van haar hou en ik voor altijd bij haar wil blijven?” Het waren allerlei vragen waar hij maar geen antwoord op kon geven.

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life}

Inkmask schreef:

Owlfrost leek op te schrikken toen Inkmask begon te spreken. Dit baarde de jonge kater ergens wel zorgen. Hoe kon het dat Owlfrost zo erg in gedachten verzonken was geraakt? Waar was de kater met zijn gedachten? Maar toch, leek het alsof Owlfrost langzaam toen Inkmask doorsprak, ietwat begon te kalmeren. Een zachte glimlach ontstond op Inkmask's gelaat. "Zie je? Rustig maar.." Herhaalde Inkmask zachtjes, waarna hij zijn staartpunt weer wegtrok bij Owlfrost. Voorzichtig keek Inkmask de jonge kater aan, langzaam een zittende positie aannemende en zijn staart om zijn voorpoten krullende. Een stevige bries trok over zijn gelaat heen, kietelde zijn gezicht en liet zijn snorharen trillen. Hij sloot zijn ogen eventjes half toen het over zijn gezicht gleed, maar de luchstroom leek al snel weer te kalmeren. Het leven was altijd de wind, het deinde en maakte bochten. Het vond altijd een pad.

Zwijgend keek Inkmask op toen OWlfrost zijn twijfels begon te spreken. Ergens voelde Inkmask zich gevleid dat Owlfrost hem zo vertrouwde dat hij hierover durfde te spreken. ”Maar wat moet ik dan zeggen? En hoe?” Miauwde Owlfrost weer wat wanhopig. ”Hoe kon ik haar laten zien dat ik écht van haar hou en ik voor altijd bij haar wil blijven?” Plakte Owlfrost erachteraan. Een waterig glimlachje verscheen op Inkmask's lippen. "Owlfrost," Miauwde de kater, "Ik kan het aan je hele houding, je hele uitdrukking, zien hoe erg je van haar houdt en ik ken je niet zo goed. Denk je dat zij dat dan niet zal zien?" Zijn glimlach werd ietwat breder, "Die woorden.. ik denk dat die vanzelf wel komen."

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

_{My heart is sinking, as I’m lifting up up above the clouds away from you
And I can’t believe I’m leaving, ooh, I don’t kno-kno-know what I’m gonna do
But someday, I will find my way back to where your name, is written in the sand

Een glimlach kreeg hij te zien. Zijn gevoelens begonnen weer door zijn kop te razen, maar dit keer iets gelukkiger. Owlfrost bewoog het puntje van zijn staart even, afleiding of toch om zijn overige energie te uiten. Zijn spieren begon te klagen. Zijn nachtelijke uitje en de kou waren niet goed voor hem geweest. Misschien hielp dat ook bij zijn eerdere bui. Maar nu leek het alsof Inkmask de zon voor hem had laten schijnen. Zonder hem was het altijd nacht gebleven voor de kater en zou hij zichzelf waarschijnlijk in de problemen hebben gebracht. Owlfrost slaakte een kleine opluchtende zucht. Hij liet zijn ogen over hun omgeving glijden. De zon stak al geheel uit in de lucht, zijn stralen aangenaam warm op zijn vacht. Het hoge gras bewoog mee met de zo-nu-en-dan verschenen briesjes. Op zich was de dag niet zo verpest, misschien konden ze toch nog gaan jagen. Zodra Owlfrost zich weer fit zou voelen, of alles wat daar in de buurt bij lag. Zelfs bij hem was het begin van een glimlach te zien. Zijn probleem met Silverpool begon weg te smelten, de zon had hem gered.

‘Cause I remember every sunset, I remember every word you said
We were never gonna say goodbye, yeah, singing la-la-ta-ta-ta
Tell me how to get back to, back to summer paradise with you

"Owlfrost," Owlfrost keek op toen hij de stem van Inkmask hoorde. "Ik kan het aan je hele houding, je hele uitdrukking, zien hoe erg je van haar houdt en ik ken je niet zo goed. Denk je dat zij dat dan niet zal zien?" Hij knikte met zijn kopje en voelde zich weer wat beter. Hoe kon Inkmask zoveel weten? Zo wijs, daarom was hij vast Deputy geworden. "Die woorden.. ik denk dat die vanzelf wel komen." Weer knikte de kater, blij dat het advies hem goed beviel. ”Dank je, Inkmask,” Zei hij blij en stond weer op. Niet door verdriet of wat dan ook, maar om te doen waarom hij hier was gekomen. ”Misschien dat we nu maar beter kunnen jagen. Je wilt niet dat Hollystar haar nieuwe Deputy vermoord omdat hij lui is.” Owlfrost’s glimlach glimlachte naar Inkmask en nam een paar stappen in de richting van het gras. Meteen stroomden er diverse geuren door zijn neus. Alsof hij een Apprentice op zijn eerste dag was. Heerlijk.

And I’ll be there in a heartbeat
Quick time, quick time girl (ooh)
I’ll be there in a heartbeat
Quick time, quick time girl (ooh)}

Met een zachte en warme glimlach keek Inkmask naar Owlfrost, het leek wel alsof de kater een complete en heuze gedaante verwisseling doorgemaakt had. Zijn uitstraling was vrolijk en het leek alsof de kater nauwelijks al zijn energie kon omvatten en binnenhouden. Inkmask kon zich eventjes grinnikend inbeelden dat Owlfrost zometeen vleugels zou krijgen en zou opstijgen van alle energie die de kater uit straalde. Inkmask werd er zelf ook vrolijk van. Het was gewoonweg leuk om te zien. ”Dank je, Inkmask,” Miauwde Owlfrost. Inkmask boog meteen beleefd zijn kop. "Geen dank, het is niets," Miauwde Inkmask met een lichte glimlach op zijn donkere gelaat. Hij schudde zijn dichte pels eventjes uit en ademde lucht eventjes rustig in, op zoek naar de geuren van prooi, maar ook naar een teken van mogelijk gevaar. Slechte deputy zou hij zijn als hij daar niet op zou letten. Het was juist zijn verantwoordelijkheid. ”Misschien dat we nu maar beter kunnen jagen. Je wilt niet dat Hollystar haar nieuwe Deputy vermoord omdat hij lui is.” Miauwde Owlfrost glimlachend naar hem. Inkmask moest eventjes grinniken van de woorden van Owlfrost en gaf hem plagerig een duwtje. "Ach, doet ze toch wel," Miauwde Inkmask extreem dramatisch, maar eigenlijk was het helemaal niet waar en dat kon je aan zijn toon horen. "Maar laten we maar gaan. Kom," Miauwde hij en hij verdween tussen het hoge gras door.

Nu het persoonlijke gesprek over was, kon hij zich weer focussen op zijn eerdere doel, jagen. Hij hoopte dat hij de problemen tussen Silverpool en Owlfrost een beetje had verzacht. Het zou vast wel goedkomen tussen die twee, Silverpool mocht zich gelukkig prijzen met zo'n lieve en bedachtzame kater als Owlfrost, als hij maar gewoon iets minder onzeker zou zijn over zichzelf, zou het helemaal goed komen. Zwijgend ademde Inkmask de lucht in, zoekende naar prooi. Hierna gebaarde hij Owlfrost om stil te zijn. "Ik jaag het konijn jouw kant op... Sta klaar," Fluisterde Inkmask zachtjes terwijl hij geruisloos tussen het hoge gras verdween.

The wind's raking through my fur Iaza15637340312900

Onderwerp: Re: The wind's raking through my fur