Thirty minutes, the blink of an eye

Out of sight, out of mind
Out of time to decide
Do we run? Should I hide?
For the rest of my life

Can we fly? Do I stay?
We could lose, we could fail
In the moment it takes
To make plans or mistakes

Het zachte kabbelen van het water bereikte opeens haar oren en Applepaw keek verbaasd op toen ze de stroom door het bos zag snijden. Ze wist helemaal niet dat er hier een stroompje was... Ze had het helemaal nog niet eerder gezien of gevonden. Voorzichtig kwam de jonge apprentice wat dichterbij, alsof ze bang was dat er een één of andere monster uit het water zou springen of dat het water ineens buiten haar kleine oevers zou gaan. Langzaam, pas voor pas, kwam Applepaw dichterbij, om vervolgens neer te zakken aan de waterrand. Voorzichtig keek ze naar de reflectie in het vocht en de schaduw die ze erin wierp, maar hierna werd al vlug haar aandacht getrokken door de zilverige flitsen die door het water trokken. Waren dat vissen..? Ze zagen er een stuk anders uit dan op de prooistapel, maar ze dacht toch echt dat het van die ellerlingen waren... Voorzichtig stak Applepaw haar pootje uit en drukte ze deze iets tegen het oppervlak van het water en keek verbaasd en nieuwsgierig naar de visjes die uit elkaar stoven en zich verspreidden. Zo bleef ze gebiologeerd naar het water staren, voor de verandering niet oplettende wat er om zich heen gebeurde.

{+Lastbreathe}

Die ochtend werd ze wakker door een zwak straaltje zonlicht dat de warrior den in kwam. Haar felblauwe ogen keken vrolijk naar de slapende katten. Ze hoorde slaapgeluiden, en zo nu en dan een kat die zich omdraaide. Ze geeuwde zachtjes, om de andere katten niet wakker te maken. Ze dacht aan Smoketear, waar ze nu echt gevoelens voor begon te ontwikkelen, iets wat ze eigenlijk nog helemaal niet wou. Al wilde ze het liefst wel moeder worden. Het leek haar een geweldige ervaring, die ze zeker wou meemaken. En misschien leek er wel een kitten heel erg op haar.. En voor kittens heb je twee katten nodig, die verliefd op elkaar zijn. En dat verliefde gevoel voelt ze nu bij Smoketear. Ze vertrouwt hem en wil met hem wel oud worden, al weet ze niet of hij dat ook wilde.. Nou ja, ze moest het gewoon maar even laten. Ze stond toen op en rekte zich rustig uit. Ze liep het kamp uit, en toen ze buiten was voelde ze het zonnetje op haar zilvergrijze vacht schijnen. Het was al heerlijk weer, de lucht was nog helemaal blauw, geen enkel wolkje te bekennen. Ze liep naar de kleine stroom, waar ze eigenlijk nog nooit was geweest. Daar zag ze een kleine zilvergrijze apprentice zitten. Ze stak haar pootje uit naar het water. Ze leek verbaasd te kijken naar de vissen, die ook op de prooistapel lagen. Last liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Bijzonder zijn vissen, vind je ook niet?" zei ze zachtjes om de apprentice niet te laten schrikken. Ze stak haar poot in het water en drukte het tegen het wateroppervlak. Toen viste ze het zilvergrijze glibberige ding uit het water en legde het naast zich neer. De apprentice kon nu ook gewoon kijken hoe het eruit zag. Last zou het straks wel naar de prooistapel brengen.

Haar reflectie werd verdraaid en vervormd door het rimpelende water van het stroompje en Applepaw vond zelf dat ze er wel heel erg raar uitzag zo... Ze hield haar hoofdje eventjes wat scheef en duwde voorzichtig haar pootje opnieuw het water in. Eventjes ging er een koude rilling over haar rug heen als een elektrische schok en het jonge poesje huiverde eventjes. Het water was wel heel erg koud eigenlijk... Maar toch, langzaam begon ze zich te ontspannen, ze was immers een Riverclankat en die konden goed met water omgaan. Dus... Zij moest het ook kunnen. Al wist ze stiekem wel dat haar moeder als de dood was voor water, hier kon Applepaw nog niet helemaal met haar hoofd omheen, ze wist niet goed wat ze ermee moest. Was water dan zo gevaarlijk? Ze keek wat afwezig naar de vissen die langs haar pootje langsgleden en lette niet meer op haar omgeving, foutief van haar, want ineens zat er een zilverige kat naast haar. Geschrokken keek Applepaw op, ze viel bijna in het water van schrik zelfs toen Lastbreathe begon te praten. "Bijzonder zijn vissen, vind je ook niet?" Miauwde Lastbreathe zachtjes. Ademloos knikte Applepaw, niet goed wetende wat ze moest reageren. Met grote ogen keek ze naar de vis die makkelijk uit het water gehaald werd en op de kant. Voorzichtig stapte Applepaw wat dichterbij, nadat ze eerst even een verlegen en onzekere blik op Lastbreathe had geworpen. Voorzichtig stak ze haar pootje uit naar de vis en tikte het eventjes aan. "Hoe... Hoe heb je dat gevangen...?" Vroeg Applepaw voorzichtig met haar zachte, onzekere stem. Het was duidelijk dat ze er bijna meteen spijt van had dat ze het vroeg, want haar blik ging meteen beschaamd naar de grond.

De jonge apprentice leek erg van haar te zijn geschrokken. Ze hoopte dat ze het niet zo erg vond dat ze niet met haar durfde te antwoorden. Het zilvergrijze poesje leek namelijk zelfs bijna in het water te vallen. Dat was zeker niet de bedoeling van haar. Ze glimlachte liefjes, ze vond het geweldig om jonge katten dingen te leren. Ze zou zo graag zelf een stelletje pluizebolletjes hebben, maar dat zal niet zo snel gaan, ze zal daarvoor eerst een lieve partner moeten vinden, en die zo ver krijgen om een paar kittens te nemen met haar. Want wie zou dat nou willen met haar..? Toen viel het haar pas op dat het jonge poesje ademloos naar de vis zat te kijken. Ineens schoot haar naam door haar hoofd. Applepaw! Ze was de dochter van Lostvoice en Cinderfall, natuurlijk. Ze kwam iets dichterbij en keek verlegen en onzeker naar Last. Ze glimlachte lief, ze hoefde niet bang te zijn voor haar. Ze stak heel voorzichtig haar pootje uit naar de zilvergrijze vis die ze had gevangen. Ze tikte het even aan. "Hoe... Hoe heb je dat gevangen...?" vroeg ze voorzichtig. Ze had een mooie zachte, maar onzekere stem. Ze leek erg spijt te hebben van haar vraag en keek beschaamd naar de grond. "Ik kan het je leren Applepaw," zei ze heel kalm. "Het is niet al te moeilijk. En wees vooral niet bang om iets te vragen of te zeggen, je kunt me vertrouwen." Ze moest weten dat ze te vertrouwen was, en dat ze niet alles zou vertellen aan de andere clanleden. Ze wist dat vroeger bij haar het omgekeerde was gebeurd, maar daar was ze overheen gekomen, maar ze wilde niet dat dat met de andere katten. Ze glimlachte nogmaals liefjes naar de jonge poes.

Haar donkergestreepte staartpuntje bewoog ietwat nerveus heen en weer en Applepaw's goudkleurige ogen stonden ook eveneens bezorgd. Het leek wel alsof de jonge apprentice bang was dat de warrior tegenover haar ineen naar haar zou uitvallen. Mar in Applepaw's ogen was het ook een totaal valide angst, wie weet zou het wel gebeuren. Ze wist nog steeds niet goed wat ze moest met alle lichaamstaal van katten die ze kon herkennen. Ze wist dat katten bepaalde houdingen hadden voor beaalde emoties, en ze kon ze ook allemaal feilloos herkennen. Ze kon ze alleen niet goed koppelen aan een bepaalde emotie... Misschien zou ze dat later nog wel leren, dan zou het in ieder geval een stuk makkelijker voor haar zijn en dat wist ze zelf ook wel... Haar glimlach werd alleen maar verlegener en schaapachtiger toen Lastbreathe lief glimlachend naar haar keek. Ze trok haar schouders ietwat hoger op en zag er zo alleen maar kleiner uit dan ze al was. "Ik kan het je leren Applepaw," Miauwde Lastbreathe heel kalm. Applepaw spitste haar oren op en keek wat op, het was duidelijk dat haar nieuwsgierigheid haar iets uit haar mentale schulp trok. "Het is niet al te moeilijk. En wees vooral niet bang om iets te vragen of te zeggen, je kunt me vertrouwen." Miauwde de poes vriendeljk. Nu pas bemerkte Applepaw dat ze zich helemaal vergeten was voor te stellen, want ze wist de naam van de poes tegenover haar niet eens. "Ik.. Ik zou het heel graag willen leren," Miauwde ze verlegen, "Maar.. Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen.." Gaf ze schaamtevol toe, "Mijn naam is Applepaw.." Eventjes waagde ze het de mooie grijze poes aan te kijken met haar goudkleurige ogen, maar al snel sloeg ze deze weer nerveus neer.

_{De jonge poes die voor haar zat leek echt heel verlegen te zijn. Ze hoopte dat ze door begon te krijgen dat ze haar wel kon vertrouwen. Ze was zelf niet bepaald verlegen maar ze zou niet zomaar op iemand afstappen. Ze weet ook wel welke kat ze wel en niet kon vertrouwen. Dat had ze geleerd van haar moeder, toen ze nog niet dood was. Haar dood was nog niet heel lang geleden helaas, en ze had er nog altijd erg veel verdriet van. Ze miste haar moeder echt enorm. Het was zo jammer dat ze al die mooie dingen niet meer mee kon maken.. Ineens zag ze in de ogen van Apple een soort van bezorgdheid. Misschien dacht ze wel dat ze boos op haar was, maar dat was ze natuurlijk niet. Je kon toch niet boos worden op zulke lieve jonge katten? Er verscheen toen een verlegen, schaapachtige glimlach op haar gezichtje, waar Last om glimlachte. Het was zo liefjes, ook al had ze het zelf niet echt door. Nadat ze wat tegen haar had gezegd leek haar nieuwsgierigheid het van de verlegenheid over te nemen. Het was echt schattig, dat poezen zo verlegen kon zijn. Ze wou dat ze zelf zo was geweest, maar dat was niet het geval. “Ik.. Ik zou het heel graag willen leren,” miauwde de jonge silvergrijze poes verlegen. “Maar.. Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen..” Ze leek zich te schamen, wat Last afkeurde met een lachje. “Mijn naam is Applepaw,” vervolgde de poes toen. “Dat wist ik, lieverd. Mijn naam is Lastbreathe,” antwoordde ze met haar zachte, lieve stem. Ze had direct spijt van het woordje ‘lieverd’, maar dat kon ze nu niet meer veranderen. Dat had ze zich maar eerder moeten bedenken.. Ze zag dat Apple naar haar keek, toen ze ook naar haar keek, sloeg Apple haar ogen nerveus weer naar de grond. Ze bleef vriendelijk naar de jonge poes glimlachen, ze hoefde echt niet bang te zijn voor haar. Ze zou haar niks doen, dat moest duidelijk zijn.}

Applepaw keek eventjes op naar de blauwe ogen van Lastbreathe, om vervolgens haar eigen goudkleurige opnieuw meteen weer neer te slaan in een nerveus gebaar. Alle gebeurtenissen van de laatste tijd hadden elkaar veel te snel en te pijnlijk op elkaar opgevolgd. Ze glimlachte wat voorzichtig en verlegen en trok haar schouders ietsjes op, op de één of andere manier voelde dat veiliger voor de jonge apprentice. “Dat wist ik, lieverd. Mijn naam is Lastbreathe,” Miauwde Lastbreathe. Applepaw verstarde ietsjes van schrik en keek met grote ogen op. "Hoe.. Hoe wist u dat..?" Miauwde ze ademloos terwijl ze wat nerveus met haar oren trok. Lastbreathe zag er zo aardig uit... Maar dat had Honeypaw ook geleken in de nursery, nu twijfelde Applepaw er soms aan of Honeypaw haar klauwen wel in bedwang zou kunnen houden als ze elkaar tegen kwamen, perongeluk dan. Want Applepaw zorgde dat elk contact tussen haar en haar vroegere vriendin zo gering mogelijk was geworden. Het helemaal uitluiten was echter onmogelijk gebleken, want Stormstar had het zo besloten dat Lostvoice mentor van hen beiden was geworden... Onwillekeurig liet Applepaw haar blik weer naar de vis glijden, wiens staart af en toe nog een vreemd stuiptrekkinkje maakte. Hoe zou het zijn om te kunnen vissen...? Ze had het haar moeder nooit zien doen. Maar Lostvoice zou het haar toch zeker wel leren? En anders, als ze goed haar best deed en het lief vroeg.. Zou Lastbreathe het haar toch wel kunnen leren? Ze hoopte het in ieder geval. Uiteindelijk besloot ze het onderwerp weer af te leiden naar de vis zelf. "Glijd.. de vis niet weg..?" Vroeg ze voorzichtig, "Als u hem uit het water trekt.. bedoel ik..?" Het waren allerlei dingen die Applepaw zich afvroeg, en dat ze ze durfde te vragen was eigenlijk al een grote stap voor de jonge apprentice..

Onderwerp: Re: Thirty minutes, the blink of an eye