Don't think about the past, don't think about the future, think about now ~

cedαrĸιт
"Until lions have their historians, tales of the hunt shall always glorify the hunter"

Na zijn geboorte had hij niets anders gedaan dan de warme melk drinken en slapen. Meer kon hij dan ook niet doen, bewegen ging moeilijk nu hij nog niks kon zien. Hij begon zich eigenlijk wel af te vragen wanneer hij iets van deze wereld kon meemaken. Zou hij ooit iets zien? Of zou hij voor eeuwig blind blijven? Stilletjes hoopte hij van niet, hij wou meer zien van de natuur om hem heen. Hij wou zien hoe hij eruit zag, en andere 'katten'. Het was lastig om telkens weer af te wachten tot je iets mocht doen wat je graag wilde. Hij wou alles leren wat te leren viel, en bovendien sterk worden. En als niemand hem hierbij wou helpen, dan zou hij het zelf gaan doen. Langzamerhand begon hij ziek te worden van al dat drinken, en al dat slapen. Hij wou iets anders, een waar avontuur beleven. Een diepe piep liet hij horen, wat voor hem klonk als een zucht, maar voor een volwassen kat gewoon klonk als een irritant piep-geluidje.

Two moon later
Hij merkte op dat de duisternis die hij voorheen zag, steeds meer licht begon te zien. Zou hij dan toch niet voor eeuwig blind blijven? Zijn ogen vingen steeds meer licht op, totdat er niet meer licht bij kon. Knipperend tegen het licht waar hij zo lang op had gewacht, probeerde hij zijn ogen verder open te trekken. Twee prachtig blauwe ogen werden geopend, en een verbaasde miauw verliet zijn bek. Hij zag zijn moeder liggen, ze had hem en de andere kittens gevoed en goed verzorgt. Nogmaals miauwde hij, om aandacht van haar te krijgen. Maar het leek erop dat ze sliep, hij wendde zijn hoofdje van zijn siblings en moeder af en keek naar de uitgang van de den. Zijn blauwe ogen werden groot, toen hij de prachtige hemel zag. Fonkelende dingen waren zichtbaar in de hemel. "W-wa?" Zei hij, niet begrijpend wat dat was. Wankelend zette hij enkele stappen vooruit, zijn ogen op de hemel gericht. "Wow.." Onder de indruk, dat was hij. Iemand moest hem uitleggen wat deze hemel was, en wat het inhield. Hij wou het weten, hij richtte zijn ogen van de hemel af en keek voor zich uit. Hij stond in de ingang van de den. Verder ging hij nu nog niet. Wie wist wat daar allemaal was. Hij boog zijn hoofd naar voren en keek nieuwschierig om het hoekje van de den heen. Wat was daar te vinden? Hij zag nog meer dens, en hoorde het gesnurk van andere katten. Nieuwsgierig zette hij één stap uit de den, waarna hij stil bleef staan en zijn ogen over het kamp heen gleden. "Wow.." Kon hij nog maar net zeggen.

Twee groene oogjes werden geopend. Ze knipperden eenmalig, voordat ze open bleven en om zich heen keken. De wereld was niet geheel duister, maar het was duidelijk geen dag. De oogjes werden meegeschud met een goudkleurig hoofdje dat langzaam heen en weer ging. Waarom moet ik toch altijd 's nachts wakker worden? ging er in het hoofdje om. Het hoofdje werd meegenomen door de poten naar buiten, de poten van Sunkit. Buiten zag Sunkit een gestalte staan, die iets kleiner was dan zijzelf. Het was een van de nieuwe kittens, wist ze. Ze had veel over de kittens gehoord, maar ze waren nog te klein geweest om kennis mee te maken. Langzaam liep Sunkit naar de gestalte toe. "Hallo.", zei ze vriendelijk terwijl ze ging zitten en haar start over haar voorpoten heen sloeg.

cedαrĸιт
"Until lions have their historians, tales of the hunt shall always glorify the hunter"

Een windvlaag zorgde ervoor dat hij trilde en weer enkele stappen terug zette. De den was lekker warm, maar daar buiten was zo'n stevige wind nu. Hij zwiepte kort met zijn staart en wiebelde wantrouwen met zijn oren. Dit was anders dan hij verwacht had. De clan was anders, de katten waren anders, maar hij vond het fijn zo. Zijn dromen konden niet altijd waarheid worden, dat had hij wel gemerkt toen hij ter wereld werd gebracht. Zijn eerste aanraking met de aarde was koud, en gaf hem de rillingen over zijn rug. Nee, het was niet zoals hij het verwacht had in die ene 'cel' wat een baarmoeder bleek te zijn. Hij had gedacht dat het zoals die baarmoeder zal zijn, warm en klus, maar dan veel groter dan dat. Dit was het echter niet. Wat hem wel opviel, was dat de wereld er nu heel donker uit zag. Was het altijd donker? Of was het alleen maar voor een korte tijd? En waarom sliep zijn moeder nu? "Hallo." Zei plots een vrolijke stem, waar hij duidelijk van schrok. Zijn hoofd had hij meteen op de jonge kitten gericht, waarna hij een diepe zucht liet ontsnappen. "Je l-iet me schrikken." Zei hij stil, waarna hij net zoals de kitten voor hem ging zitten. "Ik ben Cedar..kit" Stamelde hij stilletjes uit, hij wierp zijn blik van de rode kitten af. Het was dat zijn spraak vermogen nog niet zo goed was, anders had hij deze kitten een heleboel gevraagd. Hij verzamelde de woorden die hij nodig had bijelkaar, en keek weer terug naar de rode schim. "Wat zijn die fonkelende dingen in de hemel?" Vroeg hij, nog steeds op een stille toon. Wat hij deels instinctief deed, alsof hij de rest niet wou wekken.

Plots kwam er een hevige wind opzetten. Sunkit zette haar vacht uit om de warmte te behouden, wat ze beter niet had kunnen doen, want de wind kon er nu makkelijker door. Een rilling liep langs haar rug omlaag en ze liet haar vacht weer liggen. "Je l-iet me schrikken.", zei de andere kitten. Beschaamd keek Sunkit naar de grond, dat was niet haar bedoeling geweest. Dan had ze eindelijk de moed gevonden om naar iemand anders toe te stappen, liet ze die gene schrikken. Ze kon er ook echt niks van. "Ik ben Cedar..kit", stamelde de andere kitten. Het was duidelijk dat Cedarkit nog niet zo veel ervaring had met praten, maar dat vond Sunkit niet erg. "Wat zijn die fonkelende dingen in de hemel?", vervolgde Cedarkit. "Ik ben Sunkit.", zei Sunkit, "en die fonkelende dingen zijn sterren. Elke ster staat voor een van onze voorouders, de leden van de StarClan." Sunkit keek op naar de prachtige lichtjes, die zo klein leken vanaf hier. "Is dit je eerste keer uit de den?", durfde Sunkit te vragen.

cedαrĸιт
"Until lions have their historians, tales of the hunt shall always glorify the hunter"

De sterren weerspiegelden in zijn ogen, terwijl hij aandachtig ernaar keek. "Ik ben Sunkit." Zei de andere kitten. Die dus ook een naam had, Sunkit. Hij knikte, maar zijn aandacht bleef bij de sterren. Met grote, verraste ogen keek hij toe. "en die fonkelende dingen zijn sterren. Elke ster staat voor een van onze voorouders, de leden van de StarClan." Zijn mond viel verbaasd open, maar lang bleef deze niet open want hij sloot hem al na een paar secondes. "Wow..echt?" Hij keek kort naar Sunkit, en wiebelde even met zijn staart. "Vet.." Zei hij stilletjes. "Dus als je dood gaat, word je een ster?" Hij keek verrast terug naar de sterren. Dus hij zou daar later ook 'hangen' in de lucht? Was dat niet vervelend? Zijn blik ging terug naar uitzicht dat het kamp hem bood. Enkele katten liepen naar hun dens, om ook te gaan slapen net als de anderen. Het was duidelijk slaap-tijd. Maar hij was niet moe genoeg om weer naast zijn moeder en siblings te gaan liggen. "Wat een prachtig kamp." Zei hij stil, zijn ogen gefocust op de open plek. "Ik heb mijn ouders erover horen praten, en dit is zelfs beter dan dat hij gedacht had." Hij stond op en zette rustig enkele stappen vooruit, weer die ene wind die met zijn vacht begon te spelen. Dit keer leek hij er niet van te schrikken. Hij had het al eens mee gemaakt, nu was het niet meer nieuw. Hij vond het kamp zo mooi, dat hij niet eens wou knipperen bang dat hij iets zou missen. Hij liep, nog steeds wankelend, richting de scherpe geur van prooi. Bloed, gemengd met de geur van vlees. Het rook best wel lekker, en het liefst had hij er een hapje van genomen. Maar hij zat zo vol als wat, de melk van zijn moeder was voor een lange tijd genoeg voor hem.

Sunkit knikte voorzichtig. "Nou.. Volgens mij wordt je niet echt een ster, maar... Nouja, ik weet het ook niet precies. Je kan het een keer aan de medicijnkat vragen." Ze bekeek Cedarkit wat beter. Hij had mooie, blauwe ogen en de witte delen van zijn vacht leken net zilver in het maanlicht. "Wat een prachtig kamp." Zei hij stil, zijn ogen gefocust op de open plek. "Ik heb mijn ouders erover horen praten, en dit is zelfs beter dan dat ik gedacht had." Sunkit knikte. "Ja, het is mooi he? De krijgers en leerlingen zeg en dat het buiten nog mooier is. Oh, ik kan niet wachten op het moment dat ik leerling wordt!" Sunkit's stem klonk reuze enthousiast en ze kreeg een warm gevoel als ze aan haar leerlingen tijd dacht, of nog beter, samen met Cedarkit.