And if I don't belong.. Who would have guessed it?

Varens rond de kleine rivier ritselden, een kleine zilveren tabby kater kwam langzaam tussen ze tevoorschijn. Het vale zonlicht, deels tegengehouden door de varens en de boombladeren, bevlekten de vacht van de kater. Ashpaw hield zich laag bij de grond, zo laag dat zijn buikvacht haast tegen de drassige moerasachtige grond. Soms had hij gewenst dat hij er in kon wegzakken, soms had hij gedacht dat de modder eindeloos diep was. Maar op dit moment vreesde hij het niet, hij had andere gedachten die als een wervelwind door zijn kop raasden. Verward, dat was het woord dat hem beschreef op dit moment, gewoon verward. Hij had zichzelf als kitten altijd als een normale Shadowclan kat gezien, gewoon, net zoals ieder ander. Maar die gedachte was hem van jongs af aan de kop in gedrukt. Pesterijen, buitengesloten worden, het was hem vaak genoeg gebeurt. Maar op het gegeven moment, ging het een beetje langs hem heen. Hij wou zo graag een goede warrior worden, eentje waarop zijn clan, brokenstar, raindrop, iedereen trots op kon zijn.. Maar al zijn pogingen leken nutteloos te zijn, compleet nutteloos, hier was hij dan, vast op de grond, met hoogtevrees. Hij was mislukt.. Hij liet zijn oren hangen en ging naast de kleine rivier liggen. Modder bevlekte zijn vacht maar hij negeerde het, het kon hem niks meer schelen. Hij keek naar zijn reflectie in het water, soms zag hij de zilverige schim van een enkele vis. Maar hij had niet de fut om ernaar te slaan of het te vangen. Hij krulde zijn staart om zich heen en keek in zijn eigen blauwe ogen, die timide en verdrietig terugstaarden vanuit het water. Waren dat wel de ogen van een Shadowclan kat? Hoorde hij wel thuis in de Shadowclan? Of.. was hij alleen maar een last? Een enkele traan ontsnapte aan zijn oog en veroorzaakte rimpelingen in het water, de weerspiegeling vervormend.

De natuur had haar grillen, maar katten konden er ook wat van. Er was veel twijfel in het leven, veel keuzes om te maken, veel geluk om te slagen. Je kon niet in de toekomst kijken, noch hem veranderen zonder je van jezelf bewust te zijn. De planten ritselden toen Raindrop zich er een weg door baande, in gedachten verzonken. Het leven was hard en wreed, toch streden zovelen voor het recht alleen om adem te halen. Raindrop sloot haar ogen even. Nee, gemakkelijk zou het nooit worden. Misschien was dat ook de les die ze moesten leren; als je iets wilt, zul je ervoor moeten vechten. Geef niet op, volg je hart. Dat is het enige wat je de weg kan wijzen die jij verkiest te volgen. Waarom was het dan zo moeilijk? De vervaagde Zilverpels kon nauwelijks een rol spelen in innerlijke gevechten.. Raindrop stapte gestaag door, niet op de modder om zich heen lettend. Modder was tijdelijk, maar net zo dodelijk als gedachten konden zijn. Het zonlicht speelde rond haar poten en kop, raakte haar vluchtig, maar voor de warmte tot haar ziel door kon dringen sprong het vlekje al weer verder. Raindrop keek ernaar; het was net als het levensdoel van wie dan ook; datgene waar je achteraan jaagt, maar wat je slechts vluchtig te zien krijgt, wat nooit de jouwe zal zijn.. Tot de zon je gunstig is, tot je het juiste gedaan hebt. Hoe kon je weten dat je dat gedaan had? Het zachte gekabbel van de kleine rivier bereikte haar oor. Onwillekeurig activeerde dat haar jagersinstincten; de rivier zat vol prooi. Haar oren draaiden om geluid op te vangen, haar neus pikte geuren op. Vol verbazing merkte ze dat ze andere Shadowclankat rook.. Wie zou het zijn? Nieuwsgierig, haar bespiegelingen naar achteren schuivend voor een ander moment, liep ze verder, tot haar neus haar vertelde dat Ashpaw bij de rivier lag. En hij had nog wel zo'n hekel aan modder, bedacht Raindrop terloops. De varens bogen opzij, niet opgewassen tegen de Warrior, en onthulden de grijze tabby kater, de kater die zo'n toegewijde leerling was, zo'n lieve vriend. Zachtjes naderde Raindrop hem, ging naast hem staan. Haar ogen ontmoetten die van Ashpaw's spiegelbeeld, terwijl ze bijna fluisterend sprak. 'Weerspiegelingen vervormen het beeld van de werkelijkheid af en toe, Ashpaw.'

-- Oeeee, wat een gezeur!! Vergeef me alsjeblieft! --

Langzaam stopte het water met rimpelen en zijn spiegelbeeld leek weer intact. Zwijgend veegde Ashpaw met zijn witte poot langs zijn kop. Niemand hoefde te zien dat hij een traan gelaten had. Niemand.. Bladeren ritselden hoog boven zijn kop. Vogels floten, haast pestend. Even keek hij omhoog, oren achteruit gelegd. Zou hij ooit de vogels kunnen vangen daar hoog in de boom? Hij legde zijn kop weer op zijn poten, waarschijnlijk niet.. Daar was hij toch te lafhartig voor.. Hij zuchtte eventjes diep en verdrietig. Waarom was hij hier eigenlijk nog? Had hij uberhaupt wel enig nut? Nog steeds wervelden zijn gedachten door zijn kop. Het waren geen onschuldige vragen meer, het waren zorgen, vervelende gedachten. Zo ging het nu al dagen lang, hij kon geen rust meer vinden. Zelfs zijn dromen werden vervelend, ze bestonden uit pure angst.. Weer staarde hij naar zijn reflectie in het water, haast gefrustreerd stak hij zijn poot in het water, het spiegelbeeld weer brekend. Maar even elastisch als altijd, kwam zijn spiegelbeeld naar verloop van tijd weer terug. Hij voelde weer tranen opwellen, hij wou zichzelf niet zien.. 'Weerspiegelingen vervormen het beeld van de werkelijkheid af en toe, Ashpaw.' klonk een fluisterende stem in zijn oor. Ashpaw schrok op, wie sprak daar? Was het starclan? Of een andere kat? Hij draaide zijn kop met opengesperde ogen om. Nee, het was Raindrop, zijn vriendelijke mentor. Ashpaw zette zijn oren iets overeind, maar alsnog voelde hij zorgen. Had ze hem zien huilen?.. Raindrop was een vriendelijke mentor, maar hij wou haar niet bezorgd maken noch pijn doen. Zijn staartpunt bewoog ietwat nerveus heen en weer. Ook was hij ietwat beschaamd voor zijn modderige uiterlijk, maar dat was 1 van zijn minste zorgen. 'Hallo Raindrop..' Miauwde hij zachtjes terwijl hij naar zijn voorpoten keek.

-eep korte post sorry-

Al Ashpaw's zintuigen activeerden van de ene seconde op de andere. Raindrop zag het tevreden aan. Met opengesperde ogen draaide hij zich snel om. Zijn oren gingen iets omhoog, van herkenning. Met een lieve glimlach keek ze haar leerling aan, die zich blijkbaar niet helemaal goed in zijn vel voelde. Wat zou hem zich weer goed laten voelen? Dat vroeg ze zich wel eens af, maar ze was er zeker van dat zij hem nauwelijks zou kunnen helpen. Hij bewoog een beetje nerveus heen en weer, maar Raindrop merkte dat nauwelijks op. 'Hallo Raindrop..' mauwde hij zachtjes. 'Hallo Ashpaw..' sprak Raindrop zachtjes terug. 'Het is hier een rustige plek.' miauwde ze daarna. Raindrop schoof de gedachte van modder uit haar hoofd en schoof deze terzijde. Voorzichtig liet ze zich naast haar apprentice zakken, en keek in het water. Haar gelige ogen staarden terug, maar straalden een soort zekerheid uit waarvan ze niet had geweten dat ze die in zichzelf kon zoeken. 'Ik ben blij dat we jou hebben, Ashpaw. Onze clan is klein, en we kunnen een warrior als jij goed gebruiken.' Haar glimlach was vriendelijk, wilde hem vertellen dat wat hij niet kon niets afdeed aan zijn goede kwaliteiten. Een windvlaag ritselde rijkelijk met de varens om hen heen. Raindrop was blij dat ze grijs was; dan viel de modder tenminste niet zo vreselijk op. Je wassen was een verschrikking, dan. Ashpaw keek nog naar zijn voorpoten, en Raindrop ging vanzelf ook naar zijn poten kijken. Niet erg geconcentreerd vestigden haar ogen zich op de grond vlak naast zijn poten. De stilte was bijna hypnotiserend.

-geeft niet, ik ga ook eeeepp roepen!-

'Hallo Ashpaw..' Miauwde Raindrop, haar stem net zo zacht als de zijne, viel hem eventjes op. Maar deze gedachten werden weer net zo snel weggeduwd net zoals alle andere, om vervolgens weer deel te nemen aan de razende wervelwind. 'Het is hier een rustige plek.' Vervolgde Raindrop, haar stem nu normaal. Of tenminste, haar stem klonk nu normaal in zijn kop. Ashpaw knikte alleen in bevestiging, nog altijd voor zich uit starend. Zijn oren waren ondertussen weer gaan hangen en het nutteloze gevoel hing als een donkere wolk over hem heen. Hij schrok even op toen Raindrop naast hem ging liggen, ze hield toch helemaal niet van modder? Waarom kwam ze naast hem liggen? Zijn staartpunt bewoog iets heen en weer. Het drong verder nauwelijks tot hem door, hij had het gevoel dat hij verdronk in zijn eigen kwellende gedachten. Wat als ik hier niet thuishoor.. Wat als ik iedereen tot last ben.. Wat als.. Zijn gedachten werden onderbroken door Raindrops vriendelijke stem. Hij keek haar ietwat schuw aan. 'Ik ben blij dat we jou hebben, Ashpaw. Onze clan is klein, en we kunnen een warrior als jij goed gebruiken.' Miauwde Raindrop rustig met een vriendelijke glimlach. Ashpaw keek weg, kon hij dat maar geloven.. kon hij dat maar.. Zijn blik ging weer naar zijn poten. Hij voelde zich zo erg verschrikkelijk.. Na al dat trainen was bomen klimmen nog steeds een verschrikkelijke opgave. Hoe kon hij ook een goede warrior worden.. Hoe kon hij ook denken dat hij dat kon.. De andere apprentices waarmee hij getraind had waren nu warriors, nu kende hij niemand meer in de apprentice den.. Hij voelde zich verschrikkelijk eenzaam. '..Oke Raindrop..' Het was het enige wat hij zei, hij wou niet tegen haar liegen, maar haar ook geen verdriet doen door te vertellen hoe hij zich voelde. Hij keek nog steeds niet op. Zijn blik werd langzaam weggedragen van zijn voorpoten naar het water naast hem. Het kolkte een klein beetje, het had niet zo lang geleden geregend waarschijnlijk. Kleine plantjes werden soms meegetrokken in het water en hier en daar zwom een vis. Hij krulde zijn staart nu om zich heen en staarde ongelukkig naar het water, naar zijn reflectie. Opnieuw dreigden tranen uit zijn ogen te ontsnappen, maar dit keer liet hij ze niet ontsnappen. Wat moest Raindrop wel niet denken als hij ging huilen?..

De grijze tabby keek haar aan, met een bijna onbeschrijfelijke pijn in zijn ogen. Hij leek even te schrikken toen ze naast hem in de modder kwam liggen. 'Ik lig liever in de modder bij jou, Ashpaw, dan op het zachtste mos zonder jou. Je bent waardevol voor mij, ik zou niet meer zonder je kunnen nu ik je ken.' Raindrops stem was zacht. Het was haar geheim geweest, dat ze dol was op haar apprentice en erg om hem gaf. Het was geen liefde, eerder moederliefde dan, eerder een soort vriendenliefde. Raindrop keek recht in Ashpaw's blauwe ogen. Het waren poelen van emotie, waar ze bijna zijn gevecht in zag, zijn worsteling om niet te verdrinken. Na haar lovend opmerking had hij weggekeken, als omdat zijn ogen zijn twijfels uitdrukten, zijn pijn naar boven lieten drijven.. Raindrop wenste dat ze iets voor hem kon doen. Hij was natuurlijk eenzaam, nu zijn mede apprentices warrior waren, en hij de nieuwe apprentices nauwelijks kende. 'Oke Raindrop..' kwam er zachtjes uit zijn keel. Raindrop keek naar het water. De reflectie die ze zag waren de twee katten naast elkaar, plantjes omlijssten het beeld en af en toe hapte een vis naar lucht. Ashpaw's reflectie keek al even gekwetst als de echte Ashpaw. Zijn ogen leken te tranen, of kwam dat slechts door het water. Hij leek ze in te houden. Raindrop sloeg haar staart ook langs haar lichaam, en bleef in het water kijken. 'Ashpaw, als je iets dwarszit mag je het altijd aan mij vertellen. Ik zal luisteren, en verder niets als je dat niet wilt.'

Ashpaw kneep wat drassige modder onder zijn poten fijn. 'Raindrop..' Verder kwam hij niet, zijn stem nog zachter dan het gefluister van de boombladeren, maar oh zo wanhopig. Hij voelde zich zo verschrikkelijk. Hij keek Raindrop eventjes aan, hij was bijna wanhopig, hij was bang, eenzaam, verdrietig. Al die dingen vochten om de overhand in zijn kop en dreigden hem te verstikken. Een mengeling van pijn verscheurde zijn hart. Hij wou huilen, heel erg veel huilen, maar ook niet, hij wou geen zwakte tonen. Zijn oren had hij plat in zijn nek gelegd en hij keek weer naar zijn reflectie in het water. Het enige wat hij in zijn eigen ogen zag was verdriet en pijn, hij herkende zichzelf nauwelijks meer. Was het de reflectie? of was hij zo erg veranderd? Een blad dwarrelde langzaam naar beneden, heen en weer wiegend op de stroming van de wind. Ashpaw volgde het met zijn ogen, hoe het langzaam zijn doel bereikte. Het landde op zijn oor, nou ja, het oor van het spiegelbeeld. Het water begon zachtjes te rimpelen en zijn spiegelbeeld verdween weer voor even, net zoals het gedaan had toen zijn traan erin viel. Het beeld werd gebroken, om weer onherkenbaar heel te worden, de ashpaw die hij niet herkende. Hij kon zich niet meer inhouden, zijn kop raakte de modderige oever en hij begon zachtjes te snikken, niet eens zo hard, gewoon zachtjes. Maar zijn schouders begonnen wel te schokken, al het verdriet, al de pijn, al de twijfel waarmee hij al dagen liep.. het moest eruit.. Het moest er allemaal uit.. Het voelde alsof er geen einde aan kwam, zijn hart leek verscheurt te worden door alle dromen die de laatste dagen vervlogen waren..

'Raindrop..' was het enige was Ashpaw hartverscheurend met een zachte, gebroken stem uitsprak voor hij zijn kop boog. Raindrop voelde de wanhoop door haar hart snijden, ze voelde bijna zijn emoties in haar eigen hart woelen, zij het in miniatuur. Hij had het zwaar. Zachtjes snikte haar apprentice, zijn schouders schokten op en neer. Raindrop legde haar staart zachtjes op zijn rug, drukte haar neus zachtjes in zijn nek. Ze zei niets, ze deed niets, ze lag alleen maar naast hem. Alle emotie moest eruit, zo voelde het geschok van de kleine kater naast haar. Raindrop kon het niet helpen en neuriede een liedje. Het liedje dat haar moeder altijd voor haar neuriede. De klanken dreven zacht voort. Een windvlaag rimpelde de reflectie, net als de bladeren die af en toe vielen. Alleen leek het nu of de klanken het water beroerden, of ze naar Ashpaw's pijn zochten, om het te helen. 'Je kan me alles vertellen,' fluisterde Raindrop zachtjes op de maat van het melodietje. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich ten volle op Ashpaw, op zijn bewegingen. Zijn pijn was bijna voelbaar. Het was geen wond die zichtbaar was, het zat in zijn hart.
Am I that unimportant? Am I so insignificant? Isn't someone missing me.. Yes, I will miss you

Verdriet golfde door zijn hart heen, alles moest eruit, al het verdriet, alle pijn.. alles wat hij had opgekropt voor dagen lang.. Hij voelde zich haast misselijk worden. Fysieke pijn genas.. Zoals de doorn die hij laatst in zijn poot had. Maar hij had liever duizend doornen in zijn poot dan dit, deze mentale pijn was zo nu en dan ondragelijk. Hij voelde dat Raindrop naast hem kwam liggen, haar warmte gaf hem een klein beetje comfort, hij kroop tegen haar aan als een kitten die troost zocht bij zijn moeder. 'Je kan me alles vertellen..' Fluisterde Raindrop als een zachte troostende melodie. Klanken bleven in zijn oren hangen en kalmeerde hem een beetje, maar niet goed genoeg, met horten en stoten kwam het verhaal eruit. 'Raindrop ik voel me zo nutteloos.. het lijkt alsof ik niks goed kan doen, helemaal niks.. ik kan niet klimmen, ik kan niet goed jagen, vechten kan ik ook niet goed, ik laat nog steeds muizen ontsnappen die jongere apprentices dan ik zouden kunnen vangen, nu zijn alle anderen waarmee ik optrok warriors en nu ben ik helemaal alleen.. I-ik heb soms het gevoel dat ik hier helemaal niet thuis hoor..' Het hoge woord was eruit, het zinnetje dat al dagen lang zijn struikelblok was. Hij liet zijn oren hangen, bang om hoe Raindrop zou reageren. Ze had zo lang met hem getraind. Zou ze teleurgesteld zijn in zijn woorden? Hij was niet goed genoeg.. Ze had een betere apprentice verdiend.. het enige wat goed was was zijn brein.. nee zelfs dat niet, dan zou hij niet met zoveel twijfel zitten.. Zijn woorden droegen zoveel pijn met zich mee, de pijn die hem al dagen lang van binnen verteerde..

Raindrop hield haar ogen gesloten. Ashpaw drukte zich als een kitten tegen haar aan. Ze wilde hem de troost geven die hij zocht, en luisterde naar zijn verhaal, dat er met horten en stoten uit kwam. 'Raindrop ik voel me zo nutteloos.. het lijkt alsof ik niks goed kan doen, helemaal niks.. ik kan niet klimmen, ik kan niet goed jagen, vechten kan ik ook niet goed, ik laat nog steeds muizen ontsnappen die jongere apprentices dan ik zouden kunnen vangen, nu zijn alle anderen waarmee ik optrok warriors en nu ben ik helemaal alleen.. I-ik heb soms het gevoel dat ik hier helemaal niet thuis hoor..' Raindrop zweeg nog steeds. Ze moest even denken over zijn woorden. Het drong allemaal tot haar door, het raadsel waar ze voor had gezeten was opgelost en puzzelstukjes vielen op hun plaats. Ashpaw droeg een zware last. Zijn oren hingen, alsof hij zich schaamde voor zijn gedachten, voor zichzelf. Alsof ze ooit in hem teleurgesteld zou kunnen zijn! Ze had zich geen betere apprentice kunnen wensen. Maar Raindrop kon geen woorden vinden om hem gerust te stellen of om hem het tegendeel te vertellen. Woorden leken op de verkeerde plaats hier. Raindrop bleef dus tegen hem aan liggen, gaf hem een kopje en een lik. 'Mijn moeder vertelde me altijd dit; thuis is niet de plaats waar je woont, maar in de harten van je vrienden. Je zult altijd in mijn hart zijn, zelfs al ben ik niet bij je. Ik weet zeker dat, zelfs al pas je niet zo goed bij de Shadowclankatten, je ergens thuis zult horen, al is die plaats misschien nog niet ontdekt.' Haar woorden waren zacht, maar met zekerheid uitgesproken. Ze hoopte dat haar woorden enige troost zouden brengen, ze wilde alles doen om zijn leed te verzachten. Hij hoefde het slechts te vragen..

Ashpaw snikte nogsteeds door, al wou hij nog altijd niet huilen. Wat was hij nou voor een apprentice.. huilen?.. Hij zuchtte diep en had zijn oren plat in zijn nek gelegd. Hij had zich zo klein mogelijk opgekruld, alsof hij door de grond wou zakken, verdwijnen.. Zoals hij in zijn dromen, of ook wel bekend als nachtmerries, deed.. Hij voelde een lik over zijn kop, Raindrop probeerde hem duidelijk te troosten, hielp het maar.. hielp het maar.... Hij voelde zich langzaam verteerd worden door verdriet en pijn.. Hij wou zo graag goed doen, een goede warrior zijn! maar het lukte hem maar niet. Hij bleef onzeker, zelfs door de lik van Raindrop, door de troostende gebaren, hij bleef ontroostbaar. 'Mijn moeder vertelde me altijd dit; thuis is niet de plaats waar je woont, maar in de harten van je vrienden. Je zult altijd in mijn hart zijn, zelfs al ben ik niet bij je. Ik weet zeker dat, zelfs al pas je niet zo goed bij de Shadowclankatten, je ergens thuis zult horen, al is die plaats misschien nog niet ontdekt.' Miauwde Raindrop zachtjes, Ashpaw liet zijn oren hangen en keek haar bijna wanhopig aan. 'Maar waar dan.. Ik kan niet goed jagen.. Ik kan niet goed vechten.. Ik voel me geen apprentice.. Ik voel me nutteloos.. Ik wil geen andere katten pijn doen..' Miauwde hij zachtjes en opnieuw begonnen tranen langs zijn wangen te stromen. Nog een probleem waarmee hij zat. Ze leerden wel om te vechten, maar hij zou het nooit willen toepassen. Waarom zouden ze elkaar uberhaupt pijn willen doen? Hij voelde zich laf, maar hij kon het echt niet..

De blauwe ogen staarden haar wanhopig aan. 'Maar waar dan.. Ik kan niet goed jagen.. Ik kan niet goed vechten.. Ik voel me geen apprentice.. Ik voel me nutteloos.. Ik wil geen andere katten pijn doen..' De tranen stroomden over zijn wangen. Raindrop luisterde en zocht opnieuw naar troostende woorden. Dat was het enige dat ze kon verzinnen. 'Vechten is voor zelfverdediging. Je hoeft het niet te kunnen, noch anderen pijn te doen. Een sterke kat hoeft niet te kunnen vechten. Een wijze kat is geen moordenaar. Jij bent sterk en wijs, Ashpaw. Ooit zul je de waarheid in mijn woorden vinden, dat weet ik zeker.' Raindrop slikte even, ze wilde niet zeuren. 'Weet je, Ashpaw, vroeger was ik bang voor muizen. Iedereen lachte me uit, omdat ik wegrende telkens dat ik er een zag. Uiteindelijk was ik zo gepest, zo bang en zo verdrietig dat ik naar de meertjes vluchtte. Daar zat ik in het water te staren. Een muisje kwam dichterbij, maar ik had het niet door. En het bleef naast me zitten, als was ik jager en hij prooi. Het keek me aan met die kraaloogjes, alsof het wilde zeggen dat ik niet bang moest zijn en moest doen wat ik moest doen. Ik ben dat muisje eeuwig dankbaar geweest, en nu probeer ik altijd daaraan te denken als ik een muis zie.' Het was een domme angst geweest; bang voor muizen. Nu vond ze sommige nog steeds eng, maar de herinnering verzachtte de angst.

'Vechten is voor zelfverdediging. Je hoeft het niet te kunnen, noch anderen pijn te doen. Een sterke kat hoeft niet te kunnen vechten. Een wijze kat is geen moordenaar. Jij bent sterk en wijs, Ashpaw. Ooit zul je de waarheid in mijn woorden vinden, dat weet ik zeker.' Raindrop slikte even, ze wilde niet zeuren. 'Weet je, Ashpaw, vroeger was ik bang voor muizen. Iedereen lachte me uit, omdat ik wegrende telkens dat ik er een zag. Uiteindelijk was ik zo gepest, zo bang en zo verdrietig dat ik naar de meertjes vluchtte. Daar zat ik in het water te staren. Een muisje kwam dichterbij, maar ik had het niet door. En het bleef naast me zitten, als was ik jager en hij prooi. Het keek me aan met die kraaloogjes, alsof het wilde zeggen dat ik niet bang moest zijn en moest doen wat ik moest doen. Ik ben dat muisje eeuwig dankbaar geweest, en nu probeer ik altijd daaraan te denken als ik een muis zie.' Vertelde Raindrop. Ashpaw luisterde met grote ogen maar zijn gezicht betrok uiteindelijk weer. 'Maar.. Dat is 1 ding.. ik heb last van zoveel dingen.. Misschien moet ik het eens aan Brokenstar vragen..' Miauwde hij zachtjes terwijl hij weer naar zijn poten keek. Eigenlijk was hij altijd een beetje bang voor Brokenstar, altijd al geweest, bang dat hij hem weg zou sturen omdat hij niet een echte shadowclan kat was. Maar nu was het maar zo.. Nu wou hij het weten ook.. Misschien wist Brokenstar een oplossing, en anders zelfs maar niet. Hij keek Raindrop aan, wachtend op haar antwoord, benieuwd wat ze zou zeggen.

De apprentice keek haar even aan met grote ogen, maar zijn gezicht betrok weer. 'Maar.. dat is maar één ding.. ik heb last van zoveel dingen..' Raindrop keek hem nog steeds aan. Ze wist dat hij meer problemen had dan zij, en benijdde hem er niet om. Toch deed het haar pijn hem zo wanhopig te zien. 'Ik heb minder vragen en twijfels dan jij, Ashpaw.. Maar ik zou de jouwe zo overnemen als het kon. Je verdient beter.' 'Misschien moet ik het maar aan Brokenstar vragen..' aarzelend kwam het eruit. Raindrop spitste haar oren. Dat kon nog wel eens een goed idee zijn! Brokenstar zou vast naar hem luisteren. 'Dat is een goed idee, Ashpaw!' Ze zag angst in zijn ogen. 'Hij zal je niet doden of wegsturen, of aanvallen. Daar zorg ik wel voor. Als je wilt, ga ik met je mee. Misschien weet Brokenstar iets.' Raindrop had altijd diep respect gehad voor haar leider, Brokenstar. Hoewel ze hem niet zo goed kende, keek ze toch naar hem op en geloofde hem. Raindrop was trouw aan de clan, wat er ook zou gebeuren. Haar eergevoel en trouw zaten te diep om dat ooit te veranderen.. Behalve als Ashpaw wat overkwam. Dan zou ze zeker voor hem opkomen.

Ashpaw trok nogsteeds nerveus met zijn oren, niet goed wetend wat te moeten doen. Hij keek omhoog naar Raindrop. Hij werd nu minder verstikt in zijn gedachten, maar toch aardig veel. Zijn staartpunt bewoog nog steeds iets nerveus heen en weer, maar nu zijn verhaal er uit was, voelde het alsof er een grote last van zijn hart was getild, een last die het hart dreigde te verpletteren. Maar nu voelde hij zich alleen nog maar nerveus, wat zou Brokenstar zeggen? Zou hij kwaad zijn?'Dat is een goed idee, Ashpaw!' Miauwde Raindrop, Ashpaw zette zijn oren iets overeind. 'Hij zal je niet doden of wegsturen, of aanvallen. Daar zorg ik wel voor. Als je wilt, ga ik met je mee. Misschien weet Brokenstar iets.' Ashpaw's gezicht trok iets op, het voelde als een oplossing voor zijn probleem. Misschien zou hij zich eindelijk beter gaan voelen als hij langs Brokenstar was geweest. Ashpaw kwam langzaam overeind en begon modder van zijn vacht te vegen. Hij liep weg maar keek voorzichtig om, 'Kom je mee Raindrop?..' Hij was niet meer zo bang voor Brokenstar, maar hij wou liever toch niet alleen gaan, zijn mentor bij zich hebben was een enorme opluchting voor Ashpaw, hij voelde zich veilig bij haar. 'Ik zou graag willen dat je mee ging..' Miauwde hij als vervolg, even vonkte er nerveusheid in zijn ogen, maar dat verdween vrijwel meteen. Nogsteeds voelde hij twijfel en verdriet, maar wel iets minder dan eerst. Misschien zou het voor nu eens goed komen..