Laying down on your back, let the nasty thoughts stream away... ~Open~

Zijn donkere, blauwe ogen, lagen half dicht. Zijn statige, glanzende vacht werd opgewarmd door de zon die hoog aan de -nu niet zichtbare Silverpelt stond. Er waaide een verfrissend briesje, dat het riet heen en weer liet dansen. Alles om hem heen, had wel iéts dat bewoog, en hij lach daar maar. Deze bedrogen kater zag het leven even niet meer zitten. Hij had dan misschien nog Dreamheart, en zijn andere vrienden, maar die helpen de pijn niet verzachtten, hoe graag ze dat ook zouden willen...
Een lange zucht ontsnapte uit zijn bek, en hij stond op. 'Oh, StarClan. Wat heb ik verkeerd gedaan?' Jammerde hij naar de lucht. Hij wist het niet, en waarschijnlijk kon niemand in de wereld het hem ooit vertellen. Die Leopardfur mocht stikken in dr eigen spuug. Ze had hem bedrogen en voorgelogen. Hij was er voor haar geweest, hij hield van haar. Maar zij blijbaar niet van hem? Want die kitten was in elk geval niet van hem. Zeker van een of andere lompe, dikke kater, die andermans geliefde inpikt, en hun levens veruíneerd! Weer ontsnapte er een lange, diepe zucht. Hij zou haar maar gewoon moeten vergeten, ookal was dat makkelijker gezecht dan gedaan. Hij wist het niet meer, hij wist het écht even niet meer...
Hij werd uit zijn gedachttes verstoord, door voetstappen achter zich. 'Wie is daar?' Vroeg hij met een emotieloze toon, zonder om te kijken. Hij was nu eigelijk niet in de stemming voor bezoek, maar het zou on eerlijk zijn, als hij andere katten zou gaan afkraken, voor iets wat iemand anders hem in zijn verleden heeft geflikt. Nee, nee, zo was hij niet. Hij zou zijn persoonlijkheid niet laten aanpassen naar zijn verleden. Zo ver zou het niet komen, dat zweerde hij zichzelf. Hij ging zitten, en wachtte todat de kat tevoorschijn kwam. Misschien was een beetje afleiding toch wel een goed idee...
~Open~

Met een zucht strekte Dearheart zich uit. Eindelijk had ze een goede nachtrust gehad. Een prachtige dag was het. Ze bekeek de stapel met oud voedsel is kritisch en besloot dat het enige wat er fatsoenlijk uit zag, een konijntje was. Geen slecht ontbijt dus. Genietend at ze het konijn op. Toch had het zijn beste tijd ook wel weer gehad. Na een tijdje besloot ze dat een wandeling naast de rivier helemaal geen slecht idee was. Het zonnetje scheen op haar mooie grijze vacht terwijl ze de resten van het konijn weg veegde. Met een zucht stond ze op en liep rustig het kamp uit. Ze hoopte vooral vandaag dat ze geen BC kat zou tegenkomen. Daar had ze dus echt helemaal geen zin in. Een zacht briesje zette op en leek haar vacht te aaien. Na een uurtje zag ze de rivier als een kronkelende reuzeslang over de aarde liggen. Maar ondanks ze altijd zo vrolijk was, had Dearheart ook zorgen. Want waar was haar familie gebleven? Dearheart wist niet beter dan dood. Dood. Waarom moest haar dat overkomen? Nouja, ze mocht ook niet klagen. Ze had elke dag een lekker ontbijt en gezelligheid ontbrak ook niet. En er waren wel ergere dingen... Tenminste, zo dacht zijzelf erover.
Eindelijk had ze de rivier bereikt. Het water was gelukkig helder en fris, want ze nam wel is een duik in het koele water. Ze ging op een rots liggen en keek naar het water of er een vis langs zwom. Net toen ze wou toeslaan, merkte ze nog een kat op. Het zag er maar als een zielige gestalte uit. "Uhmm hallo." groette ze wat verlegen. Ze ging wat gemakkelijker zitten zodat ze de kat kon aankijken. Wat zou hij reageren?

(Flut postje)

Kestrelpaw zijn ogen gingen langzaam open. Hij keek om zich heen en zag niemand meer in de apprenticeden ze waren allemaal al wakker wist hij. Hij had die nacht niet zo goed geslapen hij had alweer een nachtmerrie over dat de duisternis hem achterna zat. Nou ja het was een nieuwe dag en hij besloot die dag even vrolijk te doen als normaal. Hij stond op en rekte zich helemaal van zijn neus tot het topje van zijn staart. Hij liep naar de ingang van de aprenticeden en keek het kamp rond. Alles ging vredig zijn gang, warriors deden hun taken en de meeste apprentice waren het kamp uit zo te zien. Ze waren vast gaan trainen met hun mentor. Wat zou kestrelpaw dat toch graag doen. Het kamp uitgaan en gaan trainen of jagen met zijn mentor met de wind die door zijn vacht streek en de zon die weerkaatste in de heldere rivier. Maar ja hij had nog gene mentor en dat zal vast nog even duren. Hij besloot maar even wat te gaan jagen en misschien even een duik te nemen in de frisse rivier. Hij liep op ene rustig tempo naar de uitgang van het kamp. Onderweg naar de uitgang passeerde hij de hoop verse prooien die redelijk vol was maar zo te zien niet heel erg vers. Hij bedacht zich dat hij nog niet gegeten had, maar eigenlijk had hij toch gene honger dus hij liep verder naar de uitgang van het kamp. Rustig liep hij het kamp uit. De zon verwarmde de aarde waarover hij liep. Hij liep naar de rivier, onderweg hoorde hij iets. Hij ging in jachtpozitie staan wat natuurlijk niet zo goed was omdat hij nog niks had geleerd. Hij sloop zo stil mogelijk op het dier af maar het konijn had hem gehoord en ging ervandoor. Kestrelpaw keek zijn vluchtende prooi na. Even bleef hij aar zo in jachtpozitie staan maar dan ging hij weer rechtopstaand en verder op weg naar de rivier. Hij zag de rivier in de verte, nou ja zo ver was het nou ook weer niet. Hij versnelde zijn pas en kwam aan bij de nu nog zuivere rivier. Hij hoopte dat de rivier voor altijd zuiver zou blijven. Nu pas viel het hem op hoe rustig en vredig het om hem heen was. Hij genoot van de stilte en ging verder langs de rivier stroomopwaarts. In de verte zag hij 2 schimmen bij elkaar zitten. Hij was nog te ver weer om te herkennen wie het waren maar aan hun grote zag hij wel dat het warriors waren en geen apprentice.