Where will the points cross eacht other again?

De zwakke schemering lieten de grijsachtige vacht van een kater die bij de kraaienplaats was prachtig oplichten. Twee felle groene ogen waren gericht op iets wat er niet was, iets wat alleen hij kon zien, z'n fantasie. Hij dacht weer even aan de tijd dat hij als kitten tot apprentice werd benoemd. Ja, hij kon nog steeds de verbaasde snoet van Blamehold zijn vroegere mentor voor hem zien. Hoe dat hijzelf op dat moment daar stond voor zich uit te staren, dat wist hij niet, en dat moest hij ook niet eens weten. De eerste training die hij ooit heeft gehad, tja die was ook niet echt normaal, eerder abnormaal. Hoe hij als een halve gare sloop op een houtduif. En hoe Blamehold altijd een humeurig gezicht trok als Wolftail een poot verkeerd zette. Hij tilde zijn iets spitse snuit op, en snoof de doffe lucht in. Hij verzette zijn gedachten naar de tijd van nu, en trok zichzelf omhoog, schudde z'n vacht uit, en zette een paar passen vooruit. Abrupt stopte hij, stak zijn kop nog eens in de lucht, en merkte op dat hij niet meer alleen was. Hij wende zijn blik af naar de poes die aan z'n linker kant stond. Een brede glimlach krulde op z'n snuit, en hij trok zijn mondhoeken al op, klaar om iets te zeggen.

{Please don't react, it's only for Shrewleap}

Where will the points cross eacht other again? Shrewleapheader

Shrewleap opende haar groene ogen, haar korte zwart-witte vacht zat nog wel een beetje netjes., maar zij moest het altijd perfect hebben. Voordat ze aan haar schoonmaakbeurt begon, rekte ze haar rug uit in de vorm van een boog en kneedde de grond tevreden fijn met haar voorpootjes. Toen al haar spieren gewend waren aan de bewegingen begon ze haar vacht wat netter te maken. Langzaamaan begonnen zwakke zonnestralen de Den in te komen, warm begroetten ze haar. Een kleine glimlach spreidde over haar gezicht en ze liet de heerlijke warmte haar vacht insijpelen. Vervolgens plukte ze nog wat stukjes mos en stro uit haar vacht en stond toen op. Een nieuwe dag betekende een nieuwe bek vol met verse prooien. Haar maag maakte een vreemd geluid, wat aanduidde dat ze honger begon te krijgen. Toen ze de Den uit kwam negeerde ze de drang om naar de stapel te lopen. Het was beter zo, eerst moest ze de Clan voeden. Al snel stond ze buiten het kamp, het zachte koele briesje streek door haar pas schoongemaakte vacht. Heerlijk. Genietend sloot ze haar groene kijkers en probeerde even wat te relaxen. Maar dat kon ze niet echt meer zo goed. Ze liet zichzelf altijd zo doordraven, altijd maar werken. Nooit kreeg ze de rust die ze verdiende. Meteen opende ze haar ogen weer en keek om zich heen. Nog steeds was alles hier. Zuchtend schudde ze lichtjes haar kop en liep verder. De bomen begonnen langzaamaan steeds dichter op elkaar te staan en hun takken raakten elkaar zachtjes. De geuren van de natuur dreven haar neus binnen, maar ook iets anders. ShadowClan! Nieuwsgierig probeerde ze te ontdekken van wie de geur afkomstig was en al snel zag ze een grijze vacht. Wat was zijn naam nou? Wolftail! ”Gegroet,” Zei ze terwijl ze naar hem toe liep. Ze ging voor hem zitten en likte haar voorpootje. Misschien kon ze doormiddel van hem wel wat te doen hebben of het nou patrouilleren was of gewoon jagen. Met z’n tweeën was alles toch altijd leuker.

”Gegroet,” Zei ze terwijl ze naar hem toe liep. Hij knikte vriendelijk en stond al op. Hij strekte even al z'n ledematen uit en wiebelde met z'n oren. 'Wat doet iemand zoals jij zo eenzaam en alleen?'Miauwde hij plagerig in haar oor. Een kleine tinteling vloog door Wolftail's aderen toen hij de neus van Shrewleap even aantikte. 'Heb je zin om mee te jagen of zo iets? Wa,t ik zit hier nu al een tijdje en hier komt dus echt géén kat he!'Vervolgde Wolf met een grappige ondertoon. Zijn watergroene ogen waren gericht naar die van Shrew. Misschien zei ze nee, en misschien miauwde ze ja. 'Doesn't matter'dacht hij. Zonder dat hij haar liet reageren draafde hij al door en wende even zijn hoofd naar achter. 'Kom je nog of blijf je daar de hele dag als een halve gare staan te staren?'Zijn snorharen trilde even geamuseerd toen hij die blik in de ogen van Shrew zag.

[sorry echt fluut maar ooit zou ik eens moeten reageren :')]

De kater genaamd Wolftail knikte bij haar begroeting en stond op om vervolgens zijn poten te strekken. Shrew leap bleef even staan en inspecteerde haar witte schone pootjes. Zelfs als er zand op zou komen bleven ze schoon. De kleur wit in het algemeen was gewoon mooi. Niet dat ze die zwarte vlekken op haar kop lelijk vond, nee, die maakten het plaatje gewoon af. Een kleine schrale glimlach verscheen op haar gezicht. doet iemand zoals jij zo eenzaam en alleen?' Vroeg de stem van Wolftail opeens akelig dichtbij, voordat ze ook maar kon antwoorden werd zijn neus tegen de hare gedrukt. Emotieloos keek ze de grijze kater aan en zweeg. 'Heb je zin om mee te jagen of zo iets? Want ik zit hier nu al een tijdje en hier komt dus echt géén kat he!' Shrew bewoog haar rechter oor even om voor de zekerheid te checken of er eigenlijk wel prooi zat hier. Want als die kater hier zo luidruchtig bezig was, zo ze niet opkijken van een ongelukkige jacht. Maar helaas, ze hoorde een paar vossenlengtes verder op het vrolijke gekwetter van vogeltjes. Maar de kater was al verwachtingsvol naar voren getrippeld, ze wilde hem niet in de steek laten, maar zichzelf ook geen rotdag bezorgen. Licht schudde de poes haar kop en vergat het laatste. Ze moest eens ophouden met die vooroordelen, misschien was de kater wel heel erg aardig? ‘Kom je nog of blijf je daar de hele dag als een halve gare staan te staren?' Ze zag de geamuseerde snorhaarbeweging van Wolftail en gunde hem een furieuze blik. “Nou, ik kan ook hier ook de hele dag blijven staan hoor.” Zei ze met een geïmiteerde stem van Wolftail. Ze ging zitten en likte haar pootje die ze vervolgens over haar oor haalde. Af en toe keek ze wat vals naar Wolftail. Dat kreeg je er van als je wilde dat ze op moest schieten. Haha.

De kater nam de kraai die hij zo juist had gevangen beet tussen zijn stevige kaken en trippelde terug naar Shrew. “Nou, ik kan ook hier ook de hele dag blijven staan hoor.” Reageerde ze. Wolftail plooide een glimlach op zijn snoet en gaf zijn poot npg een paar likken. 'Van mij mag dat hoor.'Miauwde hij licht. Zijn oren wiebelde gefocust op een geluid dat niet veel verder bevond. Met zijn dikke wolle staart slepend achter zich liet hij de kraai achter voor wat het was, en sloop stil op het geluid af. Zijn grote lichaam maakte het af en toe lastiger om te jagen, maar het zat niet in de weg bij hevige gevechten. Het een heb je, het andere ook weer niet. Toen 'ie twee staart lengtes voor het dier, of wat het ook kon zijn, stond hefde Wolftail zijn poot op, en duwde ermee de overige takken weg. Een klein konijn beefde van angst. Hij wende zijn blik vragend af naar Shrewleap, en daarna weer op het dier. terwijl zijn ledematen hem dwongen om verder te gaan, bukte de kater zich nog dieper afvragend waarom dit konijn zo veel schrik had. Met ruime passen sloop 'ie naar voor, en staarde naar het gene voor hem. Een donker rood dier hapte naar hem toe, en klapte net dicht voor zijn neus. 'Shrewleap!'Bulderde zijn stem met een lichte angstige toon over het gebied. Voor hem raasde een enorme vos van woede, en leek 'ie klaar te zijn Wolftail aan te vallen. Zijn oren plat tegen zijn kop, en zijn nagels die eruit schoten vloog hij met uitgeworpen voorpoten op het monster af...

[spanning, weet niet eens of die vossen hier wel komen xD]

Shrew keek af en toe tussen het wassen door wat Wolf aan het doen was. Tot haar verbazing begon hij gewoon te jagen. Een kraai, wiens veren in het donker niet gemakkelijk te zien zouden zijn, werd in een korte tijd gedood door de kater. Een amusante glimlach verscheen op haar gezicht, bij het zien van het bloed dat natuurlijk vast op zijn vacht zou komen te zitten. Ze kon er eindelijk achter komen of hij zo’n ijdeltuit was als zij. De kater keerde haar kant op. 'Van mij mag dat hoor.' Zijn oren begonnen wat te bewegen, maar Shrew trok zich niets aan van het geluid. Wolf vertrok en liet de kraai achter. Speels keek Shrew om en volgde met haar blik de Warrior. Deze werd teruggekeerd, maar niet echt blij, maar ook niet ongelukkig. Meer een soort vraag. De geur van konijn dreef haar neus binnen, maar ze bleef zitten waar ze was. Wolf kon dat zelf wel afhandelen. Het duurde even voordat ze weer van Wolf hoorde, maar toen ze zijn stem hoorde werd ze er niet echt blijer op. 'Shrewleap!' Meteen begonnen haar nekharen te prikkelen, haar blik schoot weer naar achteren en ze zag een flits van een rode vacht. Te groot voor grote een kat, dus was er maar één mogelijkheid over. Vos. Ze zag het wezen vol met woede kijken naar Wolftail. De houding beviel haar al helemaal niet. Ze zag de spieren onder de rode vacht spannen en de kaken die zo een kop van een lijf konden rukken. Stil sloop ze naar voren, zorgend dat haar geur niet naar voren werd gedragen door de wond, en begroef haar klauwen in de grond. Met een grote sprong belandde ze op de rug van het woeste beest en klemde zich vast. Warme bloeddruppels golfden over de vacht en bedekten haar klauwen. Net schoon en nu alweer vies. De vos begon naar achteren te lopen en tot haar schrik richting een boom. Als ze hier bleef hangen werd ze geplet, maar zich laten vallen betekende dat ze de kaken zou tegenkomen. Dan meost ze maar omhoog. Met veel moeite beklom ze de rug en begroef haar klauwen in de vacht. Angstig keek ze beide kanten op en sprong ze snel mogelijk van het woeste beest af. “Rennen! We kunnen zo’n beest nooit aan! Naar het Thunderpath!” Zonder te wachten op antwoord van Wolf sprintte ze weg, de geur van dat stinkende beest hing nog in haar neus, maar haar angst was groter. De bomen begonnen uit te dunnen en ze zag het harde oppervlak. Hijgend kwam ze tot stilstand en keek bezorgd achterom. Nu pas drong het tot haar door dat ze Wolf misschien wel had achtergelaten. Dat de Warrior niet op tijd ahd kunnen vluchten. “Wolftail?”

na een tijdje, eigenlijk een paar seconden maar voor Wolftail leek het uren te duren, daagde Shrewleap op. Zijn ogen stonden angstig, maar toch vastberaden. Toen de vos ervandoor ging met de poes, sloeg zijn hart even over. Wie weet...! Zijn poten raasde naarvoor achter het rode ding aan. Zijn klauwen uigeschoten en zijn tanden zichtbaar. “Rennen! We kunnen zo’n beest nooit aan! Naar het Thunderpath!” Even keek hij Shrewleap nadenkend aan. Hoezo? Samen zouden ze best het dier aankunnen, maar dan zou hij het leven van Shrewleap op het spel zetten, en de zijne! Hij knikte snel en kortaf, en rende achter de poes aan. Achter hem voelde hij de kaken keer op keer dichtklappen. De hete adem van de vos voelde hij aan z'n nekharen. Het was eng, maar tegelijkertijd leuk. Hij schudde zichzelf wakker, en sprong weg. Net op tijd, de vos schoof weg, en belande voor een paar seconden op zijn zij. Dit is m'n kans! Zo snel hij kon raasde Wolftail verder. Hij dacht er niet bij na dat het rode monster elk moment hem kon bespringen. Nee, nu was 'ie gefocust op het bereiken van het thunderpath. “Wolftail?” Hoorde hij Shrewleap zeggen. Hij schoot de bosjes uit, met de vos achter hem gevolgd. Zijn ogen waren gericht op het pad, er kwam net een monster af. Zonder na te denken sprong hij op het pad, en natuurlijk volgde de vos hem. Wolftail wou nog wegspringen, maar het monster raakre zijn flank een beetje. Met tranen in zijn ogen werd hij naar de berm geworpen en verliet een zachte kreet zijn keel. Hoe slim kon 'ie nu weer zijn hoor...!

[flut sorry D:]

Shrew keek toe hoe de grijze kater uit het bos verscheen, even kreeg ze een hoopvol gevoel, maar dat verdween toen ze zag dat de vos hem op de hielen zat. Bezorgd deed ze een paar stappen achteruit, nu een beetje verborgen tussen de struiken. De zure geur van het Thunderpath bereikte haar neus en bezorgde haar tranen in haar groene ogen. Ze knipperde deze druppels weg. Snel duwde ze haar kop door het struikgewas en zag nog net dat Wolf het pad op ging rennen. Ze wilde naar hem uitroepen dat hij dit niet moest doen. Maar toen kwam er al een monster aan. Zijn glimmende vacht weerkaatste het zonlicht en tijdelijk werd Shrew verblind. Niet wetend wat er was gebeurd met Wolf en de vos. Duizelig duwde ze zichzelf verder in het struikgewas en knipperde meerdere malen met haar ogen. Totdat al die vlekjes uit haar zicht verdwenen waren. Snel spring ze uit de begroeiing en zocht het gebied af naar de bekende grijze vacht. En daar zag ze hem, ergens langs de weg. Zo snel als ze kon rende ze naar hem toe en bekeek hem. Zijn flank was blijkbaar geraakt door het monster, maar zeer ernstig zag het er niet uit. “Gaat het een beetje?” Vroeg ze een beetje bezorgd, er was nog geen rede tot paniek, en zelf was ze niet echt zo’n paniekerig type. Ze ging zitten in het gras en hield een oogje in het zeil, voor als de vos zijn lelijke kop nog eens wilde laten zien.

Kort x'D

Hij sleurde zich voort met zijn voorpoten. Eventjes, heel even moest hij door bijten. De pijn zou algauw over zijn, daar had hij al meerdere ervaringen mee. Ook zijn mentor zei altijd dat pijn vaker door de schok kwam, dan dat je écht pijn hebt. Hij wierp zich op zijn zij, en begon met krachtige zijn flank schoon te likken. Het zou je een hart aanval bezorgen als het zo bleef. Na een korte tijd voelde Wolftail de nabij heid van Shrewleap, dus baarde hij zich ook minder zorgen dan voorheen. “Gaat het een beetje?” Het klonk wel als Shrew, maar nog steeds zag 'ie haar niet. Hij versmalde zijn ogen, en verdubbelde zijn zien. Daar zat ze. 'Eh, ja het gaat hoor, ben gewoon maar door een monster aangereden, niks ernstigs.' Grapte Wolftail. Hoe erg zijn 'toestand' ook mocht zijn, hij hield zijn hoofd koel. 'Geen reden om paniek te maken.' Adviseerde hij. De grijze calico kater hees zichzelf recht, en hinkte naar haar toe. 'Zeg me maar hoe het met jou gaat. Mankeer je iets?' Zijn stem klonk vol recht bezorgd. Shrewleap was een sterke poes, en jong. Dus als er iets mis was zou ze dadelijk weer herstellen. Wolftail's lichtgroene ogen weergalmde zijn bezorgdheid. Hij ging naast haar zitten en bestudeerde of ze echt niks had. Ze zag er ok uit, maar je weet nooit. Je kan nooit in iemand plaats beslissen of het pijn doet of juist niet. Daar had ze zelf de keuze voor. 'Kom, dan keren we terug.' Hij zuchtte diep, en strompelde voort. Af en toe zette hij een mis-stap, maar vaak hield hij zijn evenwicht er nog in. Zijn dikke staart sloeg een paar keer tegen de grond. Zijn blik was nog steeds meer op Shrewleap gevestigd, dan op iets anders. De meeste katers deden zich 'stoer en pijnloos' voor, maar je mag je gevoelens niet opkroppen. De waarheid komt toch ooit in het spel. De meeste dingen heeft Wolftail ook maar van zijn mentor geleerd hoor. Anders zou Wolftail ook liegen, en zich anders voor doen, maar dat deed hij niet door de wijze woorden. Hij opende zijn mond, en liet de diverse geuren van vos erin. Niet in de buurt, 'ie zou wel met z'n staart tussen zijn benen weg gelopen zijn of zo... Toen het kamp bijna inzicht was, liet hij zich zelf vallen op de rug, en staarde naar de wolken. 'Even een korte pauze.' Een sierlijke glimlach krulde rond zijn lippen. Hij wou even zijn zorgen aan de kant werpen, en tot rust komen. daar hadden vele katten nood aan.

Al snel zag Shrew dat de kater bij bewustzijn was en zag hem zijn flank schoonmaken. Dan zou de Clan zich tenminste geen zorgen maken over zijn uiterlijk. Want als een kat zo het kamp in kwam lopen, zou iedereen zich zorgen gaan maken en zich ermee bemoeien. Dan zou iedereen haar aankijken omdat ze er niets tegen had gedaan. Was weggelopen en hem had achtergelaten. Nee. Dat wilde ze absoluut niet. Dan zou ze zelfs een hele dag bij deze jonge kater blijven. Ze schudde haar zwart-witte kop en keek Wolf weer aan. 'Eh, ja het gaat hoor, ben gewoon maar door een monster aangereden, niks ernstigs.' Ze rolde even met haar ogen, humor was niet erg haar ding. Zij bleef liever serieus, want dan bleef je er tenminste met je kop bij. 'Geen reden om paniek te maken.' Zei de kater toen er een kleine stilte was gevallen. Tot haar ergernis hinkte hij wel. Dat was meteen naar de Medicine Den voor hem. Niet iedereen hoefde dit te zien, toch? 'Zeg me maar hoe het met jou gaat. Mankeer je iets?' Iets in haar waardeerde het dat de gewonde Warrior ook nog eens aandacht besteedde aan haar. Maar een ander deel voelde zich zo schuldig. Zij was weggerend terwijl Wolftail door nog gewoon stond met die vos. Hij had wel dood kunnen zijn door haar. Ze schudde sprakeloos haar kop om aan te duiden dat ze in orde was. Toch hield ze haar mond dicht, ze wilde niet dat Wolf zou denken dat ze alleen maar op zichzelf lette en toch wilde ze zijn waardigheid ook niet beschadigen door hem op haar te laten steunen. Misschien was hij wel zo'n macho dat hij dat niet zou accepteren. 'Kom, dan keren we terug.' Tot haar verbazing begon hij te strompelen en af en toe zag ze hem een verkeerde stap zetten. Nu kraakte ze en rende naar zijn zij. "Hier," Miauwde ze en duwde haar zij tegen de grijze klank van de kater. "Steun maar op mij, dan hoef je niet al je gewicht op je gewonde poot te plaatsen." Hoewel haar stem serieus klonk, was er toch een glimlach op haar gezicht te vinden. Ze vond het wel leuk om even iets te doen met een andere kat. Normaal zou ze zich helemaal dood werken met al dat jagen. Maar nu voelde ze zich vrij. Eindelijk. Ze keek even opzij naar Wolf en draaide haar kop verlegen weer terug. Toen ze al een groot stuk hadden gelopen en het kamp in de buurt kwam, stopte Wolf en draaide zich op zijn rug. Verbaasd keek ze naar de Warrior. 'Even een korte pauze.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had ook echt overal energie voor. Lachend liet Shrew zich op haar buik zakken en begon haar pootkussentjes schoon te maken.

Shrewleap lachte, en liet haar ook zakken. Wolftail raspte met zijn tong over zijn poot, en wreef ermee over zijn hoofd. Een zachte glimlach sierde zijn hoofd. Het was fijn, zo even te liggen niksen. Even je verstand op 'nul' zetten, en genieten van de zon. Zijn staart krulde hij over zijn poten. Zijn zijde deed nog veel pijn, maar daar maakte 'ie zich geen zorgen over. De zon warmte z'n vacht heet op. 'Zullen we maar verder gaan?' Vroeg 'ie voorzichtig. Hij wees met zijn neus in de richting van het kamp. Hopelijk zei Shrewleap niet dat de gewonde Wolftail naar de medicine cat moest gaan. Daar had hij totaal geen zin in. Hij hees zijn lichaa recht, en strekte zich voorzichtig uit. De wond mocht misschien niet zoo groot en erg zijn, als Wolftail niet te voorzichtig was kon de wond verder open gaan, en dan hadden we wel een probleem. Hij wou namelijk niet in deze verhitte dagen liggen te luieren in de den. Veel te warm. En dan zouden ze denken dat 'ie een mietje is. Nee, zo was Wolftail niet. Pijn of niet, hij bleef door gaan met wat hij bezig was. Dat maakte hem dus ook een volwaardige warrior. Hij sloeg zijn blik nog een keer zacht op Shrewleap, en wende dan af naar het kamp.

Onderweg prikte zijn wondde nog ietsie, maar niet zo heftig meer als daar net nog. Zijn oren wiebelde een klein beetje onrustig. Wat als Shrewleap hem wel naar de Medicine den stuurde? Hij kon moeilijk zeggen dat 'ie dat niet wou, en stoer doen. Nee, dat zou opscheppen zijn in andermans ogen. Maar het kon ook dat de Medicine cat hem persoonlijk ging roepen om zijn wonden te laten verzorgen. Wie weet moest Wolftail niet eens liggen te pitten, en kreeg hij gewoon wat tegen de pijn.. De furieuze kater schudde zijn hoofd en zette zijn aandacht weer vast op Shrewleap. Zijn maag knorde redelijk. De honger knaagde al aan zijn buik. 'Zou je straks misschien iets mee willen eten? Of je wilt jezelf verhongeren.' Pestte hij Shrewleap grappig. Wolftail draafde rustig voort, en wachtte even aan de kamp ingang op Shrewleap's antwoord. Voor zijn part mocht ze 'nee' zeggen en weg gaan. Het zou dan alleen zonde zijn. Hij sierde zijn snoet weer met een zorgeloze glimlach, en sloeg met zijn staart tegen de grond.