Darkness will rise.. ~ Scratch

Hij lag heerlijk, daar op die open plek. Zijn blauwe ogen gesloten. Zijn staart lag vlakbij zijn neus. Heel even nieste hij en langzaam opende hij zijn ogen. De zwarte kater met de blauwe ogen geeuwde en zijn witte tanden werden zichtbaar. Lui kwam de zwarte kater overeind en rekte zich uit. Hij liep naar de dichtstbijzijnde boom toe en zette zijn nagels uit. Met lange halen scherpte hij zijn nagels aan de schors van de boom. Heerlijk die maan die op zijn vacht scheen en dan het geruststellende geluid van de stilte. Hij hield van de stilte, als het hem uitkwam. Zijn zwarte staart zwiepte even heen en weer en opnieuw rekte hij zich uit. Hij knipperde even met zijn ogen. ja, hij was meer een nachtkat dan een dagkat, maar daar had hij dan ook zijn naam aan te danken. Anders was het day in plaats van Night geweest. Hij liet zijn hoofd even rollen en knipperde opnieuw met zijn ogen. Lui bleef hij voor een tijdje daar op die plek zitten. Kijkend naar de sterren in die donkere hemel lucht. Zich niet bewust van de geluiden achter zich. Ach het maakte hem niet uit. Als het een bloodclan kat was, dan zou die hem niks doen. Hij bleef met zijn blauwe ogen naar de sterrenlucht kijken, met zijn oren gespitst, wachten totdat de kat achter hem zich bekend zou maken.

Scratch, stapte wat door het hoge gras heen. Het hoge gras, wat door de nachtdauw wat nattig was geworden. Haar vacht glinsterde in het maanlicht, doordat het natte hoge gras haar vacht wat nattig had gemaakt. Even schudde ik de waterdruppels van mijn vachtje, maar veel hielp het niet, omdat het toch steeds weer opnieuw nat werd als ze verder begon te lopen door het hoge gras. In de verte rook ze een andere Bloodclan cat, dat was zo te ruiken aan de geur, die de kat achterliet. Nieuwsgierig liep ze op de Bloodclan kater af. Ze wist dat hij alleen was, omdat ze geen andere katten rook. Rustig liep ze onder de schaduwen van de bomen door richting de kater. Ze wilde niet opvallen om naast de schaduw te gaan lopen. Zodat ze gelijk betrapt zou worden, als het maanlicht op haar vacht scheen en het een beetje licht gaf. Ze sloop een beetje langs de struiken, zonder enig geluid te maken. Het was pikkendonker in de schaduwen waar ze in liep. Niemand zou haar kunnen zien, haast niemand. Achter de struiken, maar als hij wel zou gaan aanvallen, dan had zij toch wel een probleem. Ze zou best willen aanvallen maar voor de kittens die ze bij zich droeg, zou dat niet zo best zijn. Rustig liet ze zich langzaam een beetje zakken al liggend in het gras achter de struiken. Een beetje uitgeput van de kittens die ze telkens weer moest meedragen en die haar uitgeput maakte. Maar nooit, maar dan ook echt nooit zou ze toegeven, dat ze niet kan vechten, als het moet, dan moet het. Maar dan doet ze het niet voor haar zelf, maar voor haar kittens.

Hij hoorde de kat dichterbij komen, hij kon horen aan de kleine geluiden dat ze een poes was. Zijn staart ging langzaam heen en weer en zwiepte over de grond heen. Hij was eigenlijk best wel nieuwsgierig geworden, maar hij deed alsof het hem niets uitmaakte. Rustig bleef hij zitten, met zijn staart zwiepend, omhoogkijkend naar de hemel met zijn sterren. Met zijn blauwe vreemde ogen die katten angst aanjoeg. De zwarte kater bleef zitten daar aan de rand van die open plek terwijl de maan op zijn vacht scheen. Soms hoorde hij geluidjes van de poes, en soms hoorde hij haar niet. Tot bleef hij zwijgzaam zitten, wachtend tot die poes zich aan hem bekend zou maken, want je moet wel weten dat ook hij langzaam zijn geduld verloor.

Scratch, Rustig bleef ze liggen in het hoge gras. Het enigste wat ze hoorde was haar ademhaling en iets wat over de grond swiepte voorbij de struiken. Ze sloot haar ogen en lette op de geluiden rond haar heen. Haar staart swiepte door het natte hoge gras heen en weer. Nog altijd was ze wat nieuwsgierig welke kater voor haar achter de struiken zat. Ze opende haar ogen en probeerde door gaten te kijken van de struiken, maar veel was er niet te zien. Langzaam ging ze rechtop zitten. Haar oren kwamen net aan niet boven de struiken uit, maar ze was ook amper te zien in de schaduwen van de nacht. Ze wachtte tot de kat een stuk op haar af zou komen. Wachtend op dat moment stond ze te wachten. Zelf zou ze zich nooit toonbaar maken, dat zou ze nooit doen.

Hij hoorde het geritsel, dat achter de struik vandaan kwam. Zijn vermoeden was bevestigd dat daar een poes zat. Hij kreeg het idee dat de poes zich niet echt kenbaar wou maken. Ach dan zou hij er zelf maar voor zorgen. Langzaam zette de zwarte kater zich op zijn vier poten en schudde zich uit. Hij draaide zich op en liep weg, om vervolgens om de struik heen te lopen en achter de poes uit te komen. Hij bleef even geamuseerd stil staan toen hij de grijskleurige poes zag. Hij liep zachtjes op haar af. 'mooie nacht voor de jacht, is het niet?' zei hij tegen de poes, waarvan hij de naam nog niet eens wist. Hij keek naar Scratch met zijn vreemde blauwe ogen, alsof hij haar inschatte. Hij bleef rustig een halve meter van haar af staan en ging zitten terwijl hij naar haar bleef kijken.

Scratch, zat nog altijd achter de struiken. Mijn ogen zagen een schaduw, door de duister. Het was vast de kater die ergens voor haar zat, voor de struikend, zoekend naar de poes die hij hoorde. Ze hoorde ergens geritsel en gekraak van takken naast haar, plots hoorde ze een stem vlak achtere zich. Ze wist het, het was een Bloodclanner. Langzaam draaide ze zich om. Haar staart swiepte over de bladeren en de takjes heen die op de grond lagen. 'mooie nacht voor de jacht, is het niet?' Zei de kater tegen haar. 'Zeker, maar ik heb al gegeten' Bromde ik langzaam op. Hij stond zo te zien niet op het punt om haar aan te vallen. Ze keek naar de zwarte kat, nog niet eerde had ze hem gezien, in de Bloodclan. Ze kende hem niet. 'Wie ben je?' Vroeg ze toen maar aan de kater. Kalm en rustig bleef ze zitten bij de struiken. Haar oren luisterde naar alles wat langs kwam vliegen of wat geristel maakte ergens in de struiken.

Zeker, maar ik heb al gegeten' hoorde hij de bloodclan poes brommen. Hij lachtte even en keek naar de grijsgestreepte poes voor hem. 'Wie ben je?' hoorde hij haar aan hem vragen. Zijn zwarte staart zwiepte geamuseerd heen en weer. Hij bleef naar haar kijken met zijn vreemde kleur blauwe ogen. 'ik ben hetgene wat wreekt. Ze noemen mij revenge off the night, oftewel: Nightrevenge, en jij poes, hoe heet jij?' zei hij. Hij keek naar haar, hij kon zien dat ze zwanger was. Zijn staart bleef heen en weer zwiepen. een zwangere poes zou hij nooit wat aandoen, tenminste als ze van zijn clan was. Het lag gewoon niet in zijn aard om zwangere poezen te vermoorden, behalve als ze niet bij de bloodclan hoorde. Maar hij wist wel zeker, dat de poes voor hem bij de bloodclan hoorde.

Onderwerp: Re: Darkness will rise.. ~ Scratch