~ The Fantastic Mr. Tips ~

Naam: Oswald Tips (Mr. Tips)
Leeftijd: 183 manen (15 jaar en 3 manen) (183 manen klinkt zo oud o.o)
Clan: I'm proud to be a kittypet
Ouders:
The Beauty of Paris: Madame Bettina Peluche (Pers)
Sir Blacky O'Hanley from Ireland(Brits korthaar)

Broers en zussen: unknown
Uiterlijk: Zwart met een wit 'schoonheidsvlekje' op zijn borst en witte pootjes. Hij heeft de korte zwarte vacht van zijn vader geërfd en een beetje wit van zijn moeder.
Karakter: Mr. Tips is trots en een beetje ijdel. Hij wenst met respect behandeld te worden. Hij is immers en oude kater van goede afkomst, dus wat eerbied is wel op zijn plaats. Tegenover vreemden en katten die hem niet met het juiste respect behandelen is hij hooghartig, maar tegen katten die beleefd tegen hem zijn is hij vriendelijk. Tegen Mrs. Pendle is hij erg aardig en hij laat zich graag door haar aaien.

Geschiedenis:

Voor zijn geboorte
Op een grote kattententoonstelling in Londen waren allerlei verschillende kattenrassen: blauwe russen, maine coons, heilige birmanen en nog veel meer. Onder hen waren de europese korthaar Sir Blacky O'Hanley uit Glasgow en de perzische kat Madame Bettina Peluche uit Parijs. Bijde waren zij de mooiste van hun ras op de tentoonstelling en toen ze elkaar zagen, vielen ze meteen voor elkaar.
Bij latere tentoonstellingen in onder andere Amsterdam, Berlijn en Madrid zagen ze elkaar weer. Uiteindelijk wisten ze bij elkaar te komen, met grote gevolgen...

Verkocht
62 dagen later werden vier gezonde kittens geboren. Een witte poes, een zwart-wit gevlekt katertje, een witte poes met een zwart oor en een zwarte kater met witte pootjes en een wit vlekje op zijn borst. De baasjes van Mme Peluche wilden slechts één van de kittens houden: de witte, die erg op haar moeder leek. De anderen verkochten ze, natuurlijk voor enorm hoge prijzen (het waren immers de kits van een raskat). Onder de mensen die kwamen kijken of ze een kitten wilden kopen, waren de en rijke Mr. En  Mrs. Pendle, die speciaal voor een kitten van de beroemde Mme Peluche uit Engeland waren gekomen. Toen Mr. Pendle de zwarte met de witte pootjes zag, was hij meteen overtuigd: hij moest en zou die kitten krijgen. Even later, €970,- lichter, maar een kitten rijker, vertrokken Mr. En Mrs. Pendle weer naar huis.

Een echte heer
'Hoe zullen we hem noemen?' vroeg Beth Pendle toen ze thuis waren. Zij zat tegenover haar man aan tafel, terwijl de kitten tussen hen in rondsprong om te proberen het veertje, dat Oswald Pendle met een lach op zijn gezicht heen en weer bewoog, te vangen. De oude man legde het veertje op tafel en dacht na. Hij keek naar het katertje, dat zijn aandacht in de veer had verloren nu het niet meer bewoog. 'Wat dacht je van... Tips?' stelde hij voor. 'Vanwege zijn witte pootjes.' Beth knikte. 'Dat is inderdaad een heel passende naam. En Tips, vind jij die naam goed?' Het katertje gaf haar hand een kopje. 'Dat lijkt me een ja,' zei Beth lachend. Tips had nu iets anders interessants opgemerkt: een zwart glanzend ding, ongeveer zo groot als hijzelf, met een rand. Het was Oswalds hoge hoed, die hij altijd droeg als hij de deur uit ging. Tips zag het meer als een aantrekkelijk klimrek. Een beetje onhandig klom hij er op, om er bijna aan de andere kant weer af te kukelen. Zodra hij zijn evenwicht hervonden had, klom hij er helemaal op en ging zitten. Het echtpaar Pendle had niets gemerkt, zij waren intussen in een gesprek verwikkeld over die afzichtelijke, protserige rozen van de buren. 'Dat ze dat in hun tuin durven te zetten! Ze zijn zo groot, zo groot en pronkerig! Als jij dat maar nooit in onze tuin zet, my dear.' Tips miauwde. Zijn baasjes moesten wel zijn wat voor overwinning hij had behaald! Toen Oswald keek, begon hij te lachen. 'Kijk hem nou, op mijn hoge hoed. Hij is toch wel een echte heer, die Mister Tips.' Beth lachte ook. 'Ja, eigenlijk zouden we hem zo moeten noemen,' zei ze. Oswald keek haar aan. 'Waarom eigenlijk niet?' 'Goed, maar dan moet hij wel een voornaam hebben, want Tips is nu eigenlijk zijn achternaam geworden.' Ze keek haar man aan met pretlichtjes in haar ogen 'Laten we hem als voornaam Oswald geven. Hij lijkt op jou,' stelde ze voor. 'Red je dat wel? Met niet één, maar wel twee Oswalds in huis?' zei hij quasi-ongerust. 'Jawel hoor. Nu, dat wordt het dan: Mister Oswald Tips.' Hun kitten had zijn naam gekregen.

De jaren daarna gingen vredig voorbij. Mr. Tips groeide op bij de twee oude mensen en had een fijn leventje. Hij kreeg veel aandacht, luxe eten en mocht naar buiten wanneer hij wilde. Als Oswald zijn hoed niet op had, stond hij in de vensterbank. Mr. Tips zat er dan vaak op naar buiten te kijken. Sinds die eerste keer was de hoed zijn lievelingsplekje geworden, samen met de schoot van zijn naamgenoot. Hij zat vaak bij de oude man op schoot, als hij de krant zat te lezen, als hij tv keek of als hij gewoon in zijn comfortabele leunstoel naar buiten zat te kijken, naar de vogels of naar zijn vrouw, als die in de tuin aan het werk was. Als hij naar zijn vrouw keek, zag je de liefde in zijn ogen. Vijftig jaar samen en ze waren nog steeds even verliefd op elkaar.

Alles gaat voorbij
Mr. Tips was elf jaar oud. Zoals altijd ging hij, zodra hij 's morgens wakker werd, naar de slaapkamer van zijn baasjes. De deur van hun slaapkamer stond altijd op een kiertje open zodat hij naar binnen kon. Dan likte hij hun gezicht en werden ze wakker. Het was het vaste ochtendritueel. Mr. Tips sprong op bed en trippelde tussen Mr. En Mrs. Pendle in naar het hoofdeind. Ze lagen nog vredig te slapen. Mr. Tips gaf Oswald een kopje en en likje over zijn gezicht. Er gebeurde niks. Hij gaf nog een likje. Oswald bleef onbeweeglijk liggen. Mr. Tips gaf nog een likje en porde tegen zijn schouder. De ogen van Oswald bleven gesloten. Langzaam drong het tot Mr. Tips door. Oswald werd niet wakker. Oswald werd nooit meer wakker. Mr. Tips huilde. Hij schreeuwde. Beth werd wakker en zag wat er die nacht was gebeurd. Even was ze stil. Toen begon ze te huilen. 'My dear, mijn liefste,' zei ze zacht. Oswald was op 92-jarige leeftijd overleden.

Het had er al aan zitten komen. De laatste maanden was hij steeds verder achteruit gegaan. Het verlies werd er niet minder erg door. Lange tijd rouwden Beth en Mr. Tips. De kat at nauwelijks en zat bijna de hele dag in Oswalds leunstoel naar buiten te kijken, naar Beth, die nu bijna de hele dag in de tuin werkte om maar iets te doen. Als Beth niet in de tuin was, zat ze zwijgend met Mr. Tips op schoot en aaide hem. Mr. Tips begon weer wat meer te eten. Hij begreep dat Beth hem nodig had. Zonder hem had ze niemand meer. Het was waar: zonder hem was ze waarschijnlijk van verdriet gestorven.

Intussen zijn ze er weer een beetje overheen, maar ze zullen Oswald altijd missen.


Topics:

Spoiler: