Their Chi goes

Onderwerp: Their Chi goes ma 11 jun 2012 - 16:31

Daar lag ze. Elke vezel van haar lichaam deed pijn. Deze zon strooide ongenadig haar gloeiende stralen in de grauwende schaafwonde. Kil inspecteerde ze haar verwondingen. Stukjes gruis en stof plakten op de rand van de donkerrode, bloedende plek. Haar lange, vuurrode haren lagen net rond de verwonding, als de manen van een leeuw. Uit een ooghoek spiedde ze naar de rotsheuvel. Het ruwe steen stak als een donkere tand uit het mooie, beloftevolle gebied. Hoe kon ze zo dom zijn? Chi voelde nog steeds hoe de scherpe rosten haar huid tot een rauwe wirwar van verwondingen en bloed schaafden. Links van zich hoorde ze het donkere water over de oever klotsen. Steeds eigende het meer land toe. De rivier kronkelde als een zilveren slang door het weiland. Een kluwen van geuren markeerden de oever als hun eigendom. Oud en jong, sterk en zwak, groot en klein. Clans. Ze proefde de aanwezigheid van andere katten. De reuksporen waren niet vers, maar sterk genoeg om dit gebied aan te duiden als dat van een Bosclan. Verdoofd door de pijn negeerde Chi de geuren. Zachtjes maakte ze de wonde schoon met een donzig stukje mos dat was doordrenkt met koel water. Vlammen laaiden op uit het verbrande stuk huid toen de eerste druppel het oppervlak raakte. Ze stootte een hoog, sissend geluid uit als teken van de verbeten pijn. Hoe meer water er over de glimmende wonde liep, hoe hoger het vuur opflakkerde. Bij elke genezende druppel beet er een nieuwe pijn zich vast. Ze draaide haar hoofd weg. Op Chi's lippen speelde een grimas, in haar ogen lag niets. Chi hield zich stil en luisterde naar haar omgeving. De geluiden die opklonken uit de natuur waren talrijk. Het fluisteren van de bladeren leek haar uit te lachen. Achterklap en roddel. Over haar blokkige bouw. Over haar onhandige passen. Over hoe ze zo stom was geweest om van de berg af te glijden. Het druipende water speelde er op in. Ze beschreven Chi's tekortkomingen, haar domme onoverzichtelijke fout. De woorden stapelden zich op. Ze kolkten als een woeste stroming rond haar heen, steeds hoger en hoger. "Genoeg!", schreeuwde Chi. Haar stem was geweven uit kille woede.

[&YouKnow]
[Chi is nogal gaga x'D]

Onderwerp: Re: Their Chi goes di 12 jun 2012 - 13:40

Languit, genietend van het zonnetje lag een zwarte poes met haar lichte, gele ogen gesloten. Moondance had vandaag niets te doen, de prooistapel zat heel vol en ze was na haar patrouille meteen gaan jagen. Resultaat, alles was heel vroeg gebeurd waardoor ze nu redelijk moe was in de beginnende middag. Of nou, het was misschien ergens in de namiddag .. wat het ook was de zon was heel fel. Moondance reageerde niet echt op prikkels van buitenaf, en lag als een luie, oudere te slapen. Maar toen een van de kittens op haar landde, spelend met een andere kit zat ze zo overeind met haar nekharen overeind. Ze siste nijdig, boos om haar eigen reactie en liep regelrecht naar de kampuitgang van ThunderClan. Met haar oren naar achteren gevouwen en een humeur van een oude das zette ze koers naar het hart van het territorium. Ze liep echter verder tot ze bij een grenslijn kwam en een geur oppikte. Eentje die ze niet kende. Ze trippelde tussen de struiken door, al haar zintuigen stonden op scherp. Toen merkte ze een rode poes op, die blijkbaar ergens heel woest om was. Voorzichtig sloop Moondance nader, haar gele ogen strak gericht op de indringer. ‘Genoeg!’ Brulde ze, waardoor Moondance een eindje omhoog schoot van schrik. Met haar haren weer overeind ging ze achteruit en sprong ze op een grote kei. De poes zat met haar rug naar haar toe, dat gaf haar dus een voordeel. De wind draaide echter en verried haar plaats meteen. In de schaduw van de boom achter haar, ging ze langzaam zitten en zei kortaf ”Wat doe je zo dicht bij ThunderClan territorium, Roque?” Blies ze boos. Meteen merkte ze dat er iets mis was, maar ze verborg haar blik goed. Rook dit ding .. naar BloodClan? Even voelde ze een sprankeltje angst oplaaien bij het idee dat er minstens vijf andere nog bij haar konden zijn .. verscholen en klaar om haar in een hinderlaag te lokken. Ze ontblootte haar klauwen en siste nijdig. ”Vertrek, mormel”