I give the world four new lives!

Hijgend van vermoeidheid keek ze de muis die ze wou vangen na, een droevige blik was in haar ogen te zien. Haar sprong die ze daarnet wou maken nadat ze naar de muis was geslopen was te kort geweest en nu kon ze het dier niet bijhouden. Het had een te goed uithoudingsvermogen en was sneller dan zij. Het werd tijd, tijd dat ze haar intrek nam in de nursery. Tijd dat ze het jagen voor een tijdje stil zette, tijd dat ze hulp zou krijgen van andere en tijd dat haar leven een geheel andere wending zou nemen. Haar langharige vacht verstopte het een beetje, maar toch kon je duidelijk zien waarom het tijd was. Kittens. Kittens waren de boosdoener. Kittens die waarschijnlijk niet lang meer in haar buik zouden zitten, elke dag groeide haar buik weer een beetje en elke dag werd hij zwaarder en zwaarder. Tot nu, ze voelde steken in haar buik en hield zich in om het even niet uit te schreeuwen. Even ging ze zitten en keek naar de grond. Ze liet de steken weer weg ebben en wist, een beetje tot haar ongenoegen, wat haar te doen stond. De laatste tijd kreeg ze die pijn namelijk vaker en vaker. Ze wist dat ze nieuwe levens op de aarde moest zetten, maar dat dat even pijn deed. Rustig stond de poes weer op, ze moest snel terug zijn, maar ook niet te snel. Dat zou enkel nog meer pijn opleveren. Met toch redelijk wat vaart zette de poes de race tegen de tijd in. Ze wou natuurlijk in de nursery zijn als de kittens geboren wouden worden. Toen ze eindelijk in het kamp was, dacht ze niet na, maar liep ze rechtstreeks naar de Nursery. Net voor de ingang bleef ze nog even staan. Frost moest erbij zijn! Hij was de vader en ze wist het zeker, hij zou de perfecte vader zijn. Altijd zo zorgzaam en aardig voor iedereen... Maar wat als hij er niet bij was, wat als hij de geboorte van zijn eigen kittens niet kon meemaken? Een angstig paar ogen schoot van links naar rechts en weer terug, was hij er nou niet? Ze wist dat hij erbij wou zijn, ze voelde het gewoon. Weer schoot er een pijnscheut door haar lijf, 'Frostclaw!' riep ze toen maar en keek nog even rond, ze zag hem niet, maar hoopte dat hij dichtbij was. Rustig liep ze de nursery in en koos 1 van de warme, lege nesten uit. Ze ging liggen en sloot zacht haar ogen, maar bij elke steek kneep ze ze even hard dicht. Ze voelde de weeën al komen en ademde een keer diep in en uit. Pijnscheuten schoten door haar lichaam, maar het kon haar even niks schelen. Ze zou er anderen groots plezier mee doen. Namelijk zichzelf, Frostclaw, Skyclan en natuurlijk ook de kittens die geboren zouden worden. Waar was Frost eigenlijk? Ze had de hele tijd haar ogen dicht, dus wist ze niet of hij er al was, even deed ze haar ogen open, net voordat haar instinct zei dat ze moest persen...

(Alleen Frost en kittens. Even de volgorde;
1. Frozenkit
2. Chestnutkit
3. Acidkit
4. Iciclekit)

I give the world four new lives! 07c491f3d48309e318f224a

Het was warm. Zo was het altijd geweest, en zo het volgens Frozenkit altijd zijn. Dat was het enige waarvan hij bewust was, zijn warme plekje waar hij sliep. Hij had totaal geen besef van tijd. Tevreden rekte hij zich uit. Maar door die beweging werd hij door elkaar geschud. Soms gebeurde dat weleens, en Frozenkit vond het niet leuk. Dit keer was het anders. Zijn zachte slaapplekje was veranderd in een harde tunnel die hem meedogenloos vooruit duwde. Frozenkit probeerde zich te verzetten, maar hij was niet sterk genoeg. Daarom liet hij zich meevoeren, het onbekende tegemoet. Plots was de druk er weer, sterker dan eerst. Er was iets waar hij niet doorkon. Toch bleef de tunnel duwen. Frozenkit raakte in paniek. Hij voelde iets koud en fel aan de andere kant van de tunnel. Misschien moest hij daar naartoe? Nieuwsgierig begon hij mee te duwen tegen de versperring. De koude brandde op zijn neus, maar nu was er geen weg meer terug. Langzaam voelde hij hoe al zijn ledematen in de koude terechtkwamen. En wat was het licht fel! Frozenkit was blij dat zijn ogen gesloten waren. Toen hij uiteindelijk alleen in de koude terechtkwam, begon hij spontaan te piepen. Hij wilde terug naar zijn zachte, warme wereldje waarin hij perfect gelukkig was.

Ze voelde al haar zusjes en broertjes lekker warm naast haar. Maar er klopte iets niet. Ze voelde dat iemand ontbreekte,er was een open plek nu naast haar. Maar ze maakte haar geen zorgen. Ze was bij haar mama, ze had het warm, en kreeg genoeg te eten.Waarom zou ze moeten klagen? Ze wou hier voor altijd blijven,hier in deze warme ruimte.Maar ze was wel slim genoeg dat ze wist dat dit niet voor altijd kon. Ze moest haar leven een richting geven. Een plotse beweging liet haar schrikken. Ze had het koud, ze voelde de wind tegen haar zachte velletje blazen. Piepend kruipte ze voort, en zocht naar iets waar ze van kon drinken. Ze voelde haar pootjes onder haar wild tekeer gaan. Ze wist niet waar ze was,en waar waren haar broertjes en zusjes? Ze hoorde iemand vlak naast haar piepen, dus ze was niet alleen! Al wat opgeluchter kroop ze voort, tot ze tegen het warme lichaam van haar moeder botste. Ze wilde haar oogjes openen, maar dat lukte niet. Was dit normaal? Ze voelde een van haar oogjes kloppen. Dat deed pijn! Krijsend slaagde ze met haar zachte voetjes tegen haar mama's snoet, als teken dat er iets mis was.

Pijnscheuten schoten door haar lijf, terwijl ze de eerste kitten op de wereld zette. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze likte snel de kitten schoon, want de volgende steken kwamen al op. Even liet ze het diertje met rust en begon weer te persen, ze ademde vrij zwaar en met veel moeite hoorde ze na een tijdje een zachte plof. Het was de 2de kitten. Rustig schoof ze haar met haar staart dichterbij. Tot nu toe had ze al een dochter en zoon, maar ze voelde er nog draaien in haar buik. Maar ze had even geen pijn meer, dus begon ze rustig haar dochtertje schoon te likken, tot het tegen haar neus begon te slaan met de kleine pootjes die het dier had. 'Wat is er?' vroeg ze zacht en duwde haar neusje tegen de kleine kitten zodat die even ophield met slaan, 'Wat is er, eehm Chestnutkit?' Het was de eerste naam die in haar op kwam en het stond het kleine diertje ook eigenlijk wel. Toen keek ze even naar het katertje die nu rustig aan het drinken was. Ze gaf het dier een likje over zijn kopje en zei rustig, 'Drink maar rustig door hoor Frozen.' Na deze woorden keek ze even rond, Frost was er nog steeds niet. Een zachte zucht verliet haar mond en ze keek even naar de, natuurlijk nog blinde, kittens. Het zou een weekje duren, maar dan zouden ze kunnen zien. Of waren het er nou 2? Ach, dat maakte de witte poes eigenlijk ook niet uit, als de kleintjes maar gelukkig waren, was het goed. Met een beozrgde blik keek ze wer naar Chestnut, wat had het kleintje toch? In ieder geval moest het drinken, dus duwde ze het diertje zachtjes tot bij haar broertje. Toen voelde ze de steken weer op komen en ze hield zich maar weer klaar.

Het was warm in de baarmoeder van hun mam. Haar broertjes en zusjes lagen krap tegen haar aan. De kleine kitten probeerde ze weg te trappen, maar zonder succes. In plaats van dat ze een stuk opschoven, verdwenen er twee uit de baarmoeder! Ze dacht dat het van haar kwam, todat ze er na een tijdje, ook zelf uitgeperst werd. Ze kwam in een koude, kille ruimte. Ze probeerde op haar wankele pootjes te staan, maar telkens viel ze weer om. Stukje bij beetje, kwam ze steeds verder weg bij de anderen. Ze wou helemaal niet naar haar moeder! Na een tijdje in gevecht te zijn geweest met haar eigen pootjes, begon haar maagje te rommelen, en ze begon het redelijk koud te krijgen. Ze wankelde terug, en liet zich bij haar moeder neervallen. Ze zocht naar de tepel, en krulde haar kleine bekje eromheen. Ze zoog de lekkere, warme vloeistof naar binnen. Het maakte haar slaperig, en uiteindelijk viel ze dan ook in een lange, diepe slaap...

Ik faal in geboortes... D;

Iciclekit lag vredig te slapen. Het was goed in de buik van haar moeder.
Alles was gewoon prettig. Ze had alles wat ze wenste. Lekker, gezond en
voedzaam eten. Een warme, knusse slaapplaats. Gezelschap. Bij die
gedachte nestelde ze zich tegen de buik van haar mama. Maar aan alles
kwam een eind, of je het nou wou of niet. Eigenlijk, als je er zo over
dacht, was het wel oneerlijk. Degene die dat bedacht heeft is eigenlijk
ook wel flauw. Maar Iciclekit, zo klein ze was, kon daar niets tegen
beginnen. Als ze dat kon zou ze er wel iets aan veranderen, maar dat was
nou eenmaal niet zo. Dus zo voelde ze dat het einde aan de prettige
tijd in de baarmoeder van haar moeder was gekomen. Heel langzaam werden
haar achterpootjes kouder. Al snel volgde haar ruggetje. En uiteindelijk
werd haar kleine buikje ook kouder. Haar tijd was aangebroken. Al haar
broertjes en zusjes waren haar al voorgegaan. Maar ze wou nog niet, ze
was er nog niet klaar voor. Kon ze niet even wachten?? Nee, daar was het
te laat voor. Tegenstribbelen had geen zin, ze werd door een
onzichtbare kracht voortgeduwd. Ze kon het niet stoppen. Haar kleine
neusje werd als eerste getroffen door een snijdende kou. Ze probeerde nog een keer terug te kruipen, maar het had geen nut. Het was zo koud daar buiten. Met een zachte plof viel haar kleine lichaampje op de koude grond. Ze rilde. Ze was zo moe, het was zo koud, ze had zo'n honger... Ze probeerde haar pootjes een commando te geven. Na even stoeien met haar evenwicht kon Iciclekit staan. Snel struikelde ze naar haar moeder. Drie lichaampjes lagen naast haar. Met een harde plof liet ze zich weer vallen. Ze zocht naar de tepel van haar moeder. Toen ze die vond pakte ze die stevig vast. Ze slurpte een witte vloeistof naar binnen. Het was erg lekker. Het maakte haar rustig. Alles was weer oké... Het was even moeilijk, maar nu was alles weer goed...

~Swrry, laatheid...~ En vage post...

-heeft geen zin om sheetje te pakken-

Frostclaw lag opgerold in zijn nest, het was warm. "Frostclaw!" hoofde hij hard door het kamp. "Nog even" kreunde hij, en hij opende zijn ogen na een tijdje. Fluffy! Hij sprong op en rende naar de Nursey, waar ze haar stem hoorde. Het was dus al begonnen... Nog net zag hij hoe het kleintje naar buiten werd geperst, terwijl er al 2 eruit waren. Hij knipperde met zijn ogen en liet het bezinnen. Die waren van hem! Hij glimlachte toen hij zag dat Fluffy hem nog niet had opgemerkt. "Hoe heten ze" fluisterde hij tegen Fluffytail. Frostclaw glimlachte en pakte het kleintje op, legde het bij haar buik en het begon gulzig te drinken, en na een tijdje viel het in slaap. Frostclaw gaf een lik over het kopje van de kitten. "Acidkit" zei hij zacht. Daarna gaf hij ook de anderen een lik. Toen hij zag dat de andere er ook uit kwam, waren zijn gedachte gevuld met trots. Deze leek veel op hem! Vol trots legde hij ook dit kittentje bij haar moeder neer, weer likte hij haar hoofdje en zei: "Iciclekit" Hij likte nu Fluffytail. "Iciclekit, Acidkit, wat zijn de anderen?" zei hij. Hij wees met zijn poot naar het katertje. "' Bij hem past Frozenkit." zei hij. "En bij die past Chesnutkit" Ergens wist hij dat Fluffytail hetzelfde zou denken.

Weer voelde ze dat een kleintje geboren was en keek even om, een poesje was het geworden. Rustig wou ze het schoonlikken, maar het kleintje strompelde weg. NEt toen ze het terug wou halen hoorde ze die vertrouwde stem, "Hoe heten ze" hoorde ze Frost zeggen, 'Frost!' zei ze vrolijk, 'Eindelijk ben je er' Een vrolijke glimlach speelde om haar lippen, maar die verdween weer toen ze weer steken voelde en weer die weeën moest doorstaan. Rustig sloot ze haar ogen, hopelijk was het de laatste. Ze had effe geen zin meer in nog meer pijn. 4 kittens was genoeg. Echt waar. Zacht hoorde ze Frost iets zeggen, net nadat de andere ook geboren was. Rustig deed ze haar ogen weer open en zag dat hij het laatste rode diertje bij haar neerlegde. Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht en rustig likte ze ze schoon. "Iciclekit" zei de kater plots en hij likte nu haar. Even keek ze op, 'Dat is een mooie naam.' zei ze rustig en keek met fonkelende oogjes naar haar kater, "Iciclekit, Acidkit, wat zijn de anderen?" Nog voor ze antwoord kon geven en wees hij al naar Frozen, "Bij hem past Frozenkit." zei hij. "En bij die past Chesnutkit" Ze lachtte even zacht, 'Die namen had ik hen al gegeven' zei ze grijnzend en likte ze even verder schoon. Daarna legde ze haar pluizige, warme staart een beetje als een dekentje over de diertjes heen. Die kleintjes hoefde geen kou te lijden. Dat zou maar zielig zijn. Met een warm gevoel in haar hart keek ze even naar de 4. Daarna naar Frost. Ze gaf hem een lik. 'Bedankt', zei ze zachtjes, 'Zijn het geen schatjes?' Een beetje dromerig en vrolijk bleef ze ernaar kijken.

( sorry verkeerd acc xD )

Ze voelde dat de kamer wat meer bevolkt werd.Weer bonsde haar hartje wild. Ze voelde haar echt niet goed, en die bolle dingen aan haar hoofd, tja ogen dus, die deden pijn. Ookal kon ze niet zien,of haar ogen openen, haar oogjes prikte als zot! Weer begon ze te piepen en zocht haar moeder. Ze voelde iets donzig, iets lang. Bang begon ze eraan te knagen en te krabben. Ow...Dat was haar moeders staart. In de war kroop ze verder en kwam uit bij Fluffytail's hoofd. Ze duwde haar pootje tegen haar neus. Ze had pijn. Kon haar moeder dit dan niet zien? Rond haar ogen was het helemaal opgezwollen. Ze wist niet of dit gewoon normaal was. Of ze weer de abnormale moest zijn. Niet dat ze dat al eerder was. Dat kan namelijk niet. Maar ze voelde dat ze nog wat te boeg had in d'r toekomst.

'Bedankt', zei ze zachtjes, 'Zijn het geen schatjes?' Een beetje dromerig en vrolijk bleef ze ernaar kijken. Fluffytail gaf de net nieuwe vader een lik, en Frostclaw deed het ook bij haar, misschien een beetje lang. Frostclaw werd onderbroken door Frozenkit, die aan het piepen was. Bezorgd liep hij naar haar toe en likte haar. "Stil maar, Frozenkit, wat is er dan?" Frostclaw keek het blinde kitten aan, en zag dat haar oogjes dik waren. Hij likte eroverheen, een beetje zorgzaam. "Haar oogjes zijn dik, fluffytail." zei hij tegen haar. "Probeer je ze te openen? Want dat gaat niet lukken. Houd ze maar lekker dicht, Frozenkit' zei hij tegen het kleine pluizebolletje. Het begon al te schemeren, en hij schoof het kleintje tegen zich aan. "Ze zijn prachtig" zei hij, Fluffytails vraag beantwoordend. Hij likte over haar hoofdje, waarna hij alle kleintjes likte. "Geloof me, kits, een grote wereld ligt voor jullie, en ik weet zeker dat jullie het gaan maken." zei hij trots. Hij keek eens naar Frozenkit om te kijken of ze al gekalmeerd was. Daarna naar de anderen, die rustig aan het drinken waren, of aan het slapen. Hij schoof Frozenkit onder de staart van Fluffytail, dicht tegen haar buik aan. "En probeer nu maar te slapen" zei hij tegen haar.

Sawry, Frozenkit, haar?? xD
PS. Mistblow is Frozenkit niet Very Happy

Frozenkit rook een bekende geur. Hij kon niet thuisbrengen hoe hij het herkende, maar de kleine kit voelde zo'n aantrekkingskracht dat hij vanzelf naar de geur toeging. Misschien was het daar ook warmer. Strompelend kwam hij dichter bij de geur. En inderdaad, het was er warm. Als vanzelf zocht zijn kleine snuit een tepel om te drinken. Het was zo natuurlijk als hij wist dat dit zijn moeder was, en de kleine lawaaimakertjes rond hem waren zijn broertjes en zusjes. Er was nog iets wat hij niet kon plaatsen. Een vreemde stem, waarom was die hier? Toen de smaak van melk in zijn mond kwam, stopte hij met piekeren. Het enige waar hij aan kon denken was de heerlijke smaak van de melk die zijn lijfje verwarmde. Frozenkit stopte pas toen zijn hele buikje vol zat. Hij nestelde zich dicht tegen de buik van zijn moeder, en viel in een dromeloze slaap. Op dit moment was hij perfect gelukkig

Iciclekit zoog alsof haar leven er van af hing. Wat was melk toch lekker... Het was hier eigenlijk best wel fijn. Maar toch was het fijner in Fluffytail's buik. Opeens werd ze opgepakt. Wanhopig stribbelde ze tegen. Toen werd ze weer neergelegd, op een veel fijner plekje. Ze realiseerde zich dat dit misschien wel haar vader was. Wie het ook was, ze was die gene erg dankbaar. Weer zoog ze de melk naar binnen. Er was een vreemde stem. Misschien was het de stem van de gene die haar had opgepakt, dus misschien was het ook de stem van haar vader! . "Geloof me, kits, een grote wereld ligt voor jullie, en ik weet zeker dat jullie het gaan maken." zei hij trots. De wereld, was dat misschien waar ze nu was? Ze wist het niet. Waarom kon ze het niet vragen. Ze probeerde een geluidje uit haar keel te krijgen. Het enige wat ze hoorde was een raspende, hoge, pieptoon. Ze schrok er zelf van. Was dat haar stemmetje! Dat kon gewoon niet. Ze probeerde het nog eens. Nu klonk het wel normaler, als een klein zielig miauwtje. Maar er zat nog geen klank in. Het klonk als niets. Ze wou het nog een keer proberen, maar ze was moe. Alles was gewoon vermoeiend. Ze nam nog een slokje melk. Toen viel ze in een diepe, droomloze slaap.

Onderwerp: Re: I give the world four new lives!