What's wrong, Sweetheart? [fluffytail]

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

-Only Fluffytail!-

Frostclaw stond op een weiland. Mistbanken omringden hem. Zijn glanzende vacht scheen helder. Voor haar stond Fluffytail, met een ernstig en bang gezicht. "Wat is er, Fluffytail?" zei hij. Zijn felgroene ogen leken licht te geven, net als de ondergaande rode zon. Hij liep naar haar toe, maar botste tegen iets aan. Hij kon niet verder. Het was doorzichtig en hij zag niet waar het ophield en het begon. Hij krabbelde met zijn poten tegen de wand aan, maar geen reactie. De wand verdween niet, hij loste niet op. Helemaal niks. "Fluffytail!" schreeuwde hij. Tranen verschenen op zijn wangen. Uit zijn ooghoeken zag hij een horde katten aanrennen. De klauwen waren vlijmscherp en blonken in de net gevallen nacht. Een paar bekende katten zag ik; Icy met Saxon op de kop. Ergens zag hij ook nog Ty rondrennen en Chikita. Nee, niet de Bloodclan! Allemaal stormde ze op Fluffytail af. Haar ogen stonden groot van schrik en angst. "Nee!! Pak mij, maar niet Fluffytail! schreeuwde hij, maar ze leken het niet te horen. De klauwen en tanden boorden zich in de huid van haar, en bloed verzamelde zich. Tranen verschenen in Frostclaws ogen. haar liefde lag levenloos op de grond. Haar oogjes dof. "NEEE" schreeuwde hij.

Frostclaw schrok wakker, en was zich bewust van Fluffytail, die lekker lag te slapen bij Fluffytail. Frostclaws mond was droog. Hij ademde een paar keer geschrokken in en uit, en besefte dat hij hier veilig was. 2 dagen geleden had hij het haar laten zien, de grot. Het maanlicht scheen helder op de kristallen in de hoeken, en verlichtte de grot een beetje.Tenminste, Bloodclanners kunnen overal op de loer liggen. Hij likte fluffytail over haar oor, maar ze leek als een blok te slapen. Hij glimlachte, en was blij dat zij niet wakker was geworden, van hem. Hij stond voorzichtig op en liep het hol uit, en bij het kleine meertje, dronk hij gulzig water uit het water. Het was een klein stukje van het Sterrenmeer, die in de grot liep. Hij likte nadat zijn keel niet meer droog was zijn lippen af en liep naar de struik, de in- en uitgang van de grot. Hij sprong door de struik heen, en hij belandde buiten. Het rook sterk naar de 2 partners, dit omdat niemand dit plekje wist. Hij liep tevreden verder naar het bos, hij wilde even jagen. In zijn ooghoeken zag hij een klein konijntje zitten met zijn ouders, de ideale prooi. maar gek genoeg kon hij het niet. Het leek gelukkig. hij stapte expres op een takje waardoor ze het hol weer in schoten. Hij zou dit normaal nooit doen, maar waarom nu wel? Nou ja, het maakte ook niet uit. Hij liep weer verder, en zag een klein duifje zitten in de boom. En om precies te zijn: zíjn boom. Hij klom met zijn nagels in de schors omhoog, en ving het vogeltje met gemak. Hij stribbelde tegen, maar met een simpele slag sloeg hij het dood. Hij liet het tevreden op de droge grond vallen, en even kreeg hij weer een flashback. Hij herinnerde zich het "gevecht" met Fluffytail, de dag dat hij haar had ontmoet. Hij was in een slag verliefd op haar. Maar hij liet het niet merken. Hij glimlachte, en keek naar de zon die opkwam. Hij ging rustig zitten en keek ernaar, en vergat dat er iemand op hem wachtte.Toen de zon net iets boven de horizon uit kwam, schudde hij zich uit zijn dagdroom en ging verder met jagen. Hij zag boven in de boom een eekhoorntje zitten, en klom omhoog toen hij niet keek. Hij klauwde het dood en liet het op het dode vogeltje vallen die beneden lag. Hij klom naar beneden en begroef het. Hij ging weer verder met jagen, maar hij had niet in de gaten dat Fluffytail op hem wachtte...

(hele lap tekst, hopelijk kun je er iets mee Very Happy

)

(Moet kunnen + te lui om van account te wisselen)

Stil opende de poes haar ogen, toen ze zag waar ze was knipperde ze een paar keer met haar oogjes. Was ze nou echt in de grot? Ze waren gisteren toch gewoon in de Warrior Den gaan slapen? Even schudde Fluffytail met haar hoofdje. Ze was wakker, toch? Rustig stond ze op en keek even om zich heen. Waar was Frost toch? Stil trippelde ze verder, verder de grot in, ze volgde haar hart, maar haar verstand zei dat ze de andere kant op moest. Ze zuchtte zacht, waarom deed ze dit? Even stond ze stil en keek achter haar, ze besloot terug te gaan, maar haar poten leken te weigeren. Plots begonz e weer te lopen, maar zonder dat zij het wou. Ze had immers plots geen controle meer over haar poten. Angstig en bang probeerde ze terug te lopen, maar dat mislukte. De kracht die haar voeten hadden was sterker dan zijzelf en ze liet zich dus maar meesleuren. Het was een oneerlijke strijd... Haar voeten leidde haar naar een prachtige open plek en ze zag Frost. Haar Frost. 'Frostclaw!' riep ze vrolijk en liep naar de kater toe. Vreemd, nu kon ze haar poten wel weer bedwingen. Ze voelde hoe Frost haar een lik over haar oor gaf en ze glimlachte. 'I love you Frost' zei ze zacht en net na die woorden veranderde de omgeving. Ze werd opgeslokt in een diep, gapend gat en gillend viel ze naar beneden. Er leek geen eind aan te komen, maar uiteindelijk voelde ze toch de grond onder haar voeten. Ze was vrij zacht geland, maar waarop? Even keek ze onder haar en zag een wit, fluffig en wollig ding. Het leek wel een wolk! Ow wacht, het was een wolk! Rustig keek ze rond en schrok toen ze plots een witte geest zag. Een kattengeest in de vorm van haar moeder, 'MAM!' riep ze vrolijken en liep naar haar toe. Toen ze bijna bij haar was, liep de geest zonder iets te zeggen verder weg. 'Mam?' vroeg ze stil en verdrietig. De geest keek niet om, maar liep verder rechtdoor. Ze besloot haar te volgen en met grote, vrolijke stappen liep ze achter haar aan. Toen haar moeder plots stopte, botste ze bijna tegen de kat op. Jaja, de geest was verandert in een kat met een echt lichaam en de geest van daarnet was weg. Nu wist ze het zeker, dit was haar mam! De poes voor haar liep een hol binnen en zij volgde gedwee. In het hol lagen 4 kittens, een rode kater en een witte poes. Vaag herkende ze de poes en de kater, alhoewel het moeilijk te zeggen was of haar vermoeden klopte doordat er een wolk voorhing die het schouwspel wazig maakte. Net toen ze het zeker begon te weten verdween alles voor haar ogen en viel ze in een donker, zwart gat.
Snel opende Fluffytail haar ogen en keek om zich heen, ze was niet in de wolken, niet in de grot, maar weer gewoon in de Warrior Den van de Skyclan. Het was dus wel een droom. Maar ook een best vreemde droom. Het leek wel een voorspelling, van hoe haar moeder haar naar dat hol had geleid. Maar zeker weten wist ze het niet. Pas toen miste iets, de warmte en de vacht van Frost dicht bij haar. Waar was hij toch? Misschien was hij even jagen en moest ze gewoon even wachten. Dus wachtte ze. Minuten gingen voorbij en Frostclaw bleef nergens te zien, ergens kroop bij haar de angst toch wel omhoog. Toen ze vond dat ze lang genoeg gewacht had, stond ze op en liep de Den uit. Buiten keek ze even om zich heen. De geur van Skyclan was duidelijk te ruiken en de zon stond al vrij hoog aan de hemel. Had ze echt zo lang geslapen? Nou ja, daar ging ze zich nu even geen druk om maken, ze wou Frost vinden en wel meteen! Ze stak haar neusje even in de lucht en snoof alle geuren op, zoekend naar die ene geur. Flauwtjes kon ze hem er tussenuit halen. Hij was dus al vrij lang weg. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze begon te lopen. De ochtenddauw lag nog op het gras en haar pootjes waren een beetje nat aan het worden, maar dat kon haar allemaal niet schelen. Met lichte paniek in haar ogen liep ze verder. Waar was die kater?! Rustig volgde ze het spoor en kwam uit bij de grot waar zij een paar dagen geleden nog waren geweest. De geur van Frost was hier al iets duidelijker en voorzichtig stapte ze de grot binnen. 'Frost?' riep ze, 'Ben je daar?' Geen antwoord. Even staarde ze naar de grond en de angst begon steeds meer toe te nemen. De paniek was nu zelfs in haar ogen te lezen. Wat als hij vermoord was door een vos? Of was verdronken in het meer? Of per ongeluk was uitgegeleden bij de hoogrotsen en toen is gestorven bij de val? Nee, nee! Daar mocht ze niet aan denken. Hij was waarschijnlijk gewoon ergens aan het jagen... Iets langer dan normaal... Het had haar iets gerustgesteld, maar toch kon ze een paniekerige blik niet onderdrukken. 'Kop op Fluf!' dacht ze en haalde even diep adem, ga gewoon verder met zoeken en we zien wel. Snel liep ze de grot weer uit en sprong door de heg. Ze liep wat verder en snoof weer de lucht op. Pas nu merkte ze dat er 2 geursporen van Frost waren, de ene al nieuwer dan de andere. Ze besloot de nieuwste te volgen en liep zo snel als haar poten haar konden dragen via de geur richting Frost. De geur die ze daarstraks geroken had werd steeds sterker en het zou volgens haar niet zolang meer duren of ze zou hem bereikt hebben. Een angstig gevoel kwam plots haar hart binnen, wat als ze hem dood zou aantreffen? Snel schudde ze met haar kop, daar mocht ze niet aan denken! Ze kwam aan bij de hoogbomen en bleef even staan. In de verte kon ze de hoge boom zien, zijn boom, Frosts boom. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en die werd alleen maar groter toen ze hem zag. Hij legde iets neer, waarschijnlijk een prooi ofzo. Even bleef ze staan kijken en zag hoe hij weer verder ging met jagen. Een lichte grijns stond op haar gezicht en vrolijk liep ze naar de 2 prooien toe. Daar ging ze rustig zitten, wachtend op Frost die terug zou komen. Ze wou zijn gezicht wel eens zien als hij terugkwam. Hoe zou hij reageren? Plots voelde ze een lichte steek in haar buik, maar ze liet niets merken. Het zou wel overgaan...

(Wow dit is lang O.O)

What's wrong, Sweetheart? [fluffytail] 07c491f3d48309e318f224a

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

Frostclaw sprong van boom op boom, en keek in het rond. Hij zocht op de grond naar onoplettende prooi. De hoge bomen torende boven hem uit, en het bladerdak liet bijna geen licht toe. Een redelijk koel briesje woei door zijn uitgedunde vacht door. Het zou dus vandaag warm worden. Met een plof landde hij op de grond, en keek gulzig in het rond. Hij had vanochtend in het kamp ook al niks gegeten, helemaal niks. Hij dacht weer aan de prooi, die in de grond gegraven zat. Zou die niet opgemerkt worden? toch had Frostclaw het gevoel dat ogen in zijn rug brandde. Hij haalde nonchalant zijn schouders op en liep verder. Het zand ging in wolkjes omhoog, wat zijn vacht wat vies maakte. Een briesje woei weer door zijn vacht, en het bracht verschillende geuren mee; een Bloodclanner die hier een aantal manen terug was, en natuurlijk Skyclanners. En af en toe Roques. De wind bracht ook de zoete geur mee van fluffytail; het liet Frostclaw verwarmen. Ze was dus veilig, aangezien ze geen andere sterke geuren rook. Hij liep tevreden terug, en volgde blindelings haar geur, die hem naar de grot leidde. Niemand. Nu begon hij zich toch zorgen te maken. Hij volgde de geur weer, en kwam uit bij zijn boom, waar een wit bolletje zag. Hij grijnsde. Hij zou haar wel eens verassen. Verderop zat precies wat hij nodig had; een vogeltje. Hij zakte door zijn poten en ving het. Het stribbelde even tegen, maar met een simpele beet maakte hij het dood. Hij grijnsde. Misschien vond ze het leuk, wat heel waarschijnlijk was. Hij pakte het in zijn bek en sloop door de bomen naar haar toe. Toen hij op een tak boven haar zat, liet hij hem vallen. Oeps. Hij grinnikte even kort toen het vogeltje op haar witte vacht viel, en een bloedvlek achterliet. Net als de eerste keer. Hij lachte luid. "Hoi liefje" zei hij grinikkend. Hij sprong van tak naar tak naar beneden, en op een tak van een vossenlengte lang, en sprong voor haar neus. Hij likte haar wang. "Sorry" zei hij schaapachtig, terwijl hij het eigenlijk expres deed. Hij keek naar haar, haar gezicht vertrok even van de pijn. Meteen schoot Frostclaw in de zorg-modus. Wat zou er zijn? Is ze aangevallen? Ze is niet gewond. Vond ze het niet leuk? Hij schudde de vragen niet weg. "Wat is er?" zei hij bezorgd. Hij hoopte dat er niks aan de hand was. Hij begon te ijsberen. Deed het pijn? Vond ze het niet leuk? heeft ze een ziekte? Heeft een andere kat haar pijn gedaan? Heb ik haar pijn gedaan? Hij rook nog de katten van de patrouille, die hier altijd langs kwamen. Maar hij geloofde niet dat hun haar pijn zouden doen. Ze waren aardig, al waren ze niet zijn vrienden. Die had hij eigenlijk niet. Hij schudde zijn hoofd. Hij likte het bloed van de vogel af, en keek haar aan toen het helemaal schoon was. Haar buik verkrampte. "Fluffytail. Zeg wat er aan de hand is." zei hij bezorgd. En oprecht. Hij wilde niet dat ze pijn leed. Hij keek haar aan. Wat nu? Hij krulde zijn staart om haar pluizige staart. "Vertel wat er aan de hand is. Ik wil niet dat je pijn hebt" zei hij. Hij keek haar aan. Ze moest vertellen wat er aan de hand was. Het liefst zo snel mogelijk.

( Valt ook wel weer mee hoor ^^)

We're mega posters (in dit topic) xD ~~En als me dat bij deze post ook lukt~~

Even was de kater uit haar zicht verdwenen. Rustig ging ze liggen en keek even om zich heen. Haar ogen gleden even naar Frosts boom en staarde toen weer terug vooruit. Ze schrok op toen ze plots achter haar iets hoorde. Met een ruk draaide ze haar kopje om en keek even rond. Niks te zien, verbaasd speurde ze de omgeving af en toen ze niemand zag keek ze weer vooruit om kort daarna op e schrikken van een vogel die op haar hoofd viel. Kleine stroompjes bloed stroomden langs haar hoofd naar beneden. Ze hoorde gelach van boven en keek omhoog. Het duifje viel van haar hoofd en ze zag Frost zitten. "Hoi liefje" zei hij grinnikend, 'Wat een hartelijk ontvangst' zei ze droogjes en kon daarna een grijns niet onderdrukken. Rustig keek ze naar hem toen hij van tak naar tak naar beneden sprong en toen precies voor haar lande nog geen voslengte van haar af. Met een likje maakte hij een deeltje van haar wang schoon en een lief glimlachje stond op haar gezicht te lezen. "Sorry" zei hij schaapachtig en ze wou lachen, maar een steek in haar buik maakte dat het er niet zo uit zag. Ze zag meteen Frosts gezicht veranderen en even sloeg ze haar ogen naar de hemel. Mannen... Soms waren ze té bezorgd. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. De poes wist een glimlach op haar gezicht te plakken en gaf haar kater even een likje. 'Niks hoor,' zegt ze grijnzend en draaide zich even om naar de duif. Rustig raapte ze de duif op en legde die weer neer tot ze haar buik weer voelde, haar buik verkrampte even, maar al snel wist ze de pijn weer een beetje onder controle te krijgen. Ze had een licht vermoeden wat het was, maar alleen wist ze het niet zeker... En als ze iets niet zeker wist ging ze het ook niet zeggen! Ze keek even naar Frost die het duidelijk gezien had. "Fluffytail. Zeg wat er aan de hand is." zei hij bezorgd, ze wist wel dat hij niet wou dat ze pijn leed, maar hij zou haar pijn ook niet dragelijker kunnen maken en als ze zou zeggen wat ze dacht... Nou ja, daar had ze eigenlijk geen idee van. Misschien zou hij er blij mee zijn, maar voor hetzelfde geld vond hij het maar helemaal niks. Of hij ging haar extra beschermen en zich extra zorgen maken. 'Er is niks', zei ze dus maar toen de krampen weer een beetje over waren. Toch wist ze dat hij het niet zou geloven. Maar dat moest hij zelf weten. Ze kon erg koppig zijn en ze wou niet dat hij zich extra zorgen ging maken omdat hij wist dat ze misschien zwanger was. Neej, als ze dat zou zeggen... Misschien was hij dan van zijn zorgen verlost, maar misschien werden ze erger en dat risico wou ze niet nemen. "Vertel wat er aan de hand is. Ik wil niet dat je pijn hebt" zei haar kater weer terwijl hij haar aankeek. De witte poes wende even haar blik af en keek hem toen terug aan, 'Ik weet dat je dat niet wilt Frostclaw, maar er is niks, ech waar.' zei ze toen zuchtend, even viel haar blik op het duifje. Traag bukte ze om het duifje te pakken om dan in 1 bewegibng recht te komen en het duifje naar hem toe te gooien. 'Mwahaha, nu word je weer roder dan je was!' riep ze lachend en keek hem even grijnzend aan, 'Niet dan?' vroeg ze uitdagend, weer voelde ze steken in haar buik, maar deze keer liet ze er niets van merken. Op haar gezicht stond nog steeds diezelfde vrolijk, uitdagende grijns van daarnet en rustig wachtte ze op een antwoord. Toen het voor haar te lang duurde gaf ze hem een vrolijke lik, 'Doe je nog wat?' vroeg ze grijnzend 'of blijf je me hier zitten aangapen.' Snel pikte ze eht duifje voor zijn neus weg. Ze was blij dat die steken in haar buik even over waren. Ze had zin om lol te maken, niet om pijn te lijden. Vrolijk gooide ze het duifje weer tegen Frost aan. 'Pak me dan, als je kan!' riep ze lachend en spurtte weg. Fluffytail maakte nog een grappige bokkesprong en rende tot achter een paar struiken, daar bleef ze even zitten en schoot toen tot achter een boom iets verder weg. Daarna sprintte ze naar Frosties boom en klom zo snel mogelijk omhoog. Toen ze eenmaal boven was, keek ze even naar beneden. 'Wat ben jij klein!!' schreeuwde ze luid naar Frost, ze greens, maar al snel verkrampte haar gezicht toen ze weer steken voelde opkomen. 'Damn' dacht ze en keek weer naar beneden. Pas toen keek ze naar haar vacht...

(Gelukt xD)

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

(damn kijken of ik een lange post kan maken. )

'Ik weet dat je dat niet wilt Frostclaw, maar er is niks, ech waar.' zei ze toen zuchtend, even viel haar blik op het duifje. Traag bukte ze om het duifje te pakken om dan in 1 bewegibng recht te komen en het duifje naar hem toe te gooien. 'Mwahaha, nu word je weer roder dan je was! Niet dan?' vroeg ze uitdagend 'Doe je nog wat? of blijf je me hier zitten aangapen.' Snel pikte ze eht duifje voor zijn neus weg. Vrolijk gooide ze het duifje weer tegen Frost aan. 'Pak me dan, als je kan!' riep ze lachend en spurtte weg. Fluffytail maakte nog een grappige bokkesprong en rende tot achter een paar struiken, daar bleef ze even zitten en schoot toen tot achter een boom iets verder weg. Daarna sprintte ze naar Frostclaws boom en klom zo snel mogelijk omhoog. Toen ze eenmaal boven was, keek ze even naar beneden. 'Wat ben jij klein!!' schreeuwde ze naar beneden. Frostclaw lachte, maar was nog niet gerust. Vooral niet omdat haar vacht warrig zat en ze er wat boller uitzag dan normaal, terwijl ze niet eens gegeten had.. Haar buik kromp weer in elkaar en ze keek met een uitdrukking die zei: Hou eens op! Frostclaw klauwde naar boven toe, recht op de stam, en liep naar fluffytail. Het was niet goed als ze dat deed. Haar buik leek boller dan normaal. "Fluffytail! vertel gewoon wat er aan de hand is, dit kan niet goed zijn!" zei hij. Hij keek naar haar buik. Ze had niet gegeten. Dat wist hij zeker. Frostclaw zat helemaal onder het bloed, maar dat maakte niet uit. Zijn ogen waren gericht op haar, ze kon hier nu niet bovenin de boom zitten. "je moet naar beneden, Fluf" zei hij. Zijn intuïtie zei dat er iets was dat Fluffy niet vertelde. Na geen reactie te krijgen herinnerde hij dat hij hoog zat, en haar niet zomaar kon dragen. Fluffytails gezicht vertrok van de pijn. Weer herinnerde hij zich de droom:

Frostclaw stond op een weiland. Mistbanken omringden hem. Zijn glanzende vacht scheen helder. Voor haar stond Fluffytail, met een ernstig en bang gezicht. "Wat is er, Fluffytail?" zei hij. Zijn felgroene ogen leken licht te geven, net als de ondergaande rode zon. Hij liep naar haar toe, maar botste tegen iets aan. Hij kon niet verder. Het was doorzichtig en hij zag niet waar het ophield en het begon. Hij krabbelde met zijn poten tegen de wand aan, maar geen reactie. De wand verdween niet, hij loste niet op. Helemaal niks. "Fluffytail!" schreeuwde hij.

Een huivering liep over zijn rug. Er was hier iets niet goed. Hij ging zitten en zuchtte. "Wat is er?" zei hij met zijn hoofd naar zijn poten kijkend. Nu had hij sterk de neiging om haar op de rug te nemen, maar het kon niet. sowieso wilde hij niet het risico lopen dat ze weer pijn kreeg. fluffytail kreeg er steeds meer last van te hebben. "Vertel het me!" schreeuwde hij, harder en kouder dan hij eigenlijk bedoeld had. De vogeltjes hielden op met hun lied, terwijl het al sunhigh was. Het was al warmer. Hoger was het warmer, en als ze hier nog langer bleven... "Je móét nú naar beneden!" schreeuwde hij weer naar haar. "Luister nou..." zei hij terwijl zijn stem wegstierf. De vogels gingen weer verder met hun lied. Krampen. Hoogte. Warmte. Waarom ook alles tegelijk? hij keek naar fluffytail, enigszins woedend, en keek naar beneden. Hij vroeg zich af of ze het zou halen...

(hmm... best goed gelukt xD

xD Je streefdoel is gelukt, nu ikke weer proberen Razz

Ze was rustig gaan liggen en zag Frost snel naar boven klauteren. Toen hij boven was liep hij recht naar haar, ze had weer even een vrolijke glimlach op haar gezicht weten te plakken en zelfs haar ogen leken een beetje mee te doen. 'Dat was knap.' zei ze rustig, 'zo recht langs de stam.' Maar kort daarna klonk zijn stem, "Fluffytail! vertel gewoon wat er aan de hand is, dit kan niet goed zijn!" zei de kater, een zachte zucht verliet haar mond. Ze zou het hem wel moeten vertellen. Maar dat zou ze subtiel doen, niet echt letterlijk van ik ben zwanger. Neej, ze zou hem rustig aan laten doordringen dat ze waarschijnlijk kittens verwachtte. Maar hoe? Ze voelde hoe zijn ogen haar aankeken, terwijl zij haar poten plots interssant vond. Ze durfde hem eigenlijk niet goed aan te kijken. "je moet naar beneden, Fluf" zei hij, even keek ze hem weer aan. Dat had ze beter niet gedaan, want weer voelde ze een pijnscheut door haar lijf gaan. Dit keer kon ze haar gezicht niet houden zoals ze het wou en trok ze weer eens een pijnlijk gezicht. Verdrietig keek ze opzij, wat zou hij nu weer denken? Ze zag hem gewoon denken. Even dacht ze aan haar droom, de 4 kittens en de witte poes en rode kater. Plots drong het tot haar door. Zij was wit... Frost was rood... Zou...? Het moest haast wel, zou haar moeder haar droom zijn binnengedrongen vanuit de starclan om haar een klein stukje van de toekomst te laten zien? Waarschijnlijk wou die dat zij er zich op kon voorbereiden. Zodat ze een goede moeder zou worden. Het was waarschijnlijk de bedoeling geweest dat ze deze droom aan Frost vertelde. Hmm, dat was misschien wel een begin om dat aan te brengen... Plots schrok ze op uit haar gedachtes doordat ze Frost zag bewegen. Nou ja bewegen, ze zag de huivering over zijn rug gaan en hoorde zijn zucht. "Wat is er?" vroeg de kater. Rustig keek ze even naar hem, hij had zijn kop op zijn poten gelegd en zat haar nu aan te kijken. Even dacht ze na, hoe zou ze dit nu aanbrengen? Ze durfde het eigenlijk nog steeds niet te zeggen en keek weer even naar boven. Hopend dat haar moeder haar zou bij staan, toen hoorde ze hem weer. Zijn stem was hard, kil en luid. Maar waarschijnlijk had hij het zo niet bedoeld. "Vertel het me!" schreeuwde hij en ze wankelde even op haar tak. Toen ze haar evenwicht terug had, merkte ze dat de vogels waren opgehouden met fluiten. "Je móét nú naar beneden!" schreeuwde hij weer, de arme poes had zin om in tranen uit te barsten. Ze kon het bijna niet meer aan, even keek ze naar beneden. Als ze viel was ze dood. Hmm, handig. Neej Fluf! niet weer die zelfmoord! Frost houd van je en jij gaat jezelf niet vermoorden! Want dan vermoord je niet alleen jezelf, maar ook 4 kittens. Begrepen?! Direct haamde ze even diep adem om wat te antwoorden tot ze zijn stem weer hoorde, deze keer zachter en in haar oren smekend omdat zijn stem op het einde wegstierf. "Luister nou..." zei de kater. Snel stapte ze op Frost af, gaf hem een lik en duwde haar kopje in zijn vacht om de tranen niet te laten zien. Daarna keek ze hem weer aan en slikte even een prop in haar keel weg. 'Er is echt niks ernstig Frost', begon ze stil, 'Ik weet dat je bezorgd bent en wilt dat ik geen pijn lijd, maar dat hoeft niet, want ik, noch jij kan er echt iets aan doen. Het is iets dat moeder natuur nu eenmaal bij datgene met zich meebrengt.' Even stokte ze en keek naar haar poten. Haar staart die eerst maar losjes van de tak hing legde ze nu om haar poten heen en weer keek ze hem aan. 'Ik durfde het je niet zeggen omdat ik dacht dat je dan alleen maar bezorgder zou worden.' En nu had ze natuurlijk nog steeds niet gezegd wat er gaande was. Maar dat wou ze ook nog niet. Alles kwam op zijn tijd. Dit was de inleiding maar. 'Je kan niks aan mijn pijn doen en verhelpen kan je het ook niet. Het maakt heus niet uit of ik op de grond ben of hier in de boom.' ging ze weer verder en een glimlachje verscheen op haar gezicht. 'Het is pijn die ik eerlijk gezegd een klein beetje wil.' Dat klonk misschien raar, maar daar bedoelde ze mee dat ze de pijn er dan maar bij nam. Voor wat het resultaat zou zijn vond ze dat ze de pijn wel even kon doorstaan. 'En oké, ik zal de boom uitgaan, maar alleen omdat jij dat wilt.' zei ze en gunde hem een zoet glimlachje voor ze weer van tak naar tak naar beneden sprong. Even dacht ze terug aan wat ze gezegd had. Zo zij sprak in geheimtaal zeg! Waarschijnlijk zou hij de helft verkeerd opvatten, maar dat maakte niet uit. Je kon het niet zo opvatten dat er iets ergs uit voortkwam. Toch? Toen ze met haar 4 pootjes op de begane grond stond, ging ze rustig zitten en wachtte op hem. Nog 1 keer voelde ze een steek, maar ze wist hem te verdringen.

Gelukt ^^

Frostclaw
Here in the dark, in these final hours
I will lay down my heart and I'll feel the power

'Er is echt niks ernstig Frost', begon ze stil, 'Ik weet dat je bezorgd bent en wilt dat ik geen pijn lijd, maar dat hoeft niet, want ik, noch jij kan er echt iets aan doen. Het is iets dat moeder natuur nu eenmaal bij datgene met zich meebrengt. Ik durfde het je niet zeggen omdat ik dacht dat je dan alleen maar bezorgder zou worden. Je kan niks aan mijn pijn doen en verhelpen kan je het ook niet. Het maakt heus niet uit of ik op de grond ben of hier in de boom. En oké, ik zal de boom uitgaan, maar alleen omdat jij dat wilt. Met opluchting keek hij hoe ze naar beneden huppelde. Ze deed wel erg geheimzinnig.. Frostclaw klemde zich weer vast aan de boomstronk en liep ondersteboven, een beetje abnormaal, naar beneden. Eenmaal beneden likte ze haar vacht. "Oké, en vertel nu maar wat er écht gaande is, want je heb me niks verteld." hij dacht even terug aan de aanwijzingen: Je kon er niks aan doen, je kunt het niet verhelpen, hoogte maakt niet uit. Bij Frostclaw ging er kort een belletje rinkelen. maar die verdween weer, helaas. "Probeer alsjeblieft niet te doen alsof je géén pijn hebt. Dat maakt het wat makkelijker." zei hij. Nadat hij haar buik zag verkrampen, wist hij het weer. Maar voor de lol speelde hij het spelletje mee. Hij liep naar de grot toe, wetend dat Fluffy hem zou volgen. Hij sprong door de bosjes heen. Binnen was het koeler dan buiten, maar toch had hij het verschrikkelijk heet. Hij liet zich in het water zakken en begon te zwemmen. Ook dook hij een paar keer onder water. Het was verschrikkelijk verfrissend, en toen hij onder water zwom, deed hij zijn ogen open. Hij zag iets blinken in het water, een soort... kristal leek het wel. Hij wilde er naartoe zwemmen, tot hij merkte dat hij zijn adem niet lang meer zou kunnen inhouden. Hij zwom naar het oppervlak toe, haalde een diepe scheut adem binnen, en dook weer onder water. Hij zwom weer naar het blinkende ding toe, en pakte het met zijn poot op. het was klein en rond, een rozig kleurtje had het. Hij had het wel eens eerder gezien; een parel. Zijn moeder had er ook een. Hij herinnerde zich weer die dag als de de dag van gister...

"Frostkit, doe nou eens rustig!" zei mama. Frostkit hield direct op met spelen en keek naar moeder, met grote kraaloogjes. Mama lachte en keek weer weg. Frostkit speelde weer verder met zijn broertjes en zusjes, en toen hij moe was, besloot hij tegen de buik van moeder aan te gaan liggen. "Mama, waar is papa eigenlijk?" vroeg hij nieuwsgierig. "Je vader is in Starclan, liefje. Hij was aardig, en hij leek veel op je. Ook hij had zo'n mooie vacht en groene ogen, maar die waren niet zo fel als die van jou." moeder glimlacht en Frostkit keek weg. "Maar mama, hoe was hij?" vroeg Frostkit door. "Hij was heel aardig en zorgzaam, en enigszins gestrest. Hij was goed. Ik heb ooit een keer van hem een parel gekregen, zal ik hem laten zien?" Frostkits kopje schudde hevig van ja, en samen met mam liep hij de nursey uit. Ze stopte bij de ingang van het kamp. "beloof je hier te blijven, Frostje?" Frost beloofde het plechtig, en ging zitten wachten bij de ingang. na een tijdje was mam weer terug, met een glimmend, rozekleurig ding in haar bek. Ze legde het voor Frostkit neer, en hij onderzocht het goed. Toen hij naar mama keek, was ze nat. "Een parel" zei moeder, die tranen in haar ogen kreeg. Toen er een traan over haar wang rolde, likte Frostkit die op. "Niet huilen mama" zei hij. Moeder pakte de parel weer op, en liep weg. Frostkit ging zitten bij de ingang, en wachtte voor zijn moeder. Die uiteindelijk niet meer kwam. 3 dagen zat hij daar. Wachtend.

Frostclaw kwam weer bij het nu. Wat als die parel van zijn moeder was? Hij leek er wel veel op. Hij herinnerde weer dat hij onder water zat, en hij zwom met de parel in zijn bek naar het oppervlak. Hij legde de parel op de kant neer en ging erbij zitten. Wat als deze écht van moeder zou zijn geweest? Hij liet een traan op de parel vallen, die helde glom. ja, dat was die van zijn moeder. Hij wilde dat Fluffytail hem kreeg. Daarom was mama dus zo nat! Toen hij even besefte dat Fluffytail er ook was, schudde hij zichzelf wakker en keek haar aan. Hij pakte het in haar mond en legde het voor haar neer. "Ik wil dat je dit bij je houdt, als een gelukssymbool. Het is van mijn moeder geweest, die het van mijn vader heeft gekregen, die het weer heeft gekregen van zijn moeder. En ik wil dat jij het bij je houdt. Zie het als een familietraditie" Zei hij. Hij likte haar oor kort. Hij keek haar aan in haar oogjes en zag daar een soort twinkeling, die hij eerder bij haar moeder had gezien, als ze iets leuks verwachtte. Verwachtte.... "Wacht... die aanwijzingen, he? bedoel je dat je...." hij wist dat hij het goed had. Hij zou vader worden.

Onderwerp: Re: What's wrong, Sweetheart? [fluffytail]