You said WHAT? {Icerock}

Zachte voetstappen galmde geruisloos door het woud. Ze hoorde elk hartje van het prooi dat verscholen zat in de varens bonzen. Nee, ze ging niet jagen.Nee ze ging ook geen prooi stelen van andere Clans. Ja nu je het zegt, wat gaat ze doen? Niemand wist wie Mistblow eigenlijk écht was. Wat ze echt voelde, of dacht. Zelfs als haar leader iets vraagt, dan antwoord ze alleen als het echt nodig is. Niet dat ze asociaal is hoor. Ze gaat vaak mee op patrouille, en gatherings, en samentongen. Ze was gewoon niet iemand die een mond vol woorden had. En haar kleine gestalte viel nou ook niet echt denderend op. Ze was simpel weg een grijze tabby poes met een witte kin en smaragd groene ogen. Ze had al eerder gehoord dat haar ogen mooi waren, maar geloven...Tja dat deed ze niet echt.

The spacement between us
Can't break this feelings
I swear i would never bring us
To dead, but either to life

Met haar lange iets donzige staart tikte ze heen en weer in een ritme waar je duizelig van kon worden. Mistblow deed het tegen de verveling, zo'n trekje, ken je dat dan niet? Pas toen ze doorhad waar haar poten haar naar toe draagde, begon ze te protesteren.''Nee! Nee ik ga er niet naar toe!....O-okee dan. Als je het echt wilt Mistblow''murmelde ze in haar zelf. Ze draafde richting de grenslijn van de WindClan en de ThunderClan. Niet dat ze daar zo'n probleem mee had hoor. Gewoon, haar oudere broer Icerock die ondertussen al een elder was, zat in de WindClan. Hoe zij in de ThunderClan terecht gekomen is wist ze niet. Die vraag spookte al een tijdje bij haar rond. Misschien wist haar broer het wel. En misschien kwam ze hem vandaag, op dit tijdstip tegen! Ze voelde hoe het zachtjes begon te zeveren. Zo'n motregen. Ja, daar hield ze van. Ze vond het een goede afkoeling voor een zware dag. Toen ze de grenslijn bereikte liet ze haar zakken tot haar buik de vochtige grond raakte. En staarde zo wat naar de overkant, wachtend op iemand.

The spacement between us
Can't break this feelings
I swear i would never bring us
To dead,but either to life

Stil en rustig liep hij het kamp rond, even ging hij zitten, maar stond al snel weer op. Sinds kort zat hij weer met die ene vraag in zijn hoofd. Die ene vraag die hij zich jaren geleden ook had gesteld. Waarom? Waarom moest/kon dat gebeuren en hoe? Hoe in godsnaam? Bijna zenuwachtig liep hij een rondje door het kamp tot een willekeurige kat hem irritant begon te vinden en hem een boze blik toewierp. Die had de oude kater gezien en direct stopte hij en keek even naar de kat die hem zo boos had aangekeken. Daarna maakte hij dat hij weg was. Het kamp uit, hij moest gewoon even uit de drukte. Een zachte zucht verliet zijn mond en de wind speelde met zijn vacht. Nog steeds spookte die ene vraag door zijn kop. Het was zo vreemd dat hij daar nu pas weer aan dacht. Het was minstends 20 manen geleden gebeurt! Het was gewoon vreemd, het was vreemd dat hij er nu aan dacht en vreemd dat ze weg was. Want waarom? Waarom in godsnaam was ze plots weg en verscheen ze even later aan de rand van het Thunderclankamp om te zeggen dat ze bij de Thunderclan zat? Hadden ze haar gestolen? Gedwongen om daar te blijven wonen of was ze zelf een beetje dom geweest? En dan nog hoe had het kunnen gebeuren. Ze was toen een kitten! Iemand had op haar moeten letten! Ze mag het kamp niet uit en het was dus een fout van iemand die toen warrior was. Een ding wist hij zeker, het was niet zijn fout! Gelukkig maar, stel je voor als dat ook nog eens zou zijn. Dan zou hij hier zitten denken aan stomme dingen terwijl hij het zelf had laten gebeuren.

Why did you leave me?
Now you seem deceive everyone.
Why did you leave me?
Now you seem deceive everyone.

Even keek hij op uit zijn gedachtes, al de tijd dat hij zat te denken had hij gelopen. Een heel eind al eigenlijk. Rustig keek hij om zich heen, kijkend naar waar zijn poten hem gebracht hadden. Hij was bijna bij de grens met de Thunderclan. Daar zat zijn zus nu... Misschien... Hij zou echt zeer veel geluk moeten hebben moest dat kunnen, moet hij zijn zus tegenkomen net op die plek, op dit tijdstip. Het was lang geleden dat hij haar nog gezien had en eigenlijk wilde hij haar heel graag terug zien. De oude kater zuchtte even zacht en snoof even de geuren hier op. Toen plots heel licht een bekende geur zijn neus binnendrong, liep hij zachtjes verder. De geur werd sterker en eindelijk herkende hij hem. Het was zijn zus! Even begon hij te rennen, maar al snel kapte hij daarmee, toen hij zich bedacht dat hij was vergeten hoe ze eigenlijk heette. Ach ja, waarschijnlijk was zijn zus wel zo vrijgevig om dat te zeggen. Snel liep hij weer verder en al snel zag hij haar. Zijn zus! Zijn fammilie! 'Zusje!!!' riep hij vrolijk en sprintte op haar af, 'Ik heb je al veel te lang niet meer gezien.' Op zijn gezicht was een grote glimlach verschenen en vrolijk keek hij zijn zus aan.

Een niets zeggende grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze naar tabby kater voor haar. Kon haar geluk nou niet meer op? 'Zusje!!!' riep hij vrolijk en sprintte op haar af. Ze ontweek de sprint van Icerock die op haar af kwam, en deinsde dan ietsie terug. Niet dat ze bang was, bescheiden kun je zeggen. 'Ik heb je al veel te lang niet meer gezien.' Weer liet ze een uitdruking loze blik zien, en gluurde hem raar aan. Nu ze hem zo zag. Wist ze wat haar leven miste. Haar familie. Weer drong de vraag door bij haar gedachtens. Hoe ben ik in de Thunderclan gekomen? En waarom kwamen ze dat niet te weten? En wie heeft me dan mee genomen? Haar smaragd groene ogen tuurde naar iets wat alleen zij kon zien. Wie had het antwoord op haar vragen? En wie, wie oh wie had hier iets mee te maken?

Like i will know when the times there?
Like i will die when you will dare?
Like...We ever could be the same?
Like family,did you leaved me or i leaved you?

Even drong door dat ze niet echt vriendelijk is, of sociaal. Ze toverde even een glimlach op haar snoet. Maar die leek eerder op een scheve grimas. Liegen kon ze nooit,laat staan dat ze moest liegen tegen haar broer. '' Hoi,Icerock'' miauwde ze als begroeting. Haar staart speelde weer een spelletje met het gras,en haar ogen sloegen neer op haar poten. Weer wist ze niet wat ze moest zeggen. Wat was dit toch met haar? Zelfs tegen haar broer is ze sprakeloos. ''eh,je ziet er goed uit'' flanste ze er maar uit.

Like i will know when the times there?
Like i will die when you will dare?
Like...We ever could be the same?
Like family,did you leaved me or i leaved you?