Am I in heaven, or in hell?

Geruisloos liep een grote kater door het struikgewas. Hij was stevig gebouwd en had een lange vacht met vlekken in alle kleuren. Met zijn neus snuffelend in de lucht was het duidelijk dat hij ergens naar op zoek was. 'Waar ben je mee bezig, Promise?', mompelde de kat in zichzelf. Aarzelend zette hij nog een stap verder. Nu werd de geur echt duidelijk. Ik moet vast bij het gebied van een grote groep katten aangekomen zijn, dacht hij bezorgd. Heel zijn leven was hij altijd al op zijn hoede geweest, bij elke beweging of geluidje schrok hij op. Al zijn instincten schreeuwden hem weg te rennen bij het ruiken van al die vreemde geuren. De grens was duidelijk afgebakent, maar de verschillende geuren die toch een geheel vormden intrigeerden hem. Konden zoveel katten echt samenleven.Hij voelde een steek in zijn hart toen hij dacht aan zijn eenzame leventje. Misschien was het leven in groep toch gelukkiger dan helemaal alleen in de bossen leven. Maar toch, zijn geliefde bossen... Hij was er opgegroeid, hield van de stilte in het bos, het door het bladerdek van de bomen gefilterde zonlicht in de zomer, het frisse water dat in stroompjes door het woud liep, het kraken van de dennennaalden onder zijn pootkussentjes, een overvloedige hoeveelheid prooi... Bij die gedachte begon zijn maag te knorren. Het was alweer een tijd geleden dat hij nog gegeten had, en door de tocht had de kater honger gekregen. Zou hij hier jagen, op het territorium van een andere kat? Nee, hij was niet van plan zich de woede van deze vreemdelingen op de hals te halen. Toch twijfelde hij. Een klein hapje kon toch geen kwaad? Nee, hield hij zichzelf voor. Het kan nooit goed zijn om prooi van vijandig gebied te stelen. Plotseling werd de sterke geur van muis zijn neusgaten binnengedreven. En voor hij er zelf maar over kon nadenken, zakte hij in jachthouding en sloop langzaam op het diertje af. Al zijn zintuigen stonden scherp op zijn prooi. Hij hoorde een takje kraken achter hem maar besteedde er geen aandacht aan. Blijkbaar had het muisje het geluid ook gehoord, want het keek angstig achterom en verdween in zijn hol. Grommend sprong Promise erachteraan, maar hij kon het dier niet meer vangen. Gefrusteerd draaide hij zich om in de richting van het geluid. 'Daar gaat mijn maaltijd,' mauwde hij boos naar de lawaaimaker. Pas dan rook hij dat het een kat was. Een lid van de groep katten die hun territorium hier hadden. Ze hadden hem betrapt. Vastberaden zich te verdedigen, zette hij zich schrap voor het gevecht dat volgens hem er zou komen.

-Tallpoppy-

De poes die uit de struiken kwam leek op niets wat hij verwacht had. Maar ja, een heel leger bloeddorstige katten die hem vermoordden was nu ook weer niet reëel. 'Je gaat me toch niet aanvallen ?' Vroeg ze met een zoet stemmetje en keek hem liefjes aan. 'Want ik doe toch niets?' Ze knipperde even met haar wimpers en sloeg haar staart om haar poten heen terwijl ze ging zitten. Promise vertrouwde het niet. Wilde deze kat hem niet wegjagen? 'Ik ben trouwens Tallpoppy, from the Thunderclan.' Weer glimlachte ze zoetjes naar hem. 'Heb je je prooi laten ontsnappen ?' Vroeg ze nu op een plagerige toon en keek hem grijnzend aan. Verbaasd keek hij haar aan. Van wat ze had gezegd begreep hij bijna niets. Toch bleef hij op zijn hoede. Het kon een hinderlaag zijn. 'Euh... Hoi.. Tallpoppy', stamelde hij, 'Ik ben Promise. En ik zou die muis heus wel gevangen hebben als jij hem niet zou weggejaagd hebben!' mauwde hij verontwaardigd. Nu werd Promise echt nieuwsgierig. 'Wat is dat, de ThunderClan?' vroeg hij alsof hij wel wist waar ze het over had, terwijl dat totaal niet het geval was. Het leek Promise het beste gewoon de schijn op te houden.