I guess I'm lost..

Een mooie wit met gemberkleurig gevlekte poes rendde tussen de struikjes en boompjes door. Haar ogen waren wijdopen gesperd. Dit was nooit de bedoeling geweest! Waar was haar huis? Waar moest ze heen? Waar was de oude dame? Haar oren had ze platgelegd. Het laatste van de route die ze gelopen had herinnerde was dat ze een grote hond tegen was gekomen die naar haar geblaft en gebeten had... Toen had ze voor haar leven gerend, tussen de straten en steegjes door en uiteindelijk hierheen naar open velden. Al had het belletje aan haar halsband keer op keer verraden, telkens weer gegeven waar ze was. Iets waar ze helemaal niet blij mee was, de hond had haar telkens weer gevonden dankzij het verdoemde ding. Normaal hield ze wel van het geluidje dat de bel maakte. Maar goed, ze was de hond nu kwijt. Al had paniek het nu overgenomen. Ze had toen ze wegvluchtte voor de hond totaal niet opgelet waar ze heen ging, en nu was ze dus helemaal verdwaald. Nog altijd was ze aan het rennen. Vermoeidheid trok aan haar poten, maar angst dwong haar voorwaarts. Totdat ze tegen iets pluizig opbotste. Door de kracht van de klap tuimelde Merry achteruit en schudde ze verdwaasd met haar kop. Als het kon had ze door de angst haar nagels uitgeklapt, maar ja, dat ging moeilijk, ze had namelijk geen nagels meer.

Het was een prachtige middag. De zon scheen door de bomen heen en de vogels zongen. Konijnen waren druk bezig met het maken van hun holletjes. Er was overvloed aan eten. Het was prachtig. Een zachte zucht werd hoorbaar. Een zwarte kater, genaamd Warriorclaw. Hij opende rustig zijn ogen en gaapte. Hij stond op en rekte zich uit. Hij had de hele nacht en ochtend geslapen. Nu kon hij weer vooruit en was hij fit genoeg om vanalles te gaan doen. Misschien dat hij nog even naar Darkness ging. Hij liep traag zijn den uit en keek even om zich heen. Het was een prachtig weer. En al zeker op zijn gebied. Jep, Dit was zijn gebied. Het gebied waar enkel Darkness welkom was. Nog een zucht weerklonk. Hij had Darkness al een hele tijd niet gezien. De laatste keer dat hij haar zag was toen hij gewond was. Toen had Darkness hem verzorgd. Daarna hadden ze elkaar al 2 dagen niet meer gezien. Het was een kwelling. Hij liep richting een dun beekje die zich ook in zijn gebied bevond. Daaruit dronk hij een beetje. Het was een heerlijke middag. Zijn energie was weer gevuld en hij kon weer een hele dag vanalles doen. Hij kraste met zijn nagels over de schors van een boom. Zo liet hij weten dat dit zijn gebied was. Hij markeerde voor de zekerheid zijn gebied nog eens en ging daarna op een nogal hoge steen zitten. Als een leider keek hij over het gebied heen. Het zag er prachtig uit en er was geen indringer te bekennen. Hij kon gaan jagen. Met een soepele sprong, sprong hij van de steen af. Met een iets snellere pas liep hij richting een veldje waar hij altijd jaagde. Daar was altijd wel prooi te vinden. Zelfs in bladkaal. Traag keek hij om zich heen. Hij zoch hét geschikte prooidier. Het liefste een diertje met genoeg vet op zich. Jonge konijntjes liet hij gewoon rondrennen. Die waren pas lekker als ze volwassen waren. Hij ging in het hoge gras liggen zodat de prooidieren hem niet konden zien. Even snoof hij toen een klein konijntje langs hem door rende. Het was te jong om te eten. Hij was geen moordbeest, Nee, in tegendeel. Hij leefde met de natuur en maakte zich zorgen om de natuur als dit nodig was. Hij had een hekel aan de mens die de natuur vervuilde. Het waren maniaken die enkel aan zichzelf dachten. En dan nog die poesiepoezen, Die trouw waren aan de mens. Wat walgelijk. Ze veraadden hun eigen soort. Hij had een bloedhekel aan die veraders. Hij wou ze het liefst de nek omdraaien, Maar dat deed hij niet. Doden was niet goed. Dan was je een moordenaar. En misschien konden deze dieren er niks aan doen. Ze werden misschien opgesloten door die vreselijke mensen. Nee, hij moest er niet aan denken. Gelukkig was hij een vrije kater die deed wat hij wou doen. Opeens schoot er een perfecte prooi voor hem langs. Jep, Die moest hij hebben. Met zijn rechterpoot haalde hij uit een beet meteen het diertje dood. Je moest zo'n dieren nooit pijn laten lijden. Dat was vreselijk zielig. Trots greep hij het vette konijntje in zijn bek en nam het mee naar zijn den. Daar lag hij het neer. Hij duwde zijn prooi naar binnen de schaduw in zodat het niet te warm werd. Daarna ging hij nog even naar het beekje en begon zich daar te wassen. Enkele vogeltjes gingen naast hem op een rots zitten en begonnen te zingen. Zijn oren stonden neutraal en een moment keek hij naar de vogeltjes. De vogeltjes vlogen niet weg en zongen verder. Prachtig. Opeens voelde hij hoe een donzige poes tegen hem op botste. Met een ruk keek hij opzij. Meteen liet hij een grom horen. 'Dit is mijn gebied, wegwe..' Hij rook de geur van poeziepoes. Waren deze dan nú ook in het rogue gebied te vinden? Wat een schande. Nog een grom liet hij horen. 'wát die jij hier'

Nog steeds een beetje versufd van de klap, schudde Merry haar kop en knipperde ze een paar keer met haar ogen. Een zacht onverstaanbaar gemurmel ontsnapte eventjes uit haar bek totdat ze besefte dat ze tegen iemand was opgebotst. "Oh sorry.. Ik.." Ze sloeg haar ogen op terwijl ze aan het spreken was, maar ze viel spontaan stil toen ze zag tegen wie ze was opgebotst. Eventjes leek ze letterlijk te bevriezen, gewoon omdat ze even niet wist wat ze moest zeggen. Maar daarna begon ze alsnog te bewegen, haar oren gingen plat in haar nek en haar ogen werden groot van angst. Haar nekharen gingen overeind, maar er verschenen geen klauwen uit haar tenen glijden, wat vreemd was bij deze houding. Al was dat voor haar heel logisch, omdat ze ze simpelweg niet meer had. "'Dit is mijn gebied, wegwe..'" Begon de kater tegen haar te spreken, met een grom. Het joeg haar verschrikkelijk veel angst aan. Zou hij haar aanvallen? Of erger? "Wát die jij hier" Weer liet een grom haar oren rinkelen. "I-i-ik.." Stamelde ze, ze zette geschrokken een pas naar achter terwijl ze sprak. "I-ik weet niet waarom ik hier ben.. Ik ben verdwaald.. Het spijt me!.. Ik wou u niet storen," Ratelde de wit met rosgevlekte poes al hakkelend door. Het gras dat aan haar pootkussentjes kietelde voelde niet eens meer zo prettig, het maakte haar alleen nog maar nerveus. Ze had heus wel gehoord van de wilde boskatten die hier in de buurt woonden. Was dit er een van hen? Zou ze nooit meer thuis komen? Haar staart zwiepte uit nervositeit heen en weer, terwijl ze de veel grotere kater aan keek.

[Kort, sorry!]