|
| | [THG Story] Haymitch's Games |  |
| ![[THG Story] Haymitch's Games DPKsfdL](https://i.imgur.com/dPKsfdL.png)
Miss de V <3
5400
Actief
| |
|  Onderwerp: [THG Story] Haymitch's Games ![[THG Story] Haymitch's Games Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif) vr 1 jun 2012 - 19:12 | |
| Nou, ik had een week gelden het derde boek uit en had er eigenlijk nog niet genoeg van. Toen herinnerde ik me dat er in deel 2 een stuk beschreven werd van de Games van Haymitch. Toen ging er een lampje branden bij mij. Dus ben ik de Games van Haymitch aan het 'fanficcen' [Zelfbedacht woord, x'D] Natuurlijk zitten er foutjes in, namen, gevoelens etc. Dus je mag me daar lekker op gaan wijzen. Nou, hier komt Hoofdstuk 1. Hope ya like it, ^^- C H A P T E R 1:
Soms heb je het gevoel dat alles even tegenzit. Je hebt dan geen zin meer om je best te doen voor iets. Nou, zo voelde bijna mijn hele leven in District 12. Als oudste kind moest ik de plaats innemen van mijn gestorven vader. Ik, Haymitch Abernathy, ben de man van het huis. Mijn moeder is al druk genoeg met het zorgen voor mijn jongere broertje, Pete. Tja, niemand in District 12 heeft het makkelijk. Behalve de burgermeester, die genoeg te eten heeft en zijn dochters niet meerdere keren hoeft op te geven bij een Reaping.
Ik voel warme zonnestralen op mijn gezicht, de koude nacht is weer vertrokken en een nieuwe dag is aangebroken. Vermoeid open ik mijn ogen, om onze overvolle slaapkamer te zien. Mijn moeder heeft haar armen om Pete geslagen en ik lig naast hem. Ik draai me om en staar recht door het raam, oftewel een klein stuk open muur. Mijn oogleden willen weer sluiten, maar ik moet verdergaan. Anders zullen we straks zonder vuur zitten.
Wanneer ik eenmaal buiten ben, volledig aangekleed en met een lege maag, loop ik naar de bijl die in een stronk was geslagen. Het was ons enige echte eigendom, iets speciaals wat wij in de familie hadden. Soms kwamen rijke burgers langs voor gehakt hout, vooral in zo’n strenge winter. Maar de afgelopen dagen was er niets gebeurd.
Nu sta ik daar, met de bijl, mijn ogen gericht op een van de laatste beetjes hout die we nog hadden. Nee, ik kom nooit in het woud achter het hek. Maar soms heb je het geluk om toevallig iets te vinden. Met één arm langs het hek, daar kan je niet voor gestraft worden. Maar het maakt me ook niet uit. Ik moet voor mijn familie zorgen, dat is wat geldt. Ik pak de bijl stevig vast met twee handen en maak me klaar om te slaan. Net op het moment dat ik wil gaan slaan, hoor ik mijn naam.
“Haymitch!” Een meisje met een vrolijke jurk komt naar me toe rennen. Haar glimlach bijna even breed als de breedte van haar gezicht. Een klein mandje bungelt uit haar handen en met een huppelend pasje komt ze tot stilstand. Ik ken haar natuurlijk. Maysilee Doner. “Hier voor jou.” Ze reikt het mandje naar me, ik wil het afslaan. Haar familie heeft het ook moeilijk en wat er ook in het mandje zit, ze hebben het waarschijnlijk harder nodig dan die van mij. “Nee,” Voordat ik ook maar mijn hand kan optillen verandert haar gezicht en kijkt ze me aandringend aan. “Je slaat het niet af.” Ze drukt het mandje in mijn handen, de bijl is op de grond gevallen.
Ik richt mijn blik op het mandje, volledig geweven met gras en riet. Ik weet opeens niet meer wat ik ermee moet. “Umm, bedankt.” Langzaam begint mijn normale verstand weer terug te keren. Ik open het. In het mandje liggen verscheidene voedselproducten. Fruit, wat brood en zelfs vlees. Mijn ogen worden groot. “Hoe-”
Ik word onderbroken door Maysilee. “Mijn vader heeft een iets hogere loon gekregen, blijkbaar gepromoveerd in de mijn.” De glimlach op haar gezicht begint zijn vorm weer aan te nemen. “Dus hebben we er een klein feestje van gegeven. En we vonden het zonde om de restjes weg te doen. Dus..” Ze friemelt wat aan de mouw van haar jurk.
Maar toch blijft mijn gezicht emotieloos. Een vader. Hoe lang was het ook alweer geleden?
Eigenlijk weet ik dat precies. 1 jaar en 3 maanden. Een zoveelste ongeluk in de mijn. We kregen op die dag een kort bericht. ‘Kanarie gestopt met zingen. Gestorven.’ Ja, het was een grote schrok geweest voor ons allen. Eerst kwamen er allerlei mensen op bezoek om sympathie te tonen, maar naarmate de weken voorbij gingen werden we weer normaal behandelt. Mijn moeder deed nog steeds het werk in huis, maar ik moest nu het hout hakken en zorgen dat er eten op tafel kwam. De Hob was één van de plaatsen waar ik het hout kon ruilen. Geld was er niet. Nee, er was geen werkende meer in onze familie.
Ik blijf naar Maysilee staren, kwaad en gelukkig tegelijkertijd. Waarom is mijn familie zo arm, terwijl die van haar net rijker is geworden. “Ik kan het echt niet aannemen. Wie weet..”
Het werkt nooit. “Nee,” Zegt ze terwijl ze haar hoofd schudt. “Wij willen niet zijn zoals de Capitol mensen, die borden vol met voedsel weggooien.” Voordat ik een antwoord kan geven loopt ze al weer weg. Nu sta ik door. Op het kleine grasveld met een mandje vol waardevol voedsel.
“Haymitch?” Een andere stem wenkt me uit mijn gedachten. Pete is waarschijnlijk wakker geworden en staat nu achter me. Ik draai me om en zie het gezicht van mijn broertje. “Wat heb je daar?” Hij komt naar me toe en gaat op zijn tenen staan om de inhoud van het mandje te bekijken. Zodra hij de inhoud ziet worden zijn ogen groot en rent hij meteen terug naar het huis. Ik kijk hem tevreden na, toch weer wat blijer dat ik het mandje heb aangenomen. Nog één keer draai ik mijn hoofd om naar de plek waar Maysilee was verdwenen, maar kan haar niet zien. Ik probeer mijn twijfels te vergeten en loop naar het huis.
Maysilee, het meisje dat gelogen had tegen de jongen die de Quarter Quell zou winnen. Liefde.
Ik kwam binnen en meteen omarmt mijn moeder mij. Ik weet niet of het door het eten komt of omdat ze dit al maanden niet had gedaan. Achter mijn ogen beginnen minuscule tranen zich te vormen, maar ik weet ze binnen te houden. “Ik heb ontbijt voor ons. We kunnen er maar beter gevoed uitzien bij de Reaping.” Ja, Vandaag zou deze plaatsvinden. Nu ik veertien was geworden zal mijn naam er nog een paar maal extra ingaan. Een paar dagen gelden was dit allemaal nog erger geworden..
Het was avond en ik en mijn moeder en broertje keken nieuwsgierig met een groep andere buurtbewoners naar het scherm. President Snow kwam in beeld, met een jongetje die een doos voor zich hield. Een paar gelende enveloppen staken uit de doos en waren ieder gezegeld met een nummer. 50, 100, 125 en verder. Het leek alsof er nooit een einde aan zou komen. Elk jaar weer een nieuwe Hunger Games. Ik slikte en bleef stijf op mijn plaats zitten. Snow reikte naar de envelop met ‘50’ erop, het leek alsof iedereen in de groep zijn adem inhield. Mijn grijze Seam ogen namen alles in zich op. “En nu zal ik de Quarter Quell traditie annonceren. Laat de 50e Hunger Games een succesvolle Quarter Quell zijn.” Zo snel als zijn vinger konden opende hij het zegel en haalde een ander geel stuk papier eruit. Ik kon de krullende letters zien waarin de Hunger Game stond beschreven. “Dit jaar,” Begon Snow met zijn gladde stem. Ik kon er niet tegen hoe hij genoot van deze Games, vreselijk. Alle mensen in de Capitol waren vreselijk. Zij hoefden hun kinderen niet op te offeren voor dit. “zullen de aantal kinderen die meedoen worden verdubbeld.” Einde. Klaar. De video sloot zich af en we werden door een groep Peacekeepers weggeduwd. De hele weg naar huis bleef mijn mond openstaan. Te bang om antwoord te geven op iemands vragen. Bang.
Ja zo was het gegaan. Ik schud mijn hoofd en kijk recht in mijn moeders prachtige ogen. Ze doen me denken aan die van District 4, de vissers. Ze zijn een soort groenblauw die niet erg voorkomt in District 12. “Dat klopt,” Zegt ze en duwt het mandje in mijn richting.
“Nee, ik wil dat Pete en jij eerst krijgen. Wie weet ben ik er straks niet-”
Mijn moeder werpt me een woedende blik toe en rent snel naar Pete toe, voordat hij begint te begrijpen wat ik net wilde zeggen. Maar ik ben nog niet klaar. Ik wíl dat hij weet wat er misschien met zijn grote broer gaat gebeuren. “Wie weet ben ik er straks niet meer.” Meteen heeft dit effect op Pete. Hij rent dit keer mijn kant op en omhelst me met zijn armen.
“Grote broer mag niet weg.” Schreeuwt hij en pakte me nog harder beet. Ik aai hem over zijn hoofd, maar probeer hem niet te kalmeren. Mijn moeder begint het voedsel te verdelen en toch kan ik duidelijk zien dat ik een iets grotere portie krijg. Ze blijft ook nooit erg lang boos..
De dag kruipt sneller voorbij dan ik had verwacht. Binnen de kortste keren is het tijd om me om te kleden. Van een normale jongen verander ik in een net geklede jongeman. Nog even kijkt mijn moeder me na en duwt me dan de deur uit. Even later loopt ze naast me met Pete naast haar. Pete is gelukkig nog te jong, maar daardoor moet ik ook mijn naam meerdere keren laten inschrijven.
Mijn gezicht laat niets zien. Geen enkele emotie kan gelezen worden. Zelfs mijn moeder begint een beetje te twijfelen over vanavond. Alsof ze bijna weet dat ik gekozen ga worden. Het pad naar het plein lijkt eeuwig te duren. Kinderen maken onderweg zenuwachtige geluiden of beginnen wild tegen te stribbelen. Als de ouders hen tegen houden, lijken het net monsters. Ik kijk toe hoe ze het doen. Zelfs ik kan nog net die bewegingen tegenhouden. Ik voel dat een hand zich om de mijne klemt. Zonder dat ik kijk weet ik dat Pete naast me is gaan lopen en me angstig vasthoudt. Ik houd niet van die liefkozingen, dus houd ik mijn kaken stijf op elkaar.
We zijn er. Het normale stadsplein is volledig verandert. Meerdere schermen zijn geplaatst rond het plein en een podium opgezet. Twee gigantische bollen gevuld met de namen van alle kinderen staan in het midden van het podium. Ik huiver bij de gedachte dat mijn naam daar een paar keer in zit. De kinderen registreren zich eerst, voordat ze plaats kunnen nemen in de rijen die op leeftijd zijn geordend. Ik slik. Maar mijn angsten bleven door mijn hoofd spoken. Wat áls ik echt gekozen word? Nee, ik mag er gewoon niet aan denken. Ik schud mijn hoofd en leg mijn arm neer op het tafeltje. Een vrouwelijke Peacekeeper prikt in mijn arm met een naald en vraagt mijn naam. Ik probeer mijn woede in te houden, maar door de blik die de vrouw mij werpt zie ik dat het me niet lukt. “Haymitch Abernathy,” Vervolgens word ik in een rij van mijn leeftijdsgenoten geduwd. Nu weet ik precies wat er gaat gebeuren.
Zodra de burgermeester gaat zitten, komt er een opgedofte Capitol vrouw het podium oplopen. Haar gezicht zo gepoederd dat hij bijna helemaal wit is. Sommige kinderen mompelen wat grappigs, maar niemand lacht. Of het nou door de zenuwen of de angst komt, het maakt toch niet uit. “Goedenavond jongens en meisjes,” Zegt de vrouw met een gigantische glimlach. Vreselijk. Ik bal mijn vuisten en kijk naar mijn voeten. “Vanavond hier in District 12 zal ik de deelnemers opnoemen van de tweede Quarter Quell.” Ze loopt naar de twee ballen en gaat ertussen staan. “De dames gaan natuurlijk voor.” Weer spreekt ze die woorden uit met een glimlach. Typisch de Capitol. Altijd maar blij met een nieuwe Hunger Games. Ze graait met haar hand in de bal, waar de meisjes namen zich in bevinden. Uiteindelijk klemt ze haar vingers om een briefje en haalt die snel binnen. Het duurt nog geen seconden voordat ze de naam opleest. “Sabrine Kathin,” Een meisje van ongeveer 16 stapt naar voren, een ander klein meisje van 13 probeert haar nog vast te pakken, maar de Peacekeepers hebben haar al omringd. “Fijn dat je er bent,” Glimacht de vrouw en stopt haar hand weer in de bal. Weer klemt ze haar vingers om een briefje. “Maysilee Doner,” Nee. Ik kijk verschrikt op en zie het meisje die me vanmiddag nog van voedsel had voorzien uit de rij stappen. Een meisje dat naast haar stond slaat haar armen om Maysilee, voordat ze wordt omringd door Peacekeepers. Haar tweelingzus klemt zich nog om haar arm, maar weer wordt ze gescheiden door die rij van Peacekeepers. Weer slik ik om mijn angsten te verminderen, maar zelfs als Maysilee het podium opstapt raak ik mijn gezonde verstand bijna kwijt. De overige meisjes komen wat tot rust, wetend dat zij niet gekozen kunnen worden.
Een grote stilte raast rond over het publiek en de jongens. Onze beurt was aangebroken. Die vreselijke vrouw kijkt het publiek aan. “En dan nu de jongens,” De volgende bal is haar bestemming. Weer graait ze met haar hand in de bal en pakt een nieuwe naam eruit. “Sinder Calbury,” Een jongen van 18, sterk gebouwd en geen enkele emotie in zijn ogen, komt naar voren en niemand probeert hem bij zijn shirt te trekken. Ik kijk naar achteren en zie dezelfde blikken van wanhoop zijn kant opkijken. Zou hij wíllen als de Careers? De jongen neemt plaats naast Maysilee en kijkt strak naar voren. “En als laatste,” De vrouw doet voor de laatste keer een graai in de bol en pakte nu wat sneller een naam eruit. Een soort ‘wave’ van angst gaat langs de jongens heen en ik kijk dit keer recht in de ogen van de vrouw. Bijtend op mijn lip wacht ik op het antwoord van de laatste tribute. Ze neemt een grote hap lucht en noemt de naam op. “Haymitch Abernathy,”
Comments, kritiek alles is welkom. 
Laatst aangepast door Shrewleap op za 2 jun 2012 - 8:38; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | |
Marieke
2083
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games vr 1 jun 2012 - 19:31 | |
| Ik weet niet precies hoe ik het verhaal kan beschrijven... maar het komt neer op redeljk awesme. |
| | | |
Miss de V <3
5400
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games vr 1 jun 2012 - 19:36 | |
| Dank u~
Ik had geen idee hoe dat broertje heette dus heb ik maar wat randoms verzonne, x'D
Chapter 2 komt waarschijnlijk morgen al. Als ik vanavond veel inspi heb of course. |
| | | |
Her
395
Actief
| |
| | | | |
Miss de V <3
5400
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games vr 1 jun 2012 - 23:19 | |
| Danke schön, ^^
Ik kreeg doordat idee echt veel inspiratie en dat krijg je dat ook echt.
Ik zal dus ook proberen ok dat Goedele gebruiken. |
| | | |
Berry-chan
589
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 8:36 | |
| EPICC <3 ik wil nog steeds Foxface haar story schrijven
|
| | | |
Miss de V <3
5400
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 8:38 | |
| X'D dat ga ik die natuurlijk ook lezen. Ik zal het wel even veranderen. |
| | | |
Berry-chan
589
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 9:28 | |
| heb nog geen start ofzo hoor:3 ik hoorde dat jackie (vrouw die foxy speelt) ook een fanfic gemaakt heeft over fox |
| | | |
Miss de V <3
5400
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 11:42 | |
| Ik had beloofd om vandaag Chapter 2 te plaatsen, dus hier is 'ie. Wel wat korter, maar ja, ^^" - C H A P T E R 2:
Ik was er geweest. Pete schreeuwt het uit van het verdriet, maar ook ik word omringd door Peacekeepers. Hadden ze dan geen emoties? Zelfs ik wilde het uitschreeuwen. Terugrennen naar mijn moeder en broertje die ik nog net kon zien. Hij probeert zich door de menigte mensen te wurmen, maar die laten hem niet in gevaar brengen. Tranen beginnen op te wellen in mijn ogen en ik houd me gedeisd. Ik loop het podium op en ga naast de oudere jongen staan, Maysilee werpt me geen blik toe. Zo was het ook beter. Maar nu kom er iets in me op. Ik heb de kans om te winnen. Ik ben niet echt getraind, maar ik kan een bijl goed gebruiken en ben niet al te langzaam. Een gevaarlijke glans ontstaat in mijn ogen.
“Goed, nu alle deelnemers bekend zijn,” Vervolgt de vrouw zich weer. Ze trekt zich niets aan van het ongeluk wat ze hier aanbrengt. “Kunnen de Games beginnen. Familie en vrienden kunnen de tributes nog bezoeken in het stadshuis.” Ik zie de overige kinderen mij aanstaren. Heel onopvallend raken ze met hun drie middelste vingers hun mond aan. Ik denk aan alle Games die ik heb aangeschouwd. Hoe sommige tributes werden vermoord. Ik bal mijn vuisten en denk aan Pete, die nu de man van het huis moest worden. Maar dan komt een nieuwe gedachte in me op. Nee. Ik kan ook winnen. Voor héél even bedekt een erg kleine glimlach mijn gezicht. De eerste in een paar dagen. Ik heb de mogelijkheid om te winnen. Een gevaarlijke glans ontstaat in mijn ogen als ik de drie bestudeer. Maar voordat ik iedereen goed kan bestuderen worden we al naar binnen geleid. Ik hoor het gesnik van Maysilee of het andere meisje. Was het zwakte of angst? Nee. Mijn tranen zijn er niet meer. Niet sinds ik de mogelijkheid van het winnen heb gezien.
Onze toch gaat naar het gemeentehuis, bijna nooit gebruikt. Ik was er alleen geweest toen ik wat hulp aangeboden kreeg bij de dood van mijn vader. Met gebalde vuisten loop ik met het ritme mee. Als we aankomen bij het gebouw, waar grote brokken steen van zijn afgebroken. We worden naar binnen geleid en gescheiden van elkaar. Er blijft één Peacekeeper achter met mij en ik kom een stoffige kamer binnen. Er staan maar een paar meubels, waaronder een stoel, een bank bedenkt met een kleed en een kastje waarop een verdorde bloem in een vaas staat. Ik plof neer in de stof en voel het kussen dat mij langzaam laat dalen. Hoe lang moet dit nog duren?
Een klop op de deur doet me opschrikken. Blijkbaar is het bezoekersuur aangebroken. Meteen weet ik al wie er achter het stuk hout staat. En mijn gok is goed. Langzaam wordt de deur opengedaan door de Peacekeeper en laat hij mijn moeder en Pete binnen. Mijn kleine broertje rent meteen naar me toe, met open armen. Maar zonder dat ik er echt bij nadenk, stap ik opzij om zijn knuffel te ontwijken. Het jongetje stopt en probeert me met zijn smekende ogen aan te kijken. Mijn keel lijkt de droog voor woorden en ik kan zelfs niet meer bewegen. Mijn moeder bukt naar voren en omhelst Pete. “Het komt wel goed,” Fluistert ze in zijn oren, maar zelfs ik kan het goed horen. Maar volgens mij waren de woorden ook niet bedoelt voor hem. De rest van het uur brengen we in stilte door, Pete kijkt me soms aan, maar wanneer hij ziet dat ik zijn blik niet teruggeef, kijkt hij weer wat voor zich uit. Wanneer het uur dreigt af te lopen, schieten me opeens allerlei woorden binnen. Voordat ik ook maar iets kan zeggen tegen mijn enige familie, gaat de deur open en stuurt de Peacekeeper ze weg. Ik word weer achtergelaten in de kamer.
Treurig weet ik wat me tegemoet gaat komen. De trein. Ieder moment kan ik opgehaald worden om naar het station gereden te worden. Dit gebeurt wat eerder dan ik had verwacht. De Peacekeeper die voor mijn deur had gestaan is vervangen door een vrouw. Ze jaagt me de kamer uit en dwingt me in een soort kar. De andere tributes zitten samen met me achterin. Ik ontwijk hun blikken en ik weet dat zij hetzelfde doen. Het is een hobbelig ritje, maar gelukkig komt die snel tot een einde. Het station is in dezelfde staat als het stadshuis. Nauwelijks gebruikt en vervallen. Geen schoonmaakbeurt gekregen, zelfs niet voor de Quarter Quell. Gewoon té erg.
De trein komt al snel aan, eentje die zo bij de Capitol zou passen. Gestroomlijnd en uitgerust met motoren die nog niemand heeft gezien. Behalve de Peacekeepers natuurlijk.
Ik en de drie andere tributes gaan de trein binnen en komen uit in een prachtige hal. Elektrische lampen zorgen voor een zacht licht en de deur worden automatisch geopend wanneer je ervoor gaat staan. Ik staar een tijdje met halfopen mond naar de wonderen die wij in District 12 niet hebben. Eerlijk? Natuurlijk niet. Wij moeten het op de primitieve manier zien te overleven. Maar toch staan wij hier, levend. De vrouw die onze namen bij de Reaping had getrokken komt op ons af. “Wat fijn dat jullie er zijn!” Zonder de microfoon klinkt haar stem veels te hoog. Ik krijg een vervelend trekje bij mijn bovenlip, maar probeer deze niet te laten zien. We werden immers gedwongen. “Over twee dagen komen we aan in de Capitol, jullie gaan het daar geweldig vinden. Neem maar plaats in één van de kamers. We gaan zo eten.” Ze draait zich om en verdwijnt uit het zicht. Ik draai me om en zie de twee grijze ogen van Maysilee me aanstaren. Heel onopvallend wenkt ze me in één van de cabines. Ik loop een tijdje mee met de rest en wanneer de twee oudere tributes zijn verdwenen, ren ik weer terug naar Maysilee. De Peacekeepers zijn op het station gebleven, want ik kan ze niet meer zien. Gelukkig, want meer beveiliging is niet nodig. Ik laat de deur voor mij open glijden en stap naar binnen. Maysilee ligt op het bed dat zich in de kamer bevindt. Ik kijk een keer om me heen. Het is net de kamer in het stadshuis, maar dan nog wat chiquer. Geen stof op het meubilair, een eigen douche. Ik zucht en ga zitten op de rand van het bed. “En, waar wilde je het met mij over hebben?” Vraag ik en kijk haar aan.
Maysilee gaat rechtop zitten en vouwt haar handen in elkaar. “Nou,” Begint ze met een trillende stem, ik heb haar nog nooit zo gehoord. Op school was ze meestal het stoere meisje dat alles aandurfde. Maar nu leek ze wel een klein kind dat haar moeder was kwijt geraakt. “Ik ben bang. Gewoon bang voor wat er gaat gebeuren.” Ze kijkt me recht in de ogen aan en ik kan kleine druppeltjes zien vormen in haar ogen. Ik wil zeggen dat ze niet hoeft te huilen, maar dan zou ik keihard tegen haar liegen. Nee. Laat ze maar komen. “We weten allebei dat we niet gaan winnen. Zelf ík heb er geen hoop voor. Misschien dat de andere twee het tot de laatste acht halen, maar bijna nog nooit heeft District 12 gewonnen. Kijk dan naar die Careers! En nu zijn ze verdubbeld. We weten allemaal he dit gaat aflopen. De kleintjes eerst en de grote als laatst. Misschien dat ze ons gebruiken als lokaas, maar wat geven ze om ons? Niets. Wij zijn gewoon andere vijanden voor hen. Mensen die in de weg staan voor de winst. Het geld. De roem. Alles! En wat heb je eraan? Niets. Je vermoordt kinderen, bedriegt ze en dan kom je uit die arena, onder het bloed en ben je nog blij ook! Nou, dan wíl ik het niet eens.” Haar stem slaat over en nu lopen de tranen echt over haar wangen. Maar ik doe niets. Ik lijk wel versteend. Alleen mijn ogen bewegen nog echt.
Het duurt even voordat ik de woorden echt begrijp. Ik heb het gezien. De winnaars zijn meestal van District 1, 2 of 4, maar dat komt omdat zij getraind zijn. Niet iedereen daar is vast zo bloeddorstig, maar zij vinden het een hele eer om gekozen te worden. Nee, zelfs ik vond dat een beetje te ver gaan. Ik sta op en loop naar de deur. Ik voel de kwade blik van Maysilee in mijn rug branden. Ik draai me om en weiger haar aan te kijken. “Ik zie je wel tijdens het eten,” Mompel ik en laat de deur weer eens open glijden. Achter me hoor ik haar geschreeuw. Woede. Haat. En andere emoties worden in mijn gezicht gesmeten, maar het kan me neits schelen. Over een paar dagen ben ik dood. Dat was het.
|
| | | | ![[THG Story] Haymitch's Games RMyJq5TR_o](https://images2.imgbox.com/cc/eb/rMyJq5TR_o.png)
Lianne
1597
Actief
Everyone knows what I look like
Not even one of them knows me
| CAT'S PROFILEAge: ⚜ 67 moons †Gender: She-cat ♀Rank: Senior Warrior |
| | | | |
Marieke
2083
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 17:37 | |
| Ik zie hier en daar wat typfouten staan... mar dat maakt het vehaal niet minder awesome <3 |
| | | |
Marieke & Soof [A W E S O M E]
18
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 18:22 | |
| Héél misschien kan ik vandaag nog Chapter 3 plaatsen. |
| | | |
Miss de V <3
5400
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games za 2 jun 2012 - 19:52 | |
| Toch gelukt ^^ - C H A P T E R 3:
Het bleek dat mijn actie van de vorige dag nog steeds niet goed had uitgepakt. Maysilee komt niet opdagen bij het ontbijt, maar blijkbaar valt het de andere niet op. De jongen, Sinder, begint al meteen te eten bij het aanzicht van het voedsel. Het meisje, Sabrine, begint er wat langzamer mee, maar naarmate ze de volgende gangen ziet, begint ze toch wat vaart te maken. Ik, daarentegen, krijg geen hap door mijn keel. Ik heb Maysilee achtergelaten toen ze het moeilijk had, het meisje dat mij wel had geholpen. Ik werp nog een wanhopige blik op de gang en als ik niets zie schuif ik mijn stoel naar achteren loop weg. De vrouw, waarvan ik de naam alweer vergeten ben roept mij nog na, maar ik doe alsof ik niets gehoord heb. De treingang is verlaten, ik loop naar mijn cabine, maar heb opeens geen zin meer om weer in bed te kruipen. Zal ik naar haar toe gaan? Vraag ik me af en kijk naar de deur van de cabine van het meisje. Mijn geweten wint het. Met snelle, maar toch stille passen loop ik naar haar cabine en laat de deur open glijden. Het bed, waarvan de dekens wat zijn omgedraaid, is leeg en één van de lades van de kast is opengerukt. Maar verder is alles precies hetzelfde als gisteren. Is ze weg? Door mij?
Binnen een paar seconden sta ik alweer buiten de cabine en begin verder te lopen. Deze kant van de trein is onbekend terrein. In elke cabine kan ze zich verschuilt hebben, want uitstappen is onmogelijk. Zelfs de ramen kunnen niet opengaan. Zelfmoord is uitgeschreven. Ik blijf staan. Een vaag geluid bereikt mijn oren. Ik doe een paar stappen naar voren en dit keer wordt het geluid harder. Ook voel ik een zacht briesje door mijn haar strijken. Nieuwsgierig en stap ik door een deur en zie dat dit het einde van de trein is. De laatste cabine is een soort van machinekamer. Het geluid wat ik daarnet had gehoord was waarschijnlijk hier vandaan gekomen. Maar aan het einde van de kamer is er een deur opengedaan. Geen mooie elektrische deur, aar eentje met een hendel die je vast kan klemmen.
Ik krijg weer een beetje hoop en ren er naartoe. Het enige wat mij scheidt van de rails, is een klein stalen hekje. De bomen langs de rails razen als een groene waas langs me heen, en de wind blaast verwoed in mijn gezicht. Maar ik ben niet alleen. Naasyt mij staat het meisje waar ik naar heb gezocht. Maysilee steunt met haar kin op haar hand en kijkt naar de landschappen die aan ons voorbijgaan. “Dus je hebt me gevonden?” Haar stem is eentonig en ik kan verse sporen van tranen op haar gezicht ontdekken.
“Natuurlijk,” Ik probeer zo aardig mogelijk te klinken, maar dat is gewoon mijn aard niet. Ík moest thuis altijd het meeste doen en daarom ben ik verhard. Mijn familie beschermen was mijn hoofdtaak. Niets of niemand kon ik een ‘vriend’ noemen. Maar blijkbaar werkt het op Maysilee. Want een waterige glimlach begint zich te vormen op haar gezicht. Of ze gelooft mijn aardigheid echt of ze weet dat ik het probeer. “Waarom zou ik jou in de steek laten? Ik ken bijna niemand hier, laat staan die van ons District.”
Maysilee draait zich om en staart me recht in mijn ogen aan. “Dat begrijp ik, maar ik ben nog steeds kwaad op je,” Ik zie weer de kleine druppeltjes in haar ogen vormen. De overslaande stem keert weer terug. Het stoere meisje is weer verdwenen. “Hoe je mij hebt achtergalten wanneer ik je het meeste nodig had. Ik haatte je toen, verachtte het idee dat jij met mij in de arena ging. De anderen konden mij niets schelen, maar jij was als een vriend voor me.” Ze haalt haar hand op en legt die op de mijne. Ik wil hem terug trekken en schreeuwen dat ik het niet wil. Maar op de één of andere manier voelt het wel goed. Om iemand te hebben die je straks kan vertrouwen op het eind van je leven. “Misschien wel meer..”
Hierbij schrik ik toch. Verliefd? Nee. Dat was totaal iets anders. Dit keer haal ik mijn hand wel weg, ik schud mijn hoofd. “Sorry,” Begin ik wat teleurgesteld. Ik heb geleerd dat je geen banden moet opbouwen met een vreemde. Ook al kende je iemand nog zo goed, ze zouden ooit sterven en dan werd je zwak. “Het voelt niet goed. Begrijp je?”
Maysilee vat dit totaal verkeerd op. Haar ogen worden groot en ze neemt een rechte houding aan. “Nee dat begrijp ik niet!” Schreeuwt ze en kijkt me weer woedend aan. “Ik vergeef je van gisteren en dan maak je het weer stuk! Hoe kon ik zo dom zijn. Haymitch is en blijft een vervelende jongen die alleen maar aan zichzelf denkt!”
Ik maak geen aanstalten om te vertrekken. Scheldwoorden, daar ben ik wel bekend mee. Zo vaak werd ik uitgejoeld door oudere jongens. Uitgedaagd, maar nooit ging ik er echt op in. Weer schud ik mijn hoofd. “Je mag over me denken hoe je wilt, maar het maakt mij otch niet uit. Ga maar weg als je wil, ik laat je niet blijven.”
Die woorden raken zijn doelwit. Maysilee kan even geen woord uitbrengen. Ze maakt een kwaad geluidje en stampt weg. Wanneer ik haar voetstappen niet meer hoor relax ik even. Ik maak dingen alleen maar slechter. Mijn geluk is op en in de arena zal ik er waarschijnlijk aan gaan.
De avond breekt aan en we worden geroepen voor het avondeten. Dit keer is Maysilee er, maar de plaatsen naast haar zijn bezet. Niet dat ik naast haar wil gaan zitten na wat er vandaag was gebeurt. Ik neem plaats naast Sinder en probeer mijn aandacht zo veel mogelijk op het eten te richten. De vrouw komt als laatste en, helaas, komt naast me zitten. “Goed,” Begint ze met haar vrolijke hoge stem, ze pakt netjes een mes en een vork en legt wat eten op haar bord. “Morgen komen we aan in de Capitol, daar zullen jullie drie dagen krijgen om jullie voor te bereiden voor de Games. Twee dagen worden er gebruikt voor een training en de laatste voor het interview. Zorg dat je zo veel mogelijk sponsors krijgt, want dan kan je geschenken krijgen die je het hardst nodig hebt.” Verder is het avondmaal niet erg veel. Er wordt wat gemompeld, maar niemand heeft een leuk gespreksonderwerp. Het wordt snel nacht en dan zegt iedereen vaarwel om te slapn. Ik en Sinder blijven achter. “Ga maar wat slapen kleintje,” Zegt hij nors en plaatst zich op de bank. “Dan spaar je je krachten voor morgen.” Hij lacht om zijn domme grap en negeert mij volkomen. Ik heb namelijk ook geen zin in een gesprek met dat leeghoofd. Met tegenzin loop ik naar mijn cabine.
Het bed is weer opgemaakt en de rommel die ik had gemaakt opgeruimd. Door wie? De vraag beantwoord ik niet, mijn oogleden vallen meteen al dicht als ik ga liggen. Nachtmerries beangstigen mijn rust. Ik droom dat Pete en mijn moeder gevangen worden genomen door Peacekeepers, omdat ik van de trein ben weggelopen. Ze worden gemarteld voor informatie die naar mij leidt. Ze zeggen echter niets en worden als straf gedood. Wanneer ik wakker word, ben ik bedekt met zweet.
Het ontbijt gaat weer hetzelfde als de dag ervoor, alleen is Maysilee er weer. Nog steeds negeert ze mijn blikken, maar wat is daar mis mee. Ze zal vast niet binnen een dag mij vergeven hebben. Toch probeer ik er maar het beste van te maken. Ik weet niet hoe lang ik de eenzaamheid kan volhouden, zonder vrienden is het onmogelijk te overleven. Maar wie weet komt er wel hulp uit een onverwachte hoek. Niet dat Sinder mij gaat helpen. Hij denkt nog steeds dat ik een onervaren klein kind ben en misschien denkt Sabrine daar ook zo over. Andere Districts? Dat betwijfel ik ook. Nooit werken deze samen, behalve de Career Pack, maar die moorden elkaar natuurlijk uit als ze de enige over zijn. Wat doet de Games toch met ons? We worden gewoon moordmachines voor de Capitol. Voor de lol, voor hen. Wat is er nou erger? Maar daar zou ik later wel achter komen..
|
| | | | | | | Onderwerp: Re: [THG Story] Haymitch's Games | |
| |
| | | | |
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
![[THG Story] Haymitch's Games 71EXQJW](https://i.imgur.com/71EXQJW.png)
![[THG Story] Haymitch's Games Tumblr_n7zoo2Hqat1r1fcy4o1_250](https://2img.net/h/37.media.tumblr.com/feb62acf5f6913b8d9dc2c83db9041f2/tumblr_n7zoo2Hqat1r1fcy4o1_250.gif)
![[THG Story] Haymitch's Games Bdwhqe](https://k.nickpic.host/bdwhqe.png)
![[THG Story] Haymitch's Games Stamp1](https://2img.net/r/ihimizer/img215/1961/stamp1.gif)
![[THG Story] Haymitch's Games Stamp3](https://2img.net/r/ihimizer/img528/5788/stamp3.gif)
![[THG Story] Haymitch's Games Stamp6](https://2img.net/r/ihimizer/img259/4871/stamp6.gif)
![[THG Story] Haymitch's Games Swanpaw](https://2img.net/r/ihimizer/img22/1548/swanpaw.png)
![[THG Story] Haymitch's Games UjcDg8q](https://i.imgur.com/UjcDg8q.png)
![[THG Story] Haymitch's Games Honeypaw1sig](https://media.discordapp.net/attachments/466612335608332299/534115919681552404/Honeypaw1sig.png)
![[THG Story] Haymitch's Games Snsk](https://2img.net/r/ihimizer/img832/7210/snsk.png)