Why is my life such a mess? [Faithmind]

''He zwakkeling, ga je er weer vandoor?'' Hoorde een jong rood katertje een oudere warrior zeggen. Zijn oren schoten naar achteren maar hij ging er niet op in. Sinds hij terug was had hij geen woord tegen een ander gesproken. ''Moeten we je zo weer komen redden ukkie?'' Die stem bleef doorgaan, maar nu merkte hij dat de stem dichterbij had geklonken. Nu gebeurde er weer wat hij constant vreesde, ze kwamen achter hem aan. Altijd kwamen ze achter hem aan, hij was een te makkelijk doelwit vandaag. Niet alleen vandaag, maar sinds hij terug was en begon met zichzelf verwaarlozen. Hij voelde een poot die hem neerhaalde, iets wat hen de laatste tijd makkelijk afging. Hij was eigenlijk niet eens sterk genoeg om normaal te lopen. Laat staan om stevig op zijn poten te staan. ''Ik vroeg je wat etterbak.'' Siste een stem in zijn oor terwijl het gewicht van de veel grotere kater zijn vermagerde lijfje tegen de grond hield. Het jonge katertje keek de grotere kater alleen maar aan, in zijn ogen helemaal niks. Hij had sinds zijn terugkomst alleen maar een stel lege ogen gehad. Maar nog steeds kon het niemand schelen. ''Komop man, die dwerg is het niet waard. Die gaat binnen een maan wel dood.'' Hoorde hij de stem van een poes, maar vriendelijk klonk het niet. Zodra het gewicht van zijn lijfje afkwam hees het jonge katertje zichzelf weer omhoog en viel bijna om. hij zette zijn tanden op elkaar en rende het kamp uit. Maar net voor hij het kamp kon verlaten begaven zijn pootjes het en kwam hij hard tegen de grond neer. Terwijl hij zichzelf met veel moeite omhoog hees hoorde hij het groepje lachen. Niemand gaf om hem, dat was nu een heel zeker ding. Zonder nog op of om te kijken strompelde het katertje het kamp uit. Erg ver kwam hij echter niet want al snel kon hij niet meer verder en struikelde opnieuw. Alleen deze keer bleef hij liggen. Wat was zijn leven nu nog waard, waarom leefde hij eigenlijk nog. Langzaam sloot hij zijn ogen en bleef bewegingsloos liggen. Gezien zijn conditie en het feit dat hij nu echt heel licht ademde leek het net of het jonge katertje dood was. Hij bewoog zich niet meer, hij was het zat...

Faithmind keek om zich heen, ze had juist haar vacht een grondige wasbeurt gegeven, was ook wel nodig na zo'n dag, en ze genoot nu van de zon op haar gezicht. De warme stralen voelden heerlijk aan, en ze sloot haar ogen genietend. Het was lang geleden dat ze had gezeten, gewoon genieten van het leven, zoals het is, en ze wou dat ze het nu vaker had gedaan. Besefte plots weer wat ze had gemist die tijd, en voelde zich schuldig en vooral kwaad op zichzelf. Achja, ze genoot nu toch? Een gelahc bereikte haar oren, en na een tijdje zette ze zich overeind, om nu te kijken wat er zo grappig was. Een paar katten waren aan het lachen, en nieuwsgierig zette ze zich erbij. Die katten waren normaal nooit in haar buurt te vinden, maar ze hadden haar rust gestoord, nu wou ze het weten ook. "What's so funny?" Vroeg ze aardig aan hen. Ze keken haar even aan, en vertelden toen over de kitten, die ze juist weer meer eens gepest hadden. Kwaad keek ze hen aan, dat deed je toch niet? "Where is he?" Ze wezen het kamp uit, waar zo'n kitten normaal niet zou horen te komen. "Talk with you later about it.." Mompelde ze nog steeds boos, en sprong toen het kamp uit.
Heartkit, zo heette hij. Hij was nog steeds afstandelijk sinds zijn roof, en het zat haar maar niet lekker. Waarom raakte hij er niet overheen? "Heartkit?" Riep ze zachtjes, toen ze zijn geurspoor kon ruiken. Ze zag zijn vermoeide lijfje liggen, en snel schoot ze ernaar toe. Nog hartslag, gelukkig. Het eerste wat ze nakeek natuurlijk, want hij lag daar ook zo stil en de arme ziel. "Heartkit toch, .." Mompelde ze zachtjes. "Waarom liep je weg uit het kamp?" Ze wou de kitten niet straffen, maar ze moest weten wat de andere katten zeiden, hoe meer zij wist, hoe sneller ze er iets aan kon doen.

Vaagjes. Ufzeuw x)

Met zijn ogen gesloten hoorde hij pootstappen dichterbij komen, maar hij had geen energie om te bewegen. Zelfs zijn oren waren te zwaar om te bewegen. Hij had zelfs nog glimpen opgevangen van het grote gevecht waarin ze hen kwamen halen. Bloedspatten lagen overal, bloed vloog door de lucht. Hij zag zelfs een Clangenoot sterven, iemand met wie hij vaak had gepraat. Waarom was dit alles hem overkomen? Waarom hem en geen ander? Niet dat iemand ook maar aandacht zou besteden aan zijn gevoelens en aan wat hij had meegemaakt. Alles wat hij had gewild, alles waarvan hij had gedroomd was kapot gemaakt door die groep afschuwelijke moordenaars. Hoe zou hij ooit nog en goede warrior kunnen zijn, als hij constant werd geteisterd door nachtmerries en herinneringen aan alles wat hij had meegemaakt in zijn leven. Hij hoorde en stem zijn naam roepen maar hield zijn ogen gesloten. Hij wilde het niet horen, hij wilde zo niet verder. "Heartkit toch, .." Hoorde hij iemand zachtjes mompelen. Pas nu opende hij langzaam zijn lege en lichte ogen en draaide met al zijn kracht zijn kop. Tot zijn schrik zag hij Faithmind daar zitten, een van de machtigste katten. "Waarom liep je weg uit het kamp?" Haar vraag leek niet kwaad. Heel langzaam probeerde hij weer overeind te komen maar zakte weer door zijn pootjes. Moest hij nu gaan vertellen wat er constant met hem gebeurde. ''Ze...'' Zijn stem klonk schor nadat hij hem lang niet had gebruikt. Al drie manen had hij niet gesproken, zijn laatste woorden waren tegen de andere kittens die waren meegenomen. ''Ze treiteren me altijd.'' Zijn woorden klonken als gefluister en ze ware schorrer dan die hij ooit had gehoord. ''Niemand kijkt naar me om. De andere moederkatten ontwijken me, alsof ik een of andere ziekte heb.'' Pas nu draaide hij zijn kop om om Faithmind aan te kijken. ''Ik wil niet meer, niemand begrijpt me.'' Zijn woorden verloren weer kracht en hij was even buiten adem. Dit was de eerste keer dat hij met iemand had gesproken sinds zijn terugkomst. Hij sloot zijn ogen weer en probeerde tevergeefs weer omhoog te komen.

Ze keek met medelijden naar de kleine kitten, die daar zo zielig lag, als niets meer dan een hoopje vacht met een kloppend hart. Ja, een hart, en dat kon beschadigd worden. Waarschijnlijk was het dat ook, maar wou hij het niet laten merken. Ze zuchtte, waarom deden ze dit ook hem aan? Ze snapte niet waarom de katten dit grappig vonden, goed ze waren ShadowClan, maar betekende dat niet dat de groep juist hechter moest zijn om zich tegen de anderen twee keer zo sterk te kunnen uitbreken? En dat was niet het principe dat zij in hun gedachten hadden, ze waren eerder op de zwakken aan het spugen, en ze haatte het. Zijn schorre stem maakte alle losse dwarrelende gevoels in haar los, en ze ging naast de kater zitten. Ze treiterden hem? Waarom wist ze hier niet eerder van, dan had ze naar de leader of de deputy kunnen stappen. Misschien ook niet, maar dan had ze zich in elk geval niet zo schuldig gevoeld als nu. De arme ziel toch ook, wat had hij hun gedaan? Niks. Daarom.
“Heartkit, dat is niet waar. Ik ben er nu voor je, en het spijt me dat ik dit allemaal niet eerder wist. Geloof me, die katten gaan er niet zo makkelijk vanaf komen. En die moederkatten..” Haar stem stierf weg in een vaag gemompel, terwijl ze boos voor zich uitkeek, ze had nooit een idee gehad dat dit zo erg was. “I'll take care for you.” Zei ze toen simpel. Alsof hij zegmaar, eeen adoptiekitten was, behalve dat ze hem dan niet adopteerde. Tenzij hij dat wou. Maar gewoon, er voor hem zijn, beschermen, misschien zoals een zus. Misschien een moeder. Ze zag zich toch eerder als zus, maar dat maakte niet uit. Het punt was dat de kitten niet langer alleen was. “En zodra we terug zijn ga jij naar de Medicin cat den, en dan ga je heel lang slapen. Emberpaw gaan zorg over je nemen, dat zal ik haar vragen. Okay?” Vroeg ze toen. Welja, ze wou niks doen tegen de kitten z'n zin, maar ze had toch een gevoel alsof dit beter was. Beter dan nu in ieder geval, dat lag vast.

Hij wist nu niet wat Faithmind van hem zou denken, zou ze hem op dezelfde manier behandelen zoals alle anderen altijd deden. Zou ze hem nu ook de rug toekeren omdat hij zo voor zichzelf was? Niets leek er echt op want ze luisterde wel naar wat hij uit zijn keel kreeg. Zijn woorden klonken niet echt krachtig, maar dat was nu eenmaal zo als je tijden in stilte hebt moeten leven. Maar toch voelde het goed voor hem om zijn stem weer te kunnen gebruiken. Zijn stem was een deel van hem, en als je een deel van jezelf verliest verlies je steeds meer. En hij was ook steeds meer verloren, maar hetgene wat bij hem steeds verder verdween was de wil om verder te gaan. Hij gaf het gevecht op, hij kon gewoon niet meer verder dan dit. Zeker niet in de staat waarin hij zich nu bevond. Hij merkte dat de oudere poes naast hem kwam zitten en draaide opnieuw zijn kop in haar richting. “Heartkit, dat is niet waar. Ik ben er nu voor je, en het spijt me dat ik dit allemaal niet eerder wist. Geloof me, die katten gaan er niet zo makkelijk vanaf komen. En die moederkatten..” Haar stem stierf weg in een vaag gemompel, terwijl ze boos voor zich uitkeek. Even schudde hij zijn fragiele kopje. ''Niemand wist het, ik durfde niks te zeggen.'' Zei hij zacht en neeg zijn ogen. Waarom had hij er nooit over gepraat? Hadden anderen hem kunnen helpen met zichzelf? “I'll take care for you.” Zei ze toen simpel. Heartkit staarde haar even verbijsterd aan. Was ze nu een geintje met hem aan het uithalen? Wilde ze dat echt voor hem doen? ''Meen je dat echt?'' Hij wilde het toch weten en keek haar aan. Sinds de dood van zijn ouders waren de moederkatten verplicht voor hem te zorgen, maar nooit deden ze het echt met plezier. Nooit had iemand het zo aangeboden aan hem, en de moederkatten waren waarschijnlijk blij dat hij weg was. Maar nu hij ouder was negeerde ze hem volledig, niet dat hij er echt om gaf. Maar wat Faithmind zojuist tegen hem had gezegd had hem toch geraakt. Ze wilde voor hem zorgen, ze was iemand die toch wel om hem gaf. Tenzij het een ziekelijke grap was en ze deel was van de groep die hem toch wel het leven zuur maakte. “En zodra we terug zijn ga jij naar de Medicin cat den, en dan ga je heel lang slapen. Emberpaw gaan zorg over je nemen, dat zal ik haar vragen. Okay?” Heartkit keek haar verrast aan. Maar hij boog zijn kop even. ''Wilt u dat echt voor mij doen?'' hij legde onbewust de nadruk op 'mij', waarschijnlijk niet zeker of ze nou eigenlijk tegen hem praatte. Maar iets in haar woorden gaven hem iets van kracht en hij duwde zijn voorpootjes onder zijn schriele lijfje en duwde zich omhoog zodat hij kon zitten. Bijna zakte hij er weer doorheen maar hij zette zijn tanden op elkaar en bleef overeind. Hij keek Faithmind weer aan, zoekend naar een spoortje van waarheid.

Ze zuchtte en keek de kleine kitten aan. Kittens mochten eigenlijk niet buiten het kamp komen, door het gevaar dat zich daar kon voordoen voor de kleine speelse pluizenbolletjes, maar toch had ze zo'n gevoel dat zelfs de rovers zich niet om Heartkit zouden drukmaken. Hij was niets meer dan een bolletje vacht, en zelfs zijn stem, die sowieso al klein was, was nog verzwakt ook. Een kwaad gevoel raasde door haar heen. Ze haatte Bloodclan, ze kon de katten gewoon niet uitstaan. Waarom deden ze dit haar aan, waarom eidere Clankat die ten prooi was gevallen aan hunn scherpe klauwen. Wat hadden zij hen misdaan, dat ze zich zo moesten wreken. Dat ze zo belust waren op hun pijn. Ze snapte het niet, en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit doen. Ze kon zich wel in de strijd werpen, voor haar Clan alles, maar zonder reden, nee, zover was nog niemand bij de Clans. Mekaar gaan aanvallen zonder reden. Welja, soms kon de rivaliteit hoog opwaaien, en was er een groot meningsverschil bij de grenzen, maar daar bleef het dan ook bij. Niet meer. Hoopte ze, of haar Clan moest zich schaamtelijk gedragen.
Ze zuchtte, en keek naar Heartkit. De kitten leek het op te willen geven, een extra reden voor haar om voor hem te zorgen. Ze kon hem niet laten gaan, het ging niet, druiste in tegen al haar beloftes die ze zichzelf had gemaakt. “Heartkit, waarom durfde je niet? Niet iedereen is zoals als zij. Ik bevoorbeeld niet, dat had je toch moeten weten?” Zei ze zachtjes. Ze snapte niet waarom hij het nooit had willen zeggen, hoewel, als ze zich in zijn situatie plaatste, kon ze het ergens nog begrijpen. Niet weten wie goed was, wie niet. Bang van de grootsheid misschien. Ja, ze kon het zelfs zeer goed begrijpen. Maar toch wou ze van hem zelf horen. “Heartkit, voor mijn zus stierf deed ik haar een paar beloftes. Een daarvan kom ik nu na, dus, ja, ik ga voor je zorgen.” Ze wist best dat de moederkatten niet goed voor hem zorgden, anders was dit nooit gebeurd. “Nee, ik had het tegen die boom daar,” Zuchtte ze. “Kom op kleine pluis, zelfvertrouwen. En zeg maar gewoon je, anders voel ik me al zo oud.” Mompelde ze dramatisch. De kitten trok zich overeind, en ze keek met grote ogen naar zijn fragiele uiterlijk. “Moet ik je dragen?” Vroeg ze bezorgt.

Mweh & laat, sorry D:

Hij hoorde haar toch telkens zuchten, irriteerde hij haar nu? Hij wist het niet, hij begreep anderen nauwelijks meer. Vroeger waren de anderen open boeken voor hem en hij begreep ze allemaal. Maar ook iedereen begreep hem, hij was zelf ook een open boek waarvan iedereen de pagina's mocht lezen. Desondanks dat hij zijn ouders had verloren ging het leven voor hem verder. Hij was een avonturier geweest, dapper en bijna altijd vrolijk en positief. Maar van datzelfde katertje was niks meer over, het vertrouwen in anderen was weg, hij had niks meer om voor te vechten. Sommige hadden hem wel getoond wat hij was, hadden hem iets uit zijn schulp getrokken. Maar die warriors trapten hem constant terug naar waar zijn ellende begon. Elke keer als hij de stappen durfde te zetten werd hij neergehaald door anderen. Hij kwam maar geen stap verder, maar waarom wilde hij het eigenlijk nog. Half keek hij naar Faithmind, niet wetend wat ze zou zeggen tegen hem. “Heartkit, waarom durfde je niet? Niet iedereen is zoals als zij. Ik bevoorbeeld niet, dat had je toch moeten weten?” Zei ze zachtjes en de jonge kater keek weg van haar. ''Ik-i-ik weet het niet.'' Stotterde hij zacht en sloot zijn lichte oogjes. Zijn vertrouwen in anderen was zwaar beschaamd., en het zou echt een hoop tijd kosten om dat terug te winnen. “Heartkit, voor mijn zus stierf deed ik haar een paar beloftes. Een daarvan kom ik nu na, dus, ja, ik ga voor je zorgen.” Heartkit keek haar weer aan maar draaide zijn hoofd niet begrijpend schuin. Wat voor belofte had ze het over? “Nee, ik had het tegen die boom daar,” Zuchtte ze. “Kom op kleine pluis, zelfvertrouwen. En zeg maar gewoon je, anders voel ik me al zo oud.” Mompelde ze dramatisch. Iets in haar toon deed hem wat opvrolijken. Het was het simpele dat anderen in hun antwoorden naar hem konden verwerken. Ze hoefden allemaal niet serieus te doen tegen hem, humor was altijd wel op zijn plek bij hem. ''Ik wist niet dat bomen ook konden praten,'' antwoordde hij voorzichtig, zich langzaam iets ontvouwend. “Moet ik je dragen?” Vroeg ze bezorgt nadat hij zichzelf overeind had gehesen. Langzaam schudde hij zijn magere kopje. ''Ik red het denk ik wel weer.'' Mompelde hij en liet zijn kop iets zakken. Hij wilde niet zwak lijken, hij moest sterk blijven. Even zwaaide hij zacht met zijn staart en trok zijn oren langzaam naar voren. Nog steeds wist hij niet zeker of hij haar nu kon vertrouwen, hij wilde het wel maar iets weerhield hem er nog van.

Onderwerp: Re: Why is my life such a mess? [Faithmind]