Alone in this wild world ~

_{[C A R R I O N P A W]
On the other side of a street I knew, stood a girl that looked like you
I guess that's deja vu, but I thought this can't be true
'Cause you moved to west L.A. or New York or Santa Fe
Or where ever to get away from me

Wildpaw lag in zijn heerlijke nest. Zijn ogen gesloten en zijn gedachten ergens anders. Ergens waar dromen zijn hersenen konden binnendringen en hij alles kon doen wat hij wilde. Natuurlijk was zijn vriendin er. Lightpaw. De lieve schat die hem wél als vriend wilde. Maar zijn slaap werd verstoord door de zon. Mompelend opende hij zijn kijkers. Toen zijn ogen eenmaal gewend waren aan het felle licht dat de Apprentice Den in kwam rollen, rekte hij een voor een zijn poten uit. Zijn kortharige vacht zat onder de stukjes mos en stro. Vermoeid schudde hij zijn vacht uit en zag een groot deel naar de grond dwarrelen. Dat moest maar even voor nu. Wildpaw keek de Den rond, meerdere Apprentices sliepen nog. Waarom had hij nou het plekje voorin de Den gekozen? Hij wist wel dat hij daar als eerste gewekt zou worden. Geen enkele andere Apprentices zou hem meevragen voor een uitje. Zelfs Lightpaw had niet met hem afgesproken. Wat teleurgestelder strompelde hij de Den uit en ging het kamp binnen.

Ooh, but that one night, was more than just right
I didn't leave you, 'cause I was all through
Ooh, I was overwhelmed and frankly, scared as hell
Because I really fell for you

Een sterke ShadowClan geur kwam zijn neus binnen, zijn Clanleden. Trots hief hij zijn staart op en richtte zijn ambere blik op de prooistapel. Deze was nog niet bijgevuld, maar zijn maag schreeuwde om wat voedsel. Het was niet de bedoeling om zomaar eten te pakken zonder er iets voor terug te doen. Maar hoe kon hij jagen met een lege maag. Het rommelende geluid zou alle prooidieren in ShadowClan waarschuwen! Nee, dan kon hij toch maar beter een klein en mager beestje oppakken? Zijn pootjes ging sneller dan hij had verwacht en binnen een mum van tijd had hij er een kikkertje uit getrokken. Hongerig nestelde hij zich naast de stapel neer en begon het vlees er gul af te trekken. Zijn maag, die het nu te druk had voor klagen, vulde zich met het slijmerige vlees en was tevreden. ”Mooi,” Zei de Apprentice tegen zichzelf. Hij plukte nog een extra paar stukjes mos uit zijn vacht en likte zijn pels weer netjes. Het enige wat miste was een vriend. Hij zou nooit met Lightpaw kunnen jagen en hier had hij ook niet echt ‘vrienden’. Flamepaw en Autumnpaw wilden vast ook niet de hele dag met hem optrekken. Wildpaw slaakte een zucht. Eenzaam trippelde hij naar de uitgang van het kamp. Zo was zijn leven nou eenmaal. Alleen, wellicht voor altijd..

Ooh, I swear to you, I'll be there for you, this is not a drive by-y-y-y-y
Just a shy guy, looking for a two ply, hefty bag to hold my-y-y-y-y-y-y love
When you move me, everything is groovy, they don't like it sue me, hmm the way you do me
Ooh, I swear to you, I'll be there for you, this is not a drive by-y-y-y-y}

Ooit zou hij een grootste warrior worden, een warrior die iedereen zou respecteren. Ze zouden hem kennen bij naam, bij zijn daden en ze zouden hem waarderen. Op zijn gelaat stond een trotse grijns, hij ging ervoor werken en hard ook. Wanneer hij een mentor kreeg aangewezen zou hij erg goed naar deze luisteren, en vervolgens vaak oefenen om het goed onder controle te krijgen. Ze zouden trots op hem zijn. Shadowclan kon blij zijn dat hij hier was geboren. Zijn ogen had hij al een tijdje op de horizon gericht. De donker-blauwe kleur van de nacht was verdwenen en veranderd in enkele zoete kleuren; Oranje, Blauw en een tikkeltje rood. De zon zou snel opkomen, en omhoog reizen om vervolgens weer aan het einde van de dag naar beneden te dalen. In zijn ooghoek zag hij hoe een schim de open plek betrad en richting de prooistapel leek te lopen. Zijn oranje-kleurige ogen bekeken de kater die hij duidelijk herkende als Wildpaw. Wildpaw had duidelijk honger, want de kater at een hele kikker op en ging vervolgens richting de uitgang. Zou hij gaan jagen? Dan wou hij graag mee gaan eigenlijk. Alleen jagen bleek heel saai te zijn, dat had hij tenminste gemerkt. Als je samen was kon je tenminste af en toe nog even bijpraten. Hij sprong op en rende achter Wildpaw aan. "Wildpaw, wacht op mij." Hij liep achter wildpaw door de uitgang heen en ging naast de kater staan. "Ga je jagen?" Zijn oranje-kleurige ogen keken de apprentice vragend aan, waarna hij zijn vraag vervolgde. "Zo ja dan zou ik graag mee willen gaan." Een lichtte glimlach verscheen op zijn gelaat. "Lijkt me gezellig, met zijn tweeën jagen." Hij zwiepte kort met zijn staart en liet zijn ogen naar voren glijden. De geuren van het woud drongen zich meteen door hem heen, Nieuwblad deed duidelijk zijn werk. Er was weer veel prooi, de clan zou weer goed gevoed worden, en dat was maar goed ook, wie wist wat die andere clans van plan waren.

_{Wildpaw stopte bij de ingang van het kamp, toch nog hopend dat iemand zijn naam zou roepen. Zou het lot hem voor dit keer kunnen matsen? Even wachtte hij, maar nee. Teleurgesteld vervolgde hij zijn pad, net toen hij een paar passen had gedaan in de richting van het bos hoorde hij toch iets. Een stem. "Wildpaw, wacht op mij." Meteen spitste zijn oren zich en draaide hij zich om. Iemand die met hem mee wilde? Een kater kwam naast hem staan. Een Apprentice. Ja, hij had hem wel eens een keer gezien. Carrionpaw. Wildpaw liet zijn kopje wat schuin zakken, wat hij altijd deed als hij ging nadenken. Ja, dat moest wel. "Ga je jagen?" Wildpaw liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen, het begin van een vriendschap? Blij zwiepte zijn staart een keer heen en weer. Twee oranjekleurige ogen werden op hem gericht. Maar Wildpaw’s mond werd niet geopend. Hij was op dit moment zo blij dat hij niet alleen hoefde te zijn. "Zo ja dan zou ik graag mee willen gaan." Op het gezicht tegenover hem verscheen ook een glimlach. Carrionpaw zwiepte met zijn staart en Wildpaw draaide zich nu volledig om naar hem. Opeens schoten allerlei woorden naar binnen. ”Natuurlijk mag je mee,” Zei de Apprentice blij en onderdrukte nog net een sprongetje van geluk. Zou dit hem weer een vriend opleveren? Net zoals bij Lightpaw? ”wie wil er nou alleen zijn op zo’n mooie dag.” Wildpaw liet zijn blik over de hemel glijden en genoot van de warme zonnestralen. Dit keer was het geen vervelende vuurbal die hem wakker hield, maar een vrolijke bol die hem warmte gaf. De glimlach op zijn snuit werd nog groter en hij draaide zich abrupt om. ”Waar zullen we dan heengaan? We moeten er natuurlijk wel een avontuur van maken.” Hij draaide zijn kop om naar Carrionpaw en wachtte geduldig op een antwoord. Ze waren geen kittens meer, nee, ze waren nu Apprentices. Zonder Mentor kon je ook nog lol hebben. Juist meer. Want nu ze nog geen training kregen konden ze doen wat ze wilden. Laten we die tijd doen ook koesteren.. Dacht Wildpaw en hij richtte zijn blik weer op de bomen.}

Onderwerp: Re: Alone in this wild world ~