We kiss and tremble with delight

Iedereen in het kamp had zijn of haar eigen taken, taken die vervuld moesten worden voordat je terug keerde of met een andere bezigheid verder ging. Voor vandaag was Nightfall klaar, of in ieder geval voor dit moment, er kon altijd iets gebeuren waardoor ze halsoverkop weer aan de slag kon. Toch achtte ze die kans vrij klein, daarvoor was het té stil in het kamp van de Shadowclan. Tegelijkertijd kon dat de voorbode zijn voor iets wat stond te gebeuren, iets waar zij niet over ingelicht was. Maar Night’ was niet het type dat zich er heel erg druk om maakte. Alle andere clanleden wisten hoe ze in elkaar zat en wat ze wel en wat ze niet kon waarderen, en de meesten hielden hier dan ook rekening meer. En ‘de meesten’ waar ze dan over sprak waren de warrior’s, elders, queens en medicijnkatten. Wat dus weer inhield dat het niet voor de kittens en apprentice’s gold. Ook nu was het een leerlingkat die besloot haar richting op te komen.

De Chartreux lag nog steeds languit in het zonnetje te genieten van de zonnestralen die haar vacht verwarmden, alleen trok ze een van haar geeloranje ogen open en richtte die zonder blikken of blozen op de rode poes die dichterbij kwam. Het was iets wat niet vaak voorkwam; een rode poes. En helemaal niet binnen de Shadowclan. De meesten deden hun clannaam toch eer aan door een donkere vachtkleur te hebben, deze poes deed niet mee. Terwijl ze eens verveeld geeuwde sloot ze haar beide ogen. En deze opende Nightfall pas toen de rode poes naast haar was komen zitten. Precies zo dat haar zon ontnomen werd. Geïrriteerd opende ze haar ogen en opnieuw richtte ze deze op de rode poes, terwijl ze zachtjes een enkele seconden zacht siste voordat ze zich overeind werkte. In de zittende positie kon ze tenminste zon vangen over het gestalte van het kleinere dier naast haar. ”Emberpaw” klonk haar stem. Het enige wat ze liet blijken uit de toon waarop ze sprak was haar ergernis. Oké, ze wist dat bij het clanleven clanleden hoorden, maar dat deze jonge poes nu perse in de zon moest gaan zitten, alsof ze zich niet bewust was van haar eigen schaduw – wat bij een jacht ook essentieel zou kunnen zijn – en dat ze met de positie van hoe ze zat het fel begeerde zonlicht van een clangenoot blokkeerde. ”Het weer is inderdaad heerlijk, maar op dit moment blokkeert iemand de zonnestralen.”

Ondanks haar duidelijk geërgerde toon leek Emberpaw zich daar niets van aan te trekken, in plaats van weg te lopen toverde de jonge poes een vrolijke glimlach. Vanuit haar ooghoek keek Nightfall enkele seconden naar de apprentice, voordat ze haar blik weer voor zich richtte en haar bek luid geeuwend open opensperde. Van de warme zonnestralen op je vacht werd je loom en sloom, zij in ieder geval wel. Maar het was het briesje dat het aangenaam maakte. Door de wisselvalligheid van de laatste tijd was Night’ een beetje van slag geraakt. In de warmere periode een poosje terug was ze al in de rui geraakt, maar vervolgens had het weer besloten om Nieuwblad nog even uit te stellen. Met het gevolg dat de meeste katten al deels in de rui waren geraakt. De afgelopen paar dagen was het weer weer beter geworden, met het gevolg dat de pluisjes haar overal in het kamp lagen en met de windvlagen de lucht in gingen. Toch was de wind een verademing, de wind bracht koelte met zich mee die ondanks dat de zon heerlijk was, als een verademing kwam en werd verwelkomt. Toen er een briesje tegen de twee poezen aansloeg sloot de donkergrijze Chartreux haar ogen genieten en spinde er zachtjes bij. Zolang Emberpaw zich stil hield kon ze ook zo wel genieten van haar rust en het zonnetje.

Tevreden dat Emberpaw zo verstandig was uit de zon te stappen en zo naast haar te gaan liggen dat ze beiden van de warme stralen konden genieten spon ze opnieuw even. Het tipje van haar staart bewoog van links naar rechts heen en weer terwijl de rest rond haar achterhand[?] heen lag geslagen. Zonder opzij te kijken hoorde ze de woorden van de jonge medicijnkat-leerling aan. ”En wat nou als Nieuwblad de zon van Groenblad opbruikt?” was haar antwoord. Een geamuseerde glimlach trok een beetje aan haar mondhoeken, maar verder bleef haar houding en uitdrukking hetzelfde. Vervolgens nam ze het voorbeeld van de jonge rode poes over en ging weer liggen, opnieuw languit gestrekt genietend van het zonnetje met haar kop op haar voorpoten. Even klauwde ze haar scherpe nagels door de grond heen, die ze omwoelde, om vervolgens een totaal ontspannen houding aan te nemen.

De stem van haar ‘gezelschap’ ervoer ze als een wolk voor de zon. Kort opende ze een van haar ogen en richtte deze op Emberpaw. ”Niets van mee gekregen, daarnaast heb ik beter dingen te doen dan apprentice’s in de gaten te houden” klonk haar stem opnieuw. Nog even bleef ze de opmerkelijk rode poes aankijken voordat ze haar ogen weer sloot om weer van de warme zonnestralen te genieten. En blijkbaar was Ember’ het daarmee eens, want die legde ook haar kop neer en genoot van het bijzondere rustige moment dat ze hadden. Nog steeds bewoog het topje van haar staart langzaam van links naar rechts en weer terug.