MaskKit word wakker op haar 1e morgen nadat ze terug in t kamp

MaskKit opende langzaam haar oogjes, ze had érg lang geslapen, maar was eigenlijk noch steeds moe. ze keek rond en zag nog enkele gestaltes. ze staarde wat voor zich uit en dacht voortdurig aan Thunderkit, én aan de grote machtige kat die haar had gered. wie was dat toch vroeg ze zich af. hij had ies vreemds over zich bedacht ze zich nu...ze vond het zo raar hoe hij bevroor en de manier waarop niet omdat ze nou zo gewond was ze had het idee dat hij wel wat meer bloed had gezien... het leek alsof hij een soort flashback had ofsoiets. Ze wist het niet maar ze was vastbesloten erachter te komen. Én hem te bedanken. ze voelde dat haar flank begon te branden, Opeens hoorde ze wat geritsel... ze voelde angst op komen, misschienw a shet de vos... ze raakte bijna in paniek '' Whisperwind?! Thunderkit? riep ze onzeker én angstig'' ben je daar?'' ze probeerde op te staan maar mekrte dat dat absolúút niet lukte, ze luisterde beter en had nu door dat het waarschíjnlijk gewoon whisperwind zou zijn ze legde haar kopje op har pootjes en luisterde naar het fluiten van de vogels. ze hoorde kits spelen buiten. ze hoopte dat ze snel genezen zou zijn. én snel apprentice zou worden. ze russte wat terwijl ze afwachte op de komst van Whsiperwind ze hoopte wat meer te horen te krijgen hoe erg ze eraan toe was én ze hoopte dat ze snel nog wat zaadjes zou krijgen want de pijn in haar flank werd eigenlijk steeds een beetje erger.

(sorry beetje heel erg kort maar wilde alvast wát posten Razz

)

Stilletjes lag de grote zwarte poes te slapen in haar eigen Den. Gisteren had ze een hoop meegemaakt, alweer. Opnieuw had het weer met Dangerdance te maken gehad. Ze vertrouwde die kater voor geen meter meer. Eerst dat gedoe met de joge Dovesong, toen met Suntail en nu met Maskkit. Er zat een luchtje aan al deze zaken. Aan al die zaken zat gewoon een vies luchtje. Er was iets mis met die kater, iets goeds mis ook nog. Terwijl haar ademhaling regelmatig doorging vormde zich in haar bewustzijn een tragisch moment uit haar leven.

In de verte liep een jonge poes, haar pasjes waren klein maar vrolijk. Achter haar liep een grote kater met een stevig zwart poesje. Het jonge zwarte poesje sprak zachtjes met de grote kater terwijl het cremékleurige poesje vrolijk doorhuppelde. ''Maar vertel eens, hoe gaat het met je opleiding Whisperpaw?'' Vroeg de grote kater aan het zwarte poesje. ''Het gaat goed, ik heb ten slotte een goede mentor.'' Het zwarte poesje, luisterend naar de naam Whisperpaw grijnsde even. ''En hoe doet Milkpaw het tijdens haar training Dragondance?'' Vroeg Whisperpaw nu aan de kater. Deze glimlachte even en keek naar zijn apprentice. ''Ik had verwacht dat ze wel wat meer tijd nodig had om de dood van jullie ouders te verwerken, maar ze gaat weer als vanouds verder met het leven. Jij hebt er wel wat meer moeite mee nietwaar?'' Bij zijn laatste vraag keek Dragondance Whisperpaw weer aan. Whisperpaw schudde haar kop. ''ik heb het er inderdaad wel wat moeilijker mee ja, maar dat komt denk ik omdat ik toch teveel van hun dood heb gezien. Zeker omdat ik de apprentice ben van de Medicine Cat.'' Ze schudde zuchtend haar kop en keek naar haar zusje. ''Maar het gaat dus goed? Dat is goed om te horen, ten minste nog iets van blijdschap in het leven.'' Dragondance gaf de jonge poes een zetje met zijn neus. ''Het komt wel weer goed meiske. Je ouders waren geweldige warriors, en iedereen mist ze. En ik weet zeker dat ze trots op jullie zouden zijn geweest.'' Whisperpaw glimlachte heel even en neeg haar kop. ''Ik weet het zeker, en ik weet dat ze allebei op ons neerkijken vanuit de Zilverpels. Net als kleine Whiskerkit, hoewel hij toch een leven zoals dit zou hebben verdiend.'' Haar woorden klonken wijs, vooral als je nadacht over de leeftijd van de zwarte poes. Maar je zou haar gemakkelijk ouder schatten dan dat ze was, ze was altijd groter geweest dan de meeste kittens en apprentices. Dragondance knikte en spande toen zijn spieren. ''Milkpaw, we zijn er bijna! Blijf op het gras langs het donderpad!'' Riep hij luid terwijl hij zijn passen versnelde. Beide katten konden het cremékleurige poesje niet meer zien. Een gil deden zowel Dragondance als Whisperpaw geschrokken opkijken. ''Milkpaw!'' Riep de zwarte poes en sprintte weg bij de grote kater. Bij de rand van het gras bleef ze met twee wijdopen gesperde ogen staan kijken naar het bewegingsloze kattenlichaampje dat midden op het asfalt lag. Naast haar verscheen nu ook de grote kater...

'' Whisperwind?! Thunderkit?'' Met een ruk schoten de ogen van de grote zwarte poes open. Onmiddelijk schoot ze overeind en besefte dat ze niet meer aan de rand van het donderpad stond. Ze was in haar den, veilig binnen het kamp. Maar de stem van de kat die haar riep had onzeker en angstig geklonken. '' ben je daar?'' Klonk de stem nu opnieuw en langzaam schudde Whisperwind haar kop. ''Ik kom eraan Maskkit!'' Riep ze terug en besefte tot haar eigen schrik dat haar stem trilde. Ze trippelde snel naar het jonge poesje en ging naast haar zitten. Wat had die droom met haar gedaan, het was niet de eerste keer dat ze weer terug in de tijd was gegaan. Maar meestal was ze niet zo, meestal kon ze het weer verbergen. Ze keek Maskkit aan en krulde haar staart om haar poten terwijl haar blik vriendelijk, maar toch op een of andere manier geschrokken was. ''Wat is er aan de hand Maskkit?'' Vroeg ze zacht en schudde haar kop toen ze hoorde dat haar stem nog altijd een beetje trilde.

MaskKit hoopte dat Whisperwind snel zou komen want de pijn in haar flank werd steeds erger het brande als een gek. en ze wilde kijken ernaar maar had niet genoeg kracht op haar kop daadwerkelijk écht op te tillen. Ze voelde zich stijf en zwak, bíjna erger dan de dag ervoor. Ze hoopte dat ze Óoit nog apprentice kon worden.
'Ik kom eraan Maskkit!'' Riep Whisperwind eidnelijk terug, het was misschien slechts een minuut later, maar voor maskKit leek het een hele tijd te duren. Ze zweette en ademde zwaar en voelde zich zwak. ze viel terug in de gebeurtenis van een paar dagen geleden.

Haar ouders zeiden tegen haar dat ze weg moesten, ze wilen haar wat laten zien, dus liep ze met haar ouders mee het kamp uit ze vond het maar raar maar was wél super opgewonden. Ze liepen door het bos en haar ouders leerde haar goed te ruiken en de omgeving te annaliseren. Ze vroeg zich af of de training straks ook zo ongeveer zou gaan. ze had al vrij snel door wat welke geur met zich mee droeg, zo had ze er een keer voor gezorgd dat haar moeder een muis ving, want zíj had de geur opgemerkt. Ze liepen een hele dag en toen het richting maanhoog kwam gingen ze op zoek naar een hol. Ze hadden een prachtige plek onder een book gevonden en wilden zich nét gaan nstelen toen er buiten opeens een vos gromde, moeder pakte MaskKit in haa nekvel beet en rende ervandoor vader bleef achter om het beest te grazen te nemen, maar toen maskKit achterom keek zag ze dat hij het lootje leek te leggen. moeder legde haar in een hol verderop en dwond haar diep erin te blijven nadat ze goed had geroken of het niet een hol van iemand anders was. zij zou de vossen afleiden want het waren er intussen twee geworden ze zij dat ze maskkit tegen het verdwijnen van de maan haar weer gezeldschap zou houden. helaas toe het zonhoog was was ze er nog steeds niet geweest, MaskKit was wat rond gaan wandelen rondom de open plek waar ze had geslapen in de boom. ze vond met goed geluk een nestje babymuisjes en had die gegeten. toen het wéer de volgende zonhoog was was ze gaan lopen... en nét toen ze de moed op wou geven en in elkaar was gestort kwam die grote kater, ''dangerdance'' haar reddende engel.

ze voelde opeens een steek in haar nek óók en dacht dat ze werd opgepakt door dangerdance, 'Wat is er aan de hand Maskkit?'' dangerdance? vroeg ze hijgend en bezweet. ze opende haar ogen en merkte tot haar opluchting dat het allemaal achter de rug was. Ze zag dat het de medicijnkat was die bij haar was komen kijken. want ze lag al sinds gister in de medicinescat's den herrninerde ze zich nu weer. .. ze was even in de war door de flashbackdroom die ze zojuist gehad had en voelde zich wat warrig. ...ehh..uh.. toen kwam de pijn van haar lank weer opzetten en traen sprongen in haar ogen al wilde ze hard zijn en deze verdringen. ''mn flank doet weer pijn Whisperwind, het begon vanacht al ergens. het lijkt wel of ik steeds weer gebeten word door die vos. zei ze terwijl ze de snik in haar stem probeerde in te slikken. en ze keek Whisperwind hulpzoekend aan.

''dangerdance?'' vroeg ze hijgend en bezweet. Whisperwind keek het jonge poesje bezorgd aan. Wat had dat poesje met die kater? Zwijgend maar ook vragend keek de zwarte poes het jonge poesje aan ''....ehh..uh..'' Whisperwind zag de tranen in de ogen van het poesje en boog haar kop naar haar toe. ''mn flank doet weer pijn Whisperwind, het begon vanacht al ergens. het lijkt wel of ik steeds weer gebeten word door die vos.'' zei ze terwijl ze de snik in haar stem probeerde in te slikken. whisperwind keek haar vriendelijk aan. ''Dat is vaak zo, de eerste paar dagen doet het juist meer pijn. Maar wacht even dan haal ik wat voor je.'' Ze stond soepel op en schudde even met haar kop om haar eigen droom uit haar hoofd te bannen. Het mocht haar niet afleiden, dat was slecht voor haar prestaties. Ze trippelde naar de kruidenvoorraad en schoof een paar papaverzaden op een blad, niet teveel anders kon ze de genezing niet meer goed peilen. Pijn tijdens de genezing was juist goed. Langzaam vouwde ze het blad dicht en trippelde terug naar het jonge poesje. ''Hier neem maar nog een paar papaverzaden. Ik geef je er niet teveel, want de pijn toont dat het geneest. Dus het word nu een beetje verdoofd, maar je kan het nog wel lichtjes voelen branden.'' Voorzichtig vouwde de poes het blad open en schoof het naar Maskkit toe. Toen ze naar het jonge poesje keek voelde ze weer een steek van pijn. Waarom had ze haar zusje nooit zo kunnen helpen, dat zou nog een hele steun zijn geweest voor haar. Ze zuchtte even en staarde in gedachtes voor zich uit.

Maskkit was helemaal bezweet, whisperwind keek haar vriendelijk aan. ''Dat is vaak zo, de eerste paar dagen doet het juist meer pijn. Maar wacht even dan haal ik wat voor je.'' Ze stond soepel op en schudde even met haar kop. MaskKit volgde haar met haar ogen, MaskKit voelde zich al een inieminiebeetje beter bij de gedachte dat Whisperwind iets ging halen. ze heeft vats het ultieme spul om de pijn de verminderen dacht ze hoopvol terwijl ze even de laatste traan van haar snoetje afveegde.
'Hier neem maar nog een paar papaverzaden. Ik geef je er niet teveel, want de pijn toont dat het geneest. Dus het word nu een beetje verdoofd, maar je kan het nog wel lichtjes voelen branden.'' Voorzichtig vouwde de poes het blad open en schoof het naar Maskkit toe.
MaskKit werkte het meteen na binnen zonder mokken alsof haar even ervanaf hing ze had sinds de aanval van de vossen op niks zo snel gereageerd als nu. Ze keek na het naar binnen werken van de papaverzaden Whisperwind dankbaar aan. ''Dankje whisperwind, je bent als de engels van het leven en overleven'' zij ze lief en dankbaar. MaskKit heeft af en toe zo van die rare wijze opmerkingen die niet écht bij haar leeftijd passen. Haar moeder zei dat al eens tegen haar dat ze zich soms veel te wijs gedroeg, toen ze nog samen in de nursery sliepen.
Ze hoopte zich snel beter te voelen want ze wilde kunnen lopen. Whisperwind? vroeg ze licht gespannen, ''kan ik ooit weer lopen? '' Ze keek verassend sirieus en was gefocusd op het afwachten van haar antwoord.

(Ze moet ooit weer kunnen lopen Wink

) (zeg maar dat je denkt dat ze ooit weer kan lopen, metvee oefening en hoe noem je dat uhm... nouja ze zal gymnastiek oefeningen moetn doen ofso xD buigen enzo xD verzin maar iets leuks ^^)

Zwijgend hield Whisperwind het jonge poesje in het oog, ze bleef maar twijfelen over wat er nu was gebeurd. Ze glimlachte bij de manier waarop Maskkit de zaden naar binnen werkte. Ze keek na het naar binnen werken van de papaverzaden Whisperwind dankbaar aan. ''Dankje whisperwind, je bent als de engels van het leven en overleven'' zij ze lief en dankbaar. Whisperwind boog alleen haar grote kop even en snorde zacht. ''Daar heb ik lang voor geleerd Maskkit, maar ik kan niet iedereen redden.'' Miauwde ze zacht en keek het jonge poesje aan. ''Whisperwind?'' Vroeg Maskkit licht gespannen en de grote poes keek haar aan. ''Ja?'' Antwoordde ze vriendelijk. ''kan ik ooit weer lopen? '' Whisperwind knikte heel langzaam. ''Ja dat zal op den duur wel weer kunnen, hoewel je echt hard moet gaan oefenen met je poot daarvoor. Probeer eerst eens je poot zo ver mogenlijk uit te strekken en haal hem dan zo dicht mogenlijk naar je lijf toe. En dar meerdere keren. Zo kun je ook de soepelheid van je poot weer in orde brengen.'' Ze snowrde opnieuw. ''Snap je het of moet ik het nog eens uitleggen?'' Ze duwde haar neus zacht tegen de schouder van het jonge poesje aan. ''Geen zorgen, ik zorg ervoor dat je weer helemaal in orde word goed? Dat beloof ik.'' Dit kon ze beloven omdat ze zeker wist dat het goed ging komen.

'Ja dat zal op den duur wel weer kunnen, Waren de woorden die zo verlossend klonken, en deze woorden sorgde dat MaskKit weer even vrolijk snorde, hoewel je echt hard moet gaan oefenen met je poot daarvoor. Probeer eerst eens je poot zo ver mogenlijk uit te strekken en haal hem dan zo dicht mogenlijk naar je lijf toe. En dar meerdere keren. Zo kun je ook de soepelheid van je poot weer in orde brengen.'' Ze snowrde opnieuw. ''Snap je het of moet ik het nog eens uitleggen?'' Ze duwde haar neus zacht tegen de schouder van het jonge poesje aan. ''Geen zorgen, ik zorg ervoor dat je weer helemaal in orde word goed? Dat beloof ik.'' Dankje zei maskkit nu een stuk sterer klinkend, het leek alsof de papaverzaden en de goede woorden van whisperwind MaskKit nieuw leven inbliezen. ze begon haar poot te strekken zoals Whisperwind zei en wonder boven wonder lukte het ook nog, al ging het wel érg moeizaam en leek haar poot 3 keer zo zwaar als normaal. maar opzcih écht pijn deed het niet. na hem 5 keer gestrekt te hebben voelde ze dat het tintelde en ze vertrok haar gezicht even duidelijk, maar was dankbaar voor het goede advies en merkte dat het wél goed werkte, en ze had wel eens gehoord dat het titelende gevoel betekent dat het bloed weer goed door begint te stromen en dat dat dus betekent dat het waarschijnlijk weer volledig geneest. écht bedankt. zei ze respectvol en dankbaar teen de medicijnkat die zo vele levens red en onuitputbaar en ontastbaar lijkt te zijn, maar tóch zag maskkit ergens een spoortje van pijn... verborgen gevoelens in de ogen van Whisperwind.
MaskKit herkent voorál verborgen gevoelens omdat ze hier zélf mee worsteld, net zoals bij de grote kater die haar uit het bos gered had, hi had óók verborgen emoties. en ze was vastbesloten dat Óoit uit te vinden, misschien kon ze hem helpen ofso. ach wat een muizenbrein heb ik toch om te denken dat ik een grote warrior zou kunnen helpen dacht ze vervolgens, en tóch wilde ze weten wat hem zo dwars zat. Whisperwind? vroeg ze vervolgens. uhm, wanneer denk je dat ik zo snel mogelijk dangerdance kan bedanken? vroeg ze zelfverzekerd, maar het was duidelijk dat ze haar zwakheid zonder veel succes probeerde te verbergen. Ze keek Whisperwind even afwachtend aan en wachte rustig af wat ze zou zeggen.

Zwijgend keek Whisperwind neer op de jonge poes en knikte langzaam. Het ging wel goedkomen met haar, zeker als ze bleef oefenen met haar poot. ''écht bedankt.'' zei het jonge poesje respectvol en dankbaar. Whisperwind boog alleen maar haar grote kop onder de lof. ''Geen dank, het is mijn taak binnen de Clan om iedereen te helpen zo goed als ik kan.'' Ze keek het poesje even aan en krulde toen haar staart rond haar zwarte poten. En toch was het voor haar onmogelijk geweest om haar familie te redden. Elk van hen was gestorven zonder dat ze ook maar iets had kunnen doen voor hen.'' Whisperwind?'' De stem van Maskkit trok haar aandacht weer. ''Ja?'' Antwoordde ze zacht. ''uhm, wanneer denk je dat ik zo snel mogelijk dangerdance kan bedanken?'' vroeg ze zelfverzekerd terwijl Whisperwind toch de zwakte merkte. Whisperwind voelde een rilling langs haar rug omhoog trekken en ze zweeg. Ze keek Maskkit even in stilte aan. ''Ik vind het geen goed idee om hem te gaan bedanken,'' Antwoordde ze zacht en bleef haar aankijken. Ze vertrouwde die kater niet, Dovesong, Suntail niks aan die twee was goed. Ze had de jonge Dovesong nog gezien, een waar wrak gevuld met angst. En Suntail had ze niet meer gezien, maar daar ging ze haar poten niet aan branden. Zachtjes zuchtte de grote zwarte poes en tilde langzaam haar voorpoot op en begon deze te wassen.

-late shame