Searching for the right place

Alec liep nu al een tijdje langs de grenslijnen van de Clans. Hij was naar links gegaan zoals de Riverpoes het zei en volgde zijn neus. Nadat hij hen niet meer kon zien was hij wat rustiger gaan lopen, hij wist niet hoe lang het duurde voor hij bij de Rogue plaats aankwam en wie weet was het een lange reis en moest hij energie besparen om ´s nachts eventueel verder te lopen. Verblijven op de rand van Clangrenzen leek hem niet de veiligste plaats om de nacht door te brengen. Hij had geluk gehad maar of hij dat nog is kreeg betwijfelde hij. Zijn oren waren goed gespitst voor geluiden, als er patrouille zijn richting op kwamen wist hij dat en kon hij kiezen om weg te vluchten mocht het nodig zijn. Zijn kop stond laag bij de grond zodat zijn neus geen geur kon missen. Het was wel duidelijk dat hij nog niet op de juiste plek was aangekomen, lopen tot hij geen Clangeur meer rook. Helaas rook hij de geuren nog steeds, de ene sterker dan de ander maar ze bleven in de lucht hangen. Alec begon zich licht af te vragen hoe groot de Rogue plaats was en hoeveel eenlingen daar huisden. Hij hoopte maar dat hij een fatsoenlijke slaapplaats kon vinden als hij daar eenmaal was, maar nu. Alec hief zijn kop op en keek naar de zon, die hing nu net voorbij zonshoog. Nog de helft van de dag te gaan voor het duister het overnam van het licht.
Zijn pas versnellend liep hij verder. Zijn staart zwiepte ontspannen heen en weer. Het lopen duurde lang en scherpe kiezeltjes prikte in zijn zachte kussentjes maar hij was niet van plan om te stoppen bij de kleinste pijntjes. Hij was geen verliezer en hij moest wel doorzetten, dit was de harde nieuwe wereld en daar zou hij zich in vinden. De zon was gul met zijn warmte deze dag en zijn koude natte vacht werd al snel werd droog en warm zoals hij zal moeten zijn. De geuren bleven aanhouden tot zijn ergenis, de zon stond bijna aan de horizon en de schemering begon al. Zijn poten verlangde naar rust of verkoeling. Onderweg had hij wat planten gegeten maar tijd om te jagen had hij niet, en als hij dat deed dan werdt hij gestraft voor het stelen van prooi van een andere Clan. Alec liet zijn pas weer vertragen en zocht nu om zich heen naar een rustplaats. Hij zou niet lang blijven, hooguit twee minuutjes om daarna weer zijn oude ritme op te pakken en te lopen tot er geen geuren meer waren.
Een oude eik maakt hij zich kort eigen door onder de schaduw te gaan liggen. Zijn ademhaling ging wat snel en hij hijgde een beetje. De grond was heerlijk koel, het dichte bladerdak zorgde ervoor dat er geen zonstraal bij kon en de grond dus koud bleef. Hij klapte zijn nagels uit en strekte zijn poten. De rust was fijn en de verkoelende grond verlichtte de warmte. Hij krulde zich op en begon zijn poten schoon te likken. Zijn kussentjes voelde wat gevoelig aan door het vele lopen maar het ging wel. Hij zuchtte opgelucht en gaf hem zelf nog een minuutje extra om tot rust te komen. Alec liet zich op zijn zij vallen en keek naar de boom. Meteen sprong hij op, geschrokken.
Naast de schaduw van een boom kon hij de schaduw van een kat ontdekken, en niet zijn schaduw. Gespannen wachtte hij af wie erachter vandaan zou komen.

- Mag ik? -

Xana duwde boos met haar poten tegen de deur. Ze had alweer, wat wel vaker voorkwam, niet door dat het kattenluikje gewoon open was. Haar tweebenen waren erg lief, maar waren elke dag ook een flink paar uur weg en Xana had naast Annemarie en Jack nog niet echt vrienden. Ze spinde toen ze uiteindelijk merkte dat het kattenluikje gewoon open was. Vandaag was een speciale dag voor haar. Ze zou eens wat verder het bos ingaan. Niet wetend van de Clans en dat gedoe, ging ze naar een bepaalde plaats toe. Haar neus rook andere kattengeuren en Xana vroeg zich af wat die hier te betekenen hadden. Woonden die niet, zoals haar, in huizen? Xana zou haar leven zonder tweebeen niet kunnen voorstellen. Tweebenen waren er voor je als je pijn had, of als je aandacht nodig had. Maar Xana wou ook wel is weten hoe het was om in het wild te leven. Gewoon, zonder regels en in grotten slapen. Ze wou eens weten wat er verder was dan al die steegjes en straten uit haar buurt. Ze wou eens weten wat er te vinden was in het bos. Een geur van een kat, vermoedelijk een kater, werd sterker en Xana werd opgewonden. Haar hart klopte redelijk hard. Ze wou graag weten wie het was. Xana zag de kater geschokt haar kant opkijken en Xana kwam uit de schaduwen tevoorschijn. Ze ging zitten met haar staart rond haar poten gekruld, terwijl ze de kater nieuwsgierig aankeek. 'Hallo. Mijn naam is Xana. Wie mag jij zijn?', vroeg Xana terwijl ze nieuwsgierig keek.

- Natuurlijk mag je ^^ -

Een oudere lapjes kat kwam tevoorschijn. Een poes die rook naar tweebeen. Zijn geur van tweebeen was nooit sterk geweest maar Alec had het vermoede dat het nog ergens diep in zijn vacht hing, zelf hoopte hij dat het er zo snel mogelijk uit was. Hij was geen kittypet, niet meer. Sinds ze hem in de rivier bij de RiverClan grens hadden gegooid om hem daar tot dood te wanen, de mensen waren alleen maar irritant. Ze eisden je aandacht op, hun jongen trokken aan je staart en waren lomp. Als je niet uitkeek waar je was werdt je omver gelopen of aan de kant geduwd. Als je miauwde als groet of om te vragen of je wilde spelen gaven ze je slechts een aai en liepen dan weg, of gaven je smerige brokken terwijl hij helemaal niet honger had. Als je te veel miauwde of iets stuk beet kreeg je een felle tik op je neus en als je niet met hun jonge speelden kreeg je geen aandacht of werdt je net als hij in een rivier gedumpt. Nee, fijne herinneringen aan de tweebeners had hij totaal niet. De poes ging zitten in de schaduw en krulde haar staart om haar witte poten. Hij kreeg een nieuwgierige blik op zich geworpen en hij ontspande zich wat. Xana, zoals ze zich voorstelde, was een kittypet. Beide waren op verboden terrein dus ze kon hem niks maken qua territoriumgebied. 'Je kan me Alec noemen.' Zei hij kalmpjes en ging ook zitten. Dit werdt waarschijnlijk een langere pauze dan hij dacht.

Xana keek de kater even rustig aan. Hij was overduidelijk geen huiskat, zoals zij. Waren er dan toch andere groepen? En vielen die groepen je aan als je ermee praatte? Xana had werkelijk nog nooit gehoord van een andere groep dan huiskatten. Xana had altijd gedacht dat er in dit gebied alleen maar huiskatten waren. Maar deze kater had een heel ander soort geur. Xana snorde heel even. De kater leek ook nog jong. 'Je kan me Alec noemen', antwoordde Alec en Xana herhaalde de naam een paar keer in haar hoofd. Alec... Dat was wel een mooie naam, vond Xana. Xana keek rustig naar Alec en grijnsde even. Het werd een lange stilte, omdat Xana bang was dat ze iets stoms ging zeggen. Ze wou graag vrienden maken en wilde graag dat iedereen haar aardig vond, alhoewel dat proces niet vaak meeviel. 'Ik ben hier nog maar pas, dus het is waarschijnlijk normaal dat ik je nog niet ken. Je lijkt me erg jong. Hoe oud ben je?', vroeg Xana toen nieuwsgierig. Ze hield haar blik echter van hem weg, omdat hij anders geirriteerd werd.

'Ik ben vijf manen, bijna zes.' Zei hij iets trots. Als hij zes manen was kon niemand hem weer een kitten noemen. Dan was hij niet meer lief en schattig, hij kon trainen en sterker worden. Hij had nu al een eigen territorium in de Rogue plaats, niet groot weliswaar. Hij was immers nog niet zo oud maar hij deelde zijn plaats met een ongeveer even oude poes Yuuki. Hij vond het wel gezellig om een beetje gezelschap te hebben en het jagen ging met zijn tweeen stukken beter dan in zijn eentje. De muizen waren, niet zoals zijn speelgoed muis, een stuk sneller en slimmer. Ze konden zich verstoppen in kleine hoekjes en gaatjes waar zijn poot te groot voor was. Nu kon hij ze samen met Yuuki tenminste in een hinderlaag lokken en dan hadden ze weer wat te eten.
Een hard gekras van een kraai deed hem met een ruk omdraaiden. Hij fronste, stomme vogel. Ruw wakker gemaakt uit zijn dagdroom keek hij weer naar Xana. 'Hoe oud ben jij, als ik het vragen mag.' Zei hij beleefd en kalm. Alec werd niet snel boos, hooguit geirriteerd maar dat probeerde hij zoveel mogelijk te onderdrukken en kalm te blijven. Geduldig wachtte Alec af en liet zijn gedachten langzaam weer afglijden naar het onbekende en liet Xana de tijd nemen voor haar antwoord. Hij schrok wel weer op als ze ging praten.

Xana keek rustig in Alec's ogen. De kater leek haar toch redelijk oud, alhoewel, zijn bouw vertelde het tegenovergestelde van jong, maar zijn ogen zeiden het tegenovergestelde van oud. Rustig keek Xana hem in zijn ogen aan, wachtend op een antwoord. Hij had een mooie bouw en hij leek ook sterk. Nou ja, Xana kende hem nog maar pas, dus kon ze niet echt zeggen of hij sterk was of niet, maar ze dacht in ieder geval van wel. Rustig keek ze langs hem, achter hem was een interessant punt, omdat Xana deze buurt nog niet kende. Ze was zeker vrij om te lopen waar ze wou, maar deze kater leek toch niet op een huiskat. Het leek eerder op een wilde kat. Maar Xana was niet bang. Tenslotte vond ze deze kater er lief uitzien. Hij leek haar niet echt gevaarlijk. Xana keek toen weer naar Alec. 'Ik ben vijf manen, bijna zes', zei Alec en het klonk trots. Xana's oren bewogen heen en weer, alsof ze hem niet geloofde. Bijna zes manen? Hij leek anders wel negen manen! Xana keek hem ongelovig aan, maar legde zich toen maar neer bij de realiteit. Deze kater zou echt niet gaan liegen tegenover zijn leeftijd, dat kon gewoon niet, tenzij stoer wou doen, maar daar leek Alec het type gewoon niet voor. Hoe jammer hij dat ook zou vinden. Een kras kraaide en verschrikt keek Xana op. Die dieren waren groot! Xana rilde even bij de gedachten dat ze gepakt zou worden aan haar staart, door dit beest, maar die kans leek klein. 'Hoe oud ben jij, als ik het vragen mag', zei de kater en het klonk beleefd. Nog een puntje dat toegaf dat hij toch wel lief was. Xana snorde even. 'Ik ben al stokoud. Ik ben al elf manen', lachte ze vrolijk en haar ogen glommen even.

Alec zwaaide rustig heen en weer met zijn staart en keek om zich heen. Zijn blik gleed weer naar Xana die hem wat verbijsterd aanstaarde. De jonge kater zei niks, hij trok alleen vragend een wenkbrauw op en keek weer weg. De zon stond nu al weer een klein stukje lager, de tijd ging snel dezer dagen. De poes Xana was best aardig, hij wist alleen niet precies wat hij moest doen. De tijd drong terwijl hij hier zat te praten, hij wist dat dit nog steeds verkeerd terrein was om je te begeven en hij voelde zich wat ongemakkelijk hier. Stel dat hij een Warrior zou tegenkomen die op patrouille was, dan had hij alsnog problemen op de hals gehaald. Clankatten hielden niet van indringers en Xana en hij waren dat wel degelijk.
Xana begon weer te praten, en zoals Alec zelf al verwacht had was de poes ouder dan hem. elf manen, hij moest even denken maar wist het toen. Bijna een jaar, voor hem leek dat nog heel ver weg. Hij wist nog niet eens hoe snel dagen soms konden gaan. De lach die Xana was leek heel vrolijk en haar ogen lachten mee. Hij wist zelf een klein glimlachje ervan af te brengen maar werd daarna weer ernstig. 'Het spijt me maar ik moet gaan. We zitten hier op verkeerd gebied, RiverClan. Als een lid van de Clan ons ziet dan hebben we problemen. Ik raad u aan naar de Rogue plaats te gaan of anders terug naar uw thuis.' Legde hij de situatie uit en draaide zich al half om. Hij keek nog kort over zijn schouders mocht Xana nog wat te zeggen hebben.

Geïnteresseerd keek Xana naar Alec. Ze snorde even. Hij was zeker niet lelijk en Xana lachte even om haar eigen gevoelens. Zij met Alec. Natuurlijk. Het zal wel. Xana schudde haar kop. Vond ze hem leuk? Ach, welnee, gewoon een opwelling waarschijnlijk. Xana keek Alec aan en interesseerde zich steeds meer in Alec. Toen ze de glimlach op Alec's gezicht zag, grijnsde Xana vrolijk mee. Xana wou niet verliefd zijn. Trouwens, hoorde dit wel tot de categorie verliefdheid? Ze hoopte stiekem van wel. Maar moest je zien hoe jong hij was! Trouwens, Alec zou haar vast niet leuk vinden, of gewoon voor iemand anders wat voelen, of zich gewoon te jong voelen. Nou ja, het kon gewoon niet. 'Het spijt me maar ik moet gaan. We zitten hier op verkeerd gebied, RiverClan. Als een lid van de Clan ons ziet dan hebben we problemen. Ik raad u aan naar de Rogue plaats te gaan of anders terug naar uw thuis', legde hij uit en hij draaide zich al om. Xana sprong in een opwelling naast hem, terwijl haar oren plat waren en haar hart snel klopte. 'Zou ik misschien met je mee mogen? Ik wil wel is verder dan mijn huis gaan. Ik ben benieuwd naar de dingen die hier zijn', zei Xana, achterhoudend dat het ook was omdat ze hem nu nog niet wou verlaten. Ze hadden elkaar nog maar pas ontmoet en Xana wilde nog wel langer bij hem blijven. Xana vond zichzelf nu ontzettend stom.

Xana sprong naast hem en begon verder te praten. Droogjes keek hij haar aan. Zelf kon het hem niet zo veel schelen of ze meeging of niet, zolang ze maar op tijd weg waren uit dit gebied vond hij het goed. Hij haalde rustig zijn schouders op en knikte. 'Ik kan je moeilijk iets verbieden.' Hij grijnsde en zette zich van de grond af. Zijn poten hervonden al snel het snelle ritme van het lopen af en toe keek hij naast zich of Xana hem bij kon houden. Het leek hem van wel, aangezien ze toch een paar manen ouder was dan hem dus moest dit geen probleem voor haar zijn. Zijn poten maakten doffe geluiden elke keer als ze de grond weer raakten en de rivier leek nog niet te verdwijnen in de verte. Het zou een lange loop worden. Gelukkig was het nieuwblad dus voor slecht weer hoefde ze niet bang te zijn.
Zijn ademhaling ging geleidelijk en haperde niet. In zijn hoofd probeerde hij wat te bedenken om te vragen of een gesprekje te beginnen. Tenminste, hij dacht dat Xana dat wou. Anders zou ze niet met hem meelopen, de kittypets huizen waren de andere kant op. Dat ze nog verder wou praten of meer vragen leek hem dan de logische verklaring. Jammer genoeg voor haar was hij nooit heel erg sociaal. Niet tegen zijn broertjes of zusjes noch tegen iemand anders. ja, hij wist charme te beiden en bleef altijd kalm. Charme, bleefheid en rustig blijven, belangrijke aspecten om het ver te schoppen. Daar geloofde hij tenminste in.

Xana keek Alec haast smekend aan. Xana snapte zichzelf niet. Alec was vijf manen en tenslotte, waarom wou ze zo graag mee? Als Alec haar vroeg om bij haar te blijven, zou ze dat dan doen? Xana's hoofd zei nee, maar Xana's hart zei het tegenovergestelde. Uh uh, ze ging niet verliefd worden! Nou ja... Worden? Dat kon ze zelf moeilijk kiezen. 'Ik kan je moeilijk iets verbieden', zei Alec en Xana's hart sprong op. Alec begon te rennen en Xana volgde hem op haar gemak. Tenslotte, zij oefende elke dag op het rennen en het klimmen. Ze wou niet zoals andere huiskatten zijn. Zo levenloos als wat. Ze wou wat meemaken in haar leven! Hun poten maakten zachte geluiden over de grond en Xana vroeg zich af waarom Alec weg wou. Hij had het ook over een Clan en Rogue's. Wat was een Rogue? Was hij een Rogue? Waren dat katten die zonder tweebenen in het wild leefden? En die Clans, was dat hetzelfde verhaal? Moeiteloos legde Xana de hele toch af terwijl ze af en toe naar Alec's poten keek en naar zijn vacht. Ze wendde haar blik af. Als hij haar betrapte, dan zou hij misschien denken wat Xana voelde en dat wou ze helemaal niet. Nou ja... Dan zou Alec haar raar vinden en dat wou ze niet. Ze wou graag vrienden met hem zijn. Ze wou niet dat Alec haar vanwege verliefdheid vervelend vond.

De tijd tikte langzaam voort, Xana en hij hadden nog geen woord gewisseld tijdens het rennen. Het zag er niet naar uit dat Xana niks kon zeggen omdat ze daar de adem niet voor had, ze hield hem makkelijk bij en hijgde niet van het snelle ritme. Daar was hij wel blij om, hij had een soort van ja gezegd dat ze mee mocht lopen dus kon hij haar moeilijk achterlaten als ze te sloom liep of een pauze wou nemen. Het nadeel als je met z'n tweeën reist. Nu dit niet het geval was had Alec nog een kans de verloren tijd in te halen en op tijd uit de gevarenzone te komen.
De omgeving bleef nu hetzelfde en gaf niet bepaald verrassingen waar hij naar kon kijken. De stilte hing al een tijdje tussen hen in als een stenen muur. Hij kauwde als kleine bezigheid op zijn wang om te bedenken wat hij ging zeggen, en dan zo dat hij niks doms zou zeggen. De kans dat Xana een gesprek zou beginnen begon kleiner te worden met de seconde dus werd het op hem aangewezen of het werd een gespannen sfeer. 'Waarom ben je eigenlijk zo ver weg van je huis? Ben je niet bang dat de tweebeen je gaat missen?' Zijn stem klonk neutraal en zijn gezicht liet niks merken. Deze vragen waren leken hem het beste te stellen, ze was immers een kittypet en ze was niet weggegaan omdat ze niet terug wilde, tenminste, zo zag hij het.

Xana wist niks te zeggen en Alec blijkbaar ook niet. Xana durfde niks te zeggen omdat ze haar pas ontdekte gevoel dan misschien verraadde aan Alec. Ze had vanaf het begin al een speciaal gevoel gehad bij hem. Dus dat gedoe van liefde op het eerste gezicht bestond toch... Nou ja, Alec verdiende wel iets beters dan haar. Ze waren al een tijd aan het rennen en Xana zag hoe Alec zijn nagel even over zijn wang haalde. Ze keek hem gefascineerd aan en haar hart ging sneller kloppen. Xana hoopte dat het van het rennen was in plaats van Alec. 'Waarom ben je eigenlijk zo ver weg van je huis?', vroeg Alec toen en Xana keek hem aan. Neutraal. Nou ja, toch rustig in ieder geval, terwijl haar hart sneller klopte. 'Omdat jij me toestemming gaf om mee te gaan', floepte ze eruit en ze keek gauw de andere kant uit terwijl ze verder renden over het grind. Ze konden toch niet lang meer rennen? Hier moest het toch ergens zijn, waar Alec zijn wou? Hoelang zouden ze nog moeten rennen voor ze zijn plaats bereikten? Nou ja, als het aan Xana lag, renden ze hier eeuwig met hun tweeën, maar dat kon natuurlijk niet. Tenslotte vond Alec haar waarschijnlijk maar een stomme huiskat. Alec leefde in het wild, daar was Xana niks bij. Ze keek hem expres niet aan tijdens het rennen en er viel weer een stilte tussen hun.

- Sorry voor fluppypost -

Zijn pas vertraagde een luttele seconden voordat hij hem weer oppakten en weer op tempo kwam. Hij had zulk soort antwoorden niet snel verwacht, zeker niet van Xana. De kater was redelijk van zijn stuk gebracht al liet hij daar niks van merken door even kalm en rustig te kijken als daarvoor. Wat bedoelde Xana met haar antwoord, was het zomaar of zaten er bedoelingen achter dat hij zulke dingen niet mocht vragen. Zijn kop stond licht gebogen tegen de wind en hij haalde rustig adem. Vanuit zijn ooghoeken keek hij kort naar Xana die al die tijd hem niet aankeek. Dit was allemaal erg vreemd maar Alec zocht er niks achter. Als Xana misschien een Clankat was of een andere Rogue had hij zeker meer nagedacht over wat ze zei, alles kon een val zijn of een manier om hem te bedriegen. Een kittypet zou geen enkel voordeel eraan hebben hem te bedriegen en Xana leek hem zo wie zo niet geschikt voor zo'n soort klus. Haast onmerkbaar knikte Alec in zichzelf maar hield even zijn mond. Zijn ogen concentreerde zich weer op zijn doel. Uit dit gebied en dan een eigen territorium. Hij was pas kort in het hele Rogue, Clankat gebeuren maar wist nu al dat er een Elite aankwam voor Rogue's. Hijzelf was vastbesloten om erbij te komen. Rogue's hadden eigen kleine stukjes grond en soms zelfs een groep, maar als hij bij de Elite kwam kon hij het veel verder schoppen dan wachten tot een Clan hem zou willen opnemen en zagen dat hij misschien van nut kon zijn. De Elite zou vooral bestaan uit Rogue's, nu hij er een was en nog jong ook was de kans groot dat hij een goede trainer zou vinden. Hij zou leren vechten en beter jagen. Tactieken en strategieën verzinnen. Als jonge Rogue kon hij nog alle kanten op en hopelijk zagen de leiders dat ook. Hij zou harder zijn best doen dan wie dan ook, hij zou voor zichzelf bewijzen dat hij geen afdankertje was.
Bij die gedachten krulde zijn lippen wat omhoog. Zijn neus werd geprikkeld door een nieuwe geur. Langzaam brak hij het tempo af en stopte. Voor hem lag een bos en een stuk grasvlakte. Beide roken niet meer naar Clan nog kittypet. Zijn doel was bereikt. Hij keek opzij naar Xana en knikte droogjes. 'Hier begint het Rogue gebied en scheiden onze wegen.' Sprak hij helder en duidelijk. 'Het was leuk je ontmoet te hebben. Wie weet, misschien komen we elkaar nog is tegen.' En met die woorden liep hij het bos in. Zijn kop en staart fier omhoog klaar voor een nieuw begin.
Hij keek geen een keer achterom.

Xana bleef ondanks alles rustig. Alec had het niet vertrouwd. Of had zij dat verkeerd gezien? Vertrouwde hij haar nu of niet? Xana wist dat ze Alec leuk vond. Ze vond hem meer dan leuk. Alleen, hij haar niet. Dat was nu wel duidelijk. Misschien dacht Alec wel dat ze zo'n Clankat was of iets dergelijks. Maar Xana wou Alec niet van zijn stuk brengen. Ze keek rustig voor zich uit en rende achter Alec aan. Ze kon het nog uren volhouden, maar het einde was echter dichterbij dan ze dacht. Ze wou niet weg. Niet bij Alec. Zou wou bij Alec blijven. 'Hier begint het Rogue gebied en scheiden onze wegen', zei Alec en Xana's oren gingen plat. 'Het was leuk je ontmoet te hebben. Wie weet, misschien komen we elkaar nog is tegen', zei de kater. Xana wou nog zoveel tegen hem zeggen, maar Alec draaide zich zelf al om. Zijn staart en hoofd zaten fier in de lucht. Xana wou nog zoveel tegen hem zeggen. Maar ze zou, als ze nu niks deed, er misschien geeneens kans meer voor krijgen. 'Ik vond het ook heel erg leuk met je... Omdat ik je leuk vind!', riep ze hem achterna. Haar oren gingen acheruit. Ze keek rustig naar hem, maar draaide zich toen om. Hij vond haar niet leuk en daarmee uit. Roepen had toch geen zin gehad. Nou ja, ze had het in ieder geval gezegd. Ze liep rustig weg.