I'm alive and I'm gonna live today!

_{Don't bury me, I'm not yet dead
Not a walking zombie with no head
Not a Stepford wife made to obey
Don't want to go through life that way
I've been holed up here, but it's time to leave
I need to make my move while I've air to breathe}

Met een koppige uitdrukking sprintte Cloudpaw het Shadowclan camp uit. Haar poten trommelden op de aarde terwijl ze nog een extra sprint zette. Ondertussen vernauwden haar ogen ogen zich geïrriteerd. "Je mag het kamp niet uit Cloudpaw, je moet wachten op je mentor Cloudpaw," Imiteerde ze met een zeurderig, hoog en overdreven stemmetje. Hierna trok haar bovenlip zich geïrriteerd op. "Hah, kijk eens waar ik nu ben. Niks je mag het kamp niet uit." Een grijns verscheen op haar lippen. Alsof ze haar konden 'temmen'. Als ze niet wilden dat ze dingen ging ondernemen, dan hadden ze haar maar geen apprentice moeten maken. Al moest ze heel erg eerlijk toegeven da ze dan ook niet geluisterd zou hebben... Ze had ook geen flauw idee waar ze heen ging, maar ze moest eventjes buiten de gevarenzone van het kamp komen. Weg van die overdreven moederende warriors. Tss, wie waren zij, waarom dachten ze haar te kunnen commanderen?

_{I must be alive 'cause I still feel pain
We were born with wings
We were made to fly
We were meant to live while we're still alive}

Geglinster in haar ooghoek trok haar aandacht. Wat waren dat? Langzaam kwam ze tot een halt en stapte ze voorzichtig dichterbij, haar ogen wantrouwig samengeknepen. Het waren grote poelen van water. De befaamde meertjes? Een grote boomtak doorkruiste het dichtstbijzijnde meertje. Een brede, uitdagende verscheen op haar lippen. Ze zette zich af en trippelde parmantig en met kinderlijke elegantie over de tak heen, met een trotse uitstraling. Zie je wel dat ze geen mentor nodig had? Ze kon het allemaal prima zelf!

[Open]

_{I'm alive, I'm alive
That's what I say
I'm alive, I'm alive
Gonna live that way
I'm alive, I'm alive
That's what I say
I'm alive and I'm gonna live today}

Een klein gestalte trippelde over de zompige aarde. De simpele kleuren van zijn warrige pels vielen niet op in de donkere toon van het territorium. Swanpaw hield van de stilte en de sereniteit van de moerassige gebieden en verlaten gronden. Hier was de apprentice ver weg van de schreeuwerige bevelen en het gestamp van de poten uit het kamp. Hier was de jonge kater weg van de pesterige opmerkingen over zijn kleine gestalte of zijn meisjesachtige uiterlijk. Hier was de jonge kater waar hij het liefste was, alleen, waar hij niet werd gezien, waar geen enkele blik hem volgde op zijn pad. Een schittering van licht sijpelde zijn blikveld binnen, het waren net sterren die in de grond van het territorium leken te zitten. Swanpaws neus leidde hem naar de lichtbundel. Het schijnsel prikte venijnig in zijn grote, inktblauwe ogen. Het felle, witte licht gaf een onprettig gevoel vrij en verblinde zijn zicht. Swanpaw keek met een samengetrokken blik weg. Op zijn netvlies dansten vreemde vlekken die voortdurend hun kleur aanpasten. Geel als citroen, blauw als lazuli en groen als varens in nieuwblad. Gedesoriënteerd dribbelde hij rond. In poging om de vlekken de verdrijven knipperde de kleine kater met zijn ogen. Zonder aankondiging werden zijn korte poten ingesloten door een koele, gladde substantie. Het water werd geabsorbeerd door zijn korte, wit-zwarte haren. Geschrokken door de plotselinge koude verdwenen de vegen uit zijn zicht. De wereld was terug volledig, geen gekleurde gaten meer in het landschap. Swanpaw bekeek dit deel van het territorium. Hij stond in het midden van een grote poel water. Het meer leek net een grote spiegel. Rond de plaats waar hij in het ven was gedonderd kringelden dikke lijnen. "Brrrr", rilde de leerling. Swanpaw liet zijn ogen vluchtig langs de oevers van het meer glijden. Daar, op een tak zat ze, een toeschouwer die hij nog niet had op gemerkt. "Oh, hoi Cloudpaw", mauwde de apprentice zachtjes.

Ze voelde zich koningin in haar eigen rijk op haar tak in het midden van het poeltje. Het voelde gewoon... Perfect. Een tevreden grijns lag dan ook op haar lippen gespeeld. Niemand die haar hier kon commanderen. Ze mochten het eerst komen halen voordat dat ging gebeuren. Zij? Luisteren naar anderen? Ze zou zichzelf eerst nog liever verdrinken in een modderpoel. Ze haatte het bewind wat er op dit moment heerste vanaf het moment dat ze zich enorm vernederd voelde, ze had immers geen mentor gekregen. Ze wist het nog goed, haar apprentice ceremonie, maar de mentor waren ze eventjes vergeten. Het voelde als zo'n enorme vernedering dat Cloudpaw naar niemand meer geluisterd had en lekker haar eigen baan getrokken had. Puh, lekker puh. Een plotseling, bijna onhandig gestommel liet haar opkijken met vernauwde ogen. Haar staart zwiepte vervaarlijk door de lucht heen terwijl ze de bewegingen waarnam vanaf een afstandje. Wie er ook liep, hij was flink onhandig bezig, duidelijk. Het was net een das die door het territorium heen raasde, maar dan veel lichter en kleiner aan de geluiden te horen. Toch zette ze zich zelf voor de zekerheid maar schrap op haar plek. Maar nee, het was wel zwart wit zoals een das, maar een stuk kleiner. Snel herkende ze Swanpaw, een apprentice van de Shadowclan, één van haar mede apprentices. Ze wou naar hem roepen, maar hij leek wel dronken op papaverzaadjes. Ze grinnikte eventjes toen hij het meer in stapte en ervan leek te schrikken. "Is het koud?" Miauwde ze plagerig, op de rand van pesterig. Kom op, hij verdiende het, het zag er nou niet echt bijster intelligent uit hoe hij deed. "Goedemorgen Swanpaw," Miauwde ze vervolgens kalmpjes en luid. "Hoe voelt het om een Riverclan kat te zijn?" Een grijns verspreidde zich op haar lippen terwijl ze rustig op haar tak ging liggen toekijken.

Swanpaw richtte zijn liet zijn kopje hangen bij het horen van de bijna pesterige klank die haar woorden kleur gaf. Zijn snorharen tikten op donkere water. "Goedmorgen Swanpaw", mauwde ze duidelijk verder. De kleine kater loerde vanonder zijn oogleden naar de witte poes. Ze was een stuk groter dan hem, net als de meeste van zij mede-apprentices, een glimlach speelde op Cloudpaws lippen. "Hoe voelt het om een Rivierclan kat te zijn", klonk het van haar kant. Swanpaw voelde zijn maag samentrekken. Hij was helemaal geen rivierclan kat! Rivierclanners waren stomme haarballen die in het water ploeterden als otters. "Ben ik niet", mauwde Swanpaw zwakjes. Hij bekeek zijn tegenspeelster wat beter. Cloudpaw lag languit op een tak de over het meer hing. Haar lichaam was opgesteld in een triomfantelijke houding. Swanpaw kende haar naam, sprak soms met haar in de den en wist dat ze een erg ambitieuze poes was maar daar hield het op. Hij de spieren onder haar sneeuwwitte pels glimmen. Spieren die hij te kort kwam. De mentor die hem als leerling kreeg, lag niet in de bovenste lade bij hun Leader. "Ik ben geen Rivierclankat", herhaalde Swanpaw. Dit keer lag er meer strijd in zijn stem. Onhandig peddelde hij naar de overhangende tak toe. Bij elk pas die hij zette zakte de bodem dieper weg onder zijn pootjes. Wat zijn naam ook mocht zijn, hij leek nog eerder op een zwemmende steen dan een zwaan. Swanpaw rekte zijn nek uit zodat zijn hoofdje net boven het water oppervlak uitkwam. Zijn kopje leek net een waterlelie, drijvend op het kleine meer. De jongeling zwom nu recht onder Cloudpaw door. Onrustig bleef hij watertrappelen. De leerling ging voor de helft van de tijd kopje-onder. Kleine slokjes smakeloos water passeerden zijn naar lucht happende lippen:"Hoe ben jij op de tak geraakt?", burrelde Swanpaw.

Met vernauwde ogen hield Cloudpaw haar kopje eventjes wat scheef toen Swanpaw zo slecht reageerde op haar geplaag. Wat had die nou weer? Hij zag eruit alsof ze hem net geslagen had. "Hey! Wat is dat nou? Je doet net alsof ik je oren eraf geklauwd heb!" Miauwde ze, met een licht afkeurende toon in haar stem terwijl ze haar kopje iets omhoog hield alsof ze een adder was, klaar om toe te slaan. Kritisch was Cloudpaw altijd, behalve naar zichzelf dan. "Ben ik niet" Mauwde Swanpaw, op een zwakke toon. Cloudpaw kon nog maar net een geïrriteerde zucht voorkomen. Wat was dit nou? Dit was helemaal niet leuk. Kon haar tegenspeler niet op z'n minst doen alsof hij een weerwoord had? Ze gaapte wat verveeld en zwiepte eventjes met haar staart als een teken van lichte irritatie dat er maar geen leuk weerwoord kwam waar ze op in kon spelen. Ze was niet gemeen, integendeel zelfs. Maar ze was wel hard en als je daar geen weerwoord op had was het meteen niet leuk meer. "Ik ben geen Rivierclankat," Herhaalde Swanpaw, dit keer met wat meer pep in zijn woorden. Cloudpaw vernauwde haar ogen vergenoegzaam. "Oh dus je hebt wel klauwen?" Miauwde ze uitdagend, "Oké, ik geloof dat je geen Riverclan kat bent, aan je onhandige gepeddel te zien." Ze strekte zich nog eventjes luxueus uit op de tak, "Wat doe je uberhaupt in het water?" Vroeg ze daarna, met een half verveelde, half geïnteresseerde toon, een beetje nonchalant dus. Ze keek rustig, maar deed nog geen poging om te helpen, hoe Swanpaw aan het watertrappelen was. "Hoe ben jij op die tak geraakt?" Vroeg Swanpaw, hij had duidelijk moeite om boven water te blijven. "Klimmen" Miauwde Cloudpaw kalmpjes en simpel, maar na een paar seconden drong het pas tot haar door dat Swanpaw in het water zat en niet op de kant. "Van de kant natuurlijk," Miauwde ze haastig, "Red je het nog?" En voor het eerst kwam er iets zorgzaams in haar stem door.

Onderwerp: Re: I'm alive and I'm gonna live today!