Hello Sweetie

De vissen schoten langs elkaar heen door de rivier heen. Er was gelukkig genoeg keuze, anders had ze hier voor niets zolang aan de waterkant gezeten. Haar heldergroene ogen staarde geconcentreerd in het heldere water, terwijl ze probeerde zo snel en handig mogelijk een vis eruit te scheppen. Ze was al een aantal uren bezig met het vissen en er lager er momenteel al twee dood naast haar. Het ging goed vandaag, niemand die haar kwam storen en ze had de rivier, of in ieder geval dit gedeelte, voor zichzelf. Dus dan kon ze tenminste goed doorwerken.
Zo snel mogelijk schoot haar poot het water in, ze hengelde de vis boven water en kilde deze met een snelle beet. Daarna legde ze de vis naast zich neer en vroeg zich af of ze er nog een zou vangen. Misschien was dit wel eventjes genoeg voor vandaag. Later zou ze er nog wel een paar kunnen halen. Riversong's specialiteit lag bij het vissen, net zoals bij vele andere Riverclan katten. Daarom heette de Clan immers ook zo, logisch. Met een glimlach rond haar bek begroef ze een van de vissen, zodat ze die later kon ophalen. Ze pakte de andere in haar bek en liep in de richting van het kamp. Deze vissen zouden op de voedselstapel terecht komen en als voedsel voor de rest van de Clan dienen. Misschien dat ze die laatste zelf zou opeten... Misschien wel, als ze trek had.

Riversong was snel het kamp ingeschoten, had de vissen neer gegooid en was weer naar buiten gegaan. Ze had geen zin om opgesloten te zitten binnen het kamp, ze wilde vrij zijn en niet opgesloten zitten. Alleen was dat binnen een Clan vrij moeilijk. Vaker dacht ze eraan om weg te gaan uit RiverClan en een rogue leven te gaan leiden. Maar ze was nou eenmaal hier opgegroeid en ze kon het waarschijnlijk toch niet aan om weg te gaan. Dus moest ze maar gewoon haar taken doen. Wat wel betekende dat ze vaker in het territorium was dan binnen in het kamp zelf.
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze opschrok toen ze opeens iemand voor haar zag staan. Ze herkende de kater, partner van Lostvoice, vader van twee kittens en hij was laatst een week lang verdwenen uit het Kamp. Cinderfall, zo herinnerde ze zich zijn naam. Ze glimlachte zoetjes en keek hem recht in zijn ogen aan. "Hello Sweetie," miauwde ze zoetjes, terwijl haar groene ogen in zijn gele ogen gefocust waren.

_+Cinderfall!

Een sierlijke glimlach stond op haar gezicht, terwijl er kleine pretlichtjes in haar toch al heldergroene ogen verschenen. Ze was niet echt iemand die graag relaties kapot maakte, hell no, maar ze vond het wel leuk om sommige katers in een lastig parket te proppen. En ze wist nou eenmaal dat Cinderfall mentaal ... iets minder sterk was dan sommige andere hier. Een makkelijk slachtoffer dus. Ze grinnikte zachtjes toen de kater wat onhandig miauwde en keek 'm zoetjes aan. "Vanwaar die zenuwen?" miauwde ze nieuwsgierig, waarna hem vrolijk aankeek en een stap achteruit deed om 'm wat 'lucht' te geven. Cinderfall leek inmiddels door te hebben dat Riversong zich gewoon tegen elke kater zo gedroeg en dat hij, in haar ogen, niets bijzonders was. Even leek er een blik van zelfmedelijden te hebben, maar ze ging er maar niet op in.
Cinderfall moest alleen niet denken dat hij snel van haar af was, oh hell no. Ze liep langs hem heen, streek met d'r pluizige staart langs zijn flank heen en ging naast hem staan. "Heeft deze stoere kater soms zin om een hulpeloze poes te helpen met de jacht?" vroeg ze zachtjes, fluisterend in zijn oor. Ze wist, of had in ieder geval een vermoede, dat hij wel weer terug wilde naar zijn partner. Mooi niet dus. Je kwam maar met veel moeite van Riversong af en daar moest hij zich maar bij neerleggen. "Ik heb bij de rivier nog een vis liggen. Durf je mee?" Het was algemeen bekend dat Cinderfall, en Lostvoice ook, bang was voor water. Toch vond ze het best ... charmant om hem mee te lokken naar datgene waar hij juist het bangst voor was. Sowieso moest ze die vis nog ophalen en misschien konden ze onderweg nog wat jagen. Misschien, wie weet. Misschien kon ze Cinder aan de praat krijgen, ze vroeg zich af waar hij die week toen was geweest. Niemand wist daar iets van af, of zij had het aan de verkeerde katten gevraagd, dat kan natuurlijk ook. River ging zitten en begon met het verzorgen van haar poot, terwijl ze wachten op een antwoord van Cinderfall.

Haar groene ogen fonkelde vrolijk, terwijl ze toekeek hoe Cinderfall met zichzelf in de knoop zat. Ze wilde hem echt niet afpakken van Lostvoice hoor, maar ze mocht zelf ook wel haar lolletje hebben. Ze giechelde eventjes en wachtte rustig af terwijl ze de kater rustig liet nadenken over haar voorstel. Mocht hij er niet op in gang, zou ze wel een andere smoes verzinnen om 'm mee te krijgen. Uiteindelijk zette de oudere kater zichzelf overeind. Haar groene ogen volgde hem nieuwsgierig, afwachtend wat er zou gaan komen. "Ik moet nog taken doen in het kamp," zei hij kalm. Ze keek hem na terwijl hij wegliep en grijnsde. Die komt wel terug, zo bedacht ze zichzelf.

Een laatste lik over d'r borstkas heen, ze was weer volledig schoon. Haar groene ogen richtte zich eventjes op Cinderfall, die was gestopt en zich had omgedraaid. "Goed, ik ga met je mee naar die stomme rivier," Ze grijnsde, ze wíst wel dat ze hem mee zou krijgen.
Riversong stond op en met haar staart hoog in de lucht trippelde ze in de richting van de rivier, met Cinderfall in haar kielzog.

Eenmaal bij de rivier aangekomen, volgde de poes haar eigen spoor om bij de vindplaats van de vis te komen. Snel en handig groef ze hem uit en wierp hem in de richting van Cinderfall. "Alsjeblieft," zei ze met een zoete klank in haar stem. Ze keek hem eventjes vluchtig aan, voordat ze dichter bij de rivier ging zitten om te gaan drinken. Het water was rustig hier, dus kon je makkelijk een paar slokken naar binnen werpen.
Met wat druppels in haar sik, die ze er snel uit likte, draaide ze zich om en keek naar waar Cinder was. Het leek erop dat hij echt niet dichterbij durfde te komen. Ze ging zitten, maar zei er niets over.
Uiteindelijk besloot ze maar om naar hem toe te gaan, misschien was het toch wel erg zielig om 'm zo alleen te laten zitten. Ze stond op, maar haar achterpoot gleed weg. Ze zakte achteruit de rivier in en kon nog net haar klauwen in de aarde slaan. "Cinderfall!" miauwde ze, half in paniek, terwijl de rivier ruw aan haar half lange vacht trok. "Help!"

Haar klauwen stonden steeds dieper in de aarde, maar ze kon maar weinig grip krijgen. Haar vacht werd loodzwaar en trok haar naar beneden toe, terwijl de rivier haar steeds verder van de oever probeerde te krijgen. Ze snakte naar adem terwijl het water de hele tijd over haar gezicht heen kwam. Ze hoestte en proestte en door het water kon ze niet meer goed zien wat er allemaal gebeurde.
Opeens voelde ze een scherpe pijn in haar nekvel en werd ze uit het water gehesen. Ze rolde over de oever heen en kwam hoestend en proestend overeind. Terwijl ze haar half lange, doorweekte, vacht uitschudden keek ze om zich heen waar Cinderfall was gebleven. Totdat ze opeens iets zwarts boven de rivier uit zag komen. "Cinder!" riep ze, terwijl ze terug sprinten naar de rivier en aan de rand ging staan. Ditmaal was ze wel wat voorzichtiger, ze wilde niet nog een keer in het water te belanden.
Vanuit haar ooghoek zag ze de oudere kater op de kant klimmen, ze slaakte een zucht van verluchting. Ze had geen zin om aan Lostvoie uit te leggen dat haar partner was omgekomen in datgene waar hij het bangst voor was, omdat zij hem zo nodig moest dwingen er toe. Ze huiverde eventjes, daar wilde ze nu eventjes niet aan denken. Met haar staart en kop laag, liep ze in de richting van Cinderfall. Riversong had hem niet zo ver moeten pushen, dit was haar schuld geweest immers. Ze slikte moeizaam en liet haar vacht voor wat het was. Op een muislengte afstand van Cinderfall bleef ze staan, keek hem eventjes aan en nam een snel besluit. Ze liep in zijn richting en ging naast hem staan, terwijl ze langzaam en licht aarzelend zijn vacht begon droog te likken. Het kon weinig goed maken van wat ze hem had aangedaan, maar ze trilde momenteel nog te veel op haar eigen poten om ook maar één woord uit te kunnen brengen.