Algemene Onzin Topic

Hijgend rende ik langs verschillende soorten bomen, rennend voor mijn leven. Het had waarschijnlijk toch geen zin. Drina was ook onsterfelijk en kon mij dus gemakkelijk inhalen. Door de snelheid voelde ik mijn slippers scheuren waardoor ze meteen uitvielen. Great, nu zat ik dus op blote voeten. Laag hangende takken zorgde ervoor dat er grote scheuren in mijn kleding kreeg. Het voelde net alsof mijn longen elk moment konden exploderen. Door de vrij mistige omgeving wist ik niet waar ik heen rende, als het maar ergens waar Drina niet kon komen, al was dat vrijwel onmogelijk. Een paar keer struikelde ik over de pijnlijke rotsgrond waardoor mijn handen en knieën zich volledig openhaalden. Ook voelde ik mijn voetzolen bloeden door de ondergrond. De pijn werd met de seconde ondragelijker terwijl ik moeheid begon te voelen. Nog even volhouden.. Door mijn schurende en harde ademhaling was mijn keel volledig opgezet. Plotseling stopte ik. Kleine steentjes vielen naar beneden in een vreselijke diepte. Met grote ogen een trillende benen keek ik naar beneden. Een ravijn. Meteen vloog er een golf adrenaline door me heen. Zo snel als ik kon en in een schichtige houding draaide ik me om. Ik kwam maar twee meter van het ravijn weg, en deed direct daarna weer een stap achteruit. Voor mij stond Drina. Ze had een geheimzinnige, maar toch kwaadaardige glimlach op haar gezicht. Haar ogen waren licht samen geknepen terwijl ze een smalend lachje lied horen. Van schrik struikelde ik opnieuw over mijn kapotte voeten en viel achteruit. Mijn mond hing half open terwijl ik iets onverstaanbaars mompelde – eigenlijk tegen niemand. ‘Nee..’ Klonk het bijna stil uit mijn mond. ‘Wat heb ik je aangedaan.. Waarom haat je mij zo?’ Fluisterde ik zachtjes. Mijn ogen waren groot van angst. ‘Waarom vraag je me?’ Klonk het zo schijnheilig mogelijk. ‘Omdat je in al je vorige levens die overigens ík heb vermoord míjn Damen hebt afgepakt.’ Haar stem was van pure leedvermaak omgeslagen in een pijnlijke, boze stem. Naast haar zag ik haar vuisten zich zachtjes ballen terwijl haar ogen een gevaarlijke glinster kregen. ‘Maar dit keer kan je “oh zo geliefde” Damen je niet komen redden. En als hij nog zou komen vrees ik dat je er niet meer bent,’ sprak ze terwijl ze opnieuw een bijna enge glimlach kreeg. ‘Nou dan.. Neem maar alvast afscheid.’ Langzaam zette Drina een stap naar voren. Doodsbang kroop ik een stukje meer naar achteren. Haar arm bewoog zich elegant maar toch heel snel naar mijn kraag. Met mijn laatste beetje kracht probeerde ik me nog te verzetten. Ik werd een aantal centimeter van de grond getrokken. Ik kreeg nog een harde stomp in mijn Hart-Chakra, een fatale plek waarmee je zelfs een onsterfelijke mee kon doden. Ik voelde de energie die door me heen vloeide al zwakker worden. ‘Sterf.’ Dat was het laatste wat ik hoorde voordat ik weg werd gegooid. Haar stem zat vol pure haat. Ze liet een harde, machtige lach horen terwijl ik – bijna in slowmotion – naar beneden viel. ‘Damen..’ Het laatste, schorre woord rees uit mijn keel omhoog toen ik mijn geliefde aan de rand van de afgrond huilend mijn naam stond de schreeuwen. Hij was te laat. Net een paar seconden eerder en ze had veilig in zijn armen gelegen. ‘Dag, mijn liefste Damen,’ Langzaam sloot ik mijn ogen terwijl er nog een paar tranen uit mijn ooghoeken omhoog vlogen door de snelheid waarmee ik viel. Een laatste glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik terug dacht aan zijn lieve woorden, warme omhelzingen en “hoeveel hij wel niet van mij hield”. Daarna, werd alles zwart.