Verder verkennen

Grote zachte varenbladeren streken langs Icepaw's sneeuwwitte vacht terwijl ze verder stapte over het wildpaadje dat ze volgde. Haar poten begonnen weer te wennen aan de koudere grond nadat ze bij de zonnerotsen was geweest. Ze had er heerlijk geslapen, echt heerlijk. De zon en de rots had haar zo heerlijk verwarmd dat de grond daarna koud aanvoelde aan haar pootkussentjes. Ze was nieuwsgierig naar de uilenboom, ze was er wel eens geweest, maar dit keer wou ze alles op haar eigen gemakje bekijken en ontdekken. Bladeren ritselden overal geruststellend om haar heen en hoog boven haar kop vlogen wat zwaluwen over. Haar goudkleurige ogen volgden ze vol bewondering totdat ze uit het zicht verdwenen. Hoe zou de wereld eruit zien van zo hoog? Zou het er mooier uit zien? Tot hoe ver zou je trouwens uiteindelijk kunnen zien? Vroeg ze zich af, verwonderd door de zwaluwen, eigenlijk zou ze zelf ook wel willen vliegen. Maar ja, zij was een kat en geen vogel, en ze zou het ook niet anders willen. Ze ademde de lucht om zich heen eventjes diep in, benieuwd of ze nog iets bijzonders zou ruiken tussen de geuren van het woud. Maar iets aparts rook ze niet, ze rook alleen vaag de geur van prooi, de overweldigende geur van de bomen en van het bos, en ook nog vaag thunderclan katten die er langs zijn gekomen, maar niets bijzonders, dus vervolgde ze haar tocht naar de uilenboom.

De bomen werden dikker en ook groter, evenals de begroeiing. Zo nu en dan moest ze zich er met moeite doorheen wurmen, takken haakten zich in haar lange vacht. Vaak was het fijn om een lange warme vacht te hebben, maar zo nu en dan was het zeer vervelend, zoals nu. Maar uiteindelijk stond ze voor de boom waar ze naar op zoek was. De uilenboom torende hoog en statig voor haar uit, ze had haar bestemming bereikt en ze snorde daarom ook tevreden, ze wist het nog wel! Haar gevoel van richting was dus toch beter dan dat ze zich herinnerd had. Haar poten droegen haar voorwaarts totdat ze recht voor de boom stond. Ze glimlachte maar stond daarna stil. Wat had ze hier eigenlijk te zoeken? De vraag verwarde haar want ze wist helemaal niks te doen, goed jagen kon ze nog niet, ze zou de prooi alleen maar afschrikken, maar wat deed ze anders op zo'n afgelegen plaats? Ze kon ook nog niet goed vechten, dus tegenstanders, als die er al waren, afschrikken hoefde ze ook niet te proberen. Ze staarde even peinzend voor zich uit, ze kon hier maar beter weg gaan, ze had hier niks te zoeken en het was aardig ver weg van het kamp, ze had beter naar hoogsparren kunnen gaan, dat was een stuk dichter bij het kamp, al had ze nog genoeg tijd om op tijd in het kamp aan te komen. Ze besloot nog eventjes verder rond te kijken, naar dingen die later nog van pas konden komen. Ze keek onderzoekend om zich heen, ze zag een gat in de boom zitten, dat moest het nest van de uil zijn, het heette niet voor niks de uilenboom of niet dan? Even wou ze omhoog klimmen om te gaan kijken, maar ze zag uiteindelijk toch maar af van het plan, het was een plan van een muizenbrein. Ze wou geen muizenbrein zijn... Ze zette een paar stappen achteruit en draaide zich weer om. Een takje brak vlakbij, ze spitste haar oren en keek om zich heen.

Steelfang liep met een tempo langs de uilenbomen. De wind streelde door zij vacht en de zon die tussen het bladerdak door kwam straalde op de grond. Het was prachtig om te zien, dit was een moment waar je zou denken dat het bos een en al harmonie en vrede was. De bladeren ritselden zachtjes door de wind en de geur van een donderclankat drong zijn neus binnen, eentje die nog niets van zijn rare humor afwist. Steelfang dacht even geduldig na wat te doen, door de wind was zijn geur nog niet geroken. Een prima slachtoffer om te laten schrikken. Plots stapte hij in iets smerigs wat heel erg stonk. Steelfang dacht na en dacht in zichzelf dat het een prima moment was voor Steelfang humor. Steelfang rolde door het spul en zijn geur werdt gemarkeerd zijn lange vacht was nu bedekt met iets wat stonk. Alleen misschien stonk het te veel. In iedergeval hij was nu veilig genoeg om haar te laten schrikken. Langzaam en met een grappig beeld in zijn hoofd sloop hij richting de afkomst van de geur. Hij zou de poes laten schrikken. Toen hij naderbij kwam sprong hij de bomen in zodat hij zich boven haar zou bevinden en veilig zou zijn. Zijn grap kon in iedergeval niet misgaan. Hij sprong verder en was boven haar en liet een takje breken. Ze zag en rook hem niet dit was zijn kans. "Banzai!" Hij sprong naar beneden recht op de poes en lachte zich half dood. Hij rolde lachend over de grond en stond toen langzaam op en zei "Sorry .... wat is je naam, ik heb je weleens gezien maar ik weet je naam nog niet. Ik ben Steelfang en ik ben ook iemand met slechte humor, sorry ik moest gewoon mijn laatste grap maken, ik krijg binnenkort kittens en dan wordt alles serieus. Ik heb nog een tijd en dan ben ik vader. Dan kan ik alleen nog serieus zijn en niet meer dollen of grappen uithalen dus jij had de eer door als laatste ooit gefopt te worden door Steelfang." Hij zei het met een droge toon waardoor het leek alsof het een eer was voor de apprentice. Steelfang zou inderdaad rustig en serieus moeten zijn wanneer de kits er zijn.

Icepaw kreeg een bekeken gevoel en liep snel voort, ze had een angstig gevoel dat ze bekeken werd en het kreeg haar aardig bang. Ze legde haar oren plat in haar nek en ze stapte vlug verder. Ze hield zich laag bij de grond alsof ze er door heen wou zakken, ze kon alleen een vieze lucht ruiken, vos? das? Het was in ieder geval volgens haar neus geen thunderclan kat. Als het een vos of das was dan was ze er geweest!.. Ze concentreerde zich op zo stil mogelijk lopen, misschien merkte wat haar ook volgde dan niet wat ze er was. Haar nekharen stonden recht overeind en haar staart was 2 maal zo dik geworden, maar alsnog probeerde ze de paniek in haar buik te onderdrukken. Plots hoorde ze een schreeuw, 'Banzai!' Iets zwaars drukte haar tegen de grond, de adem werd uit haar longen geslagen terwijl ze meer lucht in haar longen probeerde te krijgen. Ze probeerde te gillen maar er kwam geen geluid uit haar bek, ze had te weinig adem. Ze klapte haar nagels uit en sloeg om haar heen, in de hoop haar belager een flinke haal te geven. Al snel verdween de druk op haar lichaam en kon ze overeind komen. Ze sprong zo snel mogelijk overeind en zette zich schrap, nekharen overeind, staart nogsteeds dik en haar bovenlip dreigend opgekruld, maar eigenlijk, was ze eerder bang, ze zou zich nooit kunnen verdedigen tegen zo'n grote kat. Ze had haar oren onbehaaglijk plat gelegd, maar ze zou vechten als het moest. Maar tot haar verbazing, was de kater aan het lachen, hij rolde over de grond van plezier. Ze kneep haar ogen half dicht, niet goed wetend hoe ze moest reageren. 'Sorry .... wat is je naam, ik heb je weleens gezien maar ik weet je naam nog niet. Ik ben Steelfang en ik ben ook iemand met slechte humor, sorry ik moest gewoon mijn laatste grap maken, ik krijg binnenkort kittens en dan wordt alles serieus. Ik heb nog een tijd en dan ben ik vader. Dan kan ik alleen nog serieus zijn en niet meer dollen of grappen uithalen dus jij had de eer door als laatste ooit gefopt te worden door Steelfang.' Miauwde de kater die blijkbaar Steelfang heette, Steelfang.. Steelfang.. Ja van die kater had ze gehoord, hij was van Thunderclan als ze het zich goed herinnerde. 'I-ik..' Begon ze, tot haar grote ergernis trilde haar haar stem, dus ze begon opnieuw, 'Ik ben Icepaw..' Miauwde ze zachtjes, met een iets vastere stem, maar ze stotterde tenminste niet meer. Maar door de schrik wist ze eventjes niet meer te vertellen over zichzelf, zoals Steelfang had gedaan, blijkbaar kregen ze nieuwe kittens in thunderclan, dat deed haar plezier, kittens waren altijd leuk, maar ze kon niets verzinnen om te zeggen. Ze wou niet zwak lijken tegenover een warrior en ze likte langs haar poot om haar schaamte te verbergen. Ze veegde haar poot langs haar oor maar haar goudkleurige ogen bleven op Steelfang rusten, om er zeker van de zijn dat hij niet weer een streek leverde.

'I-ik..' Begon ze, ze begon opnieuw, 'Ik ben Icepaw..' Miauwde ze zachtjes, met een iets vastere stem, maar ze stotterde tenminste niet meer. ze likte langs haar poot om haar schaamte te verbergen. Ze veegde haar poot langs haar oor maar haar goudkleurige ogen bleven op Steelfang rusten. "Icepaw je bent erg waakzaam, ik herrinner me nog een warrior die ik had laten schrikken toen ik apprentice was en ik zal je zeggen jij bent waakzamer, als ik iets langer daar had gezeten had je me vast gezien en gevonden. Het spijt me dat ik je heb laten schrikken, ik hoop dat het geen foute indruk over me wekt." Steelfang schudde op een afstandje de troep uit zijn vacht, grotendeels was het weg alleen op een of twee plekken zat nog een klodder, het zou vast wel snel weggaan. Zijn lange vacht was bevreid en waaide mee met de wind. Alleen nog zijn staart die op sommige plekken amper vacht had was nog smerig. De wind blies soms wat van het smerige spul uit zijn vacht. Hij ging zitten en keek naar de apprentice en vroeg "Heb je weleens van me gehoord door iemand in de clan, zo ja van wie en wat zei diegene." Steelfang keek met zijn ambere ogen naar de apprentice. Die zou een goede warrior worden. Alleen wie zou haar mentor worden, Steelfang dacht na hadden niet alle warriors een apprentice, dat zou jammer zijn voor Icepaw. Hij liep naar de appentice toe en zei "Het spijt me nog voor dat schrikken." Hij vond het wel rot voor haar, ze was geschrokken door hem. Misschien zou ze hem nooit meer vertrouwen dat zou jammer zijn. "Als je ergens meezit kan je het mij vertellen zoals wanneer je iets kwijt wil of wanneer je wilt zeggen dat ik een muizen brein heb" Zei hij met een vriendelijke lach. Even dacht hij aan zijn toekomstige kittens. Sunpelt zou de nursery in moeten, eindeijk zou het zover zijn vanaf kitten af aan waren ze met elkaar en nu zou hun liefde kittens worden. Dat zou een prachtig leven beloven en voorspellen. Jagend, trainend en spelen met die kleine pluizen bolletjes. Hij zou zo gelukkig zijn, maar als hun iets overkomt zou hij gaan flippen.

Icepaw wist niet goed hoe ze moest reageren, maar haar nekharen gingen wel langzaam weer liggen, al bleef ze waakzaam op Steelfang letten, ze had geen zin om verrast te worden, zeker niet nu het hem al een keer gelukt was. 'Icepaw je bent erg waakzaam, ik herinner me nog een warrior die ik had laten schrikken toen ik apprentice was en ik zal je zeggen jij bent waakzamer, als ik iets langer daar had gezeten had je me vast gezien en gevonden. Het spijt me dat ik je heb laten schrikken, ik hoop dat het geen foute indruk over me wekt.' Miauwde Steelfang rustig, hij zat zijn vacht te bekijken of er nog klodders modder op zaten. 'Er zit nog een grote klodder op je staart' Miauwde ze aarzelend, haar staart krulde ze om haar voorpoten heen. Ze was niet meer bang voor de warrior, nee zeker niet, maar iets in haar liet haar altijd op haar hoede blijven. 'Heb je weleens van me gehoord door iemand in de clan, zo ja van wie en wat zei diegene.' Miauwde Steelfang. Ze had zeker over Steelfang gehoord, maar wist even niet meer van wie en wat er gezegd was, haar gedachten waren te warrig in haar kop. Ze sloot haar ogen eventjes om haar gedachten te ordenen, terwijl de wind door haar vacht streek, ze vond de natuur geweldig, maar alleen vond ze het jammer dat ze nog geen mentor had, ze had niemand om samen mee te trainen of mee te oefenen.. Haar gedachten sprongen weer terug naar het heden en ze opende haar goudkleurige ogen weer, nog net op tijd om te zien dat Steelfang op haar af kwam. Meteen verstarde ze weer van behoedzaamheid. Ze keek omhoog naar Steelfang. 'Het spijt me nog voor dat schrikken.' Miauwde Steelfang. Icepaw schudde haar hoofd, 'Het maakt niet uit..' Miauwde ze, in haar kop was het een beetje apart dat een warrior zich verontschuldigde tegen een apprentice, maar ze zei er niks van. Ze wou geen opschudding veroorzaken. 'Als je ergens meezit kan je het mij vertellen zoals wanneer je iets kwijt wil of wanneer je wilt zeggen dat ik een muizen brein heb' Miauwde Steelfang rustig door. Icepaw keek omhoog, en schudde haar kop, ze vond hem geen muizenbrein, en echt zorgen maakte ze zich niet, behalve dat ze zo goed als mogelijk wou doen voor haar clan, iets anders wou ze niet. Ze glimlachte aarzelend terwijl ze weer omhoog keek naar Steelfang. Eigenlijk wenste ze dat ze al een warrior zou kunnen worden, maar nee, dat kon ze niet, ze was nog niet goed genoeg daarvoor, maar dat motiveerde haar alleen maar om nog beter en meer haar best te doen. Ooit zou ze een warrior worden, een hele goede warrior waar haar clan trots op kon zijn, net zoals ze trots waren op Winterstorm, Dewstream en Steelfang.

zit nog een grote klodder op je staart' Miauwde ze aarzelend, haar staart krulde ze om haar voorpoten heen. Steelfang zag het en haalde het weg. Een tijdje heerste er stilte en toen stond Steelfang op en rekte zich uit. "Wie zijn of waren je ouders eigenlijk volgens mij niet die ik goed ken.." Hij keek naar de apprentice en zei "Trouwens ik wil even een paar dingen zeggen. 1. Blijf weg bij bomen wanneer er onweer is. 2. Nooit een vos aanvallen als die je niet ziet 3. Nooit op monsters springen bij het donderpad en 4. Kijk uit voor vuur. Die 4 dingen kunnen gevaarlijk zijn " Hij ging ligen en voelde de wind door zijn vacht waaien, zijn lange noorseboskat pels waaide mee met de wind. Hij had het een tijd geleden kort gehad maar dat was in 1 maan alweer heel lang alleen zijn vacht ging niet voor zijn gezicht sinds toen. Hij rook een zoete geur mee drijven het rook lekker mij hij kende het niet hij had geen zin om te gaan kijken wat het was want het konden ook gevaarlijke dingen zijn die een kat niet graag tegen wou komen. Hij rekte zich uit en ging toen liggen en keek naar de bomen boven zich.

Icepaw ging kalmpjes aan verder met het wassen van haar kop, ze was grondig maar hield altijd in de gaten wat er om haar heen gebeurde, ze schrik van daar net zat nog wel in haar poten, al was het niet echt merkbaar. 'Wie zijn of waren je ouders eigenlijk volgens mij niet die ik goed ken..' Icepaw stopte langzaam even met wassen, had ze wel zin om dat te vertellen? Nee eigenlijk niet, maar was het niet onbeleefd om zo tegen een warrior in te gaan? Ze twijfelde, maar tot haar opluchting sprak Steelfang al verder, ze spitste haar oren om rustig te luisteren. Wie weet wat Steelfang te zeggen had, zo lang het geen irritante vragen waren vond ze het goed, al zou ze nooit toegeven aan hem, of iemand anders, dat ze sommige vragen erg ergerlijk vond. Ze wou niet onbeleefd zijn, zeker niet tegen iemand die ze als haar meerdere beschouwde. Oke, steelfang leek niet de meest serieuze warrior maar hij was wel haar meerdere. 'Trouwens ik wil even een paar dingen zeggen. 1. Blijf weg bij bomen wanneer er onweer is. 2. Nooit een vos aanvallen als die je niet ziet 3. Nooit op monsters springen bij het donderpad en 4. Kijk uit voor vuur. Die 4 dingen kunnen gevaarlijk zijn' Miauwde Steelfang door. Icepaw luisterde geboeid maar hield op het gegeven moment haar kop scheef. '..Hoe kom je er ineens bij?' Miauwde ze aarzelend, 'Waarom zou ik bij bomen zijn als het onweert, vossen die ik niet kan zien aanvallen, op monsters springen of bij vuur zijn?' Miauwde ze en ze trok haar wenkbrauw iets op, het klonken allemaal als dingen waar ze niks mee te maken wou hebben, het leek haar maar niks, ze vond monsters eng, vuur deed pijn zover ze maar gehoord had, ze wist dat bliksem altijd op het hoogste punt insloeg, dus wegblijven bij bomen en vossen die je niet kon zien aanvallen? Nooit van haar leven. Ze keek Steelfang dus eventjes scheef aan. Ze keek weer naar boven, naar de overvliegende vogels.

Icepaw luisterde geboeid maar hield op het gegeven moment haar kop scheef. '..Hoe kom je er ineens bij?' Miauwde ze aarzelend, 'Waarom zou ik bij bomen zijn als het onweert, vossen die ik niet kan zien aanvallen, op monsters springen of bij vuur zijn?' Steelfang keek de kitten aan en zei toen. "Ik ben getroffen door de bliksem, heb een vos aangevallen,heb op een monster gereden en me staart had even vlam gevat. Ik heb veeldomme dingen gedaan en wil niet dat anderen dezelfde fout maken. Als er zoiets gebeurd met een andere kat zou ik diegene helpen. Maar liever voorkomen dan genezen." Hij keek naar Icepaw en knikte vriendelijk. Steelfang ergerde zich lichtelijk toen ze het had over waarom ze dat zou doen. Hij voelde zich beledigd en fronsde even naar de lucht en keek toen weer naar Icepaw met een vriendelijke glimlach.

Icepaw leunde wat achterover om de vogels zo lang mogelijk als het kon met haar goudgekleurde ogen te volgen. Ze tilde haar voorpoten zelfs op, alleen toen ze dreigde om te vallen ging ze weer normaal zoals een normale kat zat zitten. Haar staart werd weer zorgvuldig om haar voorpoten gekruld. Ze keek vrolijk terug naar Steelfang, wachtend op zijn antwoord. Ze had nooit de bedoeling om kwaad te doen, ze was vrolijk, rustig, maar misschien een beetje overijverig. Na een kort moment van stilte begon Steelfang te spreken, heel rustig. Icepaw luisterde rustig en nieuwsgierig toe. Het was iets wat ze goed kon, luisteren, dat kwam ook omdat ze zo ijverig was. Maar ze was ook iets anders, gevoelig. 'Ik ben getroffen door de bliksem, heb een vos aangevallen,heb op een monster gereden en me staart had even vlam gevat. Ik heb veeldomme dingen gedaan en wil niet dat anderen dezelfde fout maken. Als er zoiets gebeurd met een andere kat zou ik diegene helpen. Maar liever voorkomen dan genezen.' Miauwde Steelfang. Door de voortgang van zijn verhaal gingen Icepaw's oren steeds verder naar beneden en ging de expressie van haar kop van vrolijkheid naar schaamte. Toen hij klaar was met spreken hingen haar oren naast haar kop en keek ze naar haar voor poten, Steelfang deed wel vriendelijk, maar ze wist zeker dat ze een beetje ergenis in zijn stem had gehoort. Ze schaamde zich, ze schaamde zich echt. Maar ze had het toch ook niet kunnen weten? Voorzichtig kneedde ze met haar voorpoten de bosgrond terwijl ze haar schouders liet hangen. '..Sorry Steelfang..' Miauwde ze en ze keek voorzichtig op naar hem, haar oren hingen nog steeds en ze zag er berouwvol uit. Ze zette haar oren iets overeind toen ze Steelfangs vriendelijke glimlach zag maar ze was er nog niet helemaal gerust op, ze had toch niet een warrior beledigd? Nee toch?

..Sorry Steelfang..' Miauwde ze en ze keek voorzichtig op naar hem. Steelfang keek Icepaw aan en zei "Maakt niet uit ik vraag zelf om problemen het is nou eenmaal zo ik ben nieuwschierig en probeer vaak dingen uit. Het meeste was wel dom. Zoals die kale plekken op me staart zijn door het vuur. Dat litteken op me wang was door een Schaduwclan apprentice toen ik ook nog een apprentice was. Dat litteken bij mijn rechter achterpoot is van de vos en ik heb een angst gekregen voor bliksem als het dichtbij is. Die dingen hebben me laten weten wat er gebeurt als ik iets stoms doe." Hij glimlachte nog steeds endit keer was er geen ergenis in zijn stem. Hij had de apprentice eerst een beetje irritant gevonden maar nu was het over. Hij vond haar wel aardig.

Icepaw keek ietwat nerveus omhoog naar Steelfang, ze hoopte vurig dat hij niet kwaad was, het was nooit haar bedoeling geweest, ze wou niemand kwaad maken. Het was er gewoon.. uitgeflapt? Ze had eigenlijk wel kunnen weten dat die waarschuwingen niet zomaar ergens vandaan waren gekomen, maar ze had er niet bij na gedacht, ze had gewoon maar iets gezegt. Dit maakte dat ze eventjes heel erg kwaad op haarzelf was, ze moest haar tong onder controle krijgen, anders zou ze nergens komen, wie wou nou omgaan met iemand die er alles uitflapte? Ze krulde haar staart opnieuw op rond haar voorpoten en keek de warrior voor haar aan. 'Maakt niet uit ik vraag zelf om problemen het is nou eenmaal zo ik ben nieuwschierig en probeer vaak dingen uit. Het meeste was wel dom. Zoals die kale plekken op me staart zijn door het vuur. Dat litteken op me wang was door een Schaduwclan apprentice toen ik ook nog een apprentice was. Dat litteken bij mijn rechter achterpoot is van de vos en ik heb een angst gekregen voor bliksem als het dichtbij is. Die dingen hebben me laten weten wat er gebeurt als ik iets stoms doe.' Miauwde Steelfang, dit keer hoorde Icepaw geen ergenis in zijn stem, tot haar grote opluchting. Ze blies haar adem erg zachtjes maar opgelucht uit, ze merkte eigenlijk nu pas dat ze haar adem de hele tijd had ingehouden. Nog maals was ze geërgerd door zichzelf, maar ze liet het niet merken. Ze kwam half overeind en knikte eventjes naar Steelfang. 'Waar kwam je even vandaan?' Miauwde ze met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen, ze was oprecht nieuwsgierig maar bedacht zich opeens dat dat onbeleefd zou kunnen zijn, 'Sorry als dat onbeleefd was..' Miauwde ze er snel achteraan, ze snapte zelf niet goed waarom ze altijd alles wat ze dacht eruit flapte terwijl ze het niet wou, dit zou haar nog eens in grote problemen kunnen brengen, bedacht ze zich met een schok, ze moest en zou haar mond leren houden. Ze zette haar oren ietsjes overeind en keek Steelfang aan, wachtend op zijn antwoord. Zacht gechirp van de krekels bereikte haar oren, eventjes keek ze nieuwsgierig om of ze de beestjes ergens kon ontdekken, maar zoals altijd waren ze goed verstopt. Altijd als je in de buurt kwam hielen de beestjes zich stil, en ze zien was ook niet makkelijk. Ze vond jagen op muizen makkelijker lijken dan jagen op krekels in ieder geval. Ze ademde eventjes diep in, nee, ze rook geen verse prooi lucht, alleen thunderclan geur. Ze was nog niet goed in het onderscheiden van verschillende geuren maar ze oefende er al wel op, dus ooit zou ze er wel komen, ooit, als het haar geleerd werd.