.: It makes me feel like :.

Een zwak straaltje zonlicht vond een ingang door de den, waar de grijze kater nog rustig lag te slapen. Hij was maar een klein beetje bij bewustzijn, nog te lui om helemaal wakker te worden. Maar aangezien het kouder werd en de lange dagen korter en zwaarder werden zou 'ie meer zijn best moeten gaan doen. Zo wel binnen het kamp als er buiten. Er moest wat meer opgelet worden op het aantal prooi je ving. Zijn borstkas rees rustig op en neer, en uiteindelijk waagde Graystripe het om zijn ambere ogen te openen. Geeuwend zocht hij naar een sprankje vacht van katten die eventueel nog zouden slapen, maar helaas. Het bleek dat 'ie de enigste kat was die nog zo laat sliep. Hij trok zijn schouders op als teken dat het hem niet echt uitmaakte, en begon loom zijn vacht schoon te likken. Het moest al zonhoog zijn, en dus tijd om aan het werk te gaan. Nog steeds slaapdronken tilde hij zijn brede lichaam op en trippelde de den uit. Vanaf Graystripe zijn kop door de uitgang stak prikte het felle licht in zijn ogen. Hij had inderdaad nogal lang liggen slapen. En zoals de grijze kater al dacht was het zonhoog, en dus echt dringend tijd om zijn klussen te klaren. Zonder nog verder rond te zoeken naar enige opdrachten binnen in het kamp slenterde de warrior richting de kamp uitgang, en wierp af en toe een blik naar achter. Niemand die hem nodig had, fijn dus tijd om even tot rust te komen. De dagen werden drukker. Hij stak het gewoon op de koudere dagen. Naja... Zoekend naar prooi draafde de jonge grijze kater door het bos. De laatste tijd was hij inderdaad wel vaak alleen. Maar daar zorgde 'ie wel vaak zelf voor. Zuchtend zocht de brede kater een plaatsje onder de varens, en ging op uitkijk staan. Ook al verwachtte Graystripe momenteel geen bezoek.

{{ + Strawberry }}
Klein beetje flut, moet er weer inkomen met hem ^^''..

You're out of control inside
You don't need x ray vision
To see all the desperate signs
You made your heart a prison

Een tweebeen monster raasde voorbij, zoals altijd gepaard met een bijna onmenselijk kabaal. Toch was Strawberry nauwelijks geschrokken van het geluid. Ze was het immers ondertussen wel gewend, ze kon niet meer zo schrikachtig worden van de geluiden die de tweebeenplaats haar te bieden had. Haar vacht was blinkend schoon gewassen, bijna opvallend erg. Alle geur en al het bewijs moest eruit. Al het bewijs dat ze iemand bezocht in de tweebeenplaats. Tot nu toe had ze het zichzelf kunnen permiteren, tot nu toe hard niemand haar betrapt. Het zou allemaal wel los lopen, dat liep het altijd. Als ze zich maar een beetje aan haar strategie hield. Ze moest er zeker weten niet te vaak langs, maar wel eens on de zoveel tijd. Ze moest alle geuren uit haar pels wassen en ze moest altijd nog wel snel wat vangen in het Thunderclan territorium, om het excuus te verkopen dat ze aan het jagen was geweest. Een lijn van bomen kwam al in haar zicht, een vluchtig glimlachje verscheen weer op haar lippen. Ze had het weer gered.

Met een vlugge, lenige sprong, sprong Strawberry de grens over naar het Thunderclan gebied. Jep, ze was veilig. Een zucht van opluchting liet haar lichaam sidderen en langzaam hief Strawberry haar hoofd. Ze verstarde echter van schrik toen haar heldere hemelblauw gekleurde ogen de amberkleurige ogen van Graystripe ontmoetten. "G-Graystripe? Wat doe jij hier?" Wist ze eruit te stamelen.

Een gespikkeld figuur sloeg zijn richting in. Op het eerste zicht dacht hij dat het zeker een Rogue was, of een BloodClan kat. Maar de geur die ze meedroeg was niet afkomstig van beide opties. Het kwam hem té bekend voor. Zijn oren zijwaarts houdend luisterde hij naar de kattin die sprak. Hoe wist ze zijn naam? Graystripe nam het besluit en snoof de lucht nog eens op. Hoe kon 'ie toch zo lomp zijn? Het was niet de sterkste geur, maar hij kon wel gokken dat ze van de ThunderClan kwam. Een korte poos van stilte en ademhalingen werd onderbroken door Graystripe die even het woord nam. `Even op rust komen, weg van de drukte in het kamp.´ Sprak de grijze kater rustig. Geen enkel sprankje vijandigheid was te bekennen in zijn ogen. Waarom zou hij? Ze was tenslotte van de ThunderClan. Het zou wel niet de eerste keren zijn dat 'ie zich zou vergissen. Sinds dat hij Shadowrose niet meer sprak of zag voelde hij zich schuldig. De kater wou zelfs niet weten wat Shadowrose nu voelde. verraden, alleen achtergelaten, depressief. Het kon allemaal.. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen, en hij richtte zijn ogen weer op de gevlekte poes. `Wat doe jij hier eigenlijk, als ik vragen mag.´ Zijn toon was een pak zelf zekerder, maar toonde af en toe vrolijkheid. Hij had geen geheimen die niemand mocht weten. Vaak als iemand er lang over deed een antwoord te vinden, hebben die dat juist wel. Maar Graystripe was niet het persoontje dat er dan nog eens iets ging achter zoeken. Als ze het niet willen vertellen, zou het ook niks zijn dat met hem te maken heeft. Of wel?
Zoekend naar de naam van de kat voor hem, plooide hij zijn dikke staart rond zijn voorpoten en gunde zijn vacht nog eens een wasbeurt. Als hij eerlijk moest toegeven zag zij er een stuk verzorgder uit dan hij zelf. Bij die geachte kon 'ie het niet laten zijn gezicht te sieren met een speelse lach. Daarbij hij ook de naam van de poes weer herinnerde. Als hij het goed had was dat normaal Strawberry. Maar zijn verstand bracht hem bij eerst te wachten, voordat hij maatregelen zou nemen en haar direct aan te spreken met die naam. Wie weet, wie was ze wel niet echt?

Eigenlijk was het best wel handig voor Graystripe. Hij had een dikke vacht om bladkaal mee door te komen. Alleen tijdens het warme weer viel dat niet echt denderend mee. Hij gaf er niet echt om, het was af en toe handig, maar ook weer niet. Zo ging het leven toch? De ene keer komen de goede dingen aangevlogen en de andere keer pleeg je nog liever zelfmoord. En volgens hem, zat hij nu in zijn slechte tijden. Waar was die vriendschap van hem Shadowrose en Fireheart? Waar waren die? Het was zijn schuld eigenlijk, hij had Shadowrose nooit in de steek moeten laten. Maar Graystripe was bang, angstig voor zijn gevoelens te uiten. En waarschijnlijk is er nu op dit moment iemand anders er van door met haar. Een onhoorbare zucht kwam op en rolde over zijn lippen. Zo ging het nou eenmaal, en er was helemaal niks wat hij er aan kon veranderen. Maar, misschien wou hij dat ook niet. Voor hem was het nu de tijd om door te gaan met het leven, en alle slechte dingen achter hem te houden. Ook al zaten daar vaak goede dingen tussen.. De brede langharige grijze kater focuste zich wee op Strawberry, maar keek haar niet aan. De poes leek al niet op d'r gemak, dus waarom zou hij dat nog moeten aan harden? Loom tilde hij zijn hoofd op om een goedkeurend knikje te geven. Het kwam niet echt gelovig aan, maar blijkbaar was er iets dat ze liever niet door vertelde. En het laatste wat Graystripe wel niet wou was d'r pushen om het toch te zeggen tegen hem. `Ik begrijp het heus als je iets niet wilt zeggen hoor.´ Mauwde 'ie dan toch maar. Het klonk niet boos, maar ook weer niet blij. Neutraal. Graystripe tilde zijn hoofd op om even naar de lucht te kijken toen de felle zon weerkaatste in zijn ogen als een ambere gloed. Een paar donkere wolken waren aan de hemel te bekennen. Voor de rest was alles nog open, dus het slechte weer was misschien nog niet voor vandaag..