Light will guide you~

Onderwerp: Light will guide you~ vr 11 mei 2012 - 20:51

_{[OPEN VOOR ÉÉN VRIEND OF FAMILIELID]

When you try your best but you don't succeed
When you get what you want but not what you need
When you feel so tired but you can't sleep
Stuck in reverse

Zijn lichtgekleurde pootjes huppelden vrolijk over de met bladeren bedekte grond. Zijn blauwe ogen waren tevreden toegeknepen en hij voelde de heerlijke wind door zijn vacht glijden. Binnenkort zou hij een Mentor krijgen en zou hij getraind worden tot een echte Warrior. Molepaw bleef even zijn en likte zijn voorpootje. Maar tot nu toe moest hij zichzelf vermaken. Hij kon tenminste wel even het kamp uit, hij was al voorbij de zes Moons, dus zou hij op zich geen straf kunnen krijgen. Een grijns bedekte zijn gezicht en hij trippelde weer verder. Alle geuren die hij tegenkwam waren nieuw voor hem. Hier en daar hoorde hij het geluid van kleine pootjes tussen de bosjes, maar er op jagen had geen zin. Zonder enige training zou het toch allemaal verprutsen. Maar niets leek door zijn humeur heen te komen. De glimlach op zijn gezicht bleef staan en hij genoot van de frisse buitenlucht. Eindelijk kwam hij aan bij de Uilenboom. Hij richtte zijn blauwe ogen op de gigantische stam en probeerde te schatten hoe hoog deze zou reiken. Zijn poten trilden bijna om zijn klauwen in de bast te slaan en omhoog te klimmen. Maar zijn gezonde verstand hield hem tegen. Als hij viel was hij meteen dood. Molepaw schudde zijn kopje en begon wat te ijsberen. Wat kan hij doen om de tijd te doden? Alleen was het maar saai, hij zou alleen maar duf in het rond kunnen rennen. Misschien moest hij toch maar proberen om op zijn minst te gaan jagen. Zijn instincten brachten hem misschien wel wat verder dan hij dacht. Langzaam sloop hij naar het dichtstbijzijnde bosje, zijn ogen steeds weer om hem heen kijkend. Hij liet zijn bekje wat open hangen om extra geuren op te vangen. Heel vaag rook hij een muis. Zijn oren schoten omhoog en zijn staart trilde van enthousiasme. Prooi! Nog zachter en langzamer duwde hij zichzelf door de bosjes en probeerde de geur weer op te vangen. Dit keer sterker. En toen zag hij het beestje. Met een gebogen rug knabbelde het aan een zaadje. Hongerig maakte zijn maag een sprong. Molepaw probeerde in een soort jachthouding te zakken, maar natuurlijk deed hij vele dingen fout. Zijn staart sleepte mee achter hem aan, wat een paar trillingen veroorzaakte. Gelukkig voor hem was de muis te intens bezig met zijn voedsel. ”Straks ben je mijn voedsel,” Mompelde de kater terwijl hij een paar stappen dichterbij deed. Steeds weer voelde hij een nieuwe boost van adrenaline door zijn aderen stromen. Almost..

And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse

Toen hij dicht genoeg bij zijn prooi was stopte hij. Een paar muizenlengtes was hij verwijderd van de muis. Zijn vacht stak fel af tegen de kleuren van het bos, maar de muis had zijn rug naar hem toe gekeerd. Dom. Instinctief maakte hij zijn spieren klaar om te springen. Nog een keer keek hij om zich heen en was er bijna klaar voor. Nu! Hij sprong af van de grond en voelde dat zijn poten zowat gewichtloos waren. Het voelde eigenlijk best wel goed. Alsof hij voor een hele korte tijd vloog door de lucht. Maar natuurlijk trok de zwaartekracht hem weer naar zich toe. Molepaw voelde hoe zijn klauwen in de vacht werden geslagen. Bloeddruppeltjes stroomden uit de wonden van de muis. Hoge piepjes kwam uit het bekje van de prooi, alarmerend voor de rest van zijn soortgenoten. Maar hij wist dat hij niet meer weg kon komen. Grijnzend boog hij voorover, niet wetend wat te doen. Nog nooit had hij een Warrior zijn jagen, maar hij merkte altijd wel de wonden in de nek op. Misschien was dat wel de dodelijke beet? Molepaw sloot zijn kaken om de hals en voelde dat het nekje brak. Het muisje stopte met stribbelen en werd slap. Zo trots als wat pakte hij zijn eerst gevangen prooi op en trippelde terug naar de Uilenboom. Maar dit keer voelde hij de aanwezigheid van een andere kat. Nieuwsgierig keek hij om zich heen, maar kon niemand zien. ”Is daar iemand?” Vroeg hij wat té enthousiast. Nog steeds voelde hij de trots door zijn lijf glijden. Hij kon niet wachten totdat iemand hem een complimentje zou geven..

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you}

Onderwerp: Re: Light will guide you~ za 26 mei 2012 - 20:59

Toen de ochtend de dauw op de grashalmen begon te schilderen, sloop een jonge apprentice de kampuitgang door. Zijn crème witte poten maakten nauwelijks geluid op het jonge, groene lentegras en zorgden ervoor dat Acornpaw zich ietwat trots voelde op zijn sluiptechnieken. Zijn toekomstige mentor zou opkijken. Dat was ook wat hij samen met Sabrefang geoefend had, sluipen, doodsbeten en bomen klimmen. Hij vond zichzelf al heel erg goed worden. Maar Sabrefang had de training vervroegd afgelast tot zijn grote teleurstelling en daardoor was hij zo vroeg wakker geworden. Slapen wou Acornpaw ook niet meer, als hij het uberhaupt kon, en daarom was hij maar gewoon het kamp uitgeslopen. Hij zou zijn training zelf wel voortzetten zonder Sabrefang. Misschien zou de donkergekleurde kater dan zelfs wel trots op hem zijn? Acornpaw ging tot nu toe nog niet met zulke grote sprongen vooruit, maar zijn best deed hij zeker. Daar zou Sabrefang maar genoegen mee moeten nemen. Een grote, dikke boom trok zijn aandacht. Uilenboom toch? Daar had hij met Cherrypaw gesproken toen hij zich niet zo lekker voelde. Dat gesprek liep in het begin niet helemaal zo soepel. Maar vond ze het gek? Niemand moest zich met zijn zaken bemoeien, dan voelde hij zich bedreigd en over het algemeen niet lekker. Zeker niet als hij zich al rottig voelde. Hij had er al vaak over nagedacht om de uilenboom te beklimmen, maar hij had het nooit gedurfd en als hij het probeerde, gleed hij weg. Misschien was het nu eindelijk tijd om het eens te proberen? Om een poging te wagen? Hij ging het proberen. Hij klapte zijn nagels zover als hij kon uit, zoals Sabrefang hem geleerd had en hij zette een paar stappen achteruit. Daarna verzamelde hij zoveel mogelijk energie en kracht in zijn achterpoten, om zich vervolgens af te zetten en een grote sprong te maken. Zijn klauwen begroeven zich in de schors van de boom en hij begon zich op te trekken, zijn achterpoten gebruikende voor meer steun. Een paar keer dreigde hij zijn grip te verliezen, te vallen, maar het lukte hem toch. Poot voor poot klom hij omhoog, tot hij op een lekkere dikke tak zat. Het was hem gelukt!

Nieuwsgierig keek Acornpaw naar beneden, hij zat nu al een tijdje in de boom en hij lag hier eigenlijk wel prima. Hij kon zo enorm ver kijken! Het was gewoon geweldig. De zon stond ondertussen al een stuk verder aan de hemel en het bos leek tot leven te komen. Maar Acornpaw hield zich meteen stil toen hij geritsel hoorde. Hij zag Molepaw, de wittige kat stak fel af tegen de boskleuren en Acornpaw hield zijn kop even scheef. Wat was Molepaw aan het doen? Toen pas viel Acornpaw het op dat Molepaw aan het jagen was. Kon hij dat al? Inkmask sperde zijn ogen eventjes iets verbaasd open. Wauw! Zwijgend keek hij toe hoe Molepaw de prooi doodde. Het schelle gepiep van het dier liet een aantal vogels fladderend opvliegen en Acornpaw werd bijna door het vleugelgeslag van een vogel die langs hem scheerde uit de boom geknikkerd. Hij hield zich verbeten vast aan een tak met zijn scherpe nagels en sloeg een zachte en kleine kreeg. Molepaw keek om zich heen en vroeg "Is daar iemand?" op een enthousiaste toon. Acornpaw kon het niet laten om te reageren. "Ja, ik," Miauwde Acornpaw op een rustige toon. Zijn staart bengelde heen en weer in de wind. "Mooie vangst," Miauwde hij vervolgens naar beneden. Molepaw zag er klein uit vanaf zijn locatie. "Kun jij ook klimmen?" Vroeg Acornpaw vervolgens met grote ogen.

Onderwerp: Re: Light will guide you~ zo 27 mei 2012 - 11:11

De trots die zojuist door hem heen had gevloeid, begon langzaam weg te ebben. Als niemand zag dat híj dit zelf had gevangen, zou toch niemand hem kunnen geloven? Hij was een jonge Apprentice, zonder training. Iedereen zou denken dat hij de muis van de prooistapel had gepakt óf had gevonden, ergens. Het was niet bepaald eerlijk, maar hij moest er maar mee leven. Het enige wat hij zelf zeker wist was dat hij het zelf had gedaan. Misschien met wat geluk, maar dat heeft iedereen wel een keer nodig. Ietwat minder blij pakte hij het muisje op in zijn bek en hief zijn kop op om nog één keer de open plek te bespeuren. Hij was er gewoon zeker van geweest dat hij iets of iemand had gehoord. Misschien gewoon wat vogels die van de kreet van het muisje geschrokken waren, maar misschien toch een Warrior of zelf Apprentice. Zijn hoop verdween toen hij dezelfde open plek zag. Net toen hij weer terug wilde gaan naar het kamp, om zijn prooi weer terug te brengen en een hele conversatie te beginnen over dat hij het muisje dus wél had gevangen, hoorde hij een stem. "Ja, ik," Miauwde een rustige stem, Molepaw had dit keer door dat de eigenaar van de stem zich niet op de open plek kon bevinden. Zo dom was hij nou ook weer niet. De jonge kater richtte dit keer zijn blik op de bomen, zijn ogen speurden elke tak af en toen hij eindelijk aankwam bij de grootste had hij het goed. Door wat passen naar voren te doen kon hij zien wie het was. Het was een kater, zo te zien aan zijn grootte een Apprentice en duidelijk van de ThunderClan. Zijn naam was.. Een lichte frons ontstond op zijn gezicht en Molepaw begon diep na te denken. Hij had de zes manen nog maar net bereikt, dus hoe kon hij in StarClan’s naam nou weten hoe iedereen heette. Maar toch kwamen de crème kleurige pootjes hem bekend voor. Nogmaals richtte hij zijn blauwe blik op de Apprentice. Dit keer schoot het hem wel te binnen. Acornpaw! "Mooie vangst," Zijn staart nam automatisch weer die trotse houding aan, hij kneep zijn oogjes tevreden toe en nam dit moment in hem op. Iemand had het dus gezien. Mooi. Dan kon iemand hem tenminste verdedigen als de anderen zouden vinden dat hij loog.

Na een tijdje drong het pas tot hem door dat Acornpaw zich ergens bovenin de gigantische boom bevond. Bijna wilde hij om hulp schreeuwen, maar herinnerde zich toen hoe de kater hem aansprak. Kalm. Niet zoals een kat in nood die niet meer uit de boom kon. Nieuwsgierig bekeek Molepaw de kater en voelde toen een immense drang om ook naar boven te klimmen. "Kun jij ook klimmen?" Alsof de Apprentice zijn gedachten kon lezen. Blij deed hij nogmaals een paar passen naar voren en bestudeerde de stronk. ”Nou,” Begon hij terwijl hij zijn ogen over de stam liet glijden. Hij kon een paar plekjes zien waar katten hun klauwen in hadden gezet. Gaaf. ”Ik kan het altijd proberen, niet waar?” Miauwde hij blij en cirkelde om de boom heen. Na een paar stappen merkte hij een laaghangende tak op die hij met een sprong kon bereiken. Voorzichtig maakte hij ruimte voor een aanloop en rende op de tak af. Zijn poten verlieten de grond en hij sloeg zijn voorpoten in de tak. Met moeite hees hij zichzelf omhoog, nu een paar muizenlengten van de grond verwijderd. ”Dat is al één..” Mompelde hij in zichzelf. Wanhopig wierp hij een blik naar boven en zag dat Acorn maar een paar takken van hem was verwijderd. Hij was natuurlijk om de boom heen gelopen en nu moest hij die ruimte weer inhalen. Nogmaals ‘scande’ hij de boom af. Dit keer kon hij sneller een pad ontdekken. Een makkie voor hem. Weer spande hij zijn spieren en sloeg vervolgens vanuit de lucht zijn klauwen in een tak. Zo ging het een paar keer door totdat hij de tak van Acornpaw had bereikt. ”Het duurde even, maar hier ben ik dan.” Zei hij glimlachend en ging zitten. Natuurlijk was er geen ruimte voor zijn hele lichaam dus liet hij één van zijn voorpootjes in de lucht hangen. Heerlijk..

Onderwerp: Re: Light will guide you~ vr 22 jun 2012 - 16:26

Daar zat Acornpaw dan, veilig op zijn hoge post in de boom terwijl bladeren zijn gestreepte rug streelden. Hij lag er ontspannen bij, zijn staart zwierde losjes door de lucht heen, gedragen door de zachte zuchtjes wind, die ook de bladeren liet ritselen. Hij legde zijn kop ietwat loom op één van zijn voorpoten heen en keek ontspannen naar Molepaw die beneden duidelijk erg trots was. Dat kon zelfs Acornpaw, die moeite had met het inbeelden van de gevoelens van anderen, toch wel zien aan de hele houding, de staart die omhoog gekruld was. Misschien was het beleefder om naar beneden te springen, om 'eye to eye' te spreken, maar Acornpaw had er alleen geen zin in. Hij lag zo lekker... Nee, hij ging zijn heerlijke plekje niet verlaten, zelfs het zonlicht zat hem mee, het viel heerlijk op zijn pels en verwarmde deze tot een prettige temperatuur. Ook dat maakte hem ietwat minder actief dan hij zou moeten zijn, maar goed, hij had de hele nacht zitten trainen... Dus maakte het erg veel uit? Hij kon de krassen nog steeds voelen... Verborgen onder zijn vacht. Een andere apprentice had hem verbaasd aangekeken toen hij lichtjes bloedend uit zijn nest kwam vanochtend, maar hij had het op een doorn gegooid. De goedgelovige apprentice had het gelukkig nog geloofd ook. Hij ging echt niet met anderen delen dat hij in zijn slaap getrained werd door een echte starclan warrior. Hij ging ze ook niet vertellen dat hij eigenlijk best wel moeite had met de zwarte trainingen die Sabrefang hem gaf... Maar hij ging niet toegegeven hoeveel moeite hij ermee had, zeker niet. Dan zou Sabrefang hem straks nog zwak vinden, hem niet meer willen trainen. Nee, dat nooit, hij zou bewijzen dat hij sterk was. Dat hij ook wat waard was en dat hij geen mentor nodig had... Dat zou Bluestar wel leren. Als ze hem een mentor weigerde te geven dan wou hij het zelf wel doen. Konden ze lekker verbaasd gaan kijken als hij de skills van een warrior al kon. Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht uit tevredenheid, hij lag gewoon te lekker. Molepaw mocht naar hem toe komen als hij op gelijke hoogte wilde praten... Hij bleef hier lekker liggen.

Eventjes leek Molepaw te schrikken toen hij naar Acornpaw keek, Acornpaw trok zijn wenkbrauw lichtjes op in onbegrip en zijn hoofd boog iets opzij met een licht vragende en sarcastische tint. Wat was er nou? Was er iets mis met dat hij in de boom zat? "Iets mis?" Riep hij naar beneden, terwijl hij kalmpjes de duizelingwekkende diepte beneden hem inkeek, misschien zou hij bang moeten zijn, misschien zou hij angst moeten hebben dat hij zo hoog zat, maar op de een of andere manier was hij dat niet. Het voelde... veilig. Hij zat hier goed en stevig, niemand kon hem raken, niemand kon hem wat doen. En als iemand hem wat aan wilde doen had hij alle tijd om iets te bedenken om de tegenaanval in te zetten, gelukkig. Zoals nu, nu Molepaw ging proberen de boom in te klimmen had hij alle tijd van de wereld om een strategie te gaan bedenken hoe hij erop ging reageren. Oké, hij had Molepaw zelf uitgenodigd, maar een backup plan kon nooit kwaad... Geïnteresseerd keek Acornpaw hoe Molepaw tak voor tak naar boven kom. "Kun je niet je nagels gebruiken om jezelf makkelijker omhoog te hijsen aan de stam?" Stelde Acornpaw voor vanaf zijn hoge uitkijkplekje, terwijl hij zijn staart eventjes een losse, lome zwiep gaf. Onwillekeurig ging Acornpaw toch iets achteruit toen Molepaw zich op dezelfde tak als hij hees. Dit was om Molepaw meer ruimte te geven, maar ook om wat afstand te creëeren. "Het duurde even, maar hier ben ik dan." Miauwde Molepaw glimlachend. Acornpaw knikte kort als antwoord, "En vond je het moeilijk?" Vroeg de apprentice luchtig, om een gesprek op gang te brengen, iets waar hij nooit zo goed in was geweest.

Onderwerp: Re: Light will guide you~