[Open] No one sits with him, he doesn't fit in

_{No one sits with him, he doesn't fit in
But we feel like we do when we make fun of him
Cause you want to belong do you go along?
Cause his pain is the price paid for you to belong
It's not like you hate him or want him to die
But maybe he goes home and thinks suicide
Or he comes back to school with a gun at his side
Any kindness from you might have saved his life}

Zwijgend stapte Acornpaw het kamp uit. Hij kon het niet aanzien hoe apprentices vrolijk met hun mentoren het kamp uit gingen om hun training maar eens te gaan doen. Het was gewoon te pijnlijk. Hij voelde zich verschrikkelijk nutteloos, zo zonder een mentor. Hij kon het gewoon niet langer aanzien! Hij wou huilen, hij wou schreeuwen, hij wou Bluestar smeken om hem ook een mentor te geven. Maar hij wist ook dat Sabrefang dat niet goed zou vinden. Dat zou zijn starclan mentor teleurstellen... Wie weet zou Sabrefang hem dan ook niet trainen! Acornpaw begon steeds harder te rennen, bijna paniekerig. Dan zou hij nog nuttelozer zijn! Wist hij veel dat Sabrefang hem allerlei dingen influisterde die niet klopten, zachtjes aan zijn gedachte infecteerde met leugens en met slechte gedachten... Het was net alsof de grote Starclan kater hem langzaam vergiftigde met zijn ideeën. Acornpaw het het echter niet door...

Zwijgend kwam hij tot stilstand toen hij bij de uilenboom aankwam. Voorzichtig keek hij omhoog naar het ruwe schors van de boom. Maar hierna liet hij zijn hoofd hangen en liet hij verslagen zijn hoofd hangen terwijl hij tegen de boom aanleunde.

Ze voelde het hartje van het kleine diertje sneller kloppen , het maakte een overslag van paniek , en probeerde wild weg te krabbelen . Snel gaf ze dan maar de genadeslag , om het water ratje niet meer te laten leiden . Snel stuurde ze een bedankje naar de Starclan , om hun te bedanken voor alles wat ze hebben . Vrijheid , een woud voor de Thunderclan , en prooi . Haar zachte amberen ogen flitste bezorgd naar een gedaante dat voorbij raasde . Ze kon niet goed herkennen wie het was , maar rook dat het een Thunderclan kat was , dus moest ze niet beginnen paniekeren . Iets nieuwsgieriger sloop ze geruisloos achter de kat aan , hij begon harder , en harder te rennen . Misschien was hij op de vlucht voor iets , of zat hij juist achter iemand aan ? Haar lange fijne pootjes sleurde haar voor uit , en zette een achtervolging in . Ze wist dat ze een echte renner was , dat ze daarvoor in de wieg was gelegd . Maar soms over schatte ze haar zelf , en ging van ijzersnelle passen , naar klungelige koprollen . Maar deze keer wist ze haarzelf in toon te houden , en volgde de kat voor haar met gemak , maar ze gaf wel toe , dat ze hier en daar buiten adem graakte . Toen de vreemdeling eindelijk zijn pas vertraagde , kwam zijzelf hijgend tot stilstand . Verbaasd staarde ze rondom haar , en bessefde dat ze helemaal naar de uilenboom zijn gehold . Met een zwiepende staart van nieuwgierigheid , deed ze een stapje naar voor , zodat ze de kater voor haar beter kon bekijken . '' Acornpaw?'' de woorden glipte verbaasd uit haar mond . De kater die ze de hele tijd had achtervolgd , was nog een apprentice , eentje waarvan ze de naam kende , maar niet het innerlijk , of zijn karakter . '' gaat het wel goed met je ?'' vroeg ze bezorgd .

De boomschors prikte in zijn voorhoofd, het voelde ruw en hard. Nauwelijks een goede steun te noemen. Maar toch, het leunen tegen de boom gaf hem comfort, het was iets waar hij op kon steunen, al had een boom geen gevoel. De wind streelde zachtjes door zijn pels heen, het was alsof de natuur hem probeerde te troosten. Of... Misschien was het wel Sabrefang. Misschien vertelde Sabrefang hem wel dat hij niet op moest geven en dat hij dor moest gaan, gewoon door moest vechten tot ze hem goed genoeg vonden voor een mentor? Misschien wel... Het voelde alleen al verzachtend om zo te denken. Dat Sabrefang over hem uitkeek... Voorzichtig hief Acornpaw zijn hoofd, zijn hazelaar kleurige ogen glinsterden van het vocht wat zijn kijkers ondertussen gevuld had, maar toch scheen er ook hoop in zijn ogen.. "Zou je echt over me uitkijken...?" Murmulde Acornpaw zachtjes terwijl hij naar de bladeren keek die ruisden in de wind. Het zonlicht dat erdoorheen gefilterd werd maakte vlekken op de bosgrond. De lichtval waar hij ondertussen zo enorm aan gewend was.

Plotselinge vlugge pootstappen en zacht gehijg lieten hem echter opschrikken. Meteen sprong de jonge Acornpaw iets achteruit, zijn nekvacht ietwat overeind en zijn oren naar achter gedraaid. Een duidelijke wantrouwig en ietwat onzekere houding. Het was een apprentice uit de clan waarvan hij de naam ondertussen al weer vergeten was... Namen leren, altijd een hel geweest. De apprentice zette nieuwsgierig een stapje vooruit met zwiepende staart. Prompt zette Acornpaw dus ook weer een onzekere stap naar achter, tot hij met zijn achterhand tegen de uilenboom aanbotste. Nu kon hij geen kant meer op, en dat maakte dat zijn stres niveau toch alweer ietwat sneller begon te pieken. "Acornpaw?" Vroeg de apprentice verbaasd. "...Ja..?" Reageerde Acornpaw zachtjes, zijn oren nog iets verder naar achter draaiende. Zijn blik wendde hij ook iets af. "Gaat het wel goed met je?" Vroeg de apprentice bezorgd. "Ja.. het gaat wel.." Miauwde Acornpaw zachtjes, "Niks aan de hand," Miauwde hij er vlug achteraan. Ga nu maar vlug doen wat je ook aan het doen was en laat mij met rust. Voegde hij er stilletjes in zijn gedachtes aan toe.

De kastanje gekleurde kat leek bang, zelfs onzeker, toch op de manier hoe hij omging met haar aanwezigheid. Hij stootte zichzelf aan de schors van uilenboom, kwam ze nou op het verkeerde moment? Wou deze kat geen gezelschap, en was hij een loner? "...Ja..?" Reageerde Acornpaw, maar hij draaide zijn oren iets wat naar achter. Ze probeerde een zo'n rustige en kalme houding als maar wat , uit te stralen ookal was ze zelf niet echt op haar gemak . Maar in acteren was ze nooit goed geweest , ze was iemand die eerst iets zei voor je nadenkt, en dat maakte haar eerlijk en oprecht. "Ja.. het gaat wel.." Miauwde Acornpaw zachtjes. Ze liet haar vermoeide en uitgeputte lichaam rusten op de grond , en haar oranje zwarte gekleurde vacht streek langs de koude grond. "Niks aan de hand," Miauwde hij er vlug achteraan. Ze zag wel dat hij al helemaal niét op zijn gemak was, in tegendeel , hij leek een opgefokte kip. Om die gedachte kon ze het niet laten om even een glimlach te laten verschijnen op haar snuit. Een onverwachte vraag drong haar hoofd binnen , ' wat deed hij hier in hemelsnaam?' Ze staarde niet bewegend en uitdrukkingloos naar haar lichte voetjes. Maar al gauw tilde ze haar fijna kopje weer op , en ruste haar blik nu op Acornpaw. '' ik ben Cherrypaw, he...het was voor als je het niet meer wist'' miauwde ze simpel. '' maar wat doe je hier?'' plakte ze er vlug nog aan.

Acornpaw was niet dom, hij was juist zeer intelligent. En die intelligentie maakte hem bang, misschien zelfs wel paranoïde. Ook zorgde deze intelligentie dat hij dingen zag die hij liever niet wilde zien. Dit zorgde er ook goed voor dat hij goed kon analyseren wat er om hem heen gebeurde. Hij wist alleen niet goed hoe hij met de gevoelens van anderen om kon gaan, hij kon ze wel analyseren en zo een poging wagen te bedenken wat een andere voelde, maar echt aanvoelen zou hij het nooit. Dit was één van zijn mankementen, hij moest echt zijn best doen om rekening te houden met anderen, maar iemand pijn doen zou hij nooit willen. Je zou het een soort asperger stoornis kunnen noemen. "Wat deed jij hier in s' hemelsnaam," vroeg Cherrypaw aan hem. Zwijgend en koortsachtig dacht Acornpaw na. Wat deed hij hier? Tja... Hoe ging hij dat uitleggen in starclan's naam? Gevlucht voor zijn clangenoten? Gevlucht voor zijn eigen incompetentie? Hoe ging hij dat nou weer uitleggen. Niet dus. "Ik ben Cherrypaw, hè... Het was voor als je het niet meer wist," Miauwde Cherypaw simpeltjes. "Oh.. dat wist ik wel hoor..." Miauwde Acornpaw zachtjes, om niet te dom over te komen. "Maar wat doe je hier?" Vroeg Cherrypaw vervolgens. Hier ging hij echt niet meer onderuit komen eh? "Nou... Ehm... Ik was gewoon...Uhm... Aan het verkennen," Miauwde Acornpaw zachtjes en voorzichtig, stamelend in zijn woorden. Liegen? Daar was hij ook nooit heel erg goed in geweest.

Haar grote ogen staarden hem ondrukkelijk aan, en ze zag hem koortsachtig na denken. Zelf begon ze haar niet goed te voelen, ze kreeg buikpijn, het leek wel of er een mes door haar buik werd gestoken. Haar gezicht vertrok van de pijn , en ze kroop even in een. "Oh.. dat wist ik wel hoor..." antwoorde hij haar vraag. Al snel was ze de pijn de baas, en hees ze haar weer recht , en wende haar tot Acorn. "Nou... Ehm... Ik was gewoon...Uhm... Aan het verkennen," Miauwde Acornpaw zachtjes en voorzichtig, stamelend in zijn woorden, en duidelijk aan het liegen. Ze maakte haar ogen tot spleetjes, en keek hem ongelovig aan. '' zie ik er dom uit?'' vroeg ze scherp, zelf haatte ze liegen, laat staan dat ze het van iemand anders moet verdragen. '' zelfs een muis kan zien dat je niet de waarheid vertelt'' voegde ze er snel achteraan , zodat het niet leek dat ze hem aanviel. Weer schoot er een pijnscheut door haar lichaam heen, en kromp ze weer in elkaar. Met haar ogen nog steeds tot spleetjes gedrukt, ging ze wat dichter bij de grond liggen , in de hoop dat de pijn zo over ging. Ze wist niet eens waardoor ze die pijn had, waarschijnlijk door iets verkeerd te hebben gegeten. '' maar kom, vertel me nou maar wat er echt aan de hand is, ik zal het niet door vertellen... maar als je het niet wilt vertellen , dan is het goed, maar dan kan ik je ook niet helpen he'' miauwde ze zachtjes, terwijl haar amberen ogen weer normaal werden, en ook de pijn weg sijpelde. Ze drong haar zelf aan om weer recht te gaan zitten. Zelf had ze niet echt geheimen, behalve dan dat haar vroegere beste vriend van de Riverclan is, en ook haar ...tja soort van zus. Maar ze wou al helemaal géén contact met haar vriend of met die broer , noch andere familie. Als ze haar vroeger in de steek hadden gelaten, dan konden ze dat nu even goed doen, alsof het haar nog iets uitmaakte, ze hield van haar leven zoals het was.

Hij trok eventjes een wenkbrauw op toen Cherrypaw ineen begon te krimpen. Voorzichtig zette hij toch eventjes een pasje nar voren, bezorgdheid flitste eventjes in zijn grote ogen, zo rond als de volle maan van schrik. "Hey... Gaat het wel..?" Miauwde hij zachtjes, terwijl hij zijn kopje eventjes scheef hield. Maar hierna nam hij alweer vlug afstand en sloot hij zichzelf weer af voor Cherrypaw.
"Zie ik er dom uit?" Vroeg Cherrypaw scherp en Acornpaw trok zijn kop iets achteruit alsof hij door een bij gestoken was. Eventjes verscheen er een ietwat ondeugende glimlach op zijn lippen. De verleiding om gewoon ja te zeggen. Niet eens dat het waar was, gewoon om te plagen. Maar in deze context leek het niet heel erg gepast en ook een beetje vervelend. Hij bleef dus met achteruit gelegde oren staan, duidelijk in het harnas gejaagd, in de verdediging geschoten. "Zelfs een muis kan zien dat je niet de waarheid vertelt." Miauwde Cherrypaw erachteraan. Nukkig keek Acornpaw weg, "Waar bemoei je je eigenlijk mee," Mompelde hij onverstaanbaar, zijn ogen tot spleetjes geknepen van irritatie maar ook van irrationele angst. Maar nee, Cherrypaw vroeg door. "Maar kom, vertel me nou maar wat er echt aan de hand is. Ik zal het niet door vertellen... Maar als je het niet wilt vertellen , dan is het goed, maar dan kan ik je ook niet helpen he" Miauwde Cherrypaw. Haar ratelverhaal irriteerde Acornpaw mateloos. Maar toch leek hij te krimpen in zijn vacht, hij zag er nu eerder uit als een zielig hoopje ellende dan als een jonge apprentice. "Ik heb geen hulp nodig nodig.." Mompelde hij zachtjes, denkende aan wat Sabrefang hem allemaal verteld had. Een succesvolle warrior moet op zichzelf vertrouwen. Vertrouw geen geheimen aan iemand toe, want dan kun je verraden worden. Dus ondanks dat hij zijn verhaal misschien wel aan iemand kwijt wou, zou hij het niet snel doen. Sabrefang had het hem verboden...

Ze hoorde Acorn iets onhoorbaar murmelen. Vast niks belangrijks, dacht ze proberend haar rustig te houden. "Ik heb geen hulp nodig nodig.." Mompelde hij zachtjes. Even trok ze haar hoek mond op om te reclameren, maar dan bekeek ze hem eens goed. Hij zag er als een hoopje vacht en botten uit, niks meer. Hij leek fragieler dan dat een apprentice hoort te zijn. '' ben je zeker dat er niks is?''vroeg ze half fluisterend. Haar pels waaide even op toen een zachte bries door haar lapjes vacht streek. Bezorgd staarde ze Acorn aan, maar dan bezielde haar dat hij het vast niet leuk vond, hoe dat ze naar hem staarde. Ze leek wel een halve gare, of hoe ze dat ook noemen. Een beetje op haar eigen tenen gestapt draaide ze haar kop om Acorn meer op zijn gemak te laten stellen.''ga anders terug even mee naar het kamp?Of...of moet ik gewoon weg gaan en wil je even alleen zijn?'' vroeg ze begripvol als maar kon. Ze wou deze kat koste wat koste helpen. Ze kon namelijk niet tegen verdrietige katten, en vooral niet als ie ook een apprentice is uit haar clan. Iedereen heeft recht op zorg en warmte, en ze wil niet dat Acorn zijn leven vergooid met iets wat hem dwars zat.

( lekker overdreven doen (x )

Met een zacht gekreun stond de jonge en speelse Apprentice op. Hij was omringd in een angstaanjagend bos, en hij wist niet hoe hij hier gekomen was. Twijfelend liep hij het bos in. Hij probeerde zich om te draaien, maar zijn poten wilde maar niet luisteren. Hij zuchtte en liet zijn poten gaan. Na een tijdje, toen hij onder de zwarte bladkaalbomen stond, liet een helder witte bliksemschicht de donkere lucht verlichten. Met een harde knal sloeg hij in op een van de grote bomen, die niet veel later in brand stond. Met grote geschrokken turkoise ogen probeerde hij weg te rennen, maar zijn poten leken vastgeplakt. De boom viel op de jonge Apprentice, die met een klap onder de boom kwam. De wereld werd zwart...

Met een gil ontwaakte hij uit zijn slaap. Met een geschrokken gezicht keek hij rond, waar was hij? Hij lag in de uilenboom, kwam er uit na een tijdje. Na zijn nachtwandeling was hij zó moe dat hij in de Uilenboom was geklommen en daar in slaap viel. Maar zijn nachtmerrie had hem weer ontwaakt. Hij keek geschrokken rond en besefte dat er 2 Apprentices onderaan de boom stonden. Hij stak zijn kop uit de boom en keek blozend naar beneden. "Sorry" zei hij zacht. Hij klom uit de boom en landde voor de apprentices. "Nachtmerrie" zei hij. Hij keek naar Acornpaw, die hij wel eens gezien had. Net als hij had hij geen mentor, tenminste, hij had hem nooit zien trainen. Net als Sparklepaw. Cherrypaw was totaal onbekend. Acornpaw leek in elkaar gekrompen, hij zag er niet echt florizant uit. "Ik vergeet me voor te stellen. Ik ben Sparklapaw" zei hij. "Gaat alles wel goed, Acornpaw?" zei hij tegen Acorn. Hij gaapte een keer en ging zitten, zijn staart zwiepte. De zon scheen op zijn halve tabby-vacht.
(doet poging om Spaklepaw actief te krijgen xD)

[Open] No one sits with him, he doesn't fit in 768a952f9a6b1780f5b57e3

Een verdovende gil drong door in haar hoofd. Ze vouwde haar oren plat tegen haar hoofd en probeerde te ontmaskeren waar het vandaan kwam. "Sorry" zei iemand boven haar. Ze tilde haar hoofd op en staarde naar de kater die boven in de boom zat.''Volgens mij hebben ze je tot in het kamp gehoord''miauwde ze plagend. Ze wou de sfeer erin houden. Ze deed een paar stappen naar achter zodat de kat plaats had om te springen. "Nachtmerrie" zei hij. Ze knikte rustig en wende dan haar blik af naar Acornpaw. "Ik vergeet me voor te stellen. Ik ben Sparklapaw" zei hij. Ze tikte met haar staart tegen de schouder van Sparklepaw en zei dan ''Ik ben Cherrypaw. De mentorloze apprentice.'' De kater genaamd Sparklepaw vroeg zich blijkbaar ook af wat er was met Acorn. Maar ze dacht niet dat Acorn nu gaat vertellen wat er aan de hand was. Toch niet waar ze bij was. ''Ik denk dat hij wat moe is. Hij heeft ook niet tegen mij verteld wat er was. Dus misschien wilt hij alleen gelaten worden?'' deed ze als poging om een gesprek te starten. Ze draaide haar hoofd tot de andere atbby kat en staarde hem aan. Wat als hij gehoord had wat ze allemaal zeiden? Niet dat ze wat belangrijk heeft verteld hoor. Ze wou Sparkle wel wat beter leren kennen. Misschien konden ze vrienden worden ofzo.

'Ik ben Cherrypaw. De mentorloze apprentice. Ik denk dat hij wat moe is. Hij heeft ook niet tegen mij verteld wat er was. Dus misschien wilt hij alleen gelaten worden?'' zei de Calico kat, die blijkbaar Cherrypaw heette. "Aangenaam, Cherrypaw" zei hij opgewekt en vrolijk. Hij keek naar Acornpaw, die er stil bij zat. "Jij ook al geen mentor? Ik ook niet." zei hij droevig. "Maar ja. Bluestar zal het wel zo willen, net als Starclan" zei hij zuchtend. Hij keek weer terug naar Cherrypaw. "Ik weet het niet, of hij alleen wil gelaten worden. Hij ziet er niet goed uit..." zei hij zacht tegen haar, zo zacht dat Acorn het niet kon horen. "Maar ja. Er valt denk ik niet veel aan te doen. Laten we hem zijn rust maar gunnen" zei hij. "Sorry, ik praat misschien wat veel" zei hij beschuldigend. En dat was ook zo. Hij was nerveus, en dan ging hij ratelen. typisch Sparklepaw. hij keek naar de lucht, waar de vogeltjes , die gestopt waren met zingen door zijn gil, weer begonnen te fluiten. De zon scheen fel, een paar wolkjes dreven in de lucht. Ik vind Cherrypaw wel aardig dacht hij, terwijl hij naar de bloesem in de bomen keek. Een paar lieten hun blaadjes al gaan, hij wist zeker dat er appeltjes aan zouden komen. Dat was altijd. En dat zou nu ook weer gebeuren. Een paar witte pluisjes zweefden door de lucht, de wind fluisterde hun liederen, en namen een paar dingen mee. "De wereld is mooi" fluisterde hij terwijl hij naar de blauwe lucht keek.

"Aangenaam, Cherrypaw" zei hij opgewekt en vrolijk. Eindelijk iemand die ook vrolijk kan zijn! Ze draaide haar hoofd ook weer in de richting van Acornpaw en luisterde naat Sparkle. "Jij ook al geen mentor? Ik ook niet." zei hij droevig. Cherry wist wel dat hij het niet tegen haar had, maar toch voelde ze haar ook aangesproken. "Maar ja. Bluestar zal het wel zo willen, net als Starclan" zei hij zuchtend. Bij die zin geloofde ze niet wat Sparkle net zei. ''De Waarom zou Bluestar niet meer warriors willen? En de StarClan heeft hier helemaal niks mee te maken! Bluestar en Fireheart hebben het gewoon wat drukjes. Het is namelijk niet zo lang geleden dat we de BloodClan hebben aangevallen he. Ik denk dat de Clan eerst weer rustig op hun normale tempo moet graken'' miauwde ze en gaf een knipoog naar hem. Ze bedoelde het niet als een soort woorden aanval. Maar de StarClan had hier simpelweg niks mee te maken. Misschien was hij kwaad geworden door d'r 'woorden aanval'. Ze zuchtte even de lucht uit haar longen en droomde even weg. Ze zou zelf ook wel eindelijk beginnen met haar training, maar ze moest maar proberen om blijven te geloven dat Bluestar het druk heeft. Maar wat als ze nou echt nooit getraind zal worden?Neej dat zal wel niet.''Gaan we terug naar het kamp? Of wie wil er mee gaan jagen?'' vroeg ze opgewekt. Ze had geen zin om d'r tijd te verdoen aan wat geklets.

Acornpaw kreeg het benauwd, ze kwam te dicht bij, zoweel mentaal als fysiek. Hij kon er niet goed tegen, hij wilde hier weg. Zijn staart zwiepte nerveus door de lucht heen. "Ben je zeker dat er niks is?" Vroeg Cherrypaw. Zeur! Ging er geërgerd door zijn hoofd heen. "Ga anders terug even mee naar het kamp?Of...of moet ik gewoon weg gaan en wil je even alleen zijn?" Acornpaw's staartpunt begon weer nerveus te bewegen, heen... weer... heen... weer... Zo beheersd als hij kon miauwde hij. "Cherrypaw... Er is niks..." Hij moest toegeven, hij was dicht bij het punt dat hij haar misschien de waarheid zou vertellen, dicht, nog niet helemaal dan.Een plotselinge gil liet hem echter opschrikken, zijn ogen wijdopengesperd. Meteen sloeg hij weer dicht, zijn oren plat in zijn nek gelegd. Sparklepaw kwam de boom uit. Alle plannen om mísschien te vertellen wat hem dwars zat werden meteen vergooid. Acornpaw kneep zijn ogen nerveus half dicht en zette nog een pasje weg bij het tweetal. "Gaat alles wel goed, Acornpaw?" Vroeg Sparklepaw onmiddelijk. "Alles gaat prima." Miauwde Acornpaw kort, waar had hij dit in starclan's naam aan verdiend? ''Ik denk dat hij wat moe is. Hij heeft ook niet tegen mij verteld wat er was. Dus misschien wilt hij alleen gelaten worden?'' Miauwde Cherrypaw. Geërgerd zweeg Acornpaw meer, ergernis liet zijn nekvacht prikken. Wat gaf haar het recht om over hem te praten alsof hij er niet was. "Euh hallo, ik zit erbij." Mompelde hij. Hij wist dat hij niet bepaald vrienden aan het maken was in de clan, maar wat maakte het ook uit? Hij wilde gewoon dat ze allemaal stopten met aan zijn kop te zeuren. "Gaan we terug naar het kamp? Of wie wil er mee gaan jagen?" Miauwde Cherrypaw, vreselijk opgewekt. Acornpaw voelde zich nog steeds in het nauw gedreven en stond op. "Ja, ik ga jagen," Miauwde hij, nog steeds erg uit zijn doen door het zich bedreigd voelen, ”Alleen." En met die woorden dook hij de bosjes in, uit het zicht verdwijnende.

"Cherrypaw... Er is niks..." Het klonk nogal redelijk...gelogen. Ze verfijnde haar ambere ogen en slaagde haar ogen weg. Ze zou het hem toch alleen maar ongemakkelijker maken voor hem. "Alles gaat prima." Miauwde Acornpaw ook kort tegen Sparklepaw. Nouja als hij het echt zo persoonlijk opvat dan kon Cherrypaw maar beter niks meer zeggen en het aftrappen. Ze slaagde geïrriteerd met haar staart tegen de grond en zette de vorm van haar oren ook wat anders. Waarom zou ze nog proberen om vriendelijk te doen als alles wat ze zegt toch maar gebrabbel voor hem betekend. "Ja, ik ga jagen," Miauwde hij als antwoord. Net toen ze dacht dat Acorn misschien wat bij begon te draaien en dat ze haar mond al open deed, vloog haar mond tegelijkertijd alweer dicht. ”Alleen." Ze kon het niet laten om even naar hem te blazen voor dat hij uit het zich verdween. Ze rukte haar hoofd weer naar Sparkle en staarde hem woedend aan. 'Begrijp jij dat nou? Dan probeer je in StarClansnaam über vriendelijk te doen en dan keert hij ons simpelweg de rug toe! Echt daar-tegen zo'n katten daar krijg ik he gewoon van!' blaasde ze helemaal overwekt. Er gleed een glans over Cherry's ambere ogen en haar pels stond overeind. 'Ik ben hier weg blijkbaar doe ik toch niks goed, niet tegen jou bedoeld Sparkle, jij kunt tenminste nog normaal doen.' Meteen spong ze weg de bosjes in en begon te rennen weg van dat wat ze net voor ogen zag. Nu hoopte ze simpel hem nooit meer te zien. Wat heb je nou aan zo'n katten. Maar wacht eens. Ze stopte abrupt en toverde een stofwolk. Waarom zou Acornpaw eigenlijk zo reageren? Hij is inderdaad vaak afwezig en praat alleen wanneer het nodig is. Nieuwsgierigheid borrelde in haar op en meteen besloot ze op onderzoek uit te gaan. Ze snuifde de lucht in en pikte de geur van Acornpaw al meteen op. 'Deze kant.' Wees ze haarzelf voor. Ze volgde Acorn's geurspoor en moest en zou e weten komen waarom hij zich zo gedraagde. Je weet nooit, misschien is het wel iets ernstig.

[sorry had echt geen inspi D:]

Takken sloegen in zijn gezicht als miniatuur zwepen. Ze lieten striemen achter op z'n neus die zo achterlijk veel pijn deden dat hij zich verbaasde dat ze niet gingen bloeden. Hij vertrok zijn gezicht iets en kneep zijn ogen half dicht om dezen in ieder geval te beschermen en hij legde zijn oren iets achteruit. Zijn longen begonnen al wat te branden vanwege het tekort aan lucht en zijn ademhaling was gejaagd in een poging dit tekort te vereffenen. Hij wilde weg, weg weg weg. Weg van katten die vragen stelden en gewoon alleen rustig na te kunnen denken. Een gevoel wat hem al tijden ontbrak... Hij miste de rust. Hij had ook al zoveel moeite gehad met de overstap van kitten naar apprentice, maar dit was gewoon belachelijk... Hij had ondertussen geen flauw idee wáár zijn witte pootjes hem eigenlijk heen brachten, het weinige gevoel van richting dat hij al had was nu totaal verloren gegaan door zijn blinde sprint. Misschien zelfs wel een lichte paniek aanval. Hij wist nog niet precies wat het was. Maar hij zou het antwoord wel vinden... Ooit. Als hij zin had om ernaar te gaan zoeken. Maar bijster verrassend, daar had hij op dit moment geen zin in.

De bomen kwamen steeds dichter op elkaar te staan en hijgend kwam Acornpaw tot stilstand, geen flauw idee meer waar hij was. Alles leek op elkaar, maar zijn instinct en zijn neus vertelde hem dat hij nog in Thunderclan territorium was. Dat was toch ergens wel een veilig gevoel. Zijn pootkussentjes deden pijn van het rennen en hij was helemaal buiten adem. Hij had nog geen enkele training gehad, dus zijn conditie was nog niet geweldig... Maar dat zou nog wel komen, de trainingen met Sabrefang zouden hem vast wel conditie geven. Hij keek naar een bijna geheelde kras op zijn voorpoot. Als ze hem konden verwonden... Konden ze hem ook sterker maken. Hij had geen flauw idee dat hij gevolgd had, hij had gehoopt dat zijn uitbarsting de andere apprentices wel af zou schrikken.

Haar passen werden steeds voller en sneller. Todat ze struikelde over een tak die op het pad slingerde. 'Aaah!' Bulderde haar stem door het woud. Ze probeerde recht te staan maar haar achterpoot werkte niet mee. Ze kroop naar voor, en tuurde naar d'r poot. Haar linkerachterpoot zag rood van bloed, en voelde warm aan. Er zat een diep sneetje in, en het prikte hels! Haar tranen sprongen op, en d'r oren hangde plat. 'Help! Iemand help!' Gilde ze niet nadenkend. Hoe zou ze ooit terug naar het kamp raken?

Ze drukte met haar goede poot tegen de grond en hijsde haarzelf recht. Hoe hard het ook mocht prikken, ze moest hulp zien te halen. Dit zou ze medicine cat zeker moeten na zien, wieweet wat was er wel niet mis! Cherrypaw sprong met d'r drie andere poten omhoog, en trippelde zo verder. Terwijl tranen haar ogen bedekte, zwiepte haar staart wild. Dit was toch wel de goede kant terug naar 't kamp? Of niet?

[sorry flut...] +kort