:OurLittleVex:

Onderwerp: :OurLittleVex: ma 7 mei 2012 - 12:02

Een krachtige wind woei over het grote, groene grasveld voor hun. Drie gedaantes stonden afgetekend tegen de donkere ingang van een grot. Vanaf hier kon je het eindeloos groene veld goed overzien, al wisten ze alle drie dat van bovenaf dicht bij het topje van de berg je het mooiste zicht had. "Deze plek zou perfect zijn" Mompelde een hoogzwangere, grijs gestreepten kattin. De twee katers aan weerszijde van haar miauwde instemmend. De grootste van de drie, een breedgeschouderde kater met zwart witte tekeningen zwiepte met zijn staart. "Hoe weten we zeker dat ze hier niet kunnen komen" Verhit draaide hij zijn hoofd van links naar rechts alsof hij elk moment een aanval verwachtte van iets. De kattin draaide haar grijze kop in de richting van de kater. "Mensen kunnen niet klimmen" Miauwde ze eenvoudig al klonk er een twijfelende ondertoon in haar stem. Ze wierp even een blik naar haar derde metgezel, een dun, fragiel katertje. Hij had grijs rond zijn snuit en zag er mager uit, hij leek elk moment te kunnen omvallen en de geest te laten. "Mens kan veel, ik heb het gezien. Maar zo hoog als dit komen ze niet" Zei hij simpelweg. Zijn toon was schor van ouderdom. De zwangere kattin keek weer voor zich en voelde hoe haar kits haast protesterend tegen haar buikwand trapte, alsof ze haar iets wilde zeggen. De reis hier naartoe was slopend, eindeloos en dodelijk geweest. Sinds de mens hun gebied innamen hadden ze overal gewoond, van straten tot riolen, en van riolen tot bossen. De mens deed altijd weer hun intreden en beroofde hen van hun o zo dierbare leefgebied. Aan de riool ratten hadden ze de meeste slachtoffers verloren. Nu waren ze nog maar met zijn zessentwintigen waarvan drie zwangere en twee hoogzwangere kattinnen. De rest was uitgeput en wilde een plek om te overnachten. De grot achter hen bood uitstekend beschutting, de bergen voor hen bracht prooi. Maar vooral bracht het vrede. Geen vijandige katten, geen gevaren en vooral geen mensen. "Ik ga de rest halen, jij en Feather blijven hier" Miauwde de breedgeschouderde kater. De hoogzwangere kattin en de fragiele oudere draaide hun kop naar de kater en knikte kort. Toen hij verdween in de schaduwen van de grot viel er een lange stilte. De zon kwam achter de wolken vandaan en scheen uitnodigend op het groene grasveld. Vanaf hier had een geweldig uitzicht op het landschap voor je. De kattin, Feather, zakte door haar poten en ging in het gras liggen. Ze ademde heel diep in en uit en glimlachte gerustgesteld. Dit werd hun nieuwe thuis.

Zes jaar later

Opgekruld in een bed van gras en mos lag een witte kattin, met tegen haar buik aan drie kleine kittens. De eerste was even wit als zij, en lag in een diepe slaap half over de tweede kit, een grijs poesje met een gigantisch arsenaal aan strepen. Daar naast, met de meest onwaarschijnlijke kleur van allemaal lag de kleinste, een zandkleurig poesje met wat witte plekjes. De grot werd deels verlicht door het gigantische gat in de bovenkant van de opening. Die bood genoeg zicht om zelfs de gangen aan weerszijde er van te verlichten. De poes had haar groene ogen geopend toen een grijs gestreepte kater binnen kwam. Zijn blauwe ogen fonkelde toen hij zijn ogen op zijn kits liet rusten. "Die ene is net Feather" Mompelde hij. Een vlaag van pijn schoot door hun lichamen. Feather was legendarisch, zij was de vinder van deze plek zes jaar geleden en daarbij ook oma van deze kits. "Ze had ze vast prachtig gevonden, Cinder" Miauwde de kattin vurig en ze glimlachte. Dat was waar. Feather hield altijd van kits, ze kreeg daarbij ook de plicht als 'Kit Uitkijker'. Zij moest als de helft van de katten uit jagen was met hun onderbevelhebber op de kittens passen, en ze alleen mee naar buiten nemen als minstens vijf katten met haar mee gingen. Haviks en andere roofvogels hadden de neiging om in dat open veld kittens te pakken, daardoor vertelde Feather altijd vol overgave hoe je meteen gepakt zou worden door een havik als je zonder begeleider naar buiten ging. Dat hield de kittens wel binnen. "Icecloud, mijn Icecloud" Mompelde Cinder en hij stapte verder naar binnen om vervolgens zich om haar en de kits heen te krullen. Liefdevol keek hij haar in haar mosgroene ogen. "Wat zou ik zonder jou moeten?" Icecloud grinnikte verlegen en duwde haar neus tegen de zijne. Haar ogen gingen weer verder naar de piepkleine kits en ze glimlachte plots. "Ik weet één ding zeker, deze kits zullen opgroeien op een manier zoals wij nooit konden" Cinder verstijfde eventjes maar beantwoordde haar feitelijke mening niet. Dat klopte, sinds Nightingale aan de macht was waren er heel veel dingen aan hun groep veranderd. Soms vroeg hij zich echt af of Feather dit allemaal bedoeld had toen ze hier hun intrek namen zes jaar geleden.

Drie maanden later

"Kom op, Ijzel!" Joelde een kleine, apart gekleurde kat naar binnen. Ze stond voor de ingang van de grot en had net Nutmeg zien wegschieten achter een grote ophoping van gras. Ze deden weer verstoppertje en deze keer waren Ijzel en zij hem. "Ik ko-hoom!" Klonk er vanuit de duisternis. Niet veel later verscheen het hoofdje van een spierwitte poes met ogen die eng blauw van kleur waren. Hoewel ze blind was, leek ze goed te weten waar alles zich bevond. Een voordeel was dat ze alles veel beter hoorde en rook, door middel van trillingen en de hartslagen van andere katten wist ze zich te oriënteren wat haar ook een geweldig speelmaatje maakte als je verstoppertje speelde. "Ik hoor hem al, Vex" Mompelde Ijzel en ze draaide haar kop naar een kluit varens. De smiecht was weer eens verschoven van plek .. Vex knikte en mompelde zo zacht dat een normaal oor het niet horen kon. "We lopen er heel nonchalant langs en dan grijpen we hem, goed?" Ijzel miauwde geamuseerd van ja en sprong achter haar zusje aan. Samen stopte ze voor de stapel gras waar hij eerder zat en loerde er omheen. Ijzel liet een quasi verbaasde miauw horen en keek om zich heen alsof ze hem probeerde te horen. Vex was echter al langs haar geslopen en om de kluit varens heen. Nu stond ze recht achter Nutmeg die nog geen idee had van zijn metgezel. Toen ze op hem sprong zou je kunnen zweren dat zijn kreet helemaal tot aan de andere kant van de bergkam te horen was. Lachend liet Vex zich in het gras vallen terwijl Nutmeg van alles naar haar toe riep waarvan ze het bestaan en de betekenis niet eens wist. Een schrille kreet maakte hun wakker uit hun huidige staat en keken verschrikt opzij om in de klauwen van een reusachtige roofvogel een klein, wit bolletje te zien zitten. Luid krijsend probeerde Ijzel zich los te maken uit de greep van het dier maar die was al opgevlogen en buiten bereik. "Ijzel!!" Knalde Nutmeg en Vex tegelijk. Hun uitdrukking kwam erg dicht in de buurt van horror terwijl ze de kreten van hun zusje hoorde wegsterven..

Zeven maanden later

Doodstil tussen alle andere katten in de grot was er nog maar één die niet sliep. Vex had haar diep groene ogen wijd opengesperd. Deze dag zou perfect worden, een dag waar ze al van gedroomd had sinds ze zo klein was als een pasgeboren kit. Dan kreeg ze te horen dat ze moest boete voor haar onbezonnen gedrag maanden en maanden geleden. Op deze dag zou ze mee mogen doen met de volwassen katten, mee op jagen gaan en mee op veldtochten. Maar in plaats daarvan had Nightingale haar samen met Nutmeg wachter gemaakt. De laagste rang die je maar kon hebben! Je moest voor de ingang zitten, en staren. Meer niet. Nou ja, eigenlijk de wacht houden of geen kit naar buiten ging of dat er gevaar dreigde maar voor Vex was het meer staren. Ze hoorde nog steeds elke nacht Ijzel's hulp kreten. Sinds de dag van vandaag bestond er geen 'wachter', ongetwijfeld had Nightingale die zo maar bedacht om hun straf te onderstrepen. Ze duwde haar kop omhoog en zag enkele katten verder Nutmeg liggen. Die sliep, maar trok wild in zijn slaap. Ongetwijfeld dacht hij nu aan hetzelfde als zij. Vex duwde zich overeind en stapte over alle katten heen, voorzichtig zorgend dat ze geen neus, poot of kop raakte. Eenmaal buiten trippelde ze de open plek op en zette koers naar de uitgang. Eenmaal buiten zakte ze neer bij de uitgang en staarde naar de witte wereld voor haar. De bossen om hun berg geen waren kaal, wit en adembenemend. Ze had zin om die te gaan verkennen en tegen de ochtend weer terug te komen. Haar zandkleurige vacht, die werd bespeeld door enkele witte plekken viel op in de sneeuw dus als een kat haar achterna kwam kon je er donder op zeggen dat ze haar zo vonden en dan niet alleen door geur. Vastberaden rende ze de grot weer in en koos de gang recht onder die van het hol van Nightingale. Je moest een soort verhoging op wilde je bij hem komen, daar onder lag de gang die leidde naar beneden, naar de uitgang!

Één jaar later

Vex viel uitgeput neer, haar groene ogen waren gericht op een groot bos voor haar. Ze had het gehaald, een nieuw thuis! Haar ogen glommen van opwinding terwijl ze haar kop neerlegde en uitpufte. Na de sneeuwstorm maanden en maanden geleden was ze gedwongen om ergens anders heen te gaan. Haar huis was onvindbaar en onbereikbaar. Als ze niet was gaan schuilen was onderkoeling nog de minste zorg. Ze had dood kunnen vriezen! Ze miste haar familie, haar thuis haar broer vreselijk .. maar terug gaan was onmogelijk. Al kon ze terug, ze had al te ver gereisd om de weg terug zelfs maar te herinneren. De kneepjes van het stelen en het liegen had ze onder de knie gekregen, nu nog een huis .. dit bos zag er perfect uit. Een beweging helemaal in de hoek van een rivier trok haar aandacht. Was dat een .. kat? Vragend staarde ze naar beneden en kreeg een ingeving. Als hier nog meer katten waren .. dan kon ze hier permanent gaan wonen! Er was vast veel voedsel, plaats om te overnachten en zelfs. Met een vredige glimlach trok ze zichzelf overeind en daalde af het dal in.

Basisinformatie
Volledige naam: Vex
Bijnaam: Our little Vex. [Onze kleine Vex]
Vachtkleur: Oranje & Wit
Oogkleur: Mosgroen
Eigenschappen: Snelheid, goede leugenaar, extra scherpe klauwen, uitstekende conditie
Stemgeluid: https://www.youtube.com/watch?v=46A6qfdS1lw 7:56 (rechter wolf)
Karakter: Vex is een achterdochtige kattin van nature. Ze zal eerst de kat in kwestie in zich opnemen, beoordelen en dan besluiten of 'ie te vertrouwen is of niet. Als je haar vertrouwen hebt dan is ze hetzelfde als voorheen. Snibbig, chagrijnig maar erg loyaal aan diegene wie ze dient.