Swiftpaw, the new apprentice

Swiftpaw lag opgerold in de apprentices den, ze had net toestemming gekregen iets te eten te pakken van de stapel verse prooi en ze had een spitsmuis uitgekozen, het had heel lekker gesmaakt en ze kon het nog proeven. Bij de gedachte likte ze haar lippen nog eens af. Ze had nog geen mentor, maar was zich bewust van het feit dat ze er binnenkort wel één zou krijgen. Ze vond zelf ook wel dat ze die kon gebruiken, ze was snel, maar haar sluiptechnieken waren waardeloos, waardoor de prooi meestal toch al weggerend was. Toch vertrouwde ze elke keer weer in zichzelf, niet dat ze zo vaak buiten de kampwand geweest was, maar dat wilde ze wel. Swiftpaw zuchtte even en stond op, nog heel even en dan was ze elke dag aan het trainen, ze had er zin in, dat was het probleem niet, maar misschien zou er geen tijd overblijven om te spelen. Ze duwde de gedachte snel uit haar hoofd. Natuurlijk zou er genoeg tijd overblijven, en bovendien was ze geen kitten meer ook, ze zou de volledige warrior code gaan leren en een waardig lid van de WindClan worden. Die gedachte beurde haar op en ze liep naar buiten, haar ogen wenden even aan het verschil in licht. Toen ze eenmaal op de open plek in het kamp was keek ze om zich heen, er was vast wel iemand die haar een taak kon geven.

A; vroeg voor de zon op kwam was een jonge cremé witte kater erop uit gegaan om prooien voor de clan te vangen. Steeds kwam hij met een flinke buit terug en renden dan weer snel naar buiten om meer prooien te gaan jagen. Zijn blik viel op een roestbruine poes die hij vaker in de Aprentice den had zien liggen slapen. Hoewel hij een waardeloze mentor had bleef Scarpaw niet zitten en voor zich uitstaren zoals Aprentice zonder mentor's. Scarpaw trippelde met volle bek naar de prooi stapel en nam zelf een jong konijn die hij net gevangen had en ging een stukje bij het Aprentice hol liggen en begon van zijn prooi te eten. Strake spieren spanden zich onder zijn huid bij elke beweging, maar liet nog niet goed zien hoe sterk hij werkelijk was. Scarpaw zag Swiftpaw rond kijken en hij grijnsde even kort naar haar met een bebloeden bek van zijn pas gegeten prooi. Scarpaw begon zich schoon te wassen en stopte toen hij het puntje van zijn beide oren ook schoon had. Daarna stond Scarpaw op en liep naar haar toe. 'Hoi ik ben Scarpaw en jij bent Swiftpaw als het goed is, want ik heb je naam een paar keer horen vallen.' zei Scarpaw en hij ergenrde zich even aan het litteken dat de das hem bezorgd had. Niet dat het pijn deed, maar vreemde katten keken er vaak naar en dat vond hij niet leuk.