I can't see you...

Voorzichtig opende hij zijn ogen, zijn oogleden voelde nog zwaar en zijn lichaam was ook nog niet echt wakker. Maar toch moest hij op! Het licht bereikte het hol al en het had geen zin hier langer te blijven liggen. Hij moest op pad, iets doen, jagen en zo verder. Snel rekte hij even al zijn ledematen uit en trippelde zijn hol uit. De ochtendzon verwarmde zijn lichaam en gaf hem weer wat energie. Nieuwblad kwam er aan en de bomen kregen eindelijk knoppen. Sommige bloemen waren aan het uitkomen en hij? Hij trippelde er met een goed humeur doorheen. Even weg van de Warior Den, als hij daar aan dacht werd hij alleen maar slaperig. Even keek hij naar de prooistapel en hoorde toen een vaag bekend geluid. Iets hard en rommelend, zijn maag. Deze kater had honger! Hij pikte een magere muis van de stapel en ging iets verder zitten, snel peuzelde hij hem op. Zo genoeg gegeten voor even, als hij nog wat wou moest hij het zelf vangen en snel wat! Vrolijk liep hij het kamp af opzoek naar iets te eten, hij had eigenlijk best trek. Met grote passen liep hij verder. Hij likte zijn tanden, ohh, jaah! Daar had hij zin in, een konijn! Stil sloop hij dichterbij, zijn ogen richtte hij op het dier. Hij volgde elke beweging dat het konijn maakte en concentreerde zich goed, hij spande zijn spieren op waardoor een takje onder het gewicht brak. Even leek alles voor hem in slowmotion te gaan. Traag verzette hij zijn poot, Damn! dacht hij alleen maar. Hij zag hoe het konijn zich klaarmaakte voor het wegrennen en weg was de slowmotion. Het dier sprintte weg en hij ging er achteraan, recht naar de hooggras velden. Het witte huppelende ding verdween al snel uit het zicht in dit hoge gras, maar hij liet zich niet doen. Snel zocht hij het spoor en ving de geur weer op, maar na een tijdje stopte hij. Dit had geen zin. Hij zou het konijn toch niet inhalen, dat konijn kon wenden en doen wat hij maar wou, maar hij wolgde alleen en dat was een slechte positie, Volgen. Hij zou het dier moeten opjagen en weten naar welke kant hij het stuurde, dan zou hij goed bezig zijn. Maar dit? Dit had geen nut. Waar was hij trouwens? Hij sprong even tot boven het gras, maar zag alleen maar gras, gras en nog eens gras. Nou dat was fijn en nu? bleef hij hier zijn hele leven maar zitten? Hij zuchtte en kwam toen op een idee, ow ja zijn spoor!
Hij speurde zijn eigen geur op dat hij al snel vond, want ja, hij was het zelf. Toen volgde hij zijn spoor tot hij ineens links van hem iets hoorde. Zijn oren en ogen stonden direct waakzaam en angstig. Hier hield hij niet van, hij moest weten wat alles was. Vaag zag hij een schaduw, het was een kat. Bang en schuw drukte hij zijn oren in zijn nek, het was toch geen Bloodclankat hè? Neej dat was onmogelijk, het was hier toch echt windclanterrein. Maar stel je voor dat het een bloodclankat was. Dan was hij er geweest namelijk, hij was de grootste angsthaas van iedereen en een gevecht, neej dat kon hij niet. Er stond geen wind en de geuren van de kat bleven dan ook bij zichzelf hangen. Stokstijf stond hij daar toen hij naar de schim keek. Met grote angstige ogen, het liefst was hij nu gewoon weggesprint, als het moest al gillend. Maar nee, zijn poten verboden hem nog maar een stap te zetten. Een brok zat in zijn keel, damn, spreken kon hij ook al niet meer. Het enige wat hij nog kon was kijken en hopen, kijken naar de onbekende kat niet ver van hem vandaan en hopen dat het geen kwaadaardige was.

Ze liep door het hoge gras. Ze had net een lekkere muis gevangen en die zat al in haar maag. Ze greens en liep vrolijk vedder. Ze snoof de geuren op en rook opeens een onbekende geur. Haar lijf drukte ze tegen de grond en ze sloop geruisloos vedder. Opeens trapje ze op een tak. Ze gromde wat en keek door het hoge gras heen. En daar,daar stond een kater. Een bange kater zo te zien. Ze greens in zichzelf en zou bijna in lachen uitbarsten. Nog nooit van haar leven had ze z'n bange kater gezien. Langzaam kwam ze uit de struiken en keek de kater recht in zijn ogen aan. Weer verscheen er een greens op haar gezicht. 'Ook hallo,ik ben trouwens Leafstorm.' Zei ze en greens weer even.

Kun je proberen langer te posten xD

Zijn hart bonsde in zijn keel, zijn ogen keken angstig naar de kat achter het hoge gras. Stil deinsde hij achteruit, met zijn staart sloeg hij het gras achter zich weg. Weer verboden zijn poten hem nog verder te lopen toen de poes uit de struiken kwam en hem recht in de ogen aankeek. Ze greens en dat beviel hem niks. Hij voelde zich niet erg veilig bij haar. Eindelijk rook hij haar geur, windclankat. Nou ja dat was al een pluspunt, maar die grijns maakte hem bang. Een grijns was in zijn ogen iets kwaadaardigs. Je grijnsde niet zomaar, maar... Zijn gedachtes stokten toen de poes ook begon te spreken, 'Ook hallo,ik ben trouwens Leafstorm.', sprak de witte pluisbal. Weer die grijns, hij kon niet tegen die grijns. Zijn staart was tussen zijn achterpoten verstopt en zijn oren lagen nog steeds plat. Met grote bange ogen deinsde hij nog wat achteruit. Maar nog steeds opende hij zijn mond niet. Hij kon niet meer spreken door het hart wat in zijn keel bonsde van angst. Ja het was een clangenoot, ja en? Zelfs clangenoten hadden soms slechte bedoelingen. Hij slikte even en zocht al zijn moed bijeen. I..I..Ik b..b...ben Fearlightning, stotterde hij schuw en snel zette hij weer een paar stappen achteruit. Goed als hij terug naar de clan wou moest hij zijn spoor weer zien op te pikken, maar dat deed hij niet voordat hij wist dat de poes geen kwade bedoelingen had of de kattin weg was. Hij vond haar eng, kon hij er wat aan doen? Fearlightning wachtte even op een reactie van de kat. Door het lange gras was hij weer evn verdwenen voor haar, maar als ze 2 stappen naar voren zou zetten zou ze hem weer zien. Hij slikte weer wat angst weg, maar dat kwam er even snel weer bij. Moest dit nou echt? Ahhh, was hij maar in zijn hol gebleven, had hij nog maar even doorgeslapen, dan had hij dit nu niet moeten meemaken. Weer voelde hij de slaap opkomen, maar hij vermande zich en wist de slaap te onderdrukken. Weer keek de kater naar het gras voor hem, stilletjes deinsde hij nog wat achteruit. Zou hij haar nog moeten tegenkomen? Of was ze weg?

Ze keek even naar de kater die haar blijkbaar eng vond. Langzaam liep ze dichter naar hem toe. De greens op haar gezicht was verdwenen. Ze bekeek hem even,en dit was nou z'n stoere kater die de clan moest beschermen ? Ze kuchte even en begon met praten 'Ben je bang ofzo ?' vroeg ze en keek hem aan. Haar felgroene ogen glommen in het licht. Haar vacht glanste in het zonlicht. 'Ik ben maar een gewone wind clan poes hoor.' Zei ze en keek hem nog steeds aan. Ze kon het echt niet geloven. Eigenlijk had ze altijd gedacht dat katers stoer waren en dapper. Ook had ze vaak over katers gedroomd die haar beschermden en vochten met anderen over haar.Ook had ze een keer een droom dat ze door Scourge werd aangevallen. Maar Scourge was verleden tijd. Hij was dood en dat zou altijd zo blijven. Ze keek de kater weer aan en zwiepte met haar staart heen en weer. Ze bekeek hem. Hij zag er echt bang uit...

Hij wist dat hij niet dé kater was van in de dromen van elke poes, maar daar kon hij niets aan doen. Hij was geboren met een vrees voor alles en was er nooit overheengekomen. Het was wel handig, hij dacht namelijk wel 2 keer na voordat hij iets deed, zei of iemand vertrouwde. Fear merkte dat de witte poes dichterbij was gekomen en probeerde een gesprek aan te gaan. 'Ben je bang ofso?' vroeg de witte poes voor hem. Fearlightning zweeg, wat was dat voor een domme vraag? Hij had zijn oren in zijn nek gedrukt en liep de hele tijd weg van haar. Ja tuurlijk was hij bang, of nou ja bang, hij noemde het eerder oplettend, maar ze mocht het noemen zoals zij wou. Hij had daar geen enkel probleem mee. 'Ik ben maar een gewone wind clan poes hoor.' zei de poes weer. Jaja, dat zal wel, dacht hij rustig en achterdochtig keek hij Leafstorm aan. Zijn vertrouwen in haar stegen niet echt. Hij wist niet hoe dat kwam. Hij zuchtte en zag de poes denken. 'Ik ben geen durfal nee, voor als je dat nog niet wist', zei hij kil. Het kille was alleen maar om zijn angst wat te verbergen, hij was namelijk een schat van een kater en zou nooit echt op iemand kwaad of nog maar een klein beetje boos zijn. Dat lag nu eenmaal niet in zijn aard. Of nou ja, als de andere clans zouden aanvallen zou hij natuurlijk boos op hen zijn. Maar dat had hier niks mee ta maken. Weer liep hij achteruit tot hij door het hoge gras Leaf niet meer kon zien, dat was maar een paar meter, want het gras stond er dicht op elkaar. Even keek hij omhoog naar de zon en zuchtte, nog een paar uurtjes en het zou donker worden. Nog een paar uurtjes en hij zou kunnen wegvluchten. Ja dat klonk laf, maar wat moest hij? Hier met angst voor die poes blijven zitten? Weer liep hij wat achteruit en dook ineen toen hij weer wat geluid hoorde. Stil drukte hij zijn bruine vacht tegen de aarde, hij was niet erg zichtbaar nu het al wat begon te schemeren. Zijn vacht had namelijk bijna dezelfde kleur als de aarde en hoe donkerder het werd, hoe moeilijker hij te onderscheiden werd van de grond. Hij mocht dan natuurlijk wel niet bewegen. Hij verwijdde zijn pupillen een beetje. Zo dat was beter, nu kon hij iets meer zien. Rustig wachtte hij weer op de poes, om zich nu ineens als de stoerste kater ooit te gaan voordoen had geen nut. Dat was hij niet en dat hield hij nog geen minuut vol.

Ze keek hem even zuchtend na. Het had geen nut om achter hem aan te gaan. Niemand wilde met haar praten. Niemand wilde vrienden worden. Ze had het nogal koud trouwens. Ze zuchtte en ging ergens liggen. Eigenlijk had ze moeite om haar tranen in te houden,maar het zou een beetje kinderachtig zijn om midden in de clan te gaan huilen. Ze snoof even en trok haar poten op. Weer gingen die gedachten van vroeger door haar heen....

Leafstorm trippelde vrolijk door de clan. Haar broertjes en zusjes liepen vlak naast haar. Ook een paar kittens uit andere nestjes. Maar zei liep vrolijk en spontaan voorop. Maar opeens klonk er een harde kreet. De kittens draaide ongerust met hun oortjes heen en weer. Ze waren het bos ingegaan. En dat nadat het hun ten strengste verboden was. De kittens liepen een stukje vedder het bos in. Maar toen, toen stond hij voor hen. Groot en machtig. Angstig doken ze weg. Wie was dat ? Ze probeerden nog weg te komen maar het was al te laat. Alleen zei kon ontsnappen. Zei was de enige overlevende....

Nog even bleef hij liggen, toen hij zeker was dat het de wind was die hij hoorde, stond hij voorzichtig op. Hij spitste zijn oren en zijn ogen schoten zenuwachtig van links naar rechts en weer terug. Was de poes weg? Ze volgde hem in ieder geval niet meer. Stil sloop hij in de richting waar hij vandaan kwam. Zijn bruine lichaam had hij tegen de grond gedrukt en hij probeerde het gras om hem heen zo min mogelijk te laten ritselen. Zijn oortjes draaiden gespannen rond om elk geluidje op te vangen. Er was toch geen enge kater of poes meer in de buurt hè? Even stopte hij toen hij weer iets meende te horen of was het de wind die het hoge gras deed ritselen. Brrrr, waarom had hij de hele tijd het vreselijke gevoel dat hij werd aangekeken? Dat hij werd bespied? Van angst drukte Fearlightning zijn oren in zijn nek. Zijn ogen keken groot en bang om zich heen en weer verplaatste hij voorzichtig een voetje. Weer stond hij even stil, zijn borstkas ging nerveus op en neer terwijl hij weer wat vooruit liep. Toen hij dacht dat het gevaar geweken was, liep hij wat rustiger terug. Zijn oortjes stonden weer rechtop, maar vluchtte weer naar zijn nek toen hij de witte poes weer zag. Geschrokken vluchtte hij weer een klein stukje het hoge gras in. Maar al snel bleef hij weer zitten, het had vrij veel lawaai gemaakt en Fear had besloten al zijn moed bij elkaar te nemen en nu niet weg te lopen als de poes zou komen. ALS ze zou komen, eigenlijk hoopte hij van niet, alhoewel hij hier dan wel de hele tijd in spanning zou zitten wachten. Negatieve spanning, spanning waar hij helemaal niet van hield. Liet Leafstorm eigenlijk maar snel komen, dan was hij daar weer vanaf. Misschien was zij zo slecht nog niet eens. Hij zuchtte, hij zou ook nooit van zijn angst voor anderen vanaf komen hè? Hij drukte zijn oren weer in zijn nek toen hij geritsel hoorde, maar bleef wel zitten. Hij had gezegd dat hij niet meer zou wegrennen en dat zou hij dus ook niet doen. Zenuwachtig en bang keek hij naar het gras.

Ze bleef stil liggen. Een traan rolde over haar wangen als ze aan vroeger dacht. Ze had de kater niet eens opgemerkt. Het kon haar niks meer schelen. Helemaal niks meer. Weer rolde er een traan over haar wang en somber staarde ze voor zich uit. Toen ze de kater zag stond ze op en liep snel weg. Niemand mocht haar zien huilen. Niemand mocht haar zo zien. Dit was de kant waarvoor ze zich schaamde. Langzaam liep ze vedder. Het was donker en haar witte vacht glinsterde in het maanlicht. Er waren geen prooien te bekennen op dit tijdstip. Ze liep naar een nieuw plekje en ging daar liggen. Als ze zo door bleef gaan wilde geen enkele kater haar meer. En dan kon ze haar kittendroom wel vergeten. Ze had zovaak gedroomd over kittens. Die later opgroeiden als sterke warriors. Ze legde haar witte kopje op haar pootjes. Weer rolde een traan over haar wang. Hoe moest dit nou zo vedder ?

Fear gaat niet zomaar achter katten aan...

Toen het geritsel weer weg was en hij niemand zag, sloop hij voorzichtig naar waar hij vandaan kwam. Dus de plaats waar de poes daarnet nog zag. Even keek hij naar de maan, nauwelijks te zien door het dichte, hoge gras waar hij nu liep. Het zicht op de sterren maakte hem een beetje rustiger. Prachtig had hij het altijd al gevonden. Hoe de sterren de aarde van een klein beetje licht voorzagen. Een glimlach versierde zijn gezicht terwijl hij even was gaan zitten. Toen hij weer iets hoorde, sprong hij direct weer recht. Wie was dat? Zijn ogen schoten heen en weer en hij zorgde ervoor dat hij zo snel mogelijk bij de plek was waar Leaf daarnet nog zat. Verbaasd keek hij om zich heen toen hij haar niet meer zag zitten. Plots voelde hij die angst weer van daarnet, maar dan erger. Misschien was ze wel achter hem langs gelopen om hem dan te bespringen en aan te vallen. Hij ademde zwaar en met grote ogen keek hij rond. Zijn borstkas ging bang en snel op en neer. Waar was ze? Ohhh, was hij maar in het kamp geblevenof tenminste op een beetje openere plek. Dan was hij nu niet zo bang geweest. Voorzichtig liep hij wat terug, terug naar het spoor dat hem zou leiden naar het kamp. Bij elk geluidje dat hij hoorde of dacht te horen, stokte zijn adem en stond hij direct stil. Hij hield hier niet van, waarom moest hem dat nu weer overkomen? Voorzichtig zette hij de laatste stapjes tot de geur ophield. Damn, het spoor dat hij zou kunnen volgen was weggewaaid door de wind. Hoe kwam hij nu terug? Hij was geheel in paniek en door die paniek kon hij niet meer helder en logisch na denken. Als een kip zonder kop liep hij dan maar een beetje rond. Waar in godsnaam was dat kamp? Hij begon te rennen overal door het grasveld. Toen hij merkte dat hij hier niet mee verder kwam en alleen maar cirkeltjes liep, gaf hij de moed op. Hij ging liggen en wachtte, hij wachtte tot er ineens een bekende geur zijn neus binnendrong. Leafstorm! Misschien was zij dit grasveld wel al uit! Snel volgde hij de geur en zag door het gras al snel Leaf zitten. Hij deinsde wat achteruit en merkte dat ze niet het veld uit was. Zou hij er heen gaan? Neej, zo'n held was hij nu ook weer niet. Damn, waarom was hij toch zo'n held op sokken?

Overal hoorde ze geritsel. Van prooien en andere katten. Maar het kon haar opeens niet meer schelen. Ze had hier geen enkele vriend of vriendin. Het liefst zou ze zo de starclan inzweven. Maarja, dat kan natuurlijk niet. Weer huilde ze zacht en er kwam een snik uit haar mond. Ze veegde de traan weg aan haar pootje maar nu bleven ze maar komen. 'Stomme tranen...' Snikte ze zachtjes. Ze keek naar de maan die ze nog net zag door het lange gras. Daar, in de starclan waren haar ouders, broertjes, zusjes en andere familieleden. En zei was hier, helemaal alleen. 'Waarom moesten jullie weg ?' Snikte ze weer zachtjes en legde somber haar hoofdje op haar pootjes. 'Waarom lieten jullie me in de steek...' zei ze zacht en kneep haar ogen dicht om geen tranen meer naar buiten te laten. Daar lag ze dan, voor elke vijand een makkelijke prooi....

Stilletjes bleef hij liggen en luisterde hij naar Leafstorm, 'Stomme tranen', zei de poes snikkend. Waarom was die nu weer aan het huilen? Was ze ook de weg naar het kamp kwijt? Neej, dat kon niet, daarvoor huilde je niet. Maar waarvoor dan wel? Al snel kreeg hij antwoord, 'Waarom moesten jullie weg?' vroeg Leaf en snikte weer, 'Waarom lieten jullie me in de steek?' Waarschijnlijk was ze haar familie ooit kwijtgeraakt ofzow, maar hij ging nu echt niet naar haar toe hoor! Hij kon geen katten troosten, neej, troosten dat kon hij echt niet! Hij dacht even na, hij wou terug naar het kamp en had daar waarschijnlijk de witte poes voor nodig. Met zijn blauwe ogen keek hij even naar Leafstorm. Fear dacht weer even na, hoe kon hij nu het beste dat vragen? Gewoon direct? Dat zou hij maar doen, hij wist even niks anders. Stilletjes kwam hij naar haar toe. Misschien zou het aanvallend overkomen, want hij kwam nogal stil en zonder dat zij het door had naar haar toe. Toen hij naast haar stond, gaf hij haar een zacht duwtje tegen haar schouder om te laten merken dat hij er was. 'Eehm, Leaf, weet jij toevallig waar het kamp is?' vroeg hij twijfelend, 'Ik ben het zoiets van kwijt' Zijn blauwe ogen keken Leafstorm onzeker aan.

Ze schrok op van een stem naast zich. Die van Fearlightning. Ze sprong op en veegde haar tranen snel af aan haar pootje. Haar ogen waren nu fel groen. 'ja,ik weet waar het kamp is.' antwoorde ze wat somber. 'Kom maar mee.' en ze begon te lopen. Ze wachtte niet op hem want ze wilde hier weg. Ze wilde terug naar haar hol en daar rustig eens nadenken. Langzaam kwam ze dichterbij het einde. Nouja, het einde van het veld. Eenmaal uit het veld keek ze hem even aan. Het was donker. Haar witte vacht glinsterde als kristal in het maanlicht. Haar fel groene ogen keken hem even aan. Ze twinkelden nog steeds. En dat kwam omdat ze net gehuild had. 'Als je nu rechtdoor loopt ben je bij het kamp.' Zei ze en verdween in de donkere nacht....

(Maken we een nieuw topic in het kamp ?)