This is the best eehm... hunt ever! [Moonwish]

Stil liep hij door het kamp. Sinds dat hij het had goed gemaakt met Moon voelde hij zich stukken beter. Alsof een last van zijn schouders was afgevallen. Waarom wist hij niet echt. Hij had wel eens vaker vijanden gehad om het dan terug goed te maken, maar nog never had hij dit gevoeld. Ach ja, wat maakte het ook uit? Even keek hij het kamp rond en merkte al snel de poes op. Ze was niet erg moeilijk te herkennen. Haar slanke lichaam met die zwart-witte vlekken op en haar felgele ogen vielen hem erg op. Misschien was hij wel de enige, maar hij kon haar herkennen uit duizenden. Rustig trippelde hij richting de poes. Toen hij dacht dat hij er was, zag hij plots in de verte dezelfde poes en aan de andere kant ook, steeds meer van die poezen verschenen en allemaal leken ze op die ene Moonwish.
Plots schrok hij wakker, gelukkig het was maar een droom geweest. Grrmbl, begon hij nu ook al over haar te dromen?! Ach je, hij moest niet klagen. Het was beter dat hij over haar droomde dan over 1 of andere spuuglelijke kater toch? Rustig stond hij op en liep de Warriors Den uit, het zonnetje scheen vrolijk op zijn vacht terwijl hij het kamp uitliep. Op naar de zonnerotsen! dacht hij alleen maar. Tenminste dat dacht hij tot hij plots een zwart-witte vacht zag. Het mocht dan wel niet de vacht van de juiste kat zijn, maar het deed zijn gedachtes wel weer afdwalen. Hij dacht weer aan alles wat ze samen hadden gedaan. Niet dat dat veel was, maar hij moest denken aan hun ruzie en de spijt die hij daarvan had werd steeds groter. Maar toen hij dacht aan dat ze allebei sorry hadden gezegd, ging de spijt weer weg. Iedereen had toch wel eens iets waarvan hij spijt had? Nou dit was het moment van hem. Even keek hij voor zich uit, hij had ondertussen de zonnerotsen bereikt en zag toen haar staan. Even keek hij om zich heen, maar er verschenen geen andere poezen die hetzelfde waren, dus het was geen droom of nachtmerrie. Rustig trippelde hij naar haar toe. 'Hey!' zei hij en glimlachte vrolijk, 'Zin om mee te jagen?' Vrolijk liet hij zijn blik nog eens over haar glijden. Ja ze bleef mooi en ze was geen haar verandert. Perfect dus! Hmm, vreemd dat hij dat dacht. In ieder geval, hij kon de tijd niet terug draaien, dus hij had het even gedacht. Nou leuk toch? Even keek hij naar een ratje die iets verderop zat en toen weer naar de poes.

This is the best eehm... hunt ever! [Moonwish] A2a4285f1a85786e87a6cf0

Langzaam opende ze haar ogen, inderdaad het was ochtend. Ze was vannacht ook een paar keer wakker geworden, en toen was het nog donker. Het zou nog wel vroeg zijn, want de meeste warriors sliepen nog. Ze stond voorzichtig op en rekte zich uit. Haar nekharen stonden recht overeind, evenals haar staart. Ze rekte haar achterpoten, en daarna haar voorpoten. Daarna sloop ze het kamp uit. Het eerste wat haar opviel was de mooie lichtblauwe lucht, en de zon die volop scheen. De warme zonnestralen vielen op haar vacht, wat haar vrolijk maakte. Het was weer een mooie dag, maar dat lag ook aan het seizoen, het was namelijk bladgroen. Ze liep maar ergens heen, gewoon doelloos. Ze liet haar lichaam bepalen, en dacht lekker verder. Ze had nachtmerries gehad vannacht, nachtmerries over vroeger. Toen ze haar ouders was kwijtgeraakt en zich daardoor erg alleen voelde. Ze was toen echt heel eenzaam, en toen is ze maar bij de Thunderclan gegaan, zodat ze zich iets veiliger voelde. Nu kende ze al twee katten; Midgetstripe en Silverleaf. Misschien kwamen daar nog wel heel wat meer katten bij. Misschien zelfs haar broers en/of zus? Ze zou het geweldig vinden als ze die zou ontmoeten, bijpraten over vroeger enzo. Ze zag de Zonnerotsen verschijnen. Heel vaag herkende ze een kat die daar stond. Midgetstripe, schoot direct door haar hoofd. Ze liep rustig dichterbij en zag dat hij op haar aan kwam trippelen. Hij had haar al verwacht of zo, tenminste, zo leek het wel. Nou ja, het zal wel aan haar liggen, dacht ze. "Hey!" zei hij en glimlachte vrolijk. "Zin om mee te jagen?" Ze keek hem aan met een glimlach en knikte. Een beetje actie, dat kon ze wel gebruiken. "Hoi Midget," zei ze vrolijk. Jagen, ja, dat kon ze wel, en met hem werd het lachen. "Wat dacht je van een wedstrijdje? Wie de meeste prooien vangt deze ochtend," zei ze daarna uitdagend. Ze wist dat ze hem wel uit kon dagen, want ze waren immers vrienden, toch? Misschien zelfs wel meer dan vrienden, het zou zomaar kunnen. Met hem zou ze haar leven wel willen delen eigenlijk. Ze voelde een vreemd gevoel in haar buikje, dat wilde zeggen; dit is je ware liefde. Ze glimlachte en wachte op de reactie van Midget.

Moet die naam toch echt nog wel wat kleiner maken xD

"Hoi Midget," hoorde ze haar stem vrolijk zeggen, het gaf hem een vrolijk gevoel weer haar stem te horen. "Wat dacht je van een wedstrijdje? Wie de meeste prooien vangt deze ochtend," Dat leek hem wel leuk! 'Is goed.' zei hij grijnzend, 'Als je maar niet mijn prooien pikt' Dat laatste zei hij nogal plagerig en hij gaf haar grijnzend een duwtje. 'Klaar er voor?' vroeg hij vrolijk, 'Ach, anders heb je pech!' hij grinnikte vrolijk en sprintte al weg. Even keek hij naar achter en zag Moon al niet meer. Of ze nu een paar stappen achter een rots was gaan staan, weggesprint was of nu ergens naast hem op de loer lag, wist hij niet. In ieder geval maakte hem dat ook niet uit. Hij moest nu een prooi vangen en niet 1 maar meerdere en liefst zo snel mogelijk. Of zou hij haar laten winnen? Neej daar had hij even geen zin in. Eigenlijk wel een goed excuus als hij verloor. rustig keek hij rond, waar zou hij nu het best opzoek kunnen gaan naar een prooi? Tot zijn grootste genoegen zag hij niet eens zo ver weg een muis. Het ging toch niet om de grote van de prooien? Hij greens even en sloop dichterbij.

Moonwish gaat winnen, i think xD (Neej ze moet winnen, dan weet ik iets om erop te antwoorden xp)

This is the best eehm... hunt ever! [Moonwish] E28d13f652bf1a6708b1b05

Hij grijnsde bij haar idee. "Is goed. Als je maar niet mijn prooien pikt," zei hij met een plagend stemmetje, gevolgd door een duwtje. Ze glimlachte vals. "We shall see," zei ze daarna uitdagend. Ze zou er alles aan doen om te winnen, alles, maar dan ook alles. Ze zou 200% geven. "Klaar er voor?" vroeg hij vrolijk. "Ach, anders heb je pech!" Nadat hij dat had gezegd sprintte hij grinnikend weg. Maar dat liet ze zich niet op haar kop zitten. Ze stak haar neus in de lucht en keek rond als een uil. Ze zag direct een konijntje, waar ze recht op af sprintte. Het konijntje had niks door en bleef zitten. Moon zette af en sprong recht op het konijn en doodde het zonder moeite. Het stond 1-0, dacht ze. Ze legde het konijn neer op de plek waar ze waren begonnen. Daarna spitste ze haar oren en rook nogmaals goed. Ze rook een geur die ze maar al te goed kende: een vos. Hier had ze echt totaal geen zin in, die zou haar prooi willen stelen. Ze wachtte af en keek iets later recht in de ogen van een nog heel jonge vos. Ach ja, die zou ze nog wel eens goed kunnen verwondden. Ze rende blazend op de vos af en deelde direct een klap uit met haar klauwen. De jonge vos begon te janken en vluchtte direct. Opgeruimd staat netjes, dacht ze. Daarna haalde ze met gemak nog twee ratjes en twee konijntjes en legde die bij het andere dode konijn. Vijf prooien, ja, daar zou ze nog wel eens mee kunnen winnen. De tijd was om. "De tijd is om Midget!" riep ze. Ze keek naar boven, en inderdaad, het was middag, de zon stond op het hoogste punt. Ze zou vast gaan winnen, tenminste ze dacht van wel. Hij zou aankomen met één enkel ratje.. Haha, ze zou hem uitlachen. Maar goed, dat moet ze ook niet doen, het is niet aardig om een vriend zo te behandelen wist ze zelf, dus ze wachtte maar totdat Midget voor haar stond.

Hij wist de rat te vangen en keek toen rustig rond. Toen hij nog een andere rat zag, sloop hij erheen. Snel sprong hij op het dier en doodde het rustig. Zo dat waren er al 2! Al snel haalde hij nog een konijn binnen... 3! Zijn ogen speurde het veld af. De tijd was bijna om, maar misschien kon hij er nog eentje vangen? Daar een konijn! dacht hij vrolijk. Stilletjes sloop hij erheen, maar hoorde toen een stem. Dé stem, haar stem, de stem van Moon. Damn! Dacht hij toen hij hoorde wat ze zei, "De tijd is om Midget!" galmde haar stem over de rotsen. Hij zuchtte, liep naar zijn 3 prooien en liep ermee naar Moon of toch richting Moon, want waar was die poes eigenlijk? Even keek hij rond, eehm, nee, nee, daar was ze ook niet, nee, daar ook geen Moon te bespeuren. Even keek hij achter zich en zag toen niet ver van hem vandaan Moon staan. Even bleef hij kijken en telde haar prooien. Een, twee, drie, rustig zette hij een paar stapjes dichterbij, Damn, vier en vijf waren ook aanwezig! Hij zuchtte en liep naar haar toe. 'Hey, ben ik weer!' zei hij grijnzend en legde de prooien voor zich neer. 'Ik heb drie prooitjes. Want de vierde kon ik net niet te pakken krijgen omdat jij schreeuwde dat het tijd was.' grinnikte hij, rustig keek hij Moon aan zonder ook maar 1 keer naar haar prooien te kijken. Na een paar seconden keek hij dan toch naar haar prooien, '5 prooien' mompelde hij zacht en rustig keek hij van Moon naar de prooien en weer terug. 'Maar ik heb je laten winnen' zei hij grijnzend met een uitdagende blik in zijn ogen.

Het duurde een tijdje voordat hij eindelijk op kwam dagen. Hij durfde zeker niet, of speelde vals door nog even door te jagen nadat het tijd was. De cremekleurige kater verscheen zag ze. Eindelijk.. Nou ja, ze zou toch sowieso al hebben gewonnen. Ze heeft vijf prooien, het hadden er zes kunnen zijn als ze die stomme vos niet weg had moeten jagen.. Maar ja, het gebeurde, helaas. Ach ja, misschien was hij haar ook kwijtgeraakt, wie weet. Katers zouden wel niet zo'n goed geheugen hebben, dacht ze grijnzend. Hij kwam zuchtend haar kant op, kijkend naar haar prooien. Hij leek te denken; DAMN IT! Tja, ze was niet één van de beroerdste jagers, jammer genoeg voor hem. "Hey, ben ik weer!" zei hij grijnzend. Daarna legde hij zijn prooien recht voor haar neus. "Dat werd tijd," zei ze met een sarcastisch ondertoontje. "No, i'm just joking." Ze grijnsde, wat een geweldig gevoel was het dat ze had gewonnen. Voor haar lagen namelijk maar drie prooien, en zij had er twee meer. "Ik heb drie prooitjes. Want de vierde kon ik net niet te pakken krijgen omdat jij schreeuwde dat het tijd was," vertelde hij verder. Ja ja, gewoon bluf, dacht ze, zonder het te zeggen. Ze liet niet eens merken dat ze dat dacht, ze verbergde het achter een vrolijke glimlach. Hij keek toen snel naar de prooien naast haar. "5 prooien," mompelde hij zachtjes. Ze grijnsde van oor tot oor. Girls are better than boys. Hij keek van Moon naar de prooien en terug. "Maar ik heb je laten winnen," zei hij grijnzend. "Laat me niet lachen Midget, ik win weer. Ik had je toch al eerder laten zien dat ik beter kon jagen dan jij?" zei ze toen uitdagend. Dit keer was het geen grapje maar meende ze het serieus. Ze was gewoon beter, dat moest hij maar toegeven. Dit was alleen niet echt een goede zet van haar. Ze vond hem wel leuk, maar als ze steeds zo deed hij haar nooit. Nou ja, het zal wel dacht ze. Ze had gewoon een slechte eigenschap; dat ze er alles uitflapte. En nee, ze ging haar excuses niet aanbieden, daar was ze te eigenwijs voor. Ze wachtte maar totdat de cremekleurige kater voor haar iets zei.

"Laat me niet lachen Midget, ik win weer. Ik had je toch al eerder laten zien dat ik beter kon jagen dan jij?" zei Moonwish voor hem uitdagend, hij trok even zijn wenkbrauwen op, 'Owja?' vroeg hij, 'En hoe denk je dat te bewijzen?' Hij greens even en sprong vrolijk tegen haar zij zodat ze samen vrolijk een klein heuveltje naar beneden rolden. Grijnzend stond hij op en wankelde nog een poosje tot hij weer stevig stond, hij gaf haar vrolijk een duwtje.

*Where is my inspiration?! Flut dus D;*

"Laat me niet lachen Midget, ik win weer. Ik had je toch al eerder laten zien dat ik beter kon jagen dan jij?" zei ze uitdagend. Ze keek naar Midget, die zijn wenkbrauwen optrok. Ja, het was toch echt zo.. "Owja," vroeg hij. "En hoe denk je dat te bewijzen?" Hij grijnsde ineens heel vrolijk. Daarna duwde hij haar vrolijk van de heuvel af. Ze rolden samen naar beneden. Een rare actie, maar het zal allemaal dacht ze. Toen ze net weer stond, gaf Midget haar alweer een vrolijk duwtje. Oké dat was zijn karaktertrekje. "Ik heb het al bewezen," zei ze glimlachend. Daarna keek ze de kater lief aan. Hij was eigenlijk best aardig, maar dat ging ze niet toegeven. Ze vond hem echt heel leuk, ze was gewoon verliefd op hem. Ze wachtte rustig op het antwoord van de cremekleurige kater met de blauwe ogen. Ze waren na een ruzie goede vrienden geworden, en ze vond hem gewoon leuk, gewoon verliefd-leuk.. "Eigenlijk vind ik je heel aardig.." zei ze zachtjes met een verlegen glimlachje. Toen keek ze naar de grond. Dit had ze niet moeten toegeven, maar het rolde gewoon uit haar mond..

even eens flut --'

Midgetstripe schreef:

*Daar kan ik misschien wel wat mee ;p*

"Ik heb het al bewezen," zei de poes glimlachend, daar moest hij even over nadenken. Hij zag hoe Moonwish hem lief aankeek en glimlachte lief terug. Ze was eigenlijk best leuk en aardig! En mooi, en als hij het toegaf ook wel slim. Zo, hij dacht lekker positief over haar. Dat voelde best vreemd om zo te denken over een poes. Vreemd maar wel fijn. 'Misschien.' zei hij toen en keek even naar de grond. Soms dacht hij dat hij verliefd op haar was, maar dat kon toch niet? Of wel? Hij begon nogal te twijfelen, maar toen hij zijn hart in zijn keel voelde bonzen toen hij weer naar haar keek, wist hij het. Hij vond haar leuk en niet zo'n beetje ook. Maar hij ging het heus niet toegeven, of zij moest eerst zeggen dat zij hem leuk vond. Dan Was er een kans dat... Maar zijn denken werd onderbroken door Moonwish's stem, "Eigenlijk vind ik je heel aardig.." zei de poes zachtjes en ze keek daarna naar de grond. Een glimlach was op zijn gezicht te zien en voorzichtig zette hij een paar stapjes dichterbij. Hij durfde het eigenlijk niet te zeggen, maar er was hier toch niet echt iemand anders, dus het kon helemaal geen kwaad. Zij mocht het heus weten! Anders kon hij wel eeuwen op haar blijven wachten. Zacht duwde hij zijn neusje tegen de hare, 'Ik vind jou ook heel aardig', zei de kater. Weer keek hij even naar de grond. Zou hij het vragen? Tja, waarom niet, ze hadden het toch allebei al bekend. 'Eehm, w... wil je mijn partner zijn?' vroeg hij, in het begin een beetje haperend. Goed, dat had waarschijnlijk heel stom geklonken. Zijn ogen keken terug naar zijn poten, maar toch keek hij even op. Hij wou toch echt die gele ogen weer zien waar hij zo van hield. Die ze daarnet had neergeslagen en als hij eerlijk was, kon hij niet zonder haar. En hij hoopte dat zij dat ook dacht, maar of het ook zo was...

Hij leek even na te denken over haar reactie. Dat mocht natuurlijk, dacht ze. Ze toonde haar lieve blik, en ze kreeg een lieve glimlach terug. Ze leken net een koppeltje, maar dat maakte haar niet uit. Zo voelde ze het ook. Hij was eigenlijk ook nog best wel knap, zo cremekleurig met mooie felblauwe ogen. Ze kreeg een fijn gevoel in haar buik, het kriebelde, maar het was niet onfijn of zo. Het voelde goed, op de een of andere manier, al wist ze niet wat het was. Haar hart begon sneller te kloppen, tenminste zo leek het. Ineens hoorde ze zijn stem iets zeggen. "Misschien," zei hij en daarbij keek hij naar de grond. Aah, hij was verlegen, dacht ze vrolijk. Dat vond ze zo lief bij katers. Ze wist zelf dat ze ook nogal verlegen was, maar dat was normaal bij poezen, toch? Nadat ze haar hartje had gelucht, iets wat ze eigenlijk niet had gewild, leek hij opgelucht te glimlachen. Hij kwam heel voorzichtig een paar stapjes dichter naar haar toe. Toen voelde ze haar hart nog harder bonzen dan het al deed. Hij leek niks te durven zeggen, dat vond ze echt schattig. Hij was gewoon de ware, ze voelde het gewoon. Dit was de kater waar ze oud mee wou worden en kittens mee wou krijgen. Ineens voelde ze iets tegen haar neusje, het was zijn neus. Ze vond het gewoon geweldig dat ze nu eindelijk wat kregen. "Ik vind jou ook heel aardig," zei hij toen. Ze glimlachte opgelucht, ze waren allebei verliefd op elkaar. Dat was gewoon geweldig, niet? "Eehm, w... wil je mijn partner zijn?" vroeg hij aarzelend op het begin. Dat vroeg hij echt heel lief. Ze voelde haar hart in haar keel bonzen en liefdevol gaf ze Midget een tikje met haar staart. "Maar natuurlijk, Midget, ik hou van je," zei ze daarna zacht maar oprecht. Ze meende het echt. Ze waren gewoon voor elkaar gemaakt, ze wist het zeker. Ze wilde voor eeuwig met hem blijven, en ze hoopte dat hij er ook zo over dacht.