Painfull, Hatefull, Fearfull...

"Ik lag in mijn den. Mijn lichaam raasde van angst, pijn, en haat, haat die ik niet durfde te uiten, haat die ik wou uiten, maar waar ik te bang voor was. Ik wist wat er vandaag ging komen. Ik wist ook wat ik ging doen. Ik ging trainen. Ik had zo'n hekel aan trainen. Ik trainde liever samen met andere apprentices, zonder mentoren. Mentoren waren gevaarlijk. Ik wist wel wanneer ik mentor zou worden, dat ik alles anders zou aan pakken. Ik zou mijn apprentice fouten laten maken, en ze stukje bij beetje goed laten doen. Ik zou lief zijn voor mijn apprentice. Ik zou hem of haar niet beledigen. Ik zou hem of haar geen pijn doen."

Brightpaw draaide zich op haar rug en zuchtte. "Waarom moest mijn mentor me nou wel pijn doen. Wat heb ik ooit fout gedaan. Waarom word ik gestraft, wat heb ik gedaan dat zou slecht was? Ik besta toch alleen maar uit goedheid, liefde, vertrouwen, en troost. Alles wat goed is rust in mij. En toch, en toch moet ik leiden. Leiden voor dingen waar van ik niet eens weet of ik dat gedaan heb, of wat het eigenlijk is. Ik moet wel slechte dingen gedaan hebben, dingen waar voor Starclan deze mentor aan mij heeft toegewezen. Waarom?" Brightpaw rolde terug op haar buik en hees zich overeind. Ze ging recht op zitten en begon zich schoon te maken. Dit was de dag voor alles wat er zou gebeuren. Ze wist niet waarom, maar ze had een voor gevoel. Even als over de training. Ze wist dat dit een pijnlijke training zou worden. Een training doe haar echt veel pijn zou bezorgen. Een training die ze niet wilt hebben. Een training waar voor ze wilt vluchten. Waar voor ze weg wilt rennen. Een training waar ze niet onder wilt leiden. "Ik wil dit niet. Ik wil niet gaan. Ik wil hier blijven. Terug naar mijn droom. Terug naar mijn mooie wereldje, terug naar waar ik me veilig mag voelen." Brightpaw staarde naar de lucht. De zon stond hoog. Je hoorde de vogels buiten fluiten. En de bladeren waren groen. Er waren hier en daar zelf bloemen te zien. Als je haar niet zou zijn geweest, zou het een mooie dag zijn geweest, als je Darkfire niet als mentor zou hebben gehad, zou dit de perfecte dag zijn geweest om te leren jagen. Maar Brightpaw was al klaar met haar jacht trainingen. Ze was nu midden in een vecht seizoen. Maar toch zei iets tegen haar dat dit haar laatste training zou zijn van Darkfire. Waarom zei haar gedachte dat? Ze verliet het kamp om te gaan naar waar ze had afgesproken. Haar lange poten bewogen zich lenig. Haar slanke lichaam bewoog zich ook mooi. Ze was bang. Maar toch voelde ze zich sterk. "Ik overleef dit, ik overleef dit." Met dat zinnetje in haar kop ging ze door. Ze vertraagde haar pas toen ze de kater uit haar nachtmerries zag. Haar mentor. Darkfire. Brightpaw vermande zich en haalde diep adem. 'Wat gaan we vandaag doen?' besloot ze te vragen.

"Darkfire"

-schraapt inspiratie bij elkaar-

"Daar stond hij, de nacht merrie uit mijn dromen. En ik had weer een training, een training die me fataal zou worden; alweer. Zelfs bij jacht trainingen kon ik wel eens een klauw om mijn oren krijgen. Of ik dat leuk vond; nee." Brightpaw voelde zich beter en sterker dan normaal. Maar ze wist dat Darkfire het allemaal weer van haar af zou nemen. ''Wat valt jou nog te leren Brightpaw? Je bent toch waardeloos.'' Brightpaw zette haar tanden op elkaar om te voorkomen dat ze er tegen in zou gaan. Maar ze hield zich niet in. 'Ik ben niet waardeloos!' Riep ze uit. Normaal... op een normale dag zou ze beslist niet zo doen. Maar dit leek een speciale dag te zijn. "Ik ben loyaal aan de clan! Ik kan dit! Ik ben sterker dan de slechte katten! Zo gaat het, goed wint altijd van slecht! En dat zou nooit verranderen!" Hield ze zich zelf voor. Bij de volgende woorden leek het moet in haar poten te zakken. ''Maar ik ben wat stijf, dus ik denk dat een vecht training goed van pas komt,'' Darkfire's stem klonk zwaar en log. Brightpaw deed enkele stappen naar achteren. Een gevecht training. Dat was niet haar favoriete training. Brightpaw zette moeiteloos met haar achter poten af en sloeg haar angels om de schouder van de kater. Waarom was ze zo zwak wanneer Darkfire tegen over haar stond. Haar grootste angst. Ze duwde met haar achterpoten tegen de grond in de hoop Darkfire om te duwen.