xDon't speak, don't tell because it hurts... ~K I T T Y P E T S~

You and me,
used to be together
every day together, always.
I really feel, that im losing my best friend.
I can't believe,
this could be the end.

Met rustige stapjes zette het smalgebouwde poesje zich voort. De maan scheen fel over haar heen. Het deed haar flijmscherpe tanden blinken. Ook haar ogen leken wel licht te geven. Het is niet te geloven, maar haar gedachttes waren minder slecht dan normaal. Haar gedachttes lagen bij haar verleden, bij haar beste vriend, bij Celtyc... Het leek alsof ze uit elkaar groeiden. Vroeger waren ze zo close en alles, maar sinds dat gevecht had hij haar niet eens meer aangekeken. Zou hij een nieuwe BFF hebben? Zou ze aan de kant worden gesmeten als een hoop vuilnis dat maar ergens neer gepleurd word? Dat zal toch niet? Even zuchtte ze, terwijl ze op het hek van een Kittypet tuin sprong. Iedereen die haar kende als ''Chikita, angel of darknes'' zal zijn ogen nu wel niet geloven. Dit was Kita's andere kant, een kant die niemand ooit van haar gezien had. Tja, dit was misschien wel de echte Kita. Toen ze opnieuw aan Celtyc dacht, was het meer woede die nu opdrong. Ze probeerde zich te beheersen, maar dat lukte niet. Terwijl er een traan over haar wang rolde schreeuwde ze het uit, waarna ze ineen kromt op het hek. Even snikte ze zacht in zichzelf, maar al snel hield ze op, bang dat Icy haar zou zien. Ze zou haar vast de BloodClan uittrappen. 'Why me...' Fluisterde ze zacht. Ze wist dat ze veel dingen fout gedaan had, ze had al zelfs een paar moorden achter de rug. Ze wond haar karakter best zo, en zou ook geen moeite doen het te veranderen, maar misschien moest ze wat meer met Celtyc gaan optrekken. Aangezien dat haar enige vriend is. Achter zich hoorde ze een kat door een kattenluikje naar buitenkomen. Het rook duidelijk naar een Kittypet. Ze was bang dat de Kittypet een vraag zal stellen, over haar verleden misschien, of wat ze hier deed. 'Don't speak...' Fluisterde ze zachtjes. 'Don't speak, i know what you're thinking. I don't need your reasons!' Even stopte ze, en haar geblaas ging over in een zacht gefluister. 'Don't tell because it hurts...' Ze wou de Kittypet voorzijn. Als het ook maar de verkeerde opmerking maakte, zou ze uitbarsten van woede. Op dit soort momenten was ze anders als normaal. Bloedlink, kon je het noemen. Kita had eigelijk nooit echt van die momenten. Heel af en toe, maar de volgende dag was ze dan weer hetzelfde als normaal. Dat zal morgen vast ook wel weer zo zijn...

It's all ending,
Ive gotta stop pretending who we are.
You and me,
i can see us dying, are we?

De pikzwarte kater liep langzaam de trap af. Hij was net wakker geworden. En hij is z'n type dat pas na een tijdje echt wakker is. Met zijn ogen nog halfdicht liep hij naar de bank. Hij sprong er op. Hij draaide een rondje en ging liggen. Hij sloot zijn ogen en dreef langzaam weg. Plotseling klonk de luide stem van zijn baasje door de lucht. "Amedeous ga ommidelijk van de bank af!" Hij was meteen klaarwakker. Hij stond razendsnel op, en sprong van de bank af. Hij werd achtervolgd door de voet van zijn baasje. Hij rende naar zijn etensbak en nam een hap. De heerlijke smaak van vis vulde zijn mond. Plotseling kwam er een kleine hond aanrennen. Waar kwam die in godsnaam vandaan? vroeg hij zich af. Plotseling wist hij het weer. Zijn baasjes hadden beloofd op de hond van de buren te passen. Toen de hond hem probeerde de bijten, sloeg hij zijn nagels uit. Hij haalde uit naar het gezicht van de hond. Bloed begon te stromen. Toen kwam zijn baasje aanlopen. Hij gaf hem een harde schop. Hij vloog door de lucht. Boos riep zijn baasje "laat jessie met rust!" Hij lande naast het kattenluikje. Hij ging er snel doorheen. Achter hem klepperde het kattenluikje nog na. Plotseling stond hij stokstijf stil. Op het hek van zijn tuin zat een poes. Hij begon te blaasen hoe durfde die poes in zijn tuin te komen. Ze zat dan wel op het hek maar hij beschouwde het als zijn tuin. Voor hij iets kon zeggen begon de poes iets te zeggen. Hij luisterde en knikte dat hij het begrepen had. "Wie ben jij en wat doe jij hier?" Vroeg hij aan de kattin. Hij sprong ook op het hek, en ging ontspannen zitten op een paal. Hij keek de poes rustig aan. Eigenlijk was hij best wel opgewonden, maar dat liet hij niet merken.