I dont make Problems, the Problems make me!

{+INNERKIT}

Het was een druilerige dag, Flamepaw had niets te doen, Hij had nog geen Mentor, en had weinig te doen, behalve Problemen maken dan. Nee hij was niet onhadig waardoor het gebeurde, en nee hij zei ook geen verkeerde dingen, waardoor hij het veroorzaakte. Hij had geen Idee hoe het kwam. Een beetje soezerig lag hij in de Apprentice den, die totaal leeg was, buiten miezerde het. Een luide geeuw ontsnapte uit zijn keel, en hij snoof de koele, frisse lucht op. Zijn keel spon, hij voelde zich vrij en warm in de Den, niemand was er dus kon hij doen wat hij wilde, al deed hij dat al de hele tijd, en verveelde hij zich. Hij rekte zich uit, drie meter kat, zei zijn moeder altijd, hij was ook groot, iets groter dan de katen van zijn leeftijd, meestal schatte ze hem als een Apprentice van een maan of acht, hij voelde zich trots dan, maar dat veroorzaakte soms ook weer problemen. De katten dachten dan dat hij al kon jagen, en vechten, maar daar was niets van waar, Flamepaw kon, tot nu toe, nog helemaal niets. Hij zuchtte even, de spetters gingen over naar dikke druppels, een zomerbui werd het. Buiten zocht iedereen dekking, en de open plek bleef leeg. De groene bladeren werden geraakt, en de druppels stroomden er als tranen van af, Het was een mooi gezicht, vond Flamepaw. Hij likte zijn poot, en streek die toen weer over zijn oranje kopje, en Ambere ogen volgde een zwart figuurtje met ijsblauwe ogen aan de rand van de Nursery, het leek naar hem te kijken, en Flamepaw keek terug, terwijl hij verder ging met zijn kop wassen. Zijn oren bewogen onrustig, hij voelde weer een Probleem aankomen, niet goed, niet goed Realiseerde hij bij zichzelf, en zijn schouders zakten.''Dag goed humeur, hello Problems,'' Mompelde hij tegen zichzelf. Hij stopte met wassen, en hij ging weer goed liggen, zijn vrolijke blik had zich aangepast tot ernstige twinkelingetjes. Hij zuchtte, en keek hoe de kitten in zijn richting stoof, hij toverde een Glimlach tevoorschijn, een niet al te blije, maar het was er teminste eentje.''Hallootjes, hoor jij niet bij je moeder te zijn?'' Sprak hij oprecht vrolijk, of hij probeerde het op zijn minst zo te laten lijken, en zijn spinnen stopte.Hij ging nu even zitten, en keek in de ijsblauwe ogen van de Zwarte kitten. Een prachtig uiterlijk vond Flamepaw, helaas was hij helemaal in het Amber geboren.

Het was een saaie dag. Het miezerde en Fallenkit was weer verdwenen. Weer. Wat was ze toch aan het doen? Misschien was zij dit keer stiekem het kamp uit geglipt, zoals Innerkit de vorige keer alleen had gedaan. Toen was ze Deadheart tegen gekomen. Die had haar gelukkig niet boos terug gestuurd. Ze had toen zelfs lol gehad. Dus waren er toch nog warriors die hun dromen begrepen en het hun ook wel eens gaf. Dat wist Innerkit ook wel dat ze dat niet te vaak kon doen. Innerkit haalde een poot over haar snuitje heen en rolde op haar rug. Ze trippelde naar buiten en staarde rond. Ze was niet klein meer. Ook niet groot. Ze was ook al bijna vier manen, morgen, of over morgen. Ze wist het niet helemaal zeker. Ze had geen ouders om dat bij te houden. En zelf was ze er te lui voor. Ze had al bijna de grote voor een apprentice. Alleen was ze wel kleiner dan de apprentices. Ze groeide nog. Ze zou ook zeker geen kleine kat worden. Gewoon gemiddelde grote voor een kat. Innerkit trippelde rond de nursery, en toen zag ze een vuurtje midden op de open plek zitten. Het was een kater. De naam kon ze er niet goed uit halen. En toen wist ze het Flamepaw. Tuurlijk. Zijn vacht was gewoon een brandend vlammetje. Innerkit grijnsde. De kater vroeg of ze niet bij haar moeder behoorde te zijn. En alle vrolijkheid werd uit haar lichaam gerukt. 'Die heeft mij en mijn tweeling zus verlaten.' mompelde ze. En toen dat er uit was schoot de blijheid weer naar binnen. 'Jij lijkt wel op een brandend vlammetje! Echt, elke buitenstaander zou denken dat je lopend vuur bent en doods bang voor je worden om dat ze niet willen op gaan is as!' Mauwde ze. Duidelijk zat ze weer in haar fantasie wereldje. Maar zo was Innerkit. Duidelijk nog een kitten.

Het gezicht van de blauw-ogige kitten betrok toen Flamepaw haar aansprak over haar moeder.'Die heeft mij en mijn tweeling zus verlaten.' Flamepaw's gezicht betrok, hij had er ook nooit over moeten beginnen, alles waar hij over begon leverde problemen op, hij staarde wat verlegen naar de grond, terwijl zijn oranje staart over de grond heen zwiepte. Buiten hoorde je de regen neerkletteren op de grond, en de zwarte kitten begon vrolijk, alsof er niets was gebeurd, te kletsen. 'Jij lijkt wel op een brandend vlammetje! Echt, elke buitenstaander zou denken dat je lopend vuur bent en doods bang voor je worden om dat ze niet willen op gaan is as!' Flamepaw's mondhoeken krulden op bij de gedachte dat hij het echt was, en hij speelde netjes mee.''wwarom ben jij dan niet bang voor mij? Ik kan zo in brand vliegen, en dan steek ik jou ook aan!'' Flamepaw kwam van zijn luie gat, en hij torende boven het schatje uit, het lukte hem om even een aantal seconden op zijn achterpoten te staan en maaiend met zijn voorpoten in de lucht te gooien. Hij grijnsde.''Sorry als ik je bang heb gemaakt,''' Hij grijnsde nu flauwtjes.''Ik wilde alleen laten zien dat ik een grote vlam kan zijn, daarom heet ik ook Flamepaw, ''The Flame in me is hotter than yours!'' Hij ging weer liggen, zijn staart lag er nu rustig bij, terwijl zijn gelige ogen zich naar de kitten staarde. Ze was best mooi.

{flut}

Het leek er op te lijken dat Flamepaw niet blij was dat hij over haar moeder was begonnen. Maar ondanks Innerkit haar leeftijd, was ze het wel gewend. Dus daarom wist ze ook makkelijk weer blij te worden. Toen ze over Flamepaw's zijn vlammende uiterlijk begon leek Flamepaw ook weer blijer te worden. En dat deed Innerkit goed. Ook al was ze een klein duiveltje. Of beter gezegd; Devil's Angel. Engelen waren goed. Duivels waren slecht. En zij zat er tussen in. Kort om, ze had slechte kanten, maar ook goede kanten. Alleen waren de slechte kanten, echt slecht, en de goede kanten, goed. .''wwarom ben jij dan niet bang voor mij? Ik kan zo in brand vliegen, en dan steek ik jou ook aan!'' Zei Flamepaw. Duidelijk dat hij haar spelletje mee speelde. Innerkit grijnsde blij. 'Om dat mijn water water kleurige ogen het vuur makkelijk doven,' zei ze terug. Ze had snel wat moeten verzinnen. Maar het was wel grappig gelukt. Innerkit moest lachen toen Flamepaw op zijn achter poten ging staan. Innerkit deed een paar stappen achter uit om Flamepaw goed te bekijken. 'Je bent inderdaad een grote vlam. Bijna een heel bos brand,' grapte ze speels. 'And my eyes are colder than yours,' zei ze speels terug. Innerkit grijnsde. 'En mijn ogen zou elke vijand bevriezen,' miauwde ze speels terwijl ze speels met haar staart zwiepte.

_{'Om dat mijn water water kleurige ogen het vuur makkelijk doven,' zei ze terug, Flamepaw grijnsde speels, daar had ze wel een punt mee. Innerkit lachtte toen hij brullend op zijn achterpoten in de Den ging staan, hij had haar dus niet aan het schrikken gemaakt. Hij was klein genoeg om nog in de Den te staan, ookal was hij groot voor zijn leeftijd, zijn oren streken langs de takken. Innerkit stapte even achteruit om hem goed te bekijken. 'Je bent inderdaad een grote vlam. Bijna een heel bos brand,' grapte ze speels. 'And my eyes are colder than yours, En mijn ogen zou elke vijand bevriezen,' miauwde ze speels terwijl ze speels met haar staart zwiepte. ''Maar mijn vuur zal dapper doorstrijden tot het opgebrand is, al zal dat heel erg lang duren, misschien win ik toch, en hou je het neit vol!'' Hij grijnsde, dit was best wel leuk, weer eens een beetje spelenderwijs katten leren kennen. En Innerkit en hij verschilde verschrikkelijk van elkaars uiterlijk, wat hun een beetje op een Komisch duo leek lijken. Inner was zwart, met prachtige oceaanblauwe ogen, tot tegenstelling van Flamepaw, die feloranje was, met Ambere ogen. Hij staarde even naar de grond, een ongemakkelijke stilte viel naar al hun gegrap en gegrol. Wat moest hij nu nog zeggen?''En hoe staat je leven in de Nursery? Niet te saai?'' Begon hij maar, en een glimlach en een twinkeling in zijn ogen verscheen op zijn gezicht. Nou maar hopen dat hij neit te dicht in de buurt kwam van het verhaal wat Innerkit al zei; dat haar moeder haar en haar tweelingzus in de steek had gelaten. Zijn staart zwiepte onrustig en speels op en neer, ze verschilden weinig van leeftijd, maar wel van grootte, misschien moest Innerkit nog haar groeispurt krijgen, ze was tenslotte nog maar een Kitten.}

Innerkit moest lachen. Ze mocht Flamepaw nu al! Ze zag hem nu ook al als een maatje van haar. ''Maar mijn vuur zal dapper door strijden tot het opgebrand is, al zal dat heel erg lang duren, misschien win ik toch, en hou je het niet vol!'' Sprak Flamepaw dapper. Innerkit grinnikte. 'My eyes will turn into water, but my water would destroy your fire, unless it evaporates', sprak ze melodramatisch. Innerkit vond het wel leuk, zo Flamepaw leren kennen. Ze speelde, meer leerde elkaar ook kennen. En Innerkit leerde Flamepaw kennen op een manier die zij leuk vond. Ze mocht Flamepaw echt gewoon helemaal. Niet dat ze hem nu grondig vertrouwde. Maar ja. Misschien zou dat nog komen. wie wist. Alles was mogelijk; toch? ''En hoe staat je leven in de Nursery? Niet te saai?'' Vroeg Flamepaw. Innerkit grijnsde. 'Tja, je weet zelf wel hoe saai de nursery is. Maar ik sleep me er wel door heen,' mauwde ze. Elke apprentice wist toch wel dat de nursery saai was. Apprentices waren niet voor niets super blij wanneer ze de nursery verlieten om hun leven als warrior te beginnen. Naja, warrior in trainen. Apprentice dus.

--Inspiration low--

Onderwerp: Re: I dont make Problems, the Problems make me!